Hendrick Avercamp en Impressionisme

Op weg naar de fitness hoor ik op de radio, dat onze regio het erg goed heeft gedaan bij de buitenlandse toeristen het afgelopen jaar. Virginia kreeg zelfs maar liefst 16% meer toeristen uit andere landen op bezoek, DC en Maryland 6 en 5% respectief. Virginia had daarmee landelijk de grootste toename in buitenlandse bezoekers. Zouden mijn verhalen over deze staat daar ook mee te maken hebben? Helaas werd er niet bij verteld uit welke landen die toeristen kwamen.

Het is maar kil buiten en ziet er dreigend uit, maar is droog. Een voordeel is, dat het in het gymlokaal niet zo idioot warm is. Mijn lichaam werkt nog niet erg mee en mijn spieren voelen moe aan. Omdat Katja en ik Washington nog in willen gaan en dat ook veel lopen zal zijn, beperk ik me vanochtend tot een half uur interval op de stairmaster.

Na met Cosmo gewandeld te hebben, stappen Katja en ik in de van. Via de I-66, die zonder verkeer een directe en snelle weg naar de stad is, zijn we binnen het halve uur in Washington. Daar valt het ons op hoe druk het is. Overal staan bussen en drommen toeristen lopen, ondanks het koele, miezerige weer, over de Mall.

Zoals gewoonlijk wil ik in het Reagan gebouw parkeren. Daar moeten we onze id's laten zien en de auto wordt voor explosieven gecheckt. In de garage is het ook veel drukker, dan anders. Ik kan me nog net in een heel nauwe parkeerplaats wurmen.

Deze garage is zo enorm, dat het zaak is je parkeernummer op te schrijven en wij staan in "Rusland" op het groene niveau. Boven is het dan nog even zaak ons te herinneren, waar de liften zijn en bij welke uitgang. Het is een enorm labyrinth, dit gebouw, dat onder anderen de Environmental Protection Agency huist.


Het grote debat is om de stad Washington een stem in het Congres te geven, nu hebben alleen staten dat en Washington, DC, is geen staat.

Rillend lopen we naar Pennsylvania Avenue. Eigenwijze Katja wilde geen jas aan en loopt op teenslippers, ik heb tenminste een regenjack aan, dat winddicht is. Bij Ten Penh is het behaaglijk warm. Het restaurant zit flink vol, maar er is nog een tafeltje voor ons.

Het staat niet op het lunchmenu, maar ik weet, dat ze hun gefrituurde spinazie ook 's middags kunnen maken. Katja en ik zijn daar dol op, dus bestellen een portie. Ooit wil ik dat toch ook eens thuis proberen te maken, hier staat een recept. Mijn vegetarische "pho" (soep) is werkelijk verrukkelijk en ook Katja smult van haar kerriegerecht met garnalen.


Decor van het restaurant

Eigenlijk was deze lekkere lunch mijn manier om Katja mee te lokken naar een kunsttentoonstelling, die ik graag wil zien. Zij claimt "niets" te hebben met musea, maar gaat toch gewillig mee naar het klassieke gebouw van de National Gallery Art. De veiligheidsbeambtes grappen met ons en wijzen ons naar de Nederlandse galerijen.

Daar is tot 5 juli het werk van Hendrick Avercamp te zien. Over hem heb ik ooit het boek "De Stomme van Kampen" van Thea Beckman gelezen. Ik heb het hier in de boekenkast staan en wil het nu herlezen.

Wat een heerlijke schilderijen! Zoveel details, dat je ze in korte tijd niet allemaal in je op kunt nemen, en zoveel humor. Op een schilderij is een dame gevallen en laat haar roze achterwerk zien, bijvoorbeeld. Het is allemaal vrij klein geschilderd, dus het moet je maar net opvallen. Het zijn het soort schilderijen, waar ik er niet genoeg van kan bekijken. Helaas hangen er maar een beperkt aantal. We krijgen ook een leuke kijk op de schaatsgeschiedenis van Nederland, in de vitrines liggen een aantal heel oude doorlopertjes.

Naast de tentoonstelling liggen de galerijen met andere Nederlandse meesters, waaronder een aantal Vermeers en Rembrandts en een van mijn favorieten: een Jan Steen. Ik vertel Katja over de uitdrukking het huishouden van Jan Steen. Voor iemand, die zogenaamd niet in kunst is geinteresseerd, bekijkt zij de schilderijen wel erg goed en leest de beschrijvingen ernaast. We zien een aantal mensen schilderijen naschilderen, wat Katja ook interessant vindt.

Bij Peter Paul Rubens' Daniel in the Lions' Den (ik kan nergens de Nederlandstalige naam online vinden) moeten we lachen om een herinnering.

Jaren geleden nam ik de kinderen en Leah hierheen. Voor Leah was het de eerste keer in een kunstmuseum. Van mij mochten de kinderen allemaal een reproductie van hun favoriete schilderij uitkiezen. Katja koos de Waterlelies van Monet, Kai een Nederlands schilderij van een zeegevecht en Leah Daniel in the Lions' Den. Wij vonden dat allemaal een bijzondere keuze na alle schilderijen, die we hadden gezien.

Beneden gaan we de andere tentoonstelling, waar we in geinteresseerd zijn, bekijken: de Chester Dale collectie van Impressionisme tot Modernisme. Daar hangen een heel aantal van mijn favorieten: Monet, Renoir, Toulouse Lautrec. Katja is vooral geinteresseerd in de Picasso's, al hangen er geen uit zijn, zoals zij het noemt, "gekke" periode.


Allebei moeten we voor vier uur thuis zijn, dus de tijd begint te dringen. Ondanks alle voorbereidingen is het toch even zoeken naar de juiste lift en ook naar de van. Daar blijkt, dat de auto's, die bij aankomst naast ons stonden, plaats hebben gemaakt voor een paar SUV's.

Het lijkt er even op, dat ik er nu gewoon niet uit zal kunnen, want vlak achter me staat een onbuigzame witte muur. Ik ga het wel proberen, want we hebben niet de tijd om te wachten tot de eigenaren terugkomen, wie weet, wanneer dat zal zijn. Katja stapt uit en met veel gemaneuvreer en helaas ook even een heel lichte aanraking met de muur lukt het me vrij te komen. Volgens Katja was het centimeters aan beide kanten. Pfff!!!

De muur heeft wel wat schade verricht aan mijn bumper en er zit witte verf op. Thuis neem ik de fles Soft Scrub en, zoals al vaker met andere dingen, werkt dit spulletje perfect. Het schuurt zachtjes de witte verf weg en er blijven nog maar een paar plekjes over. Dank je wel, Soft Scrub!

Saskia wil haar haar korter en heeft daarvoor een afspraak met Mona. Intussen ga ik boodschappen doen bij Whole Foods. Vanavond staat spaghetti op het menu, met twee verschillende sauzen.

Mona wil precies Saskia's zin doen qua haar, maar dat is moeilijk met een tiener, blijkt. Saskia wil een schuinaflopende pony en die heeft ze, als ik terugkom van de supermarkt. Duidelijk is ze echter niet tevreden en Mona voelt dat ook. De pony wordt wat korter gemaakt en ziet er nu echt super uit. Maar het is duidelijk een geval van wennen, want nu vindt Saskia hem weer te kort.

Rick, Katja en ik koken samen de maaltijd. Het is duidelijk, dat Katja heel wat heeft geleerd dit afgelopen jaar. Zij maakt voor ons tweeen de saus met garnalen klaar (gewoon pastasaus, waar ze garnalen bijdoet, geen speciaal recept of zo) en Rick de saus met gehaktballen voor de andere drie. Intussen kook ik de volkoren spaghetti. Tot ons genoegen vindt zelfs Saskia die lekker. Het wordt weer een gezellig maaltje met zijn vijven.

Saskia en ik kijken naar American Idol (nu vinden we Lee wel erg goed, het wordt spannend) en Glee. Die laatste show vind ik net zo leuk, als jaren geleden Fame. Kai heeft morgen een AP examen en studeert daar met een groepje voor. Rick en Katja gaan naar de bioscoop om Hot Tub Time Machine te zien. Het voelt een beetje als vakantie met Katja thuis, moet ik toegeven, al moeten de andere twee nog naar school.

Het valt me op, dat er steeds minder mensen reageren hier, terwijl het aantal lezers ongeveer hetzelfde blijft. Zijn mijn schrijfsels te saai? Is er iets, waar jullie graag over willen lezen, wat met het leven hier te maken heeft? Iedere ochtend kijk ik toch wel, moet ik toegeven, uit naar de reacties. Ook ben ik wel benieuwd, of sommige mensen, die voorheen altijd meelazen, er nog zijn.

Het is weleens een vreemde positie om je in te bevinden, als blog schrijfster, zoveel lezers, die komen en gaan, die jou wel denken te kennen, maar jij kent hen helemaal niet. Daarin ben ik niet alleen, natuurlijk, want er zijn vele duizenden bloggers en hier in de VS een aantal, die er aardig aan verdienen.

Een van mijn Amerikaanse internetkennissen schrijft al vele jaren een "commercieel" blog. Ze heeft zelfs een boek uitgegeven. Ze schreef (in het Engels, dus een veel grotere groep van lezers, dan ik, die het Engels al gauw opgaf, te "open" voor mijn gevoel) over haar zwangerschappen, geboortes en ook haar nare scheiding. Maar nu staat ze voor de grootste, moeilijkste taak van haar leven.

Ze is zwanger van haar vijfde kind en haar oudste, Kai's leeftijd, heeft een overdosis drugs genomen en is zo erg in elkaar geslagen door een verkeerde deal, dat hij in de ICU terechtkwam. Nu heeft hij zo'n ernstige hersenbeschadiging, dat men niet weet, of hij ooit weer "de oude" kan zijn.

Zij heeft verkozen dit alles openbaar te maken en erover te bloggen. Natuurlijk creeerde dat twee kampen. Aan de ene kant degenen, die vinden, dat haar 18-jarige zoon volwassen is en het niet haar recht is zijn prive omstandigheden (die al heel openbaar zijn, door zijn eigen acties) op het internet te zetten. Aan de andere kant, en ik sta daaraan, diegenen, die vinden, dat zij als moeder ook steun verdient en wellicht andere families met soortgelijke problemen, waar men zich voor schaamt, helpt de realiteit naar voren te brengen.

Enfin, ik zou meer reacties leuk vinden, is alles, wat ik wilde zeggen. Intussen ben ik dankbaar, dat onze ergste "zorg" een F in wiskunde is. Hoe goed je je kinderen ook denkt op te voeden, er zijn geen garanties. Mijn gedachten zijn vaak bij Katie en Henry, want Kai heeft dezelfde leeftijd en ik kan me niet voorstellen, hoe het moet zijn voor haar om haar zoon zo te zien. Mijn kinderen hebben de afgelopen paar weken heel wat extra knuffels gekregen (tot hun ergernis, wel te verstaan). Iedereen in ieder geval bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels.