Duitsland dag 5: Dagje Zwarte Woud

Oei, mijn nek en schouders zijn echt niet blij als ik wakker word.  Misschien heeft het te maken met de regen, die buiten gestaag valt voor het eerst deze week.  Ik zet er maar eens een hete douche op in de hoop mijn spieren wat los te krijgen. 

Beneden in het eetzaaltje is het zo druk dat ik een tafeltje in de lobby moet nemen.  Maakt niet uit.  Ik eet eens wat heel andere dingen vanochtend, ook omdat de zalm op is.  Roerei met ham, tomaat, wat kaas en ik probeer zelfs een weiswurst met mosterd.  Die laatste kan me echter niet bekoren.

Intussen is Kai ook klaar en we ontmoeten elkaar bij de auto.  Ons plan voor vandaag hebben we gisteravond bedacht.  Het is natuurlijk zondag dus veelal is alles gesloten.  We dachten dan ook dat een toeristisch gebied het leukst zou zijn en Kai stelde het Zwarte Woud voor.

Na wat zoeken vonden we Triberg im Schwarzwald waar zich een aantal dingen bevinden, die toeristen trekken.  Mijn eis was dan wel dat Kai terug zou rijden, want het is 160 kilometer rijden.  Met mijn nek- en schouderpijn en daardoor hardnekkige hoofdpijn is dat helemaal een goed idee.

Op de heenweg neem ik echter het stuur wel.  Het regent de eerste kilometers nog en dan zien we in de verte blauwe lucht verschijnen.  Ik moet zeggen dat ik de Citroen S4 een heerlijke auto vind.  Ook de ruitenwissers zijn automatisch, zo handig!

Na twee uur door mooie landschappen rijden komen we in het plaatsje Triberg aan.  Een parkeergarage is snel gevonden en we gaan op zoek naar Duitslands hoogste waterval.  De entree daarheen bedraagt 4 euro per persoon en we kopen ook een zakje met pinda's om de eekhoorns mee te voeren.

Het pad loopt vrij steil naar boven en het is prachtig in het bos.  De waterval zelf is ook erg mooi en we nemen foto's van verschillende hoogtes.  Helemaal bovenaan zien we eindelijk een paar van de beloofde tamme eekhoorntjes.  Die zijn een stuk minder tam en brutaal dan hun neven en nichten aan de overkant van de oceaan, maar eentje neemt wel een pinda uit Kai's hand en een ander uit de mijne.

De gaaien en notenkraker vogels zijn veel brutaler.  Als je een pinda op het hek legt komt een van hen die in sneltreinvaart wegpikken.  Ik probeer het nog te fotograferen,. maar dat is onmogelijk.  Het is te donker en de vogels veel te snel.  Vermakelijk is het wel!

Wij lopen weer naar beneden en onze magen rommelen inmiddels.  Ik heb ook nog steeds veel pijn en hoop misschien ergens ibuprofen te vinden.  Heel soms helpt dat wat, maar er is geen apotheek of wat ook te bekennen.

We nemen een tafeltje op het terras van Stadl beim Wasserfall. Dat heeft een heel authentiek plaatselijk menu, erg leuk.  Ik begin met een bouillon met speckknodel, zeer smakelijk en verbazend licht.

Kai neemt een gigantisch bord met verschillende worsten, zuurkool en aardappelen.  Natuurlijk kunnen we niet in het Zwarte Woud zijn zonder ham te eten.  Het bord met ham en brood is een delicatesse en het glas riesling wat ik erbij heb enorm smakelijk.  Kai kan er zelfs nog een enorm stuk Schwartzwalder torte met kirschwasser bij op!  Daarvan neem ik twee hapjes, lekker, maar taart is niet mijn ding.

Na het eten lopen we nog even de souvenirwinkels door.  Daar worden vooral lokale kleding en koekoeksklokken verkocht.  Ik zie er echter ook een heel grappig kaboutertje en die moet mee naar huis! 

Nu neemt Kai het roer over in de auto en kan ik mijn armen ontspannen.  We zijn van plan op de terugweg nog een paar keer te stoppen bij dingen, die we op de heenweg interessant vonden.  De eerste daarvan is de grootste koekoeksklok ter wereld.

Een heel huis is een koekoeksklok.  We zien het hele uur niet, dus geen idee wat er dan gebeurt, maar zelfs zonder is het erg knap gemaakt.  Voor twee euro ieder mogen we het uurwerk ook van binnen bekijken.  Prachtig gedaan!

Ook hier is een souvenirwinkel en ik bedenk me dat magnetische koekoeksklokjes leuk zouden zijn voor Katja en Kevin en Saskia en Bella voor hun koelkasten.  Voor Rick neem ik een kleine Stein van Triberg mee.  Kai wil geen souvenir, morgen zal hij bij IKEA hopelijk wat dingetjes om zijn kamer wat persoonlijker te maken vinden.

We rijden verder en de volgende stop is de "Altstadt" van Zell am Harmersbach.  We vinden nog net een parkeerplaats en wandelen door het kleurrijke plaatsje.  Jammer dat we net zo'n grote lunch ophebben, want de ijsjes, die mensen eten, zien er heerlijk uit.  Duitsers zijn dol op Eiscafe's!

Mijn zwart-witte maandelijkse themafoto

Onze laatste stop voor we terug naar Germersheim gaan is het oude centrum van Gengenbach.  Wat een leuk plaatsje is dit!!!  Kai en ik zouden er veel langer willen doorbrengen.  Middeleeuwse vakwerkhuizen en kleurige huizen wisselen elkaar af en er zijn een aantal eeuwenoude torens.  Mijn fototoestel werkt overuren hier!

 

 

Maar helaas hebben we geen tijd langer te blijven.  Voornamelijk omdat ik niet genoeg kleingeld had voor de parkeermeter.  Het valt ons op hoe vaak enkel contant geld hier volstaat.  Gewoonlijk heb ik niet meer dan $40 contant bij me en daar doe ik weken mee, maar hier is er weinig gelegenheid tot zelfs met biljetten betalen in de automaten.

De zon gaat al onder als we in Germersheim aankomen.  We hebben beiden genoten van deze dag, al maakten mijn pijnen het voor mij weer eens minder.  Ik spuit dan ook meteen Icy Hot op mijn nek en schouders.  Daardoor krijg ik het wel meteen koud, maar het helpt iets met de pijn.

We zijn beiden een beetje verzadigd van Duits eten wat toch zwaarder is dan wij gewend zijn.  Sai Gon, een Vietnamees/Chinees restaurant op loopafstand (zoals de meeste restaurants hier) krijgt goede recensies. 

Dat gaan we uitproberen.  Er zijn wat mensen in het restaurant, maar die vertrekken net als wij aankomen.  We zitten hier dus alleen, maar geen probleem.  We delen eerst heerlijke Vietnamese loempia's, die authentiek zijn met rijstpapier en kip.  Dan neemt Kai een knapperig kipgerecht en ik de kip in pindasaus.

Nieuw Duits woord geleerd "Staebchen", hier wordt uitgelegd hoe ze te gebruiken, alleen heten "finger" "tinger", oeps!

Het smaakt allemaal heel goed en vers.  Alleen vind ik de pindasaus meer een kerriesaus.  Maar al met al erg lekker en vooral weer goedkoop!  Maar goed ook, want ook dit restaurant neemt geen credit cards en mijn euro's zijn bijna op.

Kai brengt me terug naar het hotel en daar nemen we afscheid.  Morgen alweer de laatste volle dag samen.  Ook dan hebben we weer een vol programma, denk ik, maar meer om Kai te helpen zich hier te vestigen.  De afgelopen paar dagen was natuurlijk alles gesloten hier.  Het was wel erg leuk om zo even toeristje te spelen en ik ga Rick warm maken voor een reisje hierheen volgend jaar! (de rest van de foto's van vandaag volgen later, geen fut om ze op te laden)