En dan is het weer gedag zeggen tegen Europa, de terugreis

Om half vijf ben ik al klaarwakker en kan de slaap niet meer vatten.  Dat maakt het een stuk makkelijker als Ricks telefoon om half acht afgaat.  Ik sta meteen op, maar Rick heeft meer moeite.  We maken ons klaar en eten de gisteren gekochte croissants met jus d'orange en in mijn geval een kop Nescafe.

Mijn croissantje is een "gewone" croissant en heel droog.  Rick heeft er juist aan gedaan een croissant au beurre te kiezen. Die smaakt alsof hij vanochtend gebakken is volgens Rick.

Gistermiddag hebben we bij de receptie een taxi besteld.  We hebben doorgegeven dat we heel veel bagage hebben dus ik heb de hele nacht half wakende nachtmerries gehad dat we maar een heel klein autootje kregen.

We laden de bekwaam door Rick ingepakte tassen (behalve die van mij natuurlijk) op een groot wagentje en gaan naar beneden.  Daar checken we uit en de receptioniste zegt dat ze ons zal roepen als de taxi er is.

Niet veel later zien we iemand binnenlopen, die taxichauffeur zou kunnen zijn.  Ik hoor hem naar kamer 351 vragen en dat zijn wij inderdaad.  Hij ziet de kar vol bagage en loopt terug naar de receptie.  Even zijn we bang dat hij inderdaad een kleinere auto meeheeft, maar hij zocht gewoon naar iemand om met de bagage te helpen.

Die zijn er niet bij dit hotel dus we zullen het zelf moeten doen.  De chauffeur is een echte hoffelijke fransman, die van mijn hulp niet wil weten.  Hij doet de bagage achterin zijn minivan terwijl Rick de kar terugbrengt.

Ook hij heeft al gauw door dat hij beter met mij in het Frans kan communiceren dan met Rick.  Ik vertel hem welke luchtvaartmaatschappij en hoe lang we in Parijs zijn geweest.  Ook wil hij weten waar we vandaan komen en is verbaasd te horen hoe lang ik al in de VS woon.  Voor de tweede keer in zoveel dagen vindt ook hij mijn accent in het Frans Nederlands.  Heel grappig, kennelijk raak je dat nooit kwijt!

Drie kwartier later zet hij ons af bij de terminal voor United Airlines.  De rit kost 57 euro, 50 voor de rit en zeven voor de tassen.  We laden alles op een karretje en gaan op zoek naar de balie.  Die blijkt in Hall 3 te zijn vertelt een vriendelijke Turkish Airlines medewerkster mij.

Daar zijn we als Premier klanten al gauw aan de beurt. Omdat we Premier Gold zijn hoeven we voor onze extra tassen ook niet te betalen en een van de tassen is zwaarder dan 23kg. Ook dat is geen probleem.  Dan krijgen we een nogal ingewikkelde uitleg over hoe wij als "priority" door immigratie en veiligheidscontrole kunnen gaan. 

De baliemedewerkster heeft zo'n sterk accent dat Rick en ik weinig van de uitleg begrijpen.  Maar kom, hoe moeilijk kan het zijn, we zijn wel wat gewend.  Als eerste gaan we op zoek naar het poortje voor het teruggeven van de belasting op mijn jas gisteren.  Bij Galeries Lafayette kregen we het geld al terug, maar hier moeten we het formulier nog scannen.  Dat gaat helemaal goed en we kunnen door.

Nu uitvinden hoe we bij de gates komen.  We zien op een kaart dat we op niveau 4 moeten zijn.  Makkelijk genoeg, lijkt het, alleen gaat de lift waar we instappen naar alles niveaus behalve 4.  Dan stappen we maar weer op 3 uit en zien daar een loopband naar boven.

Onze paspoorten en instapkaarten worden gescand en we kunnen naar boven. Daar is het weer zoeken, dit keer naar immigratie.  We sluiten aan in de lange rij voor "andere paspoorten" en dan zie ik dat wij ook hier voorrang krijgen.  Ik laat het aan een medewerkster zien en die laat ons door een ander poortje met maar een paar mensen voor ons. Heel fijn!

De beambte is heel streng en bekijkt ons alsof we criminelen kunnen zijn.  Ik glimlach maar eens vriendelijk en hij wuift me meteen door.  Ook Rick mag er snel doorheen. 

We hadden gehoopt nog een lekker typisch Frans broodje mee aan boord te nemen, maar het aanbod valt enorm tegen!  We zien wel een paar broodjes en besluiten die voor we aan boord gaan te kopen.  Maar eerst moet er, althans door mij, ontbijt gegeten worden.

Met Premier Gold hebben we voor internationale vluchten recht op de Star Alliance lounge.  We nemen de lift naar de 11e verdieping en mogen de business class lounge in.  Het aanbod aan eten hier is heerlijk! Ik doe me tegoed aan een mini croissant au chocolat, omelet en gerookte zalm.

Intussen is Rick heel nerveus want we zijn nog geen veiligheidscontrole door.  Zodra ik mijn buik gevuld heb gaan we dus de broodjes kopen en lopen dan naar de gate.  Ook hier krijgen we prioriteit en kunnen zo vooraan in de rij aansluiten.  Die veiligheidscontrole is dus ook binnen een kwartier gepiept.

We lopen naar de gate waarvan wij als prioriteitsklanten een andere (42 voor eerste, business en economy plus) hebben dan het gewone gepeupel achterin (41).  Dat is echt gekscherend bedoeld, hoor, want wij zijn natuurlijk ook maar gewoon gepeupel en slechts boarding groep twee, want de echte elite is boarding groep een. Je krijgt er een beetje een klasseringsgevoel van.  Toch is het wel een goed systeem van United om zo per groep aan boord te gaan.

Niet veel later kunnen we al aan boord en wordt het voor mij de eerste keer dat ik in een 787 vlieg.  De ramen hebben geen schermpjes maar dimmen met een knopje bijvoorbeeld.  De toiletten trekken automatisch door en de kranen werken als je je hand eronder steekt. Alles is geautomatiseerd.  Heel modern allemaal!

We hebben ook onze eigen tv schermpjes, maar ik weet niet of ik iets ga kijken tijdens de bijna acht uur durende vlucht. Ik koop wel wifi voor bijna $19, zodat ik mijn blogs af kan werken en kan surfen. 

Vrijwel meteen na het opstijgen wordt de lunch geserveerd.  Behalve de geijkte pasta of kip is er ook een Indiase vegetarische optie.  Die kiezen Rick en ik beiden en ik vind het heel lekker.  Gelukkig maar, want het meegebrachte broodje valt enorm tegen en ik eet er alleen het beleg van. 

Na afloop wordt er nog een heel lekker ijsje geserveerd.  Tegenwoordig zijn wijn en bier ook weer gratis in economy en ook daar zijn ze niet karig mee. Voor we het weten zijn er drie uren voorbij.  Jammer genoeg (of fijn voor Rick) vind ik niets leuks in de duty free winkel.

De vlucht duurt bijna acht uur, maar met wat spelletjes spelen, tv kijken en vooral internet surfen gaan die vrij snel voorbij.  Een uur voor de landing krijgen we een lekker bruin broodje met kaas en kalkoenborst. Ik begon flinke trek te krijgen en het is perfect lunchtijd in onze tijdzone. 

Op het moment, want onze klokken gaan pas dit komende week achteruit gezet worden, is er maar vijf uur tijdsverschil tussen Parijs en Washington.  Hopelijk gaat dat de jet lag ook minder maken hoewel we daar van oost naar west nooit zo'n moeite mee hebben.

Voor op schema landen we rond kwart voor drie in Washington.  We worden met een "people mover" (futuristisch busje uit de jaren tachtig) naar de paspoortcontrole en douane gebracht.  Een oudere Franse dame vraagt angstig wat het volgende is, maar niemand om haar heen spreekt Frans. Ik stel haar gerust dat we naar immigratie gaan. Opgelucht gaat ze zitten, want ze was bang dat er iets mis was. Het is ook wel een uniek iets, dit busje.

Zonder gekheid is dit het snelst ooit dat we van vliegtuig naar taxi zijn gegaan!  We hebben Global Entry en daar is niemand, we lopen zo door de douane en onze bagage is er dan al!  Binnen het halve uur zitten we in de taxi.  Rick merkt op dat hij er soms zelfs met een binnenlandse vlucht langer over doet.

Het is idioot warm als we naar buiten lopen!  Het warmterecord werd hier verbroken vandaag en het is nog 23 graden.  Ik ben blij dat ik mijn winterjas heb ingepakt en in laagjes gekleed ben zodat ik in korte mouwen kan lopen.  Na de ijzige kou in de bus gisteren is dit een welkome verandering al zal het niet lang duren.

De taxirit verloopt voorspoedig en we zien Lorraine en Patricia buiten als we aankomen.  Alles is goed gegaan met de honden.  Patricia zegt er wel moe van te zijn, want Orion heeft eindeloos veel energie.  Grappig, want als ik er ben is hij wel actief, maar plopt ook zo weer bij mijn voeten neer.

Binnen treffen we het huis in goede staat, al is vooral de "hondenkamer", zoals we onze tv kamer maar zullen noemen, aan een beurt toe.  Gelukkig komen de schoonmaaksters morgen.

Rick haalt alle bagage naar binnen terwijl ik de honden in de achtertuin laat.  Het is zo vreemd om op 3 november gewoon in korte mouwen op het deck te staan!  Ik ben blij mijn hondenbabies weer te hebben, ze spelen ook schattig, denkelijk blij dat het leven weer "gewoon" is met ons erbij. 

Als avondeten wil Rick graag iets Amerikaans.  Hij denkt aan pizza of McDonald's, maar dat is te zwaar voor mij.  Rick werpt zich op om wat Chinese soep en dumplings voor mij te halen.  Lichtere kost vind ik lekkerder, want om de een of andere reden heb ik voelt mijn maag altijd vreemd na een internationale vlucht.

Natuurlijk voelt het voor ons veel later en Rick laat het om half negen al afweten. Ik houd het iets langer uit, maar waarschijnlijk niet veel.  We hebben genoten van de vakantie, maar het is ook weer goed om thuis te zijn waar de herfstkleuren op hun hoogtepunt zijn.