De dag voor Thanksgiving

Heel laat gisteravond is Saskia thuisgekomen.  Volgens Rick en haar heeft Orion enorm geblaft, maar ik heb enkel "bah" geroepen volgens Rick en herinner me er niets van. Onvoorstelbaar, want ik ben meestal zo'n lichte slaper. Maar duidelijk ben ik ook al goed getraind!

Ondanks dat ik vandaag voor mijn doen vroeg op moet is Saskia al naar haar werk als ik opsta en Rick heeft de honden uitgelaten.  De schoonmaaksters komen om half negen en Orion blaft even tegen ze, maar op mijn "Bah!" houdt hij meteen op.  Ik merk echt dat hij naar mij begint te luisteren.

Zonder ontbijt, want ik moet ervoor vasten, rijd ik naar het laboratorium van mijn dokterspraktijk.  Dat is maar vijf minuten weg, maar ik moet zoeken naar een parkeerplaats waardoor ik er op de minuut af op tijd om klokslag negen uur binnenloop.

Gelukkig is er verder niemand en ik ben meteen aan de beurt om bloed te laten prikken.  Binnen de vijf minuten sta ik weer buiten en rijd naar Starbucks. Daar is het enorm druk, zoals overal vandaag.  Waarschijnlijk zijn al veel mensen vrij voor Thanksgiving.

Met mijn pepermunt mokka americano en broodje met ei, Goudse kaas en spek ga ik aan de koffiebar zitten.  Ik luister naar de gesprekken om me heen en realiseer me weer dat we hier gelukkig in anti-Trump land wonen.  Dat kan ook niet anders met zo'n diverse bevolking.  Echter hoor ik ook dat een van de grote neo-nazistische groepen hun hoofdkantoor in deze omgeving heeft, waar de verteller helemaal van ontdaan is.

Al probeer ik me er niet te druk om te maken, iedere dag zijn er weer berichten in het nieuws die op zijn minst verontrustend en soms alarmerend zijn.  Ik houd mijn hart vast voor de komende vier jaar! En dat terwijl inmiddels twee miljoen meer mensen op Hillary Clinton dan op Donald Trump hebben gestemd en de stemmen zijn nog steeds niet geteld!

Als mijn koffie op is koop ik nog een fles water en rijd naar Anytime Fitness.  Daar doe ik, al "kletsend" met Katja, die vandaag vrij heeft van school, een uur cardio op de ARC trainer.  De twee oudere dames, die er bijna altijd zijn, vinden mijn Franse jas zo mooi.  Dit is al het zoveelste compliment wat ik erover krijg, leuk.

Op de webcam app zie ik dat de schoonmaaksters net voor ik klaar ben vertrekken.  De scholen laten vandaag eerder uit en ik besluit, zoals Mark, de hondentrainer, me op heeft gedragen, mezelf meer "meesteres" van de achtertuin te gaan maken.

Natuurlijk vul ik daartoe weer een aantal sandwichzakjes met water en neem die mee de tuin in.  Zolang die zakjes er zijn gaat het goed, maar zodra ik de laatste heb gegooid negeert Cosmo mij weer en blijft maar blaffen tegen langslopende mensen.  Er is een dagelijks lijstje wat ik bij moet houden voor Bark Busters en daar krijgt Cosmo nu een V-, terwijl Orion een V+ krijgt.

Als ik weer schoon ben ga ik lunch eten in Vienna.  Eerst wil ik naar Panera, maar daar is geen parkeerplek te bekennen en er staat een file voor een opening.  Dan maar tweede keuze, Noodles & Company, maar ook daar staat de hele parkeerplaats (groot!) vol.  Ik heb geluk en er gaat net iemand weg.

Een groepje tieners met muziekinstrumenten staat voor mij in de rij en zij bestellen bijna allemaal de "volwassen" macaroni met kaas.  Hier staat bij de gerechten hoeveel calorieen ze hebben en die hebben allemaal meer dan 1200 calorieen.  De tieners zijn stuk voor stuk superslank. 

Toen ik die leeftijd had hoefde ik ook niet op te letten wat ik at, maar dat is al decennia verleden tijd.  Het zou me bovendien veel te machtig zijn.  Ik houd het dus bij de Tuscan Fresca met extra spinazie en tomaat.  Meer dan genoeg en bovendien is het heel lekker.

Het is vandaag weer wat warmer met een graad of twaalf en ik neem de honden weer met zakjes water de tuin in.  Hetzelfde resultaat als vanochtend met Cosmo, jammer genoeg.  Binnen hebben Flapjack en Pig het moeilijk met dat nieuwe blaffende beest.  Orion wil met ze spelen, maar hij heeft al een nagel van Pig in zijn neus gekregen en is meteen voorzichtiger.

Het zijn toch schatten?

Saskia is terug uit haar werk en we gaan naar Whole Foods om wat bijgerechten voor morgenavond te vinden.  Eerst wil ze naar Fair Lakes, de grote winkel, maar het verkeer is zo slecht dat we daarvan afzien.  Dan maar naar Vienna waar het ook druk is, maar we nog net een parkeerplek vinden.

De keuze hier is een stuk minder en Saskia koopt wat veganistische biscuits (broodjes) om te bakken en we kiezen de worteltjes met pecannoten als een bijgerecht.  Verder lukt het niet zo. Morgen moet Saskia nog tot half drie in Fair Lakes werken dus hopelijk vindt zij daar dan wat zij zoekt.

Rick is inmiddels ook thuis voor een lang weekend.  Hij besluit de bladeren uit de voortuin te gaan verwijderen en neemt Orion daarvoor mee naar buiten.  Even later hoor ik Orion constant blaffen en ga eens kijken of dit een trainingsgelegenheid is. 

Dat is het, want buurman Chuck staat er met zijn Deense dog, Fay. Zodra Orion mij ziet houdt hij op met blaffen en komt naast mij zitten.  Rick en Chuck proberen Orion zover te krijgen om met Fay kennis te maken, maar ik vind dat we naar de hond moeten luisteren. 

Zolang hij niet agressief blaft is het goed. Chuck is ervan onder de indruk als Orion meteen zit als ik hem dat opdraag.  De training is af en toe flink vermoeiend, maar ik zie echt resultaten.  Nu moeten we die met Rick ook nog krijgen, want die heeft nog maar weinig succes, jammer genoeg.

Saskia gaat met een van haar vrienden naar Washington om bij een veganistisch restaurant te gaan eten.  Rick en ik kiezen Greenhouse Bistro voor ons avondeten.  Een supermodern restaurant, maar hun menu valt me iedere keer weer tegen.  Het is feitelijk pizza en pasta en daarvan zijn er nog zoveel in de omgeving. 

Het is er dan ook absoluut niet druk.  Toch hebben we een lekkere maaltijd. We nemen beiden de lichte erwtensoep (lijkt in de verste verte niet op de Nederlandse, gelukkig). Als "hoofdgerecht" neem ik weer twee voorgerechten.

De tempura avocado "frietjes" met veganistische ranch saus zijn heerlijk en ondanks dat het zwaar klinkt heel licht.  Daarbij heb ik een spiesje gamba's, die ik wel erg duur vind voor wat het is.  Het smaakt prima, maar ik denk niet dat dit restaurant lang zal blijven bestaan zo leeg als het op vrijdagavond is en het is te duur voor wat we krijgen.

Rick begint thuis meteen aan zijn Thanksgiving maal.  Hij bakt de pumpkin pies altijd de avond tevoren.  Het ruikt in ieder geval heerlijk, al heb ik moeten leren al die pompoen dingen lekker te vinden.  Langzaamaan kan ik een stukje pompoen vlaai wel waarderen.

Over Thanksgiving vieringen kan ik een boek schrijven.  Ik heb er een heel aantal nogal ongemakkelijke meegemaakt met Rick's familie, hoe aardig ook. Daarna jaren lekker rustig met ons eigen gezin en morgen weer met Rick's familie.  Hopelijk wordt het gezellig.  Een ding is al die jaren hetzelfde gebleven, ik geef helemaal niets om het eten!