Dag 14 Europa: Laatste dag Parijs, Louvre en avondtour

Rick is al vroeg uit de veren en gaat Starbucks halen.  Intussen douche ik zodat we op tijd klaar zullen zijn.  Als Rick terugkomt moet ik lachen, want de Starbucks barista heeft "Wik" als naam op de bekers geschreven. Zo klinkt Ricks naam natuurlijk ook voor een Fransman.

We lopen richting het Louvre en er tegenover nemen we plaats onder de verwarmingslamp van een cafe.  Het is inmiddels al routine, croissant (en dit keer een voor mij overbodig half stokbroodje), jus d'orange en cafe au lait.  Het smaakt weer prima.

Met onze museumpassen kunnen we de rij bij de ingang omzeilen en de speciale veiligheidscontrole daarvoor doen.  Dan doen we onze jassen in de heel handige kluisjes en zoeken eerst de Mona Lisa op.

Onderweg moeten we af en toe lachen om de verschrikkelijk gruwelijke dingen, die de Italianen in de Renaissance schilderden!  Een vrouw met het hoofd van een man op een bord, duidelijk dode of stervende mensen en meer, wie wil zoiets nu aan de muur hebben hangen?

Deze hoofden van groentes geschilderd zijn dan weer echt grappig

We zien ook nog een paar andere Leonardo da Vinci's, wat een schilder was die man toch, zijn tijd ver vooruit.  Bij de Mona Lisa is het nog rustig en we maken er wat foto's.  Later ziet Rick dat zijn foto niet scherp was en we gaan terug.  Nu staan er opeens drommen Aziaten voor, we waren net op tijd om er nog in alle rust naar te kunnen kijken.

Wij gaan verder op zoek naar de slaven van Michelangelo.  Dat is nog niet makkelijk in dit doolhof maar we zien er een aantal prachtige zalen door. Duidelijk was dit een paleis voor het een museum werd.

De slaven zijn volgens mijn kleine reisgidsje van Rick Steve de mooiste beelden van naakte mannen, die Michelangelo gemaakt heeft.  Ik vind ze in ieder geval heel mooi, Rick is er minder van gecharmeerd.  Ik ben gewoon gefascineerd door Italiaanse Renaissance beeldhouwers en schilders, een van de redenen dat ik Italiaans heb gestudeerd.

Het volgende beroemde beeld is natuurlijk de Venus van Milo.  Ook daar moeten we even naar zoeken.  Ik vind haar, in tegenstelling tot de Mona Lisa, die ik eigenlijk iedere keer weer vind tegenvallen, erg mooi en onvoorstelbaar dat ze zo bewaard is gebleven.

Intussen loopt het museum vol en begin ik me te ergeren aan de massa's.  We lopen nog door de gangen met Romeinse beelden en dan is het weer genoeg geweest.  We bestellen nog een Cola Light bij het cafe aan de uitgang en halen dan onze jassen weer op.

Het was vanochtend bewolkt, maar nu komt de zon weer tevoorschijn.  We hebben enorm met het weer hier in Parijs geboft!  We lopen naar de Opera en kijken waar de avondtour vanavond van zal vertrekken. 

Dit is ook een enorme winkelbuurt langs en rond de Boulevard Haussman.  Gisteren ging de rits van mijn twaalf jaar oude donzen jasje stuk en vanavond gaan we een dubbeldekker tour maken in de kou.  Ik moet dus een nieuwe jas vinden.  Printemps lijkt me daar veel te duur voor, maar ik hoop bij Galeries Lafayette te slagen.

Eerst worden we naar de derde verdieping gestuurd als ik het de vriendelijke verwelkomster vraag.  Maar daar zijn de prijzen schrikbarend, wat wil je ook met de beroemde ontwerpers' namen, die we er zien.  Gelukkig valt het een verdieping lager stukken mee.

Als eerste zie ik een jas van Guess, die ik leuk vind en onder de 200 euro is een beter iets.  Echter, de zakken van die jas zijn heel ondiep en ik wil altijd handschoenen mee kunnen dragen.  We lopen rond en ik probeer nog een paar, maar iedere keer zijn het zakken waar ik nog niet eens mijn hand in kan doen.

Bijna geef ik de moed op als ik opeens een erg leuke jas van het Galleries Lafayette huismerk zie.  Perfect, lekker warm, leuke accenten en diep genoege zakken, die wordt het.  Ik doe hem meteen aan en probeer buiten mijn oude jas aan een van de vele bedelaars te geven.  Alleen zie ik er nu natuurlijk net geen, dan hang ik hem maar aan een paal, wie weet heeft iemand er wat aan ondanks de stukke rits.

Wij hebben inmiddels trek in lunch en gaan de brasserie tegen over de Galeries Lafayette binnen.  Restaurant of bar vraagt een serveerder.  Wij antwoorden restaurant, denkend dat dat is om te eten en bar om te drinken.  Maar nee, als we enkel een broodje willen is dat in het bar gedeelte.  Prima en we nemen er plaats.

De prijzen zijn redelijk na wat we eerder bij de cafe's dichter bij de Opera zagen.  Ik bestel een groentesoep en een gerookte zalm club sandwich met daarbij een glas rose.  Rick neemt de quiche lorraine en een klein biertje. 

Voor hij het weet wordt er een halve liter bier voor hem gezet.  Ik vertel de ober in het Frans dat Rick om een klein biertje vroeg.  Niet veel later krijgt hij een kwart liter voorgezet.  De soep is erg lekker en Ricks quiche lorraine ook, alleen wordt mij een ham en kaas club sandwich gebracht.

Even overweeg ik het maar te accepteren, maar ik heb toch echt de saumon fume besteld en die nog op het menu aangewezen.  De ober is duidelijk geergerd en begint een tegenstribbeling, maar weerhoudt zich daar toch maar van.  Met excuses krijg ik even later het juiste broodje.

Hopelijk hebben ze er niet op gespuugd, maar ja, wat niet weet wat niet deert.  Het smaakt mij erg goed.  Na de lunch lopen we naar 13 Rue Auber, het hoofdkantoor van L'Open Tour.  Gisteren hebben we dus voor een avondtour betaald, die we niet gebruikt hebben.  De chauffeur zei dat die kaartjes niet voor vanavond gebruikt konden worden  en Rick wil de Amerikaan uithangen, die dat niet begrepen heeft.

Allemaal goed en wel, maar er is maar een medewerkster en de familie waar zij mee bezig is wil van alles en nog wat.  Ik zie onze tijd in Parijs wegtikken en ga buiten op straat van de atmosfeer genieten, in plaats van het gillende kind binnen aan te moeten horen. 

Het was het uiteindelijk toch allemaal waard, want Rick heeft de kaartjes van gisteravond omgezet naar vanavond gekregen.  Dat is heel fijn want bespaard ons meer dan vijftig euro!  Blij stappen we in een taxi naar de Hotel de Ville waar we op een van de dagbussen gaan wachten.  Onze kaartjes zijn nog steeds geldig dus daar moeten we gebruik van maken.

De geijkte bezienswaardigheden hebben we wel gezien en Montmartre ook dus we kiezen de blauwe lijn, die langs Place de la Bastille en de meer moderne buurten van de stad gaat.  We komen o.a. langs de bibliotheek, de Jardin des Plantes en Bercy. 

Het nieuwe maandthema voor november is "kleuren", deze vond ik wel leuk

Rick en ik zijn het erover eens dat dit bedrijf onderweg veel te veel muziek heeft en de "gidsen" maar weinig vertellen.  Het is een beetje teleurstellend, maar volgens mij heeft geen enkel dubbeldekker bedrijf hier live gidsen.  Dat is in Washington wel anders.

Verkleumd stappen we bij ons beginpunt weer uit en lopen terug naar het hotel.  Daar pakt Rick nog zijn verdere dingen in en ik werk wat foto's en blog bij.  Als we daar klaar mee zijn is het tijd om een taxi terug naar L'Open Tour te nemen.

We zijn er te vroeg dus we nemen plaats aan een tafeltje van het Cafe Opera.  Ik neem een kir chardonnay en Rick een glaasje port.  Naast ons rookt iedereen een uur in de wind.  Ik weet niet of het maar onze verbeelding is, maar het lijkt wel alsof vrijwel iedereen in Parijs rookt!  In ons gebied zie je dat helemaal niet.

Keurig op het afgesproken tijdstip van zes uur zijn we aanwezig voor onze bustour.  Alleen hebben de chauffeur en de manager mot zo te horen.  Het wordt kwart over zes (zou vertrektijd moeten zijn) en nog zitten we niet in de bus.  Eindelijk mogen we aan boord, maar dan zien we de man nog een sigaret roken en weer naar binnen gaan. 

Niet veel later rent een andere man gehaast de bus in en we gaan op weg.  Even schiet het door mijn hoofd dat we gekaapt zouden kunnen zijn, zo vreemd allemaal!  Maar gelukkig, we krijgen kerstmuziek te horen en af en toe een verhaal over wat we zien.

Het absolute hoogtepunt van deze koude en over het algemeen absoluut niet de moeite waard rit is de Eiffel Toren.  Daar stoppen we herhaalde malen en aanschouwen het mooie lichtspel dat om de zoveel tijd plaatsvindt. Verder vind ik dit een miserabele rit, ijskoud en de hele tijd in een file. Je betaalt eigenlijk om de Eiffel Toren en Notre Dame verlicht te zien.

Dichtbij de Notre Dame gaan Rick en ik naar beneden (wij zijn de helft van het gezelschap in de bus!).  Ik vraag de chauffeur of hij ons dichtbij de Notre Dame, die we gisteren al verlicht hebben gefotografeerd, kan afzetten.  Dat is geen probleem en we stappen vlakbij het Quartier Latin uit.

Bibberend lopen we de gezellige straatjes door.  Bij Le Bourbon paait de eigenaar me met een gratis glas wijn.  Rick wilde ook heel graag een crepe met zalm als voorafje en die zie ik hier op het menu.  De bediening is super vriendelijk!

De serveerder moet lachen als ik zeg "nous sommes froids" en ik realiseer meteen mijn fout, in het Frans en Nederlands, duh, is het werkwoord hebben in plaats van zijn, een serieus anglicisme dus.  Ik grap er met hem over en hij hoort aan mijn accent in het Frans dat ik Nederlands ben.  Ok, dat vind ik nu echt knap (en ben stiekem blij dat het nog steeds geen Amerikaans accent is).

Het eten is heerlijk.  Ik neem de kikkerbilletjes als voorafje, dit keer met tomatensaus. Rick neemt dus die crepe met zalm, ook erg lekker. Dan hebben we allebei weer de kaasfondue, want die krijgen we gewoon niet zo in onze omgeving!  Ik heb de Belgische met bier, Rick de traditionele en we delen.  Het is weer smullen en een van onze goedkoopste avondmaaltijden in Parijs.

Dan is mijn energie op.  We nemen een taxi terug naar het hotel en Rick gaat er nog even op uit voor een dessert.  Bijna alles is weer ingepakt en morgenvroeg gaan we naar het vliegveld. Ik zal het missen mijn talen te kunnen spreken, vooral Frans.  We hebben genoten deze weken, maar ik kan ook niet wachten mijn hondenbabies en dochters weer te zien!