Alweer is ons doel om voor het open gaan in de rij te staan om naar boven te gaan. Dit keer in de torens van de Notre Dame. We lopen erheen en eten dichtbij de kathedraal het geijkte ontbijt, althans voor mij, croissant, jus d'orange en cafe au lait. Rick neemt er dit keer een ham en kaas ontbijt bij.
Dan sluiten we ons aan in de rij voor de torens. Er staat al een korte rij zelfs een half uur voor opening. We worden om kwart voor tien getrakteerd op een kwartier durend belconcert van de kerk. Wat klinkt dat mooi en indrukwekkend!
Ondanks dat we vrij voorin de rij staan duurt het toch een half uurtje voor we daadwerkelijk naar boven mogen. En wat is het daar mooi! Ik tel de stappen, 290 voor het eerste niveau (en vergeet dan prompt helemaal naar boven te tellen, maar ik las meer dan 400).
Het leuke hier is dat de gargoyles op de voorgrond staan met typisch Parijse achtergronden, inclusief Eiffel Toren. We fotograferen erop los, lopen de belkamer in en worden dan gemaand verder naar boven te gaan.
Daar hebben we op zich nog beter uitzicht, maar de gargoyles ontbreken en die maakten het voor mij. Toch blijven we tot we weer netjes maar streng worden gemaand naar beneden te gaan. De binnenkant van de kerk hebben we gisteren al gedaan dus we lopen verder.
Volgende stop is de prachtige Sainte Chapelle. Deze kerk is in slechts zes jaar gebouwd en de muren dienen vooral om de schitterende gebrandschilderde ramen te ondersteunen. Van buiten ziet het er niet uit, maar binnen is het een genot. Onbeschrijflijke kleuren en ook niet goed op foto's over te brengen.
Dan lopen we naar de Conciergerie. Hier werden de gevangenen gehouden voor ze naar de guillotine werden gebracht. Ook Marie Antoinette bracht hier 76 dagen door voor ook zij onthoofd werd op de Place de la Concorde door wat in de volksmond "monsieur Paris" werd genoemd. We zien waar zij haar laatste dagen doorbracht en hoe het er toeging in deze gevangenis. Het is interessant, maar ik had er meer van verwacht.
Inmiddels is het al bij twaalven. We wilden eigenlijk vanochtend nog Musee D'Orsay bekijken, maar dat was duidelijk te ambitieus. We gaan op zoek naar een lunchrestaurant wat we bij de Pont Neuf (die eigenlijk de oudste brug in de stad is) vinden bij Cafe du Pont Neuf.
We eten weer lekker buiten, want de weersberichten hadden het mis, het is vandaag ook mooi zonnig. Rick neemt groentesoep en een ham en kaas baguette. Ik heb de baguette Auvergnat met Cantal kaas en gerookte ham. We hebben weer niets over het eten te klagen.
Saskia is inmiddels ook wakker en zegt geen stroom te hebben. Rick bedenkt zich dat hij sinds augustus geen rekening van het electriciteitsbedrijf voor hun appartement heeft gehad. We denken dus dat daarom de stroom is uitgezet (later blijkt de hele buurt zonder stroom te zitten).
Rick haast zich na het eten terug naar het hotel om dit op te lossen. Ik wacht eindeloos op de rekening. De ober vindt mij duidelijk niet meer belangrijk, ik zou op mijn hoofd kunnen gaan staan en hij zou me nog niet zien (wat vind ik het Amerikaanse systeem dat ze die rekening meteen brengen toch fijn!). Net als ik overweeg eens te zien wat hij doet als ik gewoon wegloop (na ettelijke "pardon, monsieur"'s) komt die magische rekening opeens.
Na afgerekend te hebben loop ik naar Musee d'Orsay. Dit in een oud treinstation gehuisde museum is een van mijn favorieten, want ik ben dol op Impressionisme. Met de museumpas waarvan we de prijs al ruim eruit hebben kan ik via een speciale ingang naar binnen.
Daar is het snikheet! Is het in de VS vaak te koud in gebouwen, ik vind het hier in Parijs vooral veel te warm overal. Wetend dat Rick ook onderweg hierheen is houd ik het op de benedenverdieping tot hij komt. Ik voel me uitgedroogd en ga op zoek naar het café.
Het is lunchtijd dus ik wacht geduldig in de rij. Als ik eindelijk aan de beurt ben voor mijn flesje water wordt me verteld dat ik die halve liter in het cafe op moet drinken. De Francaise achter mij, die ook alleen maar water koopt, is het daar net als ik niet mee eens, mengt zich in de discussie en voila, ik bevind tussen twee Franse kemphanen. "Comme vous voulez!", eindigt de medewerkster het.
Wij beiden besluiten dat dat betekent dat we met flesje water weg kunnen. We hebben namelijk allerlei mensen met waters gezien in het museum. Samen vluchten we weg en gaan dan verschillende richtingen op. Eigenlijk heel vermakelijk, ik voel me net een stout kind.
Rick is inmiddels gearriveerd en we gaan naar de vijfde verdieping met alle impressionisten. Monet, Renoir, Manet en Degas en meer, het zijn mijn favoriete schilders. Ook kunnen we hier van achter een van de klokken fotograferen en we hebben mooi uitzicht op de Sacre Coeur in de verte.
Op de tweede verdieping zouden we nog van Gogh en anderen willen zien, maar het gros daar is afgesloten. We zien wel een heel mooie balzaal, maar geen schilderijen. Als laatste bekijken we de teleurstellende hoeveelheid Toulouse-Lautrec schilderijen. Hij fascineert me altijd. Al met al toch een prachtig museum al is het te warm en zijn we allebei blij weer buiten te staan.
Tegenover het museum zien we een L'Open Tour stop. We willen graag een bus tour doen en dan vanavond ook een in het donker. Er komt net een bus aan en ik ben klaar om kaartjes te kopen. Het is kwart over drie en de chauffeur raadt aan tot vier uur te wachten. Daarna is ons kaartje ook morgen nog geldig.
Dat is een goede tip dus we gaan eerst in een leuk cafe wat drinken. Ik heb zoveel dorst en een groot biertje lest dat prima. Rick houdt zich in en neemt een Cola Zero. De bieren in Parijs vindt hij over het algemeen niet zo bijzonder.
Tegen vieren lopen we weer naar de busstop en de bus komt weer net aan. Deze chauffeur vertelt ons dat de avondbus om kwart voor negen zal vertrekken vanavond. Oei, wel heel laat, maar we kopen toch maar kaartjes. Ik vind het ook vreemd want hun brochures zeggen dat op 1 november het schema verandert en de avondbus om kwart over zes gaat.
Tijdens de (overigens ijskoude, vooral voor Rick) rit bel ik voor de zekerheid en dan blijkt dat het niet kwart voor negen, maar kwart voor tien is dat de avondbus gaat vanavond. En de brochures zijn niet correct, het verandert morgen, 2 november.
Dat is ons beiden veel te laat! Geld terugkrijgen van de chauffeur is geen optie dus we moeten het maar zo laten. Hopelijk lukt morgen de tocht om zes uur, veel redelijker!
We rillen nog tot we vlakbij de Notre Dame zijn. Daar stappen we uit en nemen eerst een aantal prachtige foto's van de verlichte kathedraal. Dan lopen we naar een souvenirswinkel waar Rick een baret koopt en ook een goede extra tas om mee te nemen ziet. Hij wil die na het eten kopen.
We lopen het Quartier Latin weer in en zien inderdaad veel gyro restaurantjes, zoals mijn Rick Steve's (aanrader, trouwens) gids zei. Maar er zijn nog steeds veel authentieke Franse restaurants. Le Vingt is er een van.
Daar vragen we een tafeltje en we bestellen beiden de cuisse de grenouilles (je kunt toch niet in Frankrijk zijn en hun equivalent van "chicken wings" niet bestellen!). Rick vindt het te moeilijk eten vanwege de vele botjes. Ik geniet van ieder hapje.
Dan hebben we beiden fondue. Rick met vlees in olie, fondue bourgignonne, en ik hetzelfde als gisteren, kaas met champignons. Veel lekkerder dan gisteren is het, hoewel ik dat al lekker vond. Ook Rick is zeer tevreden.
Na afloop nemen we een taxi terug naar het hotel. Dan bedenkt Rick dat hij vergeten is die zo belangrijke extra tas te kopen. Hij gaat terug en niet veel later (gezien de afstand) komt hij terug met de tas. Nog een heerlijke dag Parijs wacht ons en ik ga slapen!
2 reacties:
Bedoel je met het belconcert een carrillon of het luiden van de klokken?
Leuk dat jullie lekker de tijd nemen om Parijs te bekijken; heel on-amerikaans ?
Geniet van het lekkere najaarsweer en je terugreis
@Tineke - Ik probeerde een video ervan op te laden, maar dat lukte niet. Het was het luiden van de klokken, prachtig!
Een reactie posten