Dag 5: Laatste volle dag hier in Las Vegas met veel vertier

 We staan vandaag ietsje later op, om kwart voor zeven. We halen weer koffies van Starbucks en dan gaat Rick naar zijn conferentie en ik loop naar Mon Ami Gabi. Ik kan zien dat het tegen het weekend loopt want het terras zit vol en er is nog net een tafel voor mij. Hun champignons met brie omelet was gisteren zo lekker dat ik het weer bestel.

Onderweg moet ik even door een casino waar voor achten al veel mensen zitten te gokken

Na van het eten en de heerlijke temperatuur te hebben genoten besluit ik vandaag mijn beweging te krijgen door een groot deel van de Strip af te open. Ik loop tot aan het Wynn hotel waar ik binnenga want ik vind hun lobby altijd prachtig. Daar neem ik dan ook de nodige foto's.

Via een van de voetgangersbruggen loop ik naar Treasure Island. Daar staan een paar grote piratenschepen buiten. Mijn oorspronkelijke plan was om via deze kant terug te lopen, maar hier ligt vrijwel alles in de zon. Dat is me te heet en ik steek toch maar weer over om in de schaduwkant terug te lopen.

Terug in het hotel kleed ik me in bikini en ga anderhalf uur aan het zwembad liggen. Daar is het lekker rustig en ik vind met gemak een stoel in de schaduw. Het water van het gewone zwembad is lekker verkoelend. De lazy river laat ik voor vanmiddag want ik had geen zin die enorme band naar beneden te nemen.

Tegen twaalven ga ik naar boven en maak me klaar voor de lunch. Ik hang het "Do not disturb" bordje aan de deur want de schoonmaaksters zijn vlakbij bezig. Groot is mijn schrik dan ook als ik de kamerdeur open hoor gaan terwijl ik in mijn ondergoed sta!

Gelukkig blijkt het Rick te zijn, die vroeger klaar was dan hij dacht. Ik heb voor de lunch afgesproken met Jolande en Rick heeft al een heel plan voor zichzelf klaar. Hij gaat met de Monorail naar Caesars Palace en daar een burger eten bij het Gordon Ramsay restaurant daar.

Voor het hotel staat Jolande al te wachten. Haar heb ik via Annette online "ontmoet" en nu gaan we samen lunchen. We kunnen het meteen heel goed met elkaar vinden. Jolande neemt me mee naar een leuk openlucht winkelcentrum ten zuiden van de Strip.

Daar weet Jolande een goede Japanner en daar zeg ik natuurlijk nooit nee tegen! Bij Kabuki krijgen we een leuke tafel en Jolande vertelt welke salades lekker zijn. De keuze valt voor ons beiden op de pittige tonijnsalade. Jolande bestelt er nog een sushi roll bij en ik de shishito pepers.

Het is weer supergezellig en we vinden uit dat we heel wat dingen gemeen hebben. Het eten is ook heerlijk, alleen merk ik hier weer dat ik veel minder op kan dan voorheen. Ik had eigenlijk de shishito pepers niet moeten bestellen want ik kan de tonijnsalade al nauwelijks op. Jolande laat ze in een doggy bag doen om voor haar dochter mee te nemen (en natuurlijk vergeten we die prompt).

Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen en voor we het weten is het al bij tweeen. Rick is inmiddels ook op de weg terug naar het hotel. Jolande zet me weer af en we hopen elkaar de volgende keer dat ik in Las Vegas ben weer te zien. Niet dat ik weet wanneer dat zal zijn, jammer genoeg.

Na mijn zwemspullen en de zwemband van de kamer gehaald te hebben ga ik stoelen in de schaduw zoeken langs de lazy river. Die vind ik wonder boven wonder want het hotel is super druk vanwege een bokswedstrijd morgen.

Voor Rick komt ga ik alvast een rondje met de band in de "rivier". Het water is nog koeler dan gisteren, lekker verfrissend. Als Rick er ook is gaan we samen nog lekker dobberen. Dit is zo ontspannend! Mijn enige klacht is dat je niet lekker in je ligstoel kunt lezen want de muziek staat keihard overal, daar is ons zwembad niets bij!

Tegen vijven gaan we naar boven om ons klaar te maken voor het avondeten. Ik probeer de zwemband leeg te laten lopen, want die willen we mee naar huis nemen. Gelukkig lukt dat goed. Tegen de tijd dat we de kamer binnenlopen is hij vrijwel leeg.

We nemen de monorail naar het Linq hotel en vragen daar een tafel op het terras van Guy Fieri's restaurant. Daar zie ik mensen met een bloody Mary met van alles erop en eraan. Die neem ik als voorafje en hij is heerlijk.

Als hoofdgerecht neem ik ook een voorafje, de slabakjes met een kipmengsel, twee kipspiesjes en drie dipsauzen. Het smaakt me goed! Rick heeft een in slabladeren gewikkelde kalkoenburger, die er ook prima uitziet.

We hebben vroeg gegeten want we hebben van Lisa en Karsten gratis kaartjes voor de show van Mat Franco gekregen. Hij doet heel goede magische trucs en heeft vier jaar geleden America's Got Talent gewonnen.

Het wordt een ontzettend leuke show. Mat betrekt zijn publiek bij heel veel en op een gegeven moment vraagt hij Rick het podium op te komen om te assisteren bij een speelkaarten truc. Rick en een vrouw krijgen ieder tien kaarten en op de een of andere manier eindigt de vrouw met zeven en Rick met tien kaarten. Terwijl ze beiden de kaarten tussen hun broekriem moesten doen, Rick heeft geen idee hoe Mat dat deed.

Halverwege zijn er technische problemen en moet Mat zijn show onderbreken tot die opgelost zijn. Hij maakt van de tijd gebruik om selfies te nemen met zijn publiek. Zo staan Rick en ik ook met hem op de foto.We vinden het jammer als de show voorbij is en van geen van de trucs hebben we enig idee hoe het werd gedaan!

We nemen een taxi terug naar het MGM Grand. Daar geeft Rick mij wat van zijn de afgelopen dagen gewonnen buit. Ik speel even Let It Ride, maar daar verlies ik te snel. Dan maar een $15 Black Jack tafel waar ik het verloren geld weer terugverdien. Tegen die tijd ben ik te moe om verder te spelen, maar Rick neemt al met al meer dan $100 winst mee naar huis. Toch een leuk extraatje!

Dag 1: Londen

Ondanks dat het voor  mij vijf uur vroeger voelde gisteravond heb ik toch aardig geslapen en wordt om acht uur gewekt door het ophalen van de vuilnis.  Ik blijf nog heel eventjes liggen, maar ben eigenlijk wel goed uitgerust en sta een kwartiertje later op.

Marie-Anne heeft instructies achtergelaten voor de koffiemachine en het ontbijt.  Ik zet een lekker bakje en besmeer een geroosterde Engelse muffin (die moet je hier tenslotte zeker eten) met Oud Amsterdam smeerkaas.  Daar heb ik thuis ook een bakje van, maar nog niet geopend na onze Aruba reis.  Dat gaat zodra ik thuiskom gebeuren, want wat is die lekker!  Na nog een handje vol aardbeien vind ik dat ik een prima ontbijt naar binnen heb.

Lulu houdt me gezelschap

 

Bovenaan mijn lijstje staat een plaatselijke SIM kaart, want AT&T heeft weer eens wat verkeerd gedaan, waardoor ik geen data krijg en ieder sms-je naar Rick $1,50 kost.  Eerst probeer ik bij Vodafone, maar die hebben mijn maat SIM kaart niet tot na de lunch.  Ze sturen me naar Carphone Warehouse waar ik niet veel later met een O2 sim met 2gb data vertrek.  Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik dat opmaak!

Bij Sainsbury's haal ik wat water en tandpasta, die ik vergeten was mee te nemen.  Ik laat de hondjes nog even uit en ga dan aan mijn eerste toeristische avontuur beginnen.  Ik heb besloten vandaag de bekende bezienswaardigheden in Westminster te gaan bekijken.

Eerst ik met de Tube naar Embankment, maar daar blijkt de trein niet te stoppen.  Dan maar eruit bij het station dicht bij Trafalgar Square.  Ik heb een Londen Pas en had gelezen dat je daarmee vanaf Trafalgar Square een wandeltocht zou kunnen doen, die om 13 uur vertrekt.  Dat lijkt me wel wat.

Na wat op en rond Trafalgar Square gefotografeerd te hebben besluit ik te gaan lunchen bij Garfunkel's, het enige restaurant dat ik dichtbij zie.  Ik bestel er een veggie burger en die is best ok, niets om over naar huis te schrijven, maar het vult de maag.

Dan ga ik op het plein van Trafalgar Square wachten op de wandeltocht, die herkenbaar zou moeten zijn aan hun "brollies and balloons".  Het is kwart voor een en ik zie nog niets wat erop lijkt.  Ik vraag het eens aan een van de bobbies, die er staat, en die zegt dat die tour inderdaad meestal om 13 uur verzamelt.  Ik blijf dus geduldig wachten.

Maar een uur komt en gaat en geen "brollies and balloons" te bekennen.  Ik wacht nog tot kwart over voor het geval ze vandaag laat waren, maar niets.  Ik had al een plan B, dus daar begin ik dan maar aan.

Langs White Hall met wachten op paarden en Downing Street waar je nog net in de verte het huis van de Prime Minister kunt zien (ik herinner me nog dat je zo dichtbij mocht komen dat je het nummer 10 zag) loop ik naar de Houses of Parliament. 

Na Big Ben te hebben gefotografeerd loop ik Westminster Bridge over en neem foto's van die kant en van het London Eye.  Daar ben ik tien jaar geleden al in geweest en heb geen behoefte weer te gaan.  Ik loop terug naar de overkant van de rivier en laat mijn Londen Pas in Westminster Abbey zien.

Daar krijg ik een audio gids en ben een uur zoet met het luisteren naar de interessante informatie en het bekijken van de eeuwenoude graven.  Als ik weer buitensta loop ik via St. James' Park naar de Mall.  Deze Mall lijkt qua grintpad op die in Washington, maar verder zijn er geen overeenkomsten tot opeens aan het einde Buckingham Palace opdoemt.  Je zou het kunnen vergelijken met het Capitool, beter dan met het Witte Huis dat bij lange na geen paleis is.

Buckingham Palace is groot, maar het mooiste eraan vind ik de hekken eromheen.  Wat een smeedwerk!  Als ik dat allemaal bekeken heb loop ik door naar Wellington Arch.  Deze boog fotografeer ik van buiten, maar met mijn Londen Pas kan ik er ook zonder te betalen in.  Dat is wel even leuk, iets waar ik geen vier pond voor over zou hebben gewoonlijk, maar leuk om gedaan te hebben.

Aan de overkant van de weg ligt het Apsley House.  Ook hier zou ik gewoonlijk voorbij lopen, maar ja, ook dit is bij de Londen Pas inbegrepen.  Ik krijg er geen spijt van hier de audio tour te nemen.  Dit is het huis van de hertogen van Wellington.  De eerste daarvan, die dit huis zich helemaal eigen maakte, was de hertog van Wellington, die Napoleon bij Waterloo versloeg.

De tegenwoordige hertog, de achtste, heeft nog steeds woonverblijven in het huis, maar een groot gedeelte is nu open voor het publiek.  Ik zie prachtige vertrekken, kunst van Nederlandse meesters als Jan Steen en wat een cadeaus aan porcelein en zilver kreeg die eerste hertog na zijn overwinning van staatshoofden uit heel Europa!

Dit is een aanrader, zoals het Woodrow Wilson House een aanrader is in Washington.  Plekken, die je gewoonlijk niet zou bezoeken, die opeens heel interessant blijken te zijn.  Ik zet mijn tocht voort langs Park Lane met zijn prachtige hotels aan een kant en Hyde Park aan de andere kant.

Bij Speakers Corner staat interessant informatie over deze plek, maar er zijn geen "speakers".  Marble Arch is een foto waard en dan loop ik langs Oxford Street en Selfridges en iedere Boots binnen om te kijken of ze een US-UK vervormer hebben.  Degenen, die ik meebracht werken niet en ik heb ze nodig voor mijn laptop en camera batterij.

Telkens vind ik nul op het rekest en vraag dan Cortana eens om de dichtstbijzijnde electronica winkel.  Dat blijkt een Maplin drie kwart mijl verderop te zijn.  Cortana geeft me richtingsaanwijzingen en inderdaad, grote electronicazaak en ze hebben wat ik zoek, hallelujah!  Soms is dat zo'n goed gevoel!

Blij loop ik verder Regent Street af en kan het niet laten Carnaby Street ook mee te nemen, al is dat een schaduw van wat het in de jaren 70 en 80 was.  Ik vind het zelfs saai en de zijstraten met leuke pubs veel gezelliger.

Bij Picadilly Circus neem ik de tube terug naar Marie-Anne's huis.  Het is spitsuur en we staan letterlijk als sardientjes in de trein, maar het gaat allemaal.  Bij King's Cross stap ik over en dan is het maar een halte naar Angel. 

Mijn voeten wel wat voelend loop ik Marie-Anne's huis weer binnen.  Ik word begroet door Lulu en Coco haar twee mini yorkies.  Ik laat ze ook gauw naar buiten waar ze duidelijk erg dankbaar om zijn.  Ze worden overdag wel een paar keer uitgelaten, maar ja, het zijn kleine hondjes.

De zon gaat onder na mijn eerste dag Londen

Boven ga ik kijken of mijn stekkers nu werken en jawel, ik kan nu lekker tikken op mijn laptop zonder bang te zijn dat de batterij leegraakt.  Marie-Anne komt thuis en we kletsen eerst even bij met een wijntje.

Dan lopen we de buurt in, want daar is een eindeloze keuze aan restaurants.  Het wordt vanavond Browns, want die hebben kreeft op het menu waar Marie-Anne duidelijk zin in heeft.  Mij is het om het even, alles ziet er lekker uit. 

Kreeft bestel ik niet, want iets zegt me dat dat niet hetzelfde is als "thuis".  En inderdaad, de kreeft is beduidend kleiner, maar ziet er lekker uit met lekkere frietjes erbij.  Ik neem de zalm "fish cakes" en heb daar geen spijt van.  Ze smaken heel goed en komen met een lekker frisse salade van edamame, wortel, ricola (?) en komkommer met tzatziki. 

Na afloop delen we een dessert, de toffee "pudding" (meer een cake) met clotted cream.  Allemaal even lekker. Thuis kijken we wat tv en kletsen nog wat en dan is het bedtijd.  Ik heb genoten van mijn eerste dag in Londen en lang leve de dagvlucht, ik heb totaal geen last van jet lag!

Foto's van vandaag staan hier