Dag 1: Londen

Ondanks dat het voor  mij vijf uur vroeger voelde gisteravond heb ik toch aardig geslapen en wordt om acht uur gewekt door het ophalen van de vuilnis.  Ik blijf nog heel eventjes liggen, maar ben eigenlijk wel goed uitgerust en sta een kwartiertje later op.

Marie-Anne heeft instructies achtergelaten voor de koffiemachine en het ontbijt.  Ik zet een lekker bakje en besmeer een geroosterde Engelse muffin (die moet je hier tenslotte zeker eten) met Oud Amsterdam smeerkaas.  Daar heb ik thuis ook een bakje van, maar nog niet geopend na onze Aruba reis.  Dat gaat zodra ik thuiskom gebeuren, want wat is die lekker!  Na nog een handje vol aardbeien vind ik dat ik een prima ontbijt naar binnen heb.

Lulu houdt me gezelschap

 

Bovenaan mijn lijstje staat een plaatselijke SIM kaart, want AT&T heeft weer eens wat verkeerd gedaan, waardoor ik geen data krijg en ieder sms-je naar Rick $1,50 kost.  Eerst probeer ik bij Vodafone, maar die hebben mijn maat SIM kaart niet tot na de lunch.  Ze sturen me naar Carphone Warehouse waar ik niet veel later met een O2 sim met 2gb data vertrek.  Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik dat opmaak!

Bij Sainsbury's haal ik wat water en tandpasta, die ik vergeten was mee te nemen.  Ik laat de hondjes nog even uit en ga dan aan mijn eerste toeristische avontuur beginnen.  Ik heb besloten vandaag de bekende bezienswaardigheden in Westminster te gaan bekijken.

Eerst ik met de Tube naar Embankment, maar daar blijkt de trein niet te stoppen.  Dan maar eruit bij het station dicht bij Trafalgar Square.  Ik heb een Londen Pas en had gelezen dat je daarmee vanaf Trafalgar Square een wandeltocht zou kunnen doen, die om 13 uur vertrekt.  Dat lijkt me wel wat.

Na wat op en rond Trafalgar Square gefotografeerd te hebben besluit ik te gaan lunchen bij Garfunkel's, het enige restaurant dat ik dichtbij zie.  Ik bestel er een veggie burger en die is best ok, niets om over naar huis te schrijven, maar het vult de maag.

Dan ga ik op het plein van Trafalgar Square wachten op de wandeltocht, die herkenbaar zou moeten zijn aan hun "brollies and balloons".  Het is kwart voor een en ik zie nog niets wat erop lijkt.  Ik vraag het eens aan een van de bobbies, die er staat, en die zegt dat die tour inderdaad meestal om 13 uur verzamelt.  Ik blijf dus geduldig wachten.

Maar een uur komt en gaat en geen "brollies and balloons" te bekennen.  Ik wacht nog tot kwart over voor het geval ze vandaag laat waren, maar niets.  Ik had al een plan B, dus daar begin ik dan maar aan.

Langs White Hall met wachten op paarden en Downing Street waar je nog net in de verte het huis van de Prime Minister kunt zien (ik herinner me nog dat je zo dichtbij mocht komen dat je het nummer 10 zag) loop ik naar de Houses of Parliament. 

Na Big Ben te hebben gefotografeerd loop ik Westminster Bridge over en neem foto's van die kant en van het London Eye.  Daar ben ik tien jaar geleden al in geweest en heb geen behoefte weer te gaan.  Ik loop terug naar de overkant van de rivier en laat mijn Londen Pas in Westminster Abbey zien.

Daar krijg ik een audio gids en ben een uur zoet met het luisteren naar de interessante informatie en het bekijken van de eeuwenoude graven.  Als ik weer buitensta loop ik via St. James' Park naar de Mall.  Deze Mall lijkt qua grintpad op die in Washington, maar verder zijn er geen overeenkomsten tot opeens aan het einde Buckingham Palace opdoemt.  Je zou het kunnen vergelijken met het Capitool, beter dan met het Witte Huis dat bij lange na geen paleis is.

Buckingham Palace is groot, maar het mooiste eraan vind ik de hekken eromheen.  Wat een smeedwerk!  Als ik dat allemaal bekeken heb loop ik door naar Wellington Arch.  Deze boog fotografeer ik van buiten, maar met mijn Londen Pas kan ik er ook zonder te betalen in.  Dat is wel even leuk, iets waar ik geen vier pond voor over zou hebben gewoonlijk, maar leuk om gedaan te hebben.

Aan de overkant van de weg ligt het Apsley House.  Ook hier zou ik gewoonlijk voorbij lopen, maar ja, ook dit is bij de Londen Pas inbegrepen.  Ik krijg er geen spijt van hier de audio tour te nemen.  Dit is het huis van de hertogen van Wellington.  De eerste daarvan, die dit huis zich helemaal eigen maakte, was de hertog van Wellington, die Napoleon bij Waterloo versloeg.

De tegenwoordige hertog, de achtste, heeft nog steeds woonverblijven in het huis, maar een groot gedeelte is nu open voor het publiek.  Ik zie prachtige vertrekken, kunst van Nederlandse meesters als Jan Steen en wat een cadeaus aan porcelein en zilver kreeg die eerste hertog na zijn overwinning van staatshoofden uit heel Europa!

Dit is een aanrader, zoals het Woodrow Wilson House een aanrader is in Washington.  Plekken, die je gewoonlijk niet zou bezoeken, die opeens heel interessant blijken te zijn.  Ik zet mijn tocht voort langs Park Lane met zijn prachtige hotels aan een kant en Hyde Park aan de andere kant.

Bij Speakers Corner staat interessant informatie over deze plek, maar er zijn geen "speakers".  Marble Arch is een foto waard en dan loop ik langs Oxford Street en Selfridges en iedere Boots binnen om te kijken of ze een US-UK vervormer hebben.  Degenen, die ik meebracht werken niet en ik heb ze nodig voor mijn laptop en camera batterij.

Telkens vind ik nul op het rekest en vraag dan Cortana eens om de dichtstbijzijnde electronica winkel.  Dat blijkt een Maplin drie kwart mijl verderop te zijn.  Cortana geeft me richtingsaanwijzingen en inderdaad, grote electronicazaak en ze hebben wat ik zoek, hallelujah!  Soms is dat zo'n goed gevoel!

Blij loop ik verder Regent Street af en kan het niet laten Carnaby Street ook mee te nemen, al is dat een schaduw van wat het in de jaren 70 en 80 was.  Ik vind het zelfs saai en de zijstraten met leuke pubs veel gezelliger.

Bij Picadilly Circus neem ik de tube terug naar Marie-Anne's huis.  Het is spitsuur en we staan letterlijk als sardientjes in de trein, maar het gaat allemaal.  Bij King's Cross stap ik over en dan is het maar een halte naar Angel. 

Mijn voeten wel wat voelend loop ik Marie-Anne's huis weer binnen.  Ik word begroet door Lulu en Coco haar twee mini yorkies.  Ik laat ze ook gauw naar buiten waar ze duidelijk erg dankbaar om zijn.  Ze worden overdag wel een paar keer uitgelaten, maar ja, het zijn kleine hondjes.

De zon gaat onder na mijn eerste dag Londen

Boven ga ik kijken of mijn stekkers nu werken en jawel, ik kan nu lekker tikken op mijn laptop zonder bang te zijn dat de batterij leegraakt.  Marie-Anne komt thuis en we kletsen eerst even bij met een wijntje.

Dan lopen we de buurt in, want daar is een eindeloze keuze aan restaurants.  Het wordt vanavond Browns, want die hebben kreeft op het menu waar Marie-Anne duidelijk zin in heeft.  Mij is het om het even, alles ziet er lekker uit. 

Kreeft bestel ik niet, want iets zegt me dat dat niet hetzelfde is als "thuis".  En inderdaad, de kreeft is beduidend kleiner, maar ziet er lekker uit met lekkere frietjes erbij.  Ik neem de zalm "fish cakes" en heb daar geen spijt van.  Ze smaken heel goed en komen met een lekker frisse salade van edamame, wortel, ricola (?) en komkommer met tzatziki. 

Na afloop delen we een dessert, de toffee "pudding" (meer een cake) met clotted cream.  Allemaal even lekker. Thuis kijken we wat tv en kletsen nog wat en dan is het bedtijd.  Ik heb genoten van mijn eerste dag in Londen en lang leve de dagvlucht, ik heb totaal geen last van jet lag!

Foto's van vandaag staan hier