Een zeer natte rondleiding

Volgens mij heb ik nog steeds last van jet lag, maar dat is vandaag wel handig, want ik moet toch vroeg opstaan.  Al om zes uur ben ik klaarwakker en om half acht opstaan is dus helemaal niet moeilijk.

Voor mijn ontbijt maak ik eens een heel Nederlands hapje.  Beschuit met Old Amsterdam smeerkaas en een flinke kop koffie in mijn Blond Amsterdsam mok, het smaakt heerlijk.  Intussen is Kai ook op, mijn chauffeur naar de metro.

Kai zet me daar af en het perron staat al heel vol.  Ik loop helemaal naar achteren en krijg zo nog een zitplaats.  Al vanaf het volgende station is er alleen staanplaats en dat voor meer dan een half uur.  Ik kan het niet helpen onze metro met de tube in Londen en de metro in Barcelona te vergelijken.  Wij hebben wel veel meer zitplaatsen, maar de gemiddelde rit is waarschijnlijk ook een stuk langer.

Na een half uur stap ik uit bij het Smithsonian station.  Daar zie ik een stel op de bankjes waarvan ik denk dat het P. en E. zijn, mijn gezelschap voor vandaag.  En inderdaad, gelukkig heb ik gelijk.  We maken kennis en ik weet meteen dat het een leuke dag gaat worden wat het weer ook gaat doen.

Er is meteen een klik, die ik zo vaak voel met mensen, die de rondleidingen boeken.  Ik kan het niet uitleggen, misschien is het gewoon de interesse en het plezier in een dag leren over een nieuwe stad.  Ik begin natuurlijk met de korte geschiedenis over het ontstaan van de stad.

Het is, ondanks de erg dreigende luchten, droog en we lopen naar het Washington Monument.  Daar hoop ik weer kaartjes te scoren voor 12 uur, maar tot mijn verbazing zijn die al vergeven.  We kunnen nog wel 11 uur krijgen en ik denk dat we, zolang we niet helemaal naar het Jefferson Memorial lopen, dat wel kunnen halen.  Ik vraag dus letterlijk de laatste drie kaarten voor elf uur aan.

Wij lopen dan verder en ik vertel over ieder monument dat we zien.  Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zien we weer een groepje Honor Flight veteranen, waaronder ook 21 veteranen van de Tweede Wereldoorlog.

We zien de Vietnam Veteranen muur, het Lincoln beeld op zijn troon, de 19 sombere soldaten van de Koreaanse oorlog en Martin Luther King Jr. zonder voeten, zodat hij hoger kon zijn dan het standbeeld Freedom op het Capitool.

De herfstkleuren komen ook al in de stad

Qua tijd gaat het allemaal prima.  Ik vertel over het Jefferson Memorial en de man, die Jefferson was. Dan willen we nog als laatste naar het Franklin Roosevelt Memorial, maar daar zien we allerlei politie en worden terug gewezen.  Wat daar nu gaande was?  We moeten dat monument dus helaas overslaan.

Keurig op tijd komen we bij het Washington Monument aan.  Ondanks de dreigende luchten is het nog steeds droog.  Het feit dat mijn compagnons Nederlands zijn trekt de aandacht van de Park Rangers en een ervan is in Nederland naar school geweest;

We gaan naar boven en hebben weer prachtig uitzich over de stad.  Ik heb de afgelopen paar weken door twee andere wereldsteden gelopen en ik vind het weer heel leuk "mijn" stad te laten zien.  Nu ik het een tijdje niet heb gedaan geniet ik weer des te meer van de bijzondere monumenten hier.

De magen rammelen intussen en we lopen via de achterkant van het Witte Huis naar Potbelly.  Daar bestel ik de champignons en kaas sandwich en een enorme augurk (zure bom). De anderen nemen een rosbief sandwich, ook erg lekker zo te zien.

We willen eerst buiten gaan zitten, maar als ik naar buiten loop lijkt het wel of iemand een heel felle flits op zijn fototoestel heeft.  Nee, wacht, registreert mijn brein, het was bliksem.  En dat wordt vrijwel meteen bevestigd door een flinke donderklap.

Dan maar binnen eten en al gauw openen de hemelsluizen zich ook serieus. We kijken naar buiten en zien steeds zwaarder weer.  Op mijn telefoon krijg ik een tornado waarschuwing en we worden gemaand binnen te blijven.  Gelukkig gebeurt er niets ernstigs en we gaan verder als we denken dat de regen wat vermindert.

Zodra we de weg oversteken komt het water weer met bakken naar beneden  E. en ik hebben paraplu's, maar P, alleen een regenjas. We proberen wat te schuilen, maar moeten toch besluiten wat verder te doen, want alles is buiten.

We besluiten, als het wat minder hard regent, langs de voorkant van het Witte Huis te lopen.  We gaan nog even het kerkje van de presidenten binnen en lopen dan naar het McPherson Square station.  Daar nemen we de metro naar Capitol South.

Het is warempel vrijwel droog als we uitstappen dus we bekijken de voorkant van het Capitool uitgebreid.  De koepel staat nu bijna helemaal in de steigers.  Het is kennelijk erg moeilijk dat te doen, want ze zijn er al in mei mee begonnen.

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen.  Zoals altijd maakt dit gebouw enorme indruk.  Ook bekijken we de bibliotheek van Thomas Jefferson waaruit deze grootste bibliotheek ter wereld is gegroeid  Dan nemen we afscheid en gaan P. en E. de rondleiding in het Capitool doen.

 

Toen we in het Washington Monument waren belde mijn zwager David dat hij vandaag ook in Washington is.  We hebben afgesproken rond drie uur wat te gaan drinken.  We ontmoeten elkaar bij Elephant & Castle en praten onder het genot van een biertje (Blue Moon voor mij) bij.  We hebben elkaar alweer sinds mei niet gezien. 

Terwijl we daar zitten zie ik dat het buiten weer flink tekeer gaat.  Tegen vijven moet David naar zijn volgende afspraak en ik neem de metro terug naar Vienna.  Daar is het gelukkig droog en ik wacht op Rick, die me vanuit zijn werk op komt halen.

Beginnende regenboog na de stormen

We besluiten dan maar meteen door te rijden en bij Pazzo Pomodoro te gaan eten.  Daar nemen we plaats aan de gezellige bar en genieten van hun heerlijke echt Napolitaanse pizza.  Thuis treffen we Saskia, die de komende paar dagen hier blijft.  Het is fijn haar weer te zien, ze ziet er goed uit.

Dan slaat de jet lag of tenminste de vermoeidheid van de afgelopen weken weer toe en ik val zowaar in slaap op mijn stoel!  Dat gebeurt me werkelijk nooit!  Gelukkig wekt Rick me en slaap ik de rest van de nacht gewoon in bed.

Foto's van vandaag staan hier