Met Kai en de honden naar de Shenandoah

Om tien over zeven hoor ik Rick opstaan, maar Katja lijkt nog te slapen.  Ik weet dat zij om kwart voor acht op haar werk wil zijn en vraag Rick of ze misschien beneden is.  Dat is niet het geval, dus ik klop op Katja's deur.  Katja heeft zich inderdaad verslapen en is me erg dankbaar dat ik haar op tijd heb gewekt.  Gelukkig komt ze niet te laat op haar werk sms-t ze me later.

Na nog wat door gedoezeld te hebben sta ik een uurtje later ook  op.  Ik maak gepocheerde eieren met spinazie en kaas als ontbijt. Daarbij een lekkere kop koffie en ik ben klaar voor de dag. 

Kai en ik maken ons klaar voor een dag in de Shenandoah natuur.  De herfstkleuren zijn daar nu op hun hoogtepunt en we willen de honden meenemen voor een "hike" (bergwandeling).  We kiezen de White Oak Canyon wandeling, die we al een paar keer eerder hebben gedaan.

Bij Whole Foods halen we lekkernijen voor een picknick in het park en dan gaan we op weg naar het park.  Een uurtje later rijden we de noordelijke ingang van het Shenandoah National Park binnen.  Met mijn parkenpas zijn we er zo doorheen.  Dit is een populaire tijd van het jaar, dus het is relatief druk.

Omdat we nog zo'n vijfenzestig kilometer moeten rijden langs Skyline Drive stoppen we niet bij alle uitkijkpunten.  Ik ben hier nu wel vaak genoeg geweest om te weten welke de beste zijn langs dit gedeelte.  Wel stoppen we bij het Dickey Ridge bezoekerscentrum voor een pit stop voor zowel de honden als de mensen.

Daarna is het gewoon al genieten van de prachtige kleuren langs de weg.  Die zijn niet op foto's over te brengen zo mooi!  Af en toe stoppen we bij een uitkijkpunt om wat foto's te nemen.  De honden vinden het telkens ook erg leuk naar buiten te gaan.  Beiden zijn goede autoreizigers.

Om een uur of een komen we aan bij de parkeerplaats voor White Oak Falls, de waterval, die wij willen gaan zien.  We zijn hier zo'n duizend meter hoog en het is maar 8 graden!  Ben ik even blij dat ik een winterjas meeheb!

We picknicken dus ook maar in de auto.  Er is kaas, crackers, worst voor Kai en tonijn jerky voor mij, olijven en als "toetje" verse bramen, frambozen en aardbeien.  Als we genoeg te eten hebben gehad beginnen we aan onze wandeling.

Kai heeft een rugzak met water voor hem en de honden  en snacks op zijn rug.  Ik heb mijn waterfles bij me en ben er blij mee, want ondanks de vrij koude temperatuur lopen we zo snel dat ik best af en toe dorst heb.

Na bijna een uur komen we bij de ons doel aan, de grote waterval.  Bij het uitkijkpunt maak ik een paar foto's en nemen we even pauze.  De honden krijgen water en een stukje worst en Kai en ik genieten van een lekkere reep.  Voor mij een Kind reep, die heerlijk is!

Het is zo idyllisch hier!  Geen geluid, behalve de wind, die vandaag heel hard waait, door de bomen.  De mooie waterval, ik zou hier uren kunnen zitten en Kai ook.  Django denkt daar anders over, want er komt een andere hond en hij blaft en blaft.  En tja, er moet wel ook weer naar boven gelopen worden voor het donker wordt, natuurlijk.

Klik hier en zie het in het echt1

 

Die tocht naar boven duurt ook weer een uur, maar wat ben ik blij om de parkeerplaats te zien!  Mijn Fitbit laat dan ook 103 trappen gelopen zien.  We zetten er ook flink de pas in, dus ik heb zeker het gevoel flink gesport te hebben vandaag! 

We geven de honden nog wat drinken en beginnen dan aan de terugweg.  Het late middaglicht is vooral erg mooi op de herfstachtige bergen, dus we stoppen nog bij een aantal uitkijkpunten.  Dan rijden we dit prachtige natuurpark weer uit.

Ook de terugweg is in de herfst vooral erg mooi.  Overal staan standjes met pompoenen, appels en honing en een heel aantal boerderijen geven de gelegenheid zelf appels te plukken.  Ook komen we langs heel wat wijngaarden.  Virginia schijnt een van de bloeiende wijngebieden ter wereld te zijn en ik zie ook nu weer een aantal voor mij nieuwe wijngaarden.

In Warrenton, zo'n vijf kilometer voor we de snelweg bereiken, komen we opeens in een heel langzaamrijdende file terecht.  Dat is mij nog niet eerder overkomen en Kai baalt, want hij moet iets insturen.  Gelukkig kan hij dat met zijn telefoon doen en belt Christine mij waardoor de wachttijd sneller gaat.

Eindelijk, na drie kwartier over vijf kilometer gedaan te hebben, rijden we de I-66 weer op.  Het was duidelijk een probleem in de tegengestelde richting, want wij rijden het zware verkeer zo voorbij.  Het is echter al bijna donker als we eindelijk ons plein weer binnenrijden.

Daar is Rick al hard bezig de geleegde dozen van deze week aan de stoep te zetten.  Katja is ook net thuis en met zijn vieren hebben we zo weer een hele berg dozen voor de papierophalers morgen.  Dit is de laatste grote lading, gelukkig.  Er zijn nog wel wat dozen van Katja en het kantoortje en natuurlijk op zolder, maar het gros is uitgepakt.

We zijn allemaal uitgeteld van de dag.  Katja heeft op haar werk al een lekker etentje gehad en gaat met een vriendin de football wedstrijd van Virginia Tech in een bar kijken.  Kai, Rick en ik bestellen makkelijk pizza van Zpizza.

Die smaakt heerlijk en nu is het ontspannen voor de tv.  Wat een schitterende dag was het weer vandaag!  Ik voel me zo bevoorrecht om zo dicht bij zo'n indrukwekkend natuurpark te wonen.  Kai en ik waren echter wel blij dat we dit keer geen beren op ons pad hadden (letterlijk).

Foto's van vandaag staan hier.