Asheville en terug naar Blacksburg

Zaterdag

Christine is een vroege vogel en is, als ik om kwart voor acht uit bed kom, allang wakker en heeft koffie gezet. We maken ons klaar voor een dag van Asheville ontdekken en gaan dan beneden ontbijt eten. Bij onze hotelprijs zitten ontbijt 's ochtends en hors d'oeuvres en drankjes 's avonds inbegrepen.

Het hotel is heel rustig, je hoort de andere gasten helemaal niet, maar de ontbijtzaal zit gezellig vol. Op het menu staan een frittata met spinazie en tomaat, worstjes en vers fruit of granola met vers fruit. Christine en ik kiezen allebei de frittata, die we ons goed laten smaken.

Bij de receptie halen we de gisteren bestelde kaartjes voor de Biltmore op. We krijgen richting aanwijzingen en in mijn van rijden we naar het landgoed. Daar is het een drukte van jewelste, wat we niet hadden verwacht. Gauw gaan we kaartjes voor het bezichtigen van het "huis" (paleis is een betere beschrijving) halen.

We schrikken wel, als we horen, dat de eerstvolgende tijd daarvoor kwart over twee is! Het is nu pas tien over half elf, dus dat is wel een lange wachttijd. We kijken elkaar twijfelend aan en dan vraagt de medewerkster hoeveel kaartjes we nodig hebben.

Als ze "twee" hoort, tovert ze twee kaartjes voor elf uur tevoorschijn! Hoera! We hadden niet op deze drukte gerekend, anders hadden we van tevoren online een tijd gereserveerd. Enfin, eind goed, al goed.

De twintig minuten voor we naar binnen mogen, besteden we met rondkijken in de heel erg leuke souvenirswinkel. Meestal heb ik een hekel aan dat soort winkels, maar deze verkoopt originele dingen van mooie kwaliteit. We kopen er echter niets, want we hebben geen zin om met dingen te sjouwen.

Net na elven lopen we het huis van de familie Vanderbilt binnen. Dit landgoed stamt uit 1895 en het heeft zes jaar geduurd om het te bouwen. Het huis is 16.260 vierkante meter groot! Het heeft 250 kamers en 43 badkamers met toilet, wat hoogst ongewoon was voor eind negentiende eeuw in dit land! Helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden, al neem ik stiekem gauw een foto van de enorme dining hall.

Als eerste zien we de "dining hall". Het woord "eetkamer" beschrijft het niet. Dit doet denken aan de hoofdruimte van een Middeleeuws kasteel en is ook zo ingericht. Een van de redenen, dat het zo druk is, is dat het huis helemaal voor de Kerst is versierd. In deze hal, die zeven verdiepingen hoog is, staat een prachtig versierde Kerstboom van meer dan tien meter hoogte. Het is werkelijk adembenemend.

Langzaam lopen we van ruimte naar ruimte, de een nog smaakvoller ingericht, met nog duurdere schilderijen (in een kamer hangen twee Renoirs) dan de ander. In de kamer met de Renoirs hoor ik iemand zeggen, dat dat een Nederlandse schilder was. Dat kan ik niet voorbij laten gaan en merk op, dat Renoir toch echt Frans was.

Als ik uitleg zelf Nederlands te zijn, wordt de dame achter mij helemaal enthousiast. Ze grijpt een (inderdaad heel Nederlands uitziende, waarom, daar kan ik mijn vinger niet op leggen) jongen bij de arm, die een Nederlandse uitwisselingsstudent blijkt te zijn. Hij komt nog uit Utrecht ook, net als ik, wat een toeval. Christine en ik kletsen wat met zijn gastmoeder en hem en lopen dan verder.

Behalve de mooie kamers zijn er allerlei ruimtes, waar de gasten, die vaak weken bleven, zich konden vermaken. George Vanderbilt overleed in 1914, dus vrij jong en zijn vrouw Edith bleef alleen achter met hun enige kind, dochter Cornelia (die later twee zonen kreeg, waarvan de afstammelingen het museum nu nog beheren.

De entreeprijs is flink, wij betaalden $50 per persoon, maar dat wordt verklaard, als we zien, hoeveel werk het restaureren van dit landgoed is. Het is fascinerend om te zien, hoe men, met behulp van een vierkante centimeter origineel behang het originele patroon en materiaal weer kan laten weven (in Frankrijk!), zodat de kamers er uitzien, zoals toen George, Edith en Cornelia er woonden. Alles in het huis was (en is nu weer) het duurste, wat er destijds gekocht kon worden, restaureren kost dus nog meer, dan wat George ervoor betaalde.

Alles is even mooi en (als je het in de tijd plaatst) smaakvol. Een aantal dingen zullen me altijd bij blijven. De enorme eetzaal met zijn Middeleeuwse decor is er zeker een van. George's bibliotheek, met duizenden boeken, ook, die doet me aan Disney's Beauty and the Beast denken. Verder de badkamers, maar ook het zwembad in de basement, allemaal zo vooruit op de tijd. De gymzaal ernaast is ook leuk om te zien, alles was zeer modern in de laat 19e eeuw, maar nu hebben we natuurlijk geen houten gewichten meer, bijvoorbeeld.

Na een volle anderhalf uur staan we weer buiten vol indrukken. Ik was al onder de indruk van Vizcaya. Dit is Vizcaya in drievoud en met de Kerstversieringen nog veel indrukwekkender. Vijftig dollar is veel geld, maar daar wordt dan ook veel van gedaan om alles van dit monumentale landgoed in ere te herstellen.

Inmiddels is het van druk tot overladen geworden. Zelden heb ik het bij een Amerikaanse attractie zo vol gezien! Eigenlijk wilden Christine en ik nog wat dingen kopen bij de winkel, maar de rijen staan dik en daar hebben we geen zin in.

We lopen nog even door de tuinen, maar er bloeien enkel nog wat rozen, verder is alles uitgebloeid. De kas heeft palmbomen, orchideeen en andere mooie planten, maar het is er erg warm (natuurlijk), dus we lopen er even snel doorheen.

Dan gaan we terug naar de van en rijden naar de wijngaard, zeven kilometer verderop. Dit landgoed was en is zelf onderhoudend, al is het nu maar klein vergeleken bij de Vanderbilt tijd. Een groot deel is nu het Pisgah National Forest, waar ik doorheen reed op weg hierheen.

Het is lunchtijd, maar na het zware ontbijt van vanochtend hebben we geen van beiden veel trek. Bij de Arbor Grill bestellen we een tomatenwrap met groentes en kaas en delen die. We eten het op hun terrasje op. Het is werkelijk verrukkelijk, zowel het eten, als het weer!

Bij onze kaartjes hoort een gratis wijnproeverij. Daarbij hoort een rondleiding in de wijngaard, waar een lange rij voor staat en Christine en ik niet in geinteresseerd zijn. We hebben al genoeg rondleidingen bij wijngaarden in Virginia gehad.

Christine gaat binnen kijken, terwijl ik in de rij wacht. Voortvarend als zij is, lukt het haar iemand bereid te vinden ons toe te laten tot de wijnproeverij zonder rondleiding. Dat scheelt zeker een uur staan en wachten, dus ik ben dankbaar, want ik heb vandaag na al het rijden wel een pijndag.

Christine proeft alle wijnen, maar ik probeer alleen drie rose's. Dat is mijn favoriete wijnsoort en ik ben me er erg van bewust, dat ik moet rijden. Het zijn letterlijk drie slokjes wijn, maar dat is genoeg.

De rose's vind ik erg lekker, dus ik koop van ieder een fles. Christine heeft ook haar favorieten, vooral rode wijn, die zij koopt. Verder hebben ze bij deze winkel veel van de leuke dingen, die we in de grote souvenirswinkel zagen, dus kopen we die ook.

Voor Rick wil ik iets lekkers vinden, dat hier werd gemaakt, want veel komt gewoon uit andere staten. Hij is dol op mosterd, dus ik hoop, dat hij de Biltmore mosterd met champagne en dille lekker zal vinden.

We hebben het nu hier wel gezien en gaan verder. Christine is al meerdere malen in Asheville geweest en wil mij de Grove Park Inn laten zien. Die is helemaal van plaatselijke steen en cement gemaakt in een jaar van 1912 tot 1913! Het gebouw ziet er heel uniek uit.

Binnen zien we op de derde tot en met zesde verdieping foto's van hoe die bouw in zijn werk ging. Heel indrukwekkend! Met de oude auto's werd een hele caravaan karretjes de berg opgetrokken. 400 mensen werkten aan de bouw, waardoor het in een jaar gedaan kon worden. Terwijl we naar de foto's kijken zien we ook koperen bordjes op de deuren met namen van bekende gasten.

F. Scott Fitzgerald had een suite hier, terwijl hij "The Great Gadsby" schreef. Henry Kissinger logeerde in een andere kamer en meer recentelijk een aantal acteurs, die mij niet veel zeggen, maar Christine wel. Op iedere verdieping hebben er bekende Amerikanen gelogeerd. Het is allemaal heel interessant, de geschiedenis van dit hotel.

Het is zulk fantastisch weer, dat we graag een wijntje gaan drinken op het terras. De berg, waar het hotel op is gebouwd, heet Sunset Mountain (Zonsondergang berg). Een zeer terechte benaming, want het terras kijkt uit op het westen, dus we zien de zon net boven de bergen. Het is werkelijk een prachtig uitzicht!

Na nog een wandeling langs de spa en het zwembad halen we de van weer op. Er is vanavond een bruiloft hier en we zien de gasten arriveren. Sommige mensen zijn tot in de puntjes gekleed, maar van anderen vragen we ons af, wat ze dachten, toen ze in de spiegel keken. Totaal ongeschikte kleding voor een bruiloft, veel te bloot voor de meisjes, vooral.

De zon begint onder te gaan en wij beginnen trek te krijgen. Ik rijd naar het centrum van Asheville en parkeer de van in een garage. In het hotel was er een boek met menu's en daarvan vonden wij dat van Bouchon wel erg lekker. Christine is allergisch voor schaaldieren, dus dat beperkt onze keuze.

We moeten even zoeken, maar vinden het restaurant dan aan Lexington Avenue. Het ziet er prima uit en we kunnen zelfs buiten zitten in een gezellig steegje. We wanen ons midden in Parijs, echt waar! Het eten stelt ook absoluut niet teleur.

Mijn gerookte forelsalade is ontzettend lekker en Christine heeft niets dan goeds te zeggen over de zelfgemaakte pate. Als hoofdgerecht bestellen we allebei steak au poivre. Die komt met heel ongewone (voor hier) groentes, boontjes, spruitjes (!) en worteltjes en heerlijke frietjes! We genieten van de atmosfeer, maar ook het heerlijke eten.

Moe van de lange dag komen we terug in het hotel. We kletsen veel en computeren wat. We doen ons ook tegoed aan de ter plekke gemaakte chocolade truffels, die werkelijk van superieure kwaliteit zijn, en biscotti. Er is ontzettend veel bij de prijs van dit "hotel" inbegrepen.

Zondag

Gelukkig word ik met minder pijn, dan gisterochtend, wakker. Vandaag wordt weer een reisdag. Toch is dit het me helemaal waard om een paar dagen helemaal weer samen met Christine te zijn. Als het bij ons is, zijn er zoveel bekenden van hen, die aan hen trekken. Kom ik naar Alabama, dan is er eigenlijk maar weinig te doen. Nu waren we beiden uit onze omgeving en samen op avontuur. Heel goed voor een vriendschap, want deze herinneringen zullen ons nooit worden afgenomen.

We maken ons klaar en pakken in en brengen alvast een tas naar de auto. Het ontbijt vanochtend zijn citroenwafels met bosbessen, frambozen en aardbeien, daarbij twee stukken bacon. Het is lekker, maar ook zwaar, ik kan het niet helemaal op.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Christine en ik geven elkaar een lange omhelzing, want we weten niet, wanneer we elkaar weer zullen zien. Zo moeilijk is dat! Ik rijd als eerste weg, mijn GPS ingesteld op Mabry Mill en daarna de Hilton Garden Inn. Dat is wel fijn, dat je meerdere punten kunt instellen.

Mabry Mill is 191 mijl verderop, zo'n drie uur, dus. De interstate 40 (voor wie meereist) is heel rustig. Zelfs als er wegwerkzaamheden zijn en we maar een baan hebben is er geen oponthoud. Op de heenweg heb ik een bordje voor een "covered bridge" gezien en wil die eigenlijk nu wel heel graag zien.

Dit zijn volgens mij heel Amerikaanse bruggen. Ze zijn helemaal van hout en er zijn niet zo heel veel van over. Deze, de Bunker Hill Covered Bridge, is een van twee zulke bruggen in de hele staat North Carolina. Dit is mijn eerste bezoek aan zo'n brug, ooit.

Via kleine weggetjes kom ik bij een bord met de geschiedenis van deze brug, maar de brug is niet te zien. Die moet 500 yards (iets minder dan 500 meter) verderop liggen. Het hek naar het park is echter gesloten. Ik zie een man ervoor parkeren en erheen lopen, dus parkeer naast hem en volg hem.

De brug is heel mooi en er staan interessante borden bij met de geschiedenis. Helaas is er binnenin heel veel graffiti, waarom moeten mensen toch overal hun naam op schrijven? Fascinerend vind ik, dat de hele brug van hout is, alles!

Natuurlijk ontmoet ik de man, die ik zag parkeren. Hij blijkt iemand te zijn, die het soort techniek als van de brug nu verkoopt. Hij laat me de dikke houten bouten zien, die de hele constructie bij elkaar houden. Erg interessant.

Als ik mijn foto's heb genomen, loop ik terug naar het hek. Tot mijn schrik is dit opeens een toeristische attractie geworden en er staat een kleine file. Twee trucks blokkeren mijn van. Gelukkig zitten de eigenaren er nog in.

Een man loopt op mij af en vraagt, waarom het hek op slot zit. Ik vertel hem, dat ik uit Virginia kom en echt geen idee heb. Ik wil echter wel weg, dus hoop, dat hij zijn truck zal verplaatsen. Dat belooft hij.

Intussen is de Sheriff met zwaaiende lichten gearriveerd. "You're in trouble", zegt de truckjongen met een knipoog. Mwah, ik heb niets gedaan, dus begroet de Sheriff vriendelijk.

Die vraagt, of iedereen hier is om het park in te gaan. Het antwoord daarop is duidelijk "ja". Met een zwaar North Carolinian accent verontschuldigt de Sheriff van Catawba County zich. Hij versliep zich vandaag, waardoor er nu zo'n file staat hier. Hij opent het hek en iedereen is blij. Zuiderlingen zijn toch wel veel geduldiger en aardiger, dan noorderlingen (natuurlijk heel algemeen gesteld, zoals altijd).

Voor ik weer de snelweg opga, wil ik tanken en een pit stop maken. Ik kies de Exxon (in Nederland Esso), want daar kan ik mijn Speedpass gebruiken. Achteraf had ik hier ook wat luncherigs moeten kopen, maar dat weet ik dan nog niet.

Christine belt, dat ze al goed opschiet. We maken alweer plannen voor een volgende keer. Dan zal het waarschijnlijk Tennessee worden in de Smoky Mountains. Hopelijk ook met Saskia en Mallory, zodat die meisjes elkaar weer eens zien. Dat zijn echter toekomstdromen.

Op de interstate 77 kijk ik uit naar een McDonald's. Ja, dat lees je goed. Na het zware ontbijt heb ik zin in een snack wrap. Maar mijlenver is er geen McDonald's te bekennen, geloof het of niet! In Fancy Gap, bij de ingang van de Blue Ridge Parkway, stop ik dus bij de enige open markt. Daar koop ik maar wat jerky en iets te drinken.

De Parkway is vandaag veel mooier, maar ook veel drukker, dan op vrijdag. De zon schijnt en het is 22 graden, dus iedereen wil er een dag van maken. Ik geniet er ook van, moet ik zeggen. Ik kan werkelijk niet wachten dit in de lente te zien met alle rhododendrons in bloei.

Ook bij Mabry Mill staat de hele parkeerplaats vol. Een man zit trots achter zijn auto, die helemaal zelf gebouwd is van hout. Heel speciaal! Ik maak een paar foto's en ga dan snel verder.

Voor ik de Parkway afga kom ik langs Rocky Knob. De uitzichten zijn prachtig, hoewel de heuvelruggen nu helemaal kaal zijn. Er is hier duidelijk nog zoveel meer natuur te ontdekken, maar daar ontbreekt de tijd voor. Wie weet ooit. Uitgekeken in dit land zijn we nog lang niet, dat is zeker.

Via het leuke Floyd rijd ik terug naar Blacksburg. Bij de Hilton Garden Inn wordt ik terugverwelkomd. Dit keer krijg ik een kamer aan de andere kant van het hotel. Ik check in en ga dan buiten op Katja wachten.

Na een half uurtje komt zij aanrijden met Cosmo naast haar. Ze hebben een avontuurlijk weekend gehad. Cosmo heeft Stephanie's chocolade gegeten en dus op Katja's bed overgegeven, tja. Maar ik schrik wel, als Katja vertelt, dat hij ook nog eens zo'n 30 meter naar beneden viel tijdens hun "hike". Gelukkig klom hij ook weer naar boven, maar Katja vertelt, dat iedereen een halve hartaanval kreeg. Ik ben blij, dat ik er niet was om dat te aanschouwen!

In ieder geval is Cosmo nu, op zijn derde verjaardag, springlevend en heel blij mij weer te zien. In Katja's apartement gaat hij aan mijn voeten zijn verjaarsbot liggen kauwen. Morgen gaat hij weer mee naar huis met mij.

Zoals zo vaak, als ik hier ben, wil Katja graag sushi gaan eten bij Poor Billy's. We vragen dit keer ook Leah mee, mijn "derde dochter". Het wordt een heel gezellige maaltijd met heerlijk eten. De meisjes waarderen het zeer, dat is duidelijk.

Katja moet vanavond voor een van haar vakken naar de voorstelling van Othello op campus. Leah zet mij dus bij het hotel af en daarna Katja bij het campustheater. Het is jammer, dat we niet meer tijd samen hebben, maar ik ben ook moe van het vele rijden. Ik vind het prima om op mijn hotelkamer lekker te ontspannen.

Natuurlijk heb ik heel veel foto's, maar die volgen morgen of overmorgen.