Judith Leyster

Het werd een wat onrustige nacht, want Cosmo heeft last van zijn ingewanden en wil telkens naar buiten. Vermoedelijk heeft hij een van de vuilniszakken van zaterdag gevonden en er iets uit gegeten, dat hem niet lekker zit. Hij wil dus telkens naar buiten.

Rick en ik hebben dus wat moeite met opstaan. Helaas moeten de kinderen natuurlijk wel naar school en Rick naar zijn werk, dus veel keuze is er niet. Katja is de enige, die er niet vroeg uithoeft. Helaas heeft Saskia ook weer hoofdpijn, dus ook zij blijft langer liggen.

Het is maar grijs weer, het mooie weer van het weekend is op deze maandag verdwenen. Ik ben dus blij met de core training, waarbij Sharon alle spieren goed aan bod laat komen, vooral de buikspieren. Ik heb weer eens gelezen, dat trappenlopen de meest efficiente sport is, dus ik sleep mezelf door een saai half uur op de stairmaster.

Thuis trommel ik de meisjes uit bed, Saskia's pijnstiller heeft gelukkig geholpen. Natuurlijk duurt het even voor de dames klaar zijn, dus ik bel vast Food for Others om te vragen, of ze iets kunnen doen met de bakken eten, die wij nog over hebben.

Roxanne antwoordt de telefoon en zegt, dat ze het niet aan hun klanten kunnen geven, maar accepteren het graag als lunch voor de vele vrijwilligers, die er werken. Ze klinkt erg enthousiast, dus het geeft me een goed gevoel, dat al dat eten niet verloren zal gaan. Gauw doe ik de bakken eten in een doos en rijd ze naar Food for Others, dat hier vlakbij blijkt te zijn. Het wordt allemaal met grote dankbaarheid ontvangen.

Inmiddels zijn de meisjes ook klaar en zetten Katja en ik Saskia af bij haar school en gaan dan door naar Washington. Al een tijdje wil ik naar de National Gallery of Art, want daar is een tentoonstelling van de Nederlandse zeventiende eeuwse schilderes Judith Leyster, die tot zondag loopt.

Toen ik Katja vroeg mee te gaan, was haar enthousiasme ver te zoeken. Ze is niet dol op geschiedenis of kunst, maar de belofte van een lekkere lunch en het zien van de bekende gebouwen in de stad haalden haar over.

Zonder oponthoud komen we binnen het halve uur in DC aan. Bij het Reagan gebouw moeten we ons identiteitsbewijs laten zien, maar Katja heeft die van haar niet mee. Gelukkig mogen we, nadat de van is nagekeken op explosieven, toch door.

Eenmaal weer boven de grond blijkt, dat de weermannen het iets verkeerd had, in plaats van de voorspelde motregen regent het nu flink! Daar zijn wij niet op gekleed. Ik heb (stom, natuurlijk) open schoenen aan en een lichte regenjas (het is ook nog koud!) en Katja met "bont" gelijnde moccasins, die binnen de kortste keren doorweekt zijn.

Rillend lopen we even later Ten Penh binnen. Ik popel om mijn ene avontuurlijke eetster in het gezin hun gefrituurde spinazie te laten proeven. Helaas staat het niet op het lunchmenu en de serveerster weet niet zeker, of de chef het kan maken. Gelukkig kan dat wel, want het is echt heel erg lekker, Katja vindt dat duidelijk ook.

Verder kiest Katja de mahi mahi met rijst en mango en ik de gegrilde tonijn met spaghetti squash. Dat laatste krijg ik er thuis nooit doorheen, dus als ik het op een restaurantmenu zie staan moet ik het proberen. Het smaakt allemaal even lekker!

Zin om de regen weer in te gaan hebben we geen van beiden. Maar de National Gallery of Art ligt nog een paar blokken verderop en de blokken in Washington zijn enorm. Soppend in onze schoenen en rillend lopen we eindelijk het museum binnen. Opvallend vind ik altijd, dat het veiligheidspersoneel zo aardig is hier.

Dit museum is zo mooi van binnen, de kou is meteen vergeten. Zelfs Katja kan het waarderen. We lopen door de gangen op zoek naar Judith Leyster. Langs mooie beelden en galerijen met Italiaanse schilders komen we bij de "Hollanders" aan.


De vaste collectie hier heeft al heel wat interessant materiaal van Rembrandt, Jan Steen, Frans Hals, Vermeer en meer. De tentoonstelling van Judith Leyster vind ik interessant, maar ik ben wat teleurgesteld over de hoeveelheid van schilderijen van haar hand. De meerderheid is van haar man en tijdsgenoten. Haar schilderijen vind ik heel erg op die van Frans Hals lijken, dezelfde vrolijkheid in de gezichten.

Na de Nederlandse schilderijen te hebben bekeken, lopen we naar de enige Leonardo da Vinci, die in Noord-Amerika te bekijken is. Het schilderij van Ginevra de Binci is net zo eenvoudig, als de Mona Lisa, alleen weten we wel wie deze persoon is. Hier is Katja ook wel erg in geinteresseerd, zoiets ouds is ongewoon hier in Amerika.

Katja en ik zijn beiden fans van de impressionisten. Haar favoriete schilder is Claude Monet. Hier hangen een aantal schilderijen van hem, waaronder een van de beroemde waterlelies. Ik ben dol op Toulouse Lautrec, die ook een kamer heeft. Verder hangt er het zelfportret van Vincent van Gogh.

Opvallend is hoeveel vrolijker de impressionistische schilderijen zijn, dan die uit het Calvinistische Nederland uit de zeventiende eeuw. Een suppoost bij het Rijksmuseum vertelde ons jaren geleden, dat die schilderijen niet gesigneerd zijn, omdat dat als ijdelheid werd gezien.

Katja en ik hebben weer gezien, waar we voor kwamen, dus we onderwerpen ons weer aan de elementen. Die zijn niet plezant en acht blokken teruglopen lijkt opeens onoverkomelijk. Ik roep een taxi en we krijgen een Afrikaans Amerikaanse chauffeur, gekleed in een Indiaans leren jack en cowboyhoed. Hij is zeer spraakzaam en wenst ons bij het uitstappen een heel fijne Thanksgiving. Dat is trouwens nu wat iedereen elkaar wenst. Na al die jaren ben ik daar nog niet aan gewend, ik heb nog steeds een "Oh ja, Happy Thanksgiving" reactie.

Thuis vertrekt Katja al gauw om te gaan schaatsen op de buiten (wel overdekte) schaatsbaan in Reston met vrienden. Ze vindt het heerlijk thuis te zijn en die vrienden, die ze het hele semester niet heeft gezien, weer te ontmoeten.

Saskia heeft een chiropractor afspraak, dus helaas moet ik toch weer door de regen. Dat ik last heb van pijnen met dit weer verwacht ik, maar het raakt me, dat Saskia, nog niet eens veertien, al klaagt, dat zich naar voelt door het weer. Dat zou niet mogen. Net als bij mij destijds is er niets aanwijsbaars en ik zie ook geen beduidende verbetering met de chiropractor.

Rick heeft nog heel wat bier in de vaten en belt een aantal buren en vrienden of ze willen komen helpen met opdrinken. Ross, Ray, Chuck en Niall geven daar graag gehoor aan. Super, want dit soort sociale dingen doet Rick maar weinig, al moedig ik hem er vaak toe aan. Het wordt dus een gezellige avond, zo op een maandag.