Beltway sniper

Arme Saskia wordt vanochtend alweer met een flinke hoofdpijn wakker. Rick, die zelf zelden of nooit hoofdpijn heeft, is weinig sympathiek en beveelt haar toch op te staan, want ze heeft toch altijd hoofdpijn.

Daar praat ik even met hem over (buiten Saskia's gehoor, natuurlijk), want ik herinner me nog van vroeger, hoe erg ik het vond, wanneer mijn ouders mijn hoofdpijnen niet serieus namen. We spreken af, dat Saskia de eerste paar uur, tot haar medicijn werkt, thuis zal blijven. Als deze hoofdpijnen weer frequenter gaan worden, zullen we toch opnieuw het medische circuit ervoor inmoeten. Ik word er wel een beetje moedeloos van en Saskia ook.

Volgens het weerbericht is dit voorlopig de laatste lekker warme dag. Morgen zullen de overblijfselen van orkaan Ida over ons heenkomen en dan zal het een stuk koeler worden. Ik neem Cosmo mee en besluit een interval te doen, waarbij ik zo snel mogelijk de heuvels oploop en ervanaf hardloop.

Dit keer loop ik de buurt in, waar Ricks ouders vroeger woonden. Na ons huwelijk hebben wij er ook een paar jaar gewoond, terwijl mijn schoonouders in Duitsland waren. Voor Katja was het haar eerste thuis. Rick en ik hebben altijd een Vienna adres gehad (4 huizen), maar ons huidige huis is het enige, dat in het stadje zelf staat.

Het is altijd weer grappig dat "eerste" huis te zien. Ik ben mijn fototoestel vergeten, maar ik zal er de volgende keer een foto van maken. Voordeel van een andere buurt is, dat Cosmo niet territoriaal reageert op andere honden.

Als ik thuiskom, is Saskia zich aan het klaarmaken voor school. Gelukkig heeft de pijnstiller geholpen. Gisteren hebben we Saskia's rapport gekregen en, ondanks het vele ziekzijn, heeft ze allemaal A's, alleen in Home Economics (koken, naaien etc.) heeft ze een B+, want ze heeft haar kussen niet helemaal af kunnen krijgen. Het lukt haar dus goed bij te blijven.

Na Saskia te hebben afgezet, eet ik gauw een vroege lunch. Mijn haar heeft hard een beurt nodig en Mona staat me al op te wachten. Ik wil het dit keer graag echt donker hebben en Mona voldoet aan dat verzoek. De kleur vind ik erg mooi, het is, denk ik, wel het donkerst, dat ik het ooit heb gehad. Ik ben er heel tevreden over (en Rick vindt het ook te gek, gelukkig).

Voor ik Saskia weer op moet halen om naar de orthodontist te gaan, heb ik nog even tijd om boodschappen te doen bij Whole Foods. Het wordt een "oranje" maaltijd vanavond. De heerlijke chipotle zoete aardappelfrietjes en worteltjes met meatloaf voor Rick en de kinderen en zalm voor mij.

Onderweg naar de orthodontist bel ik Pat op. Het is alweer bijna een week geleden, dat zij (en ik) het nieuws kreeg, dat ze terug zouden gaan naar New Jersey. En dat gaat nog sneller, dan eerst gedacht, vertelt ze. Haar man is al aan zijn nieuwe baan begonnen en haar dochter had vandaag haar eerste schooldag daar! Pat is nog even hier om een en ander in te pakken, maar feitelijk zijn ze dus al verhuisd. Wauw!

Op de radio horen we, dat gouverneur Tim Kane geen pardon heeft geschonken aan de "Beltway sniper", de sluipschutter, die in oktober 2002 tien mensen in dit gebied met een schot doodde. John Muhammad, de sniper, zal dus vanavond een dodelijke injectie krijgen.

Door dit nieuws komen de gevoelens van zeven jaar geleden weer helemaal bij mij naar boven. Doordat er geen patroon leek te zijn in waar mensen werden neergeschoten en de leeftijden varieerden van 13 tot 72, kreeg je het gevoel, dat jij makkelijk ieder moment het volgende slachtoffer zou kunnen zijn. Dat doet vreemde dingen met een psyche!

Een paar jaar geleden schreef ik de dingen, die me ervan bij zijn gebleven, op het Alles Amerika forum, dat copieer ik hier even:
-- Hoe oneerlijk we het vonden, dat ze nou juist in ons gebied moesten gaan huishouden, nadat we net een jaar eerder 9/11 te verduren hadden gekregen en daarna de Anthrax aanvallen, die ook enkele levens kostten.

-- De lagere school van de kinderen ligt in een valleitje en als we op ze wachtten stonden we bovenop de heuvel en keken zo over de school heen. Opeens zorgde iedereen ervoor de vallei in te gaan en dichter bij de school te staan, want daar bovenop die heuvel voelden we ons wel een erg makkelijk doelwit.

-- Hoe vrijwel iedereen, ikzelf ook, zigzaggend van de auto naar winkels rende en zo min mogelijk benzine tankte. En wat een raar gezicht dat was, maar alweer dat gevoel van een mogelijk doelwit zijn. Ik stel me voor, dat een hert zich zo zou voelen, als het wist dat het hertenjaagseizoen geopend was.

-- De avond, dat de vrouw in Falls Church doodgeschoten werd. Rick was op reis en ik was opeens doodsbang. Dat was namelijk slechts 10 minuten rijden van ons huis en wij gaan regelmatig naar die Home Depot.

-- Wat een opluchting het was toen ze eindelijk gepakt waren, maar dat dagen erna we het nog steeds niet helemaal geloofden. En eigenlijk was het zo'n anticlimax. De jacht op hen was groot om verdere slachtoffers te voorkomen en uiteindelijk werden ze (Muhammad had de minderjarige Lee Malvo als "hulpje"), slapend in hun auto, zonder verder gevecht gearresteerd.

--Hoeveel indruk het op de kleintjes heeft gemaakt, ze wisten wat er gaande was, want ze mochten al die tijd niet buiten spelen en natuurlijk wisten vriendjes en vriendinnetjes allerlei mooie verhalen te vertellen. Saskia (toen zes) heeft er nog maanden nachtmerries van gehad en wil nu nog, dat ik de radio uitdoe bij het horen van "sniper".

Wat een paar gekken in een miljoenengebied kan aanrichten, het is beangstigend! Dat was echte terreur. Muhammad heeft er alles aan gedaan om zijn leven te mogen behouden, maar hij is uitgeprocedeerd. Kennelijk was zijn eigen leven wel belangrijk voor hem, maar dat van zijn slachtoffers niet.

Om 21:11 zien we onderaan ons televisiescherm, dat Muhammad officieel dood is. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Ik ben niet zeker van mijn mening over de doodstraf, maar deze man vermoordde zeker tien mensen en terroriseerde zonder rancune miljoenen.