Verkiezingen en de "City of Brotherly Love"

Dinsdag, Verkiezingsdag

Het eerste mailtje, dat ik vanochtend lees, is een bedankje voor het boeket, dat ik naar iemand in Nederland heb gestuurd. Dat boeket heb ik gisteravond onze tijd besteld, na middernacht in Nederland. Het is dus enorm snel bezorgd! Wat is het internet toch fijn! De ontvangster vond het een erg mooi boeket, dus ik ga even reclame maken voor die site met snelle service en een goed produkt: Topbloemen.nl.

Het tweede mailtje is van Pat. Zij vraagt, of ik liever om twee uur of om zeven uur vanmiddag naar New Jersey wil vertrekken. Daartussenin is het spitsuur bij de grote steden en zouden we vast komen te staan. Eerst denk ik zeven uur, maar het is meer dan drie uur rijden en dat zou wel een late aankomst worden. Het wordt dus twee uur en ik ga gauw aan de gang met de dag.

Als eerste rijd ik naar Cedar Lane Elementary school om daar te gaan stemmen. Een van de redenen, dat de kinderen vandaag vrij hebben, is, dat de scholen als stembureaus worden gebruikt.

Na mijn rijbewijs te hebben laten zien en mijn naam en adres te hebben genoemd, krijg ik een stembiljet aangereikt, onze county gaat langzaam weer over op papier, i.p.v. computers. Ik ben nummer 220, die hier vandaag heeft gestemd. De opkomst zal wel minder zijn, dan met de presidentsverkiezingen, maar we stemmen vandaag o.a. voor een nieuwe gouverneur, lieutenant gouverneur en attorney general (weet iemand, met welke functie in Nederland die ongeveer overeenkomt?).

Sinds ik het stemrecht heb, stem ik in alle verkiezingen mee. Ik vind dan wel, dat ik ook moet weten, waar de kandidaten voor staan. Dat is de reden, dat ik in Nederland niet meestem, al heb ik dat recht ook. Ik ben niet genoeg op de hoogte van de politiek daar en ik voelt voor mij vreemd om mee te beslissen in een maatschappij, waar ik niet fysiek deel van uitmaak.

Enfin, ik heb de afgelopen weken dus naar heel wat politieke praatprogramma's geluisterd, waar de kandidaten te gast waren. Van het begin af aan heb ik niets met Creigh Deeds, de Democratische gouverneurskandidaat. Zijn campagne was heel negatief, maar hij kwam zelf niet met concrete plannen. Zelfs het Witte Huis distantieerde zich ietwat van hem.

Al ben ik het helemaal niet eens met de ouderwetse principes van Bob McDonnell, de Republikein, zijn plannen voor dit gebied klinken me wel goed in de oren. Voor het eerst in jaren stem ik dus voor de Republikeinse kandidaat voor gourverneur. Verder gaat mijn stem naar de Democratische lieutenant gouverneurskandidaat en de attorney general van de Democraten. Mark Keam (Democraat) krijgt mijn stem voor vertegenwoordiger van ons district en ik stem "ja" op het verkrijgen van extra geld voor de scholen. Ik ben benieuwd, wat de uitslagen zullen zijn vanavond.

Na een snelle stop bij de CVS haal ik Cosmo thuis op. Het is schitterend weer en ik wil absoluut buiten sporten vandaag. We rijden naar het W&OD pad en ik besluit mijn Garmin in te stellen op drie minuten hardlopen en twee minuten snelwandelen.

Het is heel rustig op het pad, dus Cosmo wordt weinig afgeleid en het gaat lekker. Op bepaalde plekken zijn de herfstkleuren nog erg mooi, maar verderop zijn de bomen al helemaal kaal. Ik had me warm aangekleed, maar dat blijkt al gauw te warm. De zon heeft nog flinke kracht!

Na een uur en 5,5 mijl (bijna 9 km) zijn we weer bij de van. Saskia heeft een map nodig voor school, dus we gaan voor de tweede keer vandaag naar CVS. Daar hebben ze tientallen verschillende mappen, maar net die specifieke niet. Rick gaat nu vanavond naar Staples met Saskia, maar waarom zo'n leerkracht zo ingewikkeld moet doen? Volgens mij zouden die anderen ook prima voldoen.

Bij Whole Foods halen we fruit, Good Belly en een salade voor de lunch. Saskia gaat op de gezonde tour en dat moedig ik alleen maar aan! De Whole Foods salades zijn heel bijzonder en grappig aan Saskia is, dat ze veel dingen niet lekker vindt, maar dat soort ongewoon en pittig eten juist weer wel.

Na de lunch is het tijd om in te pakken. Natuurlijk is er voor een nachtje weinig nodig, dus het is zo gebeurd. Wel moet ik altijd mijn enorme kussen mee, dus lijkt het, alsof ik voor weken op reis ga, zo groot is mijn tas!

Ietwat verlaat, om een uur of half drie, komt Pat me ophalen. De rit naar New Jersey bedraagt ongeveer drieeneenhalf uur en verloopt vlot. Pat heeft een aantal van haar vriendinnen opgebeld en we zullen hen bij het Zinc Cafe treffen.

Bij dat cafe is het BYOB (bring your own booze, oftewel breng zelf je alcoholische drankjes). Dit is iets, wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Pats vriendinnen zullen wijn meebrengen, maar wij willen ook bijdragen. Hier in New Jersey moet je naar de slijter om wijn te kopen (in Virginia kun je het ook in supermarkten en bij benzinestations e.d. krijgen). We kopen een lekkere fles witte wijn.

We zijn een half uurtje te vroeg bij het restaurant, maar de tafel staat al klaar. Na de lange rit hebben we flinke trek, dus bestellen brie en croute met appel en honing. Die smaakt voortreffelijk!

Inmiddels zijn de andere dames ook gearriveerd en maak ik kennis met Lisa, Bobbie, Chris en Heidi, Pats beste vriendinnen hier. Het gesprek is meteen geanimeerd, want we hebben allemaal kinderen op college. Ook wordt de Mexicaanse griep (hier swine flu in de volksmond) uitgebreid besproken. Lisa is verpleegster in het plaatselijke ziekenhuis en daar zijn veel gevallen. Zij moet een masker op en kinderen onder de 16 mogen niet op bezoek komen.

Intussen is het eten werkelijk voortreffelijk! Ik bestel een champignonbisque, die als fluweel op de tong smaakt. Verder bestel ik de kleine portie van zwart-witte linguini met scallops (kokkels?), tomaat en knoflook. Drie van de anderen bestellen daar de grote portie van. Pat en Bobbie nemen de crabcakes, die er ook erg lekker uitzien.

Medford is maar een klein plaatsje en dit restaurant zou je als toerist niet eens vinden. Het ligt in een "stripmall" (rijtje winkels) naast een fitness centrum en ziet er zeer onopvallend uit. Eens te meer bewijs, dat er, zelfs in kleine plaatsjes, heel goede restaurants te vinden zijn. Je moet ze alleen maar net weten te liggen (of vragen aan de plaatselijke bevolking).

Pat was vanochtend al om tien over half vijf op, dus zij is doodmoe. Bij haar thuis kletsen we nog even na, maar gaan dan naar boven. Ik probeer nog het internet aan de praat te krijgen om dit blog af te schrijven, maar dat lukt niet. Morgen dan maar, want ik ben ook op van de drukke dag en lange rit.

Woensdag, City of Brotherly Love

Om kwart voor zeven hoor ik Pat in de badkamer. Ik heb lekker geslapen met heel wat dromen. Na mijn douche pakken we weer in en vertrekken richting Philadelphia. Onderweg rijden we door een McDonald's drive thru en bestellen egg mcmuffins en koffie.

De reden, dat ik met Pat mee ben, zijn een paar vervelende doktersafspraken voor haar. De eerste is om negen uur in het Pennsylvania Hospital in het centrum van Philadelphia. Helaas komen we in druk verkeer op de Franklin brug en ik bel, dat Pat wat laat zal zijn. Dat is gelukkig geen probleem.

In de parkeergarage van het ziekenhuis vinden we meteen een plekje. Ik loop met Pat mee het ziekenhuis in om haar te helpen de radiologie afdeling te vinden. We moeten ons inschrijven en krijgen een pas. Dat heb ik bij plaatselijke ziekenhuizen nog niet meegemaakt. Ook hier hangen overal aanwijzingen omtrent de H1N1 griep en mogen kinderen jonger dan zestien jaar niet op bezoek.

Al gauw vinden we de afdeling en wordt Pat mee naar achteren genomen. Ik loop weer naar buiten en ga het historische gedeelte van de stad verkennen. Overal hangen vlaggen, spandoeken en andere dingen om de Phillies aan te moedigen. Die spelen op het moment tegen de Yankees in de World Series baseball.

De Phillies staan 3-2 achter in de serie, wat ze vanavond gelijk moeten maken of de Series verliezen. Baseball speelt duidelijk heel erg in deze stad! Ik word ter plekke een Phillies fan. Onze eigen Nationals bakken er telkens maar weinig van.

Van het ziekenhuis loop ik door de mooie Society Hill buurt naar Independence National Historic Park. Daaraan liggen de beroemdste historische gebouwen van de stad, waaronder Independence Hall. Ik loop er wat rond en maak foto's en dan belt Pat al, dat ze klaar is met haar eerste afspraak.

Het is pas kwart over tien, dus we hebben drie uur, voor Pat bij haar volgende afspraak moet zijn. Ik heb nog nooit de rondleiding door Independence Hall gedaan en Pat ook niet, blijkt. Bij het prachtige moderne bezoekerscentrum gaan we er kaartjes voor halen. Alleen zijn er vandaag veel schoolgroepen en de vroegste kaartjes zijn voor 13:20. Pat kan dus niet vanwege haar afspraak, maar ik wel, dus neem een kaartje mee.

Aan de overkant van de straat ligt het kerkhof van Christ Church, waar Benjamin Franklin, toch wel de meest belangrijke figuur in de geschiedenis van Pennsylvania (en gedeeltelijk de VS), ligt begraven.

We betalen de $2 entree per persoon en ik koop voor een dollar een kaart van bekende personen, die er begraven liggen. Daaronder bevinden zich maar liefst vier van de mannen, die de Onafhankelijkheidsverklaring van de VS hebben ondertekend. Tot mijn verbazing vind ik echter ook een Nederlander op de kaart: J.H.C. Heineken, 25 jaar lang Nederlands consul, die in 1808 overleed.

Hierna had ik nog een heel verhaal geschreven, maar Blogger doet vervelend. Ik kan echt wel huilen, want ik ben niet blij vanavond. Maar om het allemaal weer op te schrijven is me teveel. Jullie zullen het met de korte versie moeten doen.

Als lunch hebben we een lekkere cheesesteak gegeten bij "Jim's". Daarna ging Pat naar haar afspraak en ik naar de Liberty Bell (moet toch, als je in Philadelphia bent!) en mijn eerste rondleiding ooit in Independence Hall. Daarna is Pat ook klaar en is alles gelukkig goed gegaan.

Helaas heeft Pat voor mij slecht nieuws. Ze is gezond, maar gaat ook voor het einde van het jaar terug naar New Jersey verhuizen, want haar man heeft een nieuwe baan. Ik had helemaal beschreven, voor Blogger het uitwiste, wat dat voor mij betekent, maar ik kan het in het Nederlands ook best in een woord beschrijven: K**! Iedere keer, als ik echt een vriendschap sluit, verdwijnt diegen naar een andere staat!

Pat is er natuurlijk blij mee, want zij is daar thuis. Het is ook niet zo ver weg, maar de makkelijke uitjes van nu zijn meteen verleden tijd. Ik weet, dat ik het ga redden, want dat is altijd het geval, maar nu baal ik even als een flinke stekker!

Bij Washington komen we in een flinke file en ik stel voor aan Pat, dat we de langere zuidelijke route gaan volgen. Dat is een prima beslissing. Hier komen we maar een paar keer in langzaamrijdend verkeer, terwijl de andere kant op alles vaststaat. Meer mijlen, maar we zijn zeker een uur vroeger thuis.

Rick wacht ons al op, want hij weet, dat het mij erg raakt, dat Pat weer weggaat. Het is ook nooit een half uurtje weg, maar zover, dat je zeker moet overnachten. Ik moet het maar zien als verrijking. Ik ga meer zien, dan mijn directe omgeving om mijn vriendinnen te bezoeken.

Te moe om de foto's te bewerken, dus je vindt ze hier