Algiers Point en souvenir shoppen

De rest nog in diepe rust achterlatend, begin ik mijn dag met een half uur op de elliptische machine en wat gewichtenoefeningen. Volgende week komt het langere sporten wel weer.

Boven zie ik, dat Rick er opuit is voor zijn loopje. Ik probeer hem te bellen, maar hij neemt niet op. Dan maar alleen het French Quarter in, want ik wil graag foto's nemen van de mooie huisjes en balkonnen. Rick belt, als ik aan de andere kant van de wijk ben en zegt, dat hij de kinderen zal wekken en we elkaar dan voor het ontbijt zullen treffen. Zo heb ik tijd om mijn foto's te nemen.

Na een tijdje door de buurt gelopen te hebben kom ik op Jackson Square terecht. Ik bedenk me, dat ik nog nooit de bekende St. Louis cathedraal ben ingelopen. Dat doe ik dus nu en krijg er geen spijt van. Deze oudste cathedraal in de VS is prachtig van binnen met muurschilderingen en diepgekleurde glas in lood ramen. Op deze Goede Vrijdag zitten er heel wat mensen te bidden, want de bevolking van New Orleans is overwegend katholiek.

Inmiddels zijn Ricke en de kinderen ook klaar. Oorspronkelijk wilden we bij Brennan's gaan eten, maar het is lekker weer en eigenlijk eten we liever buiten. Rick heeft Cafe Beignet aan Bourbon Street gezien en wil daar graag gaan eten. Zolang we niet weer beignets hoeven eten (die vind ik voor een keer lekker, maar niet iedere dag), is mij het om het even.

Dat het toch het beste is om bij een restaurant met "beignet" in de naam beignets te bestellen hebben we al gauw door. De beignets vliegen ons om de oren, maar degenen, die omeletten of French toast hebben besteld, waardonder wij, moeten wachten en wachten! Pas drie kwartier later, in de tussentijd luisterend naar een jazz cd, die vast is gaan zitten, krijgen we een zeer matig omelet voorgezet. Geen aanrader, dus, wat ons betreft, dit Cafe Beignet!

Na het ontbijt, of liever brunch, lopen we naar de rivier. Hier nemen we de gratis veerboot naar Algiers Point. Dit is na het French Quarter de oudste buurt in New Orleans. We vinden het al leuk om de rivier over te varen en beter dan gratis kan het niet.

De veerboot brengt ons binnen de tien minuten naar de overkant en we lopen de buurt in. Die is inderdaad erg pittoresk met vrolijk gekleurde "gingerbread" huizen. Verder lijkt er echter niet veel te beleven, dus we kopen een ouderwets glazen flesje Coca Cola bij het plaatselijke cafe en lopen dan terug. De veerboot komt al aanvaren en na een uurtje zijn we weer terug in het French Quarter. Toch leuk om eens een andere buurt te hebben bezocht, zeker omdat het tochtje gratis was.

Voor de lunch willen Rick en ik een oester po boy delen. Dat is een soort stokbrood (het is wat taaier, dan stokbrood), gevuld met van alles (bedankt, Marjon, ik realiseerde me niet, dat veel mensen natuurlijk niet weten, wat een po boy is). Johnny's is echt de lekkerste, dus we trotseren de rij weer. De kinderen doen zich nogmaals tegoed aan een cupcake van de Kupcake Factory.

Op Jackson Square is het een drukte van jewelste. Overal staan artiesten te schilderen, tekenen, levend standbeeld te zijn en natuurlijk muziek te maken. Het is een gezellige boel en we besteden een uurtje aan het luisteren en kijken naar deze en gene.

Saskia en Kai willen nog souvenirs meenemen voor vrienden en henzelf. Saskia kiest nog een masker voor haarzelf en voor Laura. Kai vindt een leuk t-shirt voor hemzelf en een flesje hete saus en een voodoo popje voor zijn vriend Michael, die net jarig was.

Rick gaat op zoek naar de heetste sauzen, die hij kan vinden. Hij koopt er een met de gevreesde allerheetste Jolokia peper erin. Ik ben benieuwd! Rick is dol op het allerheetste van het allerheetste, dus hij zal die saus wel lekker vinden.

Na een paar uur hebben de kinderen het gehad met het rondwandelen en gaan terug naar de hotelkamer. Rick en ik zien de gelegenheid schoon om op het terrasje van Pat O'Brien's een drankje te gaan drinken. Hij bestelt een margarita en ik een mint julep, die ik alleen hier in het zuiden echt lekker krijg. Het is leuk om even te zitten en mensen te kijken, want die zitten hier van allerlei plumage.

We lopen nog wat verder langs Royal Street, omdat ik graag een paar leuke maskeroorbelletjes zou willen vinden. Er zijn wel goedkope in de souvenirswinkels, maar die kan ik met mijn nikkelallergie niet dragen. Helaas zijn de sierradenwinkels hier vrijwel alleen antiek en als er al iets is, is het enorm duur. Ik vind dan ook niets van mijn gading.

Nu beginnen we onze benen en voeten wel te voelen. We gaan even op de hotelkamer uitrusten en ons in nettere kleren kleden voor onze diner reservering. Als we buitenkomen is het een enorme drukte met komende en gaande auto's en wordt ons verteld, dat we minstens een half uur op onze van moeten wachten. Dat hun parkeerterrein zo ver weg ligt, is wel een nadeel van dit hotel, vinden wij.

Noodgedwongen nemen we dus maar een taxi naar Emeril's restaurant. Voordeel voor Rick is dan wel, dat hij ook een drankje kan drinken. Ik kon gisteren alleen nog vier stoelen aan de eetbar met zicht op de keuken reserveren, maar dat blijkt juist erg leuk te zijn.

Het is alsof we een live kookshow zien. We zien, hoe de bestellingen worden afgeroepen en iedere chef een bepaald gedeelte van het menu klaarmaakt. De chef aan het station het dichtstbij ons, "Killer" (echte naam Adam), is verantwoordelijk voor de steaks en karbonades plus een paar bijgerechten. Hij praat zo af en toe gezellig met ons en vertelt het een en ander over zijn werk. Helaas is Emeril Lagasse zelf vanavond niet aanwezig. Adam vertelt, dat hij op zijn hoogst eens per maand in dit restaurant komt.

Zo kijkend naar de porties in de keuken is mijn keuze van een voorgerecht en een salade snel gemaakt. Bij het zien van zo'n enorm hoofdgerecht vergaat me de eetlust al. Rick heeft daar geen moeite mee en bestelt de enorme (vuistdikke!) varkenskarbonade.

Mijn oesters in pestosaus met inktzwarte pasta is werkelijk voortreffelijk. Met de lekker frisse salade van garnalen, "boter"sla (de groene sla, die in Nederland zo gewoon is, maar hier een delicatesse), sinaasappel, tobiko en ei is het precies genoeg voor mij. Kai, die steeds avontuurlijker wordt, vindt zijn visgerecht ook heerlijk.

Rick en de kinderen hebben zelfs nog ruimte voor dessert, maar ik houd het bij een paar hapjes van Ricks banana cream pie. Het is maar goed, dat we hier niet wonen, want de Creoolse keuken is bepaald niet goed voor de lijn, maar oh, wat is het allemaal lekker!

Een taxi brengt ons terug naar het hotel en de kinderen zijn moe en gaan naar boven. Rick en ik willen nog even de drukte van Bourbon Street meemaken. Na even rondgelopen te hebben, strijken we neer bij de Old Absinthe House bar, waar we de eerste avond ook iets dronken.

Rick vraagt of ze ook echt Absinthe schenken. Dat blijkt tot drie jaar terug verboden te zijn geweest in de VS. Daardoor heeft Rick het nog nooit gedronken (ik ooit weleens een slokje in Frankrijk). We bestellen een glas groene Absinthe. Wat ik me niet herinner, is, dat er een suikerklontje geflambeerd wordt en zo wordt gesmolten. Deze alcohol is mij veel te sterk, al vind ik de smaak wel lekker. Ook Rick kan nu dus zeggen Absinthe te hebben gedronken en dat van zijn "bucket list" (lijst van dingen te doen voor je sterft) schrappen.

Dan is het helaas tijd om terug naar het hotel te gaan, waar we zoveel mogelijk inpakken. We willen morgen bijtijds op pad gaan.