De zon is terug!

Ok, ik weet het, iedere titel heeft iets met het weer te maken. Maar dat is op het moment ook zo belangrijk voor mij. In deze tijd van het jaar merk ik het best, hoezeer mijn lichaam daarop reageert. Mijn spieren zijn letterlijk een barometer.

De regen van gisteren is weer verdwenen en de zon schijnt de kamer binnen. Saskia vraagt, of ik een doktersafspraak kan maken, want haar nek en schouders doen erge pijn. Op maandag kwam ze verkeerd terecht op de trampoline in de tuin van onze overburen en ging haar hoofd snel heen en weer. Ik ben dus een beetje bang voor whiplash.

Nadat Saskia haar trampoline kreeg, moesten die buren er ook opeens een. Hun regels zijn slapper, dan die van ons. Er mogen maar liefst zes kinderen tegelijk springen daar. Rick en ik hebben een limiet van drie gesteld op onze trampoline en vinden dat eigenlijk al veel.

Gevolg is nu wel, dat iedereen op de trampoline van de buren gaat, maar als er iets gebeurt, zullen zij ook aansprakelijk zijn. Het verbaast me, dat ze zich daar niet druk om lijken te maken in dit land, waar je toch vrij snel aangeklaagd kunt worden. Goed, ik maak een afspraak voor Saskia voor drie uur vanmiddag in de hoop, dat het allemaal wel meevalt. Intussen gaat zij wel naar school.

Christine belt en we besluiten ouderwets een powerwalk te gaan doen, kletsend aan de telefoon. Zij loopt in haar buurt en ik in de onze, die op het moment wel een botanische tuin lijkt. Alle dogwoods, azalea's en andere bomen en bloemen bloeien, zo kleurig als nu wordt het tot de herfst, als de bladeren kleuren, niet weer.




Christine en ik hebben van alles te bepraten, maar wat telkens weer terugkomt is, hoe ze het toch moeilijk vinden daar de sociale aansluiting te vinden, die ze zoeken. Ik vind het naar om te horen, dat ze letterlijk de jaren tellen, dat ze er weg kunnen verhuizen. Ik snap het wel, want het is zo'n andere wereld, dan hier.


Al met al loop ik 10 kilometer. Aan het einde maak ik foto's van de bloemen en vooral Ware Street hierachter. Ik rijd daar met veel genoegen doorheen iedere keer.



Het is inmiddels lunchtijd en ik heb een onbedwingbare zin in Pho, de Vietnamese soep. Pho Thang Long zit altijd vol en er staan altijd mensen op hun eten te wachten. Ik bestel de vissoep en geniet er thuis volop van.

Dan is het tijd om Saskia op te halen voor haar doktersafspraak. We krijgen een nieuwe (voor ons althans) jonge vrouwelijke dokter. Ze laat Saskia allerlei bewegingen doen en vraagt of ze pijn doen. Daarna gaat ze nog wat dingen opzoeken om zeker te zijn, dat ze niets over het hoofd heeft gezien. Het lijkt in ieder geval geen whiplash te zijn, gelukkig. De pezen lijken wat gerekt, dus raadt ze ijs op de pijnlijke plekken aan en ibuprofen, als het erge pijn doet.

Thuis ga ik nog even voor het huis in het zonnetje zitten lezen. Cosmo komt me gezelschap houden en Snickers wil ook naar buiten. Gisteren las ik het blog van Sally over huisdieren en dat doet me aan alle dieren in mijn leven denken.

Vrijwel vanaf mij geboorte ben ik opgegroeid met dieren. Mijn vroegste herinneringen zijn vooral verhalen. De wilde boskat, die in de gordijnen of erger nog iemands vinger hing. De asielhond, die vals werd en een buurvrouw in de kuit beet en helaas afgemaakt moest worden. Tito, de Dalmatier van mijn grootouders, die een flinke hap uit de neus van mijn jongste broertje nam. Allemaal vage herinneringen zijn dat.

Pas nadat wij terugkwamen uit Senegal en ik bijna tien was kregen we echt veel huisdieren. Parkieten, konijnen, cavia's, hamsters, ze waren er allemaal, maar het zal niemand verbazen, dat mijn broers (2 en 4 jaar jonger) en ik de kooien niet schoonhielden. Op een gegeven moment had mijn moeder er genoeg van en bracht het hele zootje naar de kinderboerderij. Toen wij uit school kwamen, waren alle dieren weg!

Daarna hebben we in mijn jeugd enkel nog katten en honden gehad. Uitzondering was de beo, die mijn broer per se wilde hebben. Die vogels, die niet tam te maken zijn, moeten makkelijk leren praten en we probeerden van alles, maar het leek niet te lukken. Tot we in de kamer zaten en het klonk, alsof de deur, die piepte, openging. Alleen was er niemand...

Het duurde even voor we doorhadden, dat de beo dan wel geen woorden sprak, maar wel het deurgeluid en het geblaf van de poedels perfect nadeed! Na een tijdje leerde hij (of zij) ook Koekoek en andere woorden zeggen. Toen we naar de VS gingen verhuizen praatte hij zo goed, dat hij voor een flinke som verkocht werd.

Witte mini poedeltjes Farida en Fatou en mijn dikke witte kater Romeo (die niet toegestaan was in mijn studentenhuis) verhuisden mee naar de VS. Romeo was een heerlijke kat, die ik als kitten kreeg, toen ik een kamer, die wel dieren toeliet huurde. Helaas was die van korte duur en moest Romeo bij mijn ouders gaan wonen, toen ik verhuisde.

Voor deze drie hadden we een zwart poedeltje, Black Beauty, dat helaas tijdens een vakantie in Zwitserland werd overreden. De poes, die we voor Romeo hadden, was een schildpadkleurige Pers, Candy. Zij zal altijd in ons geheugen blijven, omdat ze tijdens een Kerstdiner in brand kwam te staan! Ze haalde haar staart door een kaars en voor we het wisten stond de kat in lichterlaaie! Gelukkig was dat in de tijd van echte kaarsjes in de Kerstboom, dus konden we de emmer met bluswater over haar heen gooien. Ik zal die geur nooit vergeten.

Eenmaal naar de VS verhuisd, wilde ik ook weer een eigen dier. Een paar vriendinnen hier hadden fretten en dat leek mij ook wel leuk. Zo kwam Saskia, de fret, in mijn leven (ja, we hebben even moeten nadenken, of we een kind ook nog wel Saskia zouden kunnen noemen). Rick herinnert zich zijn eerste kennismaking met mij met de fret in mijn armen.

Rick zelf had een husky als huisdier, toen ik hem ontmoette. Apollo was een prachtige en heel lieve hond. Alleen is een apartement en later een klein huisje en nog later een basement geen plek om een husky te houden. Apollo deed alles, wat hij kon, om te ontsnappen. Eens werd hij door de politie teruggebracht, omdat hij achter de paarden in Oakton (hier zo'n tien kilometer vandaan) aanzat.

Apollo is het voorbeeld van een dier, dat op het verkeerde moment in het leven van zijn eigenaars (Ricks zus was mede-eigenares, maar kon er al helemaal niets op de militaire basis, waar zij inmiddels woonde) was aangeschaft. Een husky heeft ruimte nodig en die hadden wij niet.

Een collega van Rick nam hem tijdelijk bij haar en daar kon hij tenminste in de grote tuin rennen. Helaas kreeg zij kanker en kon hem niet meer hebben. Wij woonden destijds tijdelijk bij mijn ouders, die hem ook weigerden, begrijpelijk, want Apollo maakte veel stuk.

Hij kon buiten aan een ketting bij de vriend van mijn zus, maar ontsnapte steeds en de laatste keer ging hij naar een aziel, waar een ziekte heerste, die ook gevaarlijk voor mensen zou zijn. Wij hadden geen keuze met twee kleine kinderen, Apollo moest (op aanraden van de dierenarts) worden afgemaakt. Ik krijg er nog een knoop van in mijn maag en brok in mijn keel, terwijl ik dit typ. Zo verschrikkelijk en wat hebben wij ons schuldig gevoeld!

Toen we gingen samenwonen hadden Rick en ik ook een kitten geadopteerd, Miep. Zij was, na Apollo's overlijden, ons enige huisdier. In ons nieuw gebouwde rijtjeshuis zorgde zij nog voor grote schrik door weg te lopen, terwijl ze geen buitenkat was.

Intussen probeerden wij voor het eerst onze airconditioning, maar die werkte niet goed. De monteur kwam om dat na te kijken en even later wat timide naar buiten met een verdroogde kattenachterpoot. Misten wij soms een poes, vroeg hij. Ja, dat wel en mijn hart zonk in mijn schoenen. Het zou toch Miep niet zijn?

Half misselijk hielp ik hem de rest van de kat uit de ketel te vissen. De kleuren waren echter niet die van Miep en laat ze nou die avond weer bij de voordeur staan miauwen! Wiens kat in onze ketel zat zullen we nooit weten. Miep werd uiteindelijk zeventien jaar oud en overleed in 2005.

Miep was ook wel de reden, dat kleinere huisdieren het hier niet goed deden. Twee keer gooide ze de kooi van een parkiet om. Jimmy 1 en Jimmy 2, Katja's vogeltjes, reageerden daar op zijn minst gezegd niet goed op.

In de tussenliggende jaren hadden we het nodige kleine grut. Kai had Hammie, de hamster, die onstnapte. Daarop kreeg hij twee gerbils, die nooit tam werden. Kai en Katja wilden allebei ook fretten. Met mijn voorgeschiedenis was ik daar ook voor, maar dat bleek een grote fout. De kinderen maakten de kooien niet schoon en ik bevond mezelf in dezelfde positie als mijn moeder jaren geleden. We gaven de gerbils en fretten weg en de kinderen kregen er een poes voor in de plaats.

Meike en Snickers, de zwart-witte broer en zus, die hier nog zijn, werden deel van ons huishouden. Kai probeerde nog wat reptielgedoe met een albino cornsnake en daarna een regenboogboa, maar dat werkte beiden niet.

Dit alles over de katten en klein grut, maar de honden zijn wat mij betreft de echte huisgenoten. Toen Katja en Kai twee en vier waren, voelden Rick en ik, dat we weer plek voor een hond hadden. We wilden vooral een ras, dat heel lief met kleine kinderen was. Zo vonden we Brynna, een Brittany Spaniel vrouwtje.

Brynna was een superlieve hond. Haar hele leven hebben we haar nooit horen grommen of grauwen. Helaas was het wel heel moeilijk haar te trainen. Bij de hondentraining kreeg ik te horen, dat de trainer twee honden niet zou kunnen trainen, mijn Brittany en een beagle. Nu weet ik, dat dat meer de trainer, dan de hond was. Brynna overleefde een ongeluk met een Jeep, waarbij zij gescalpt werd, en leefde tot de toch rijpe hondenleeftijd van 12 jaar oud. Gek, hoe ik bij de hondenverhalen mijn tranen weg moet drukken.

Lang kon ik toch niet zonder hond. Het huis was zo leeg, ondanks de katten, dus we gingen op zoek naar een nieuwe viervoeter. Jaren geleden had ik een blue merle Australian Shepherd puppy gezien in een dierenwinkel. Die vond ik prachtig en de eigenschappen van dat ras stonden ons ook erg aan. We vonden een nest in Midlothian bij Richmond en zo kwam Cosmo bij ons. Ik kan serieus zeggen, dat hij mijn vierde kind is. Met hem voel ik een enorme connectie. Als je mij zou vragen, of ik een hond- of katpersoon ben, dan antwoord ik hond (al vind ik katten erg lief).

Tot zover ons dierenverhaal, al is er natuurlijk nog veel meer. Sushi, Katja's poes, staat er niet in, omdat dat niet "ons" huisdier is. Zij kreeg Sushi, omdat haar fret "Playful" werd weggegeven.

Nu ben ik even heel benieuwd, wie hier meeleest. Ben je een hond of een kat persoon? Wat voor exotische huisdieren heb je gehad? De beo was toch wel het meest exotisch voor ons. Of misschien heb je wel helemaal niets met dieren? Lijkt me allemaal leuk om te lezen, dus laat het even weten.