3.2 for 32

Het is alweer drie jaar geleden, dat we geschokt naar de beelden op tv keken, 32 studenten en professors doodgeschoten bij Virginia Tech. Hoe wij die dag doormaakten, staat hier beschreven. Drie jaar later is het de derde herdenkingsdag van die vreselijke slachtpartij.

Katja vindt het heel fijn, dat Rick er is vandaag. Zij beginnen de dag met de tweede "3.2 Run for Remembrance", 3.2 mijl voor 32 slachtoffers. Rick vertelt, dat het een flink heuvelachtig parcours was, maar hij volbracht het.

Na afloop werden er 32 witte (milieuvriendelijke) ballonnen opgelaten voor elk van de slachtoffers en was iedereen doodstil, zegt hij. Alle hardlopers hadden of een oranje of een donkerrode ballon, die daarna met veel gejuich de lucht in gingen. Rick is blij, dat hij het mee mocht maken.

Saskia vertrekt in oranje en donkerrood naar school. Zij wil straks ook graag naar deze school. Al kan ik niet meelopen in Blacksburg, ik besluit vanochtend wel 3.2 mijl te gaan lopen. Ik sla Sharons klas dus over, kleed me in mijn VT sportshirt en stel mijn Garmin in, zodat ik de afstand bij kan houden.

Cosmo gaat mee en ik kies een route, waar hij geen honden kent, zodat ik rustig door kan lopen. Dit blijkt wel een heel heuvelachtige weg te zijn, maar dat past dan ook wel bij het parcours, dat Katja en Rick liepen.

In tegenstelling tot die nare dag drie jaar geleden is het bijna te warm om te lopen. Het zal vandaag tegen de dertig graden worden en dat is al te voelen. Cosmo moet ik zo af en toe meetrekken (dat hij het best kan blijkt, als er een andere hond in zicht komt, dan trekt hij mij opeens voort).

Het is redelijk afzien, maar ik ben toch best trots, als ik zonder wandelen, de 3.2 (iets meer dan vijf kilometer) in 35:19 minuten afleg. Het is alweer even geleden, dat ik zo aan een stuk door hardliep. Onderweg zijn mijn gedachten voornamelijk bij de 33 families (die van de schutter incluis), die drie jaar geleden hun geliefden verloren.

Thuis spring ik onder de douche, want ik heb met Scarlett in Lorton afgesproken. Jarenlang was dit een gebied, waar je liever niet kwam, want het was een heel gevangenis complex, compleet met een "maximum security" gevangenis voor zware criminelen. Die is zo'n tien jaar geleden gesloten en een deel ervan wordt nu omgebouwd tot ateliers voor kunstenaars.

Dat Workhouse Arts Center gaan wij vandaag bezoeken. Het duurt even voor ik Scarlett vind, want zij is verkeerd gereden en parkeerde aan de andere kant van het complex. Scarlett heeft gelukkig een kaart van het geheel, want ik heb geen idee, wat hier te zien is.

Het is allemaal nog in de maak, maar we lopen van gebouw naar gebouw. Dit waren vroeger gevangeniscellen en heel veel is daar niet aan veranderd. Zo zijn alle ramen nog steeds heel hoog en is er niets luxueus aan de studios. Bij elkaar kunnen we zeven gebouwen bezoeken.

In sommigen zijn alleen schilders (het gros van de kunstenaars). Een gebouw is het "glasgebouw", waar vooral glaskunstenaars werken. Dat vind ik het mooist, want glaskunst spreekt mij altijd erg aan en lijkt me ook erg moeilijk. Behalve schilders en glaskunstenaars zijn er o.a. edelsmeden, wevers, houtsnijwerkers en fotografen.

Die laatsten hebben foto's, die voor $200 of meer te koop zijn, en waar ik niet van ondersteboven ben. Ik weet, dat ik een aantal betere foto's heb. Misschien moet ik toch eens wat van mijn foto's groot uitprinten en te koop zetten. Er zijn echter zoveel fotografen en, al weet ik, dat ik best leuk fotografeer, ik vind mijn "werk" zeker niet zoveel geld waard. Natuurlijk weet ik ook niet, of deze fotografen ook maar iets verkopen...


Na zo'n anderhalf uur hebben we alle ateliers gezien. De magen beginnen ook te rommelen en we bedenken, waar we kunnen gaan lunchen. Met dit zomerse weer willen we op een terrasje eten. Hier in Lorton ben ik helemaal niet bekend, ik ken het enkel als een onaantrekkelijk gevangenisgebied.

Scarlett woont hier niet ver vandaan en laat mij zien, hoe Lorton veranderd is. Er zijn leuke winkelcentra met restaurants met terrasjes! Wie had dat gedacht, ik zeker niet.

We strijken neer op het gezellige terras van de Fireside Grill. Het loopt tegen de dertig graden, dus we willen wel onder een parasol zitten. De serveerster zegt, dat de wind te hard waait, maar zet ons in een hoekje uit de wind. We bestellen beiden de spinaziesalade met (applewood smoked, heel populair op het moment) bacon stukjes, blauwe kaas, peer en een dijon mosterd en knoflook dressing (die ik apart vraag, Scarlett vergeet dat en heeft er spijt van, ik houd niet van zo'n helemaal in dressing zwemmende salade). We krijgen een flinke bak met salade, voornamelijk spinazie met een beetje van de rest. Ik heb zeker mijn groente binnen voor vandaag!

We nemen er lekker de tijd voor, want het is heerlijk buiten en we hebben heel wat bij te kletsen. Zo grappig, dat we meer dan twintig jaar geen contact hadden en het nu weer zo goed met elkaar kunnen vinden. Pas na tweeen betalen we en brengt Scarlett mij terug naar mijn van bij de "gevangenis".

Thuis bel ik Pat, met wie ik half had afgesproken vanmiddag. Ik krijg haar antwoordapparaat, dus neem aan, dat ze slaapt. Zij staat idioot vroeg op en doet 's middags vaak een dutje (of zeg maar "dut"). Pas om vijf uur belt Pat terug en ik ben een beetje opgelucht, als ze zegt geen fut meer te hebben iets te ondernemen. In mei ga ik een paar dagen naar New Jersey, dus dan zullen we weer tijd hebben met elkaar.

Rick en Katja hebben een heerlijke tijd samen, zo leuk om te horen! Zij gaan naar een Japans steakhouse, Kabuki, waar Katja mij ook heen nam. Vanmiddag hebben ze Frisbee golf gespeeld en daarna had Rick een siesta nodig, ha ha!

Kai en Saskia hebben ook zin in iets leuks vanavond, dus we besluiten bij Uno's te gaan eten. Daar hebben ze een lekker groot terras en een lekker menu. Dit is een grote landelijke keten, dus ik hoop mensen, die hier in de VS rondreizen, ervoor warm te krijgen. Hun menu is werkelijk super!

Er staat veel gezonds op, al bestel ik altijd hetzelfde: de kreeft "BLT" flatbread. Ik vraag die zonder de B (bacon) en met vrijwel geen mayonnaise en de vijf granen flatbread. Eigenlijk eet ik alleen de kreeft en de tomaat en salade, het gros van het flatbread laat ik liggen. Dat voor $17, werkelijk een koopje! Ook Kai en Saskia eten lekker en gezond.


Echt heerlijk, een aanrader!

Halverwege de maaltijd begint het te regenen en hard te waaien, dus we verhuizen naar binnen. De service hier is prima. Na het jarenlang vermeden te hebben, omdat ik dacht, dat het slechts een pizza restaurant was, ben ik nu een ware fan.

Rick belt, dat ze net de kaarslicht ceremonie hebben gehad. Heel indrukwekkend vond hij het. Over alle 32 slachtoffers werd iets verteld, een kaarsje werd aangestoken bij iedere steen van het monument, dat voor het hoofdgebouw ligt. Daarna kreeg iedereen een kaarsje en werd er gezongen. Tot slot werd de bel in het hoofdgebouw 32 keer geluid. Hij vond het erg indrukwekkend.

Al met al een emotionele en intensieve dag samen voor Rick en Katja. Erg fijn, dat ze zo'n goede vader-dochter relatie hebben. Hier thuis kijken we naar Jamie Olivers Food Revolution, die man vecht tegen de bierkaai, denk ik. Ik kan me zijn frustratie goed voorstellen.

Wij hebben geluk, dat we genoeg geld hebben in ons schooldistrict om het menu te laten maken door dietisten. Er zit nooit meer dan 30% vet in, altijd een groente en een fruit en niets gefrituurd, alles ovengebakken. Maar dit is een van de rijkste schooldistricten in het land, dus het is waarschijnlijk vaker zoals Jamie het ziet, dan hier. Op Facebook (hoe representatief dat is, weet ik niet) lijken de Amerikanen wel heel geinteresseerd in Jamie's programma.