Reunie

Zaterdag

Het is maar sombertjes en koel buiten vandaag. We komen dan ook maar langzaam op gang. Mijn knie ziet er alweer beter uit, maar ik sla Janets voorstel te gaan fietsen en Mary Ellens vraag om te gaan hardlopen met tegenzin af. Ik wil er zeker van zijn, dat de zwelling niet terugkomt, voor ik echt weer ga sporten.

Op weg naar Katja een paar weken geleden werd Rick door de politie aangehouden. Hij was zich van geen kwaad bewust, maar bleek in een HOV (High Occupancy Vehicle, dus meer dan twee personen per auto) baan te hebben gereden. In zijn herinnering werd dat allerminst duidelijk aangegeven. Aangezien het nogal een dure bon is ($190) wil hij dat traject nog eens rijden om te kijken, of hij het voor de rechter zal aanvechten.

Rick vraagt mij mee te gaan, zodat ik notities kan maken over waar de waarschuwingsborden staan en of ze duidelijk zijn. We rijden de interstate 66 naar het westen. Het verkeer is gelukkig rustig, dat is vaak wel anders. Bij de mijlpaal, waar Rick werd aangehouden, wordt het toch wel duidelijk, dat Rick gewoon niet goed heeft opgelet. Al zijn de borden niet enorm opvallend (zwart-wit) en de op de weg geverfde diamanten (HOV teken) soms vervaagd, ze staan om de halve mijl, dus waarschuwingen genoeg. Helaas zullen we aan de boete moeten geloven.

Thuis trommelen we de kinderen op en beginnen aan de voorraadkast. Dat is heel hard nodig! Doordat de kast vrij diep is, zijn er allerlei dingen, waarvan we het bestaan niet eens meer weten. Ik had een "voor" foto willen nemen, maar terwijl ik Cosmo uitlaat, hebben Rick en de kinderen de planken al leeggehaald.

Na een uur ziet de kast er weer keurig uit en, belangrijker, we kunnen weer zien, wat erin zit! De "na" foto neem ik om me over twee weken te herinneren, hoe netjes het er uitzag. Met twee tieners in huis blijft zoiets nooit lang.


Voor de gedane arbeid (ja, ik weet, ieder excuus om lekker te gaan eten) nemen we de kinderen mee naar Noodles & Company voor de lunch. Terwijl de anderen bestellen (Japanse pan noodles met asperges en garnalen voor mij) ga ik naar Coldstone ernaast om Kai's verjaarstaart te bestellen.

Na de lunch gaan we met Saskia naar Performance. Saskia heeft al een paar jaar geen fiets en wil er dolgraag een om naar vriendinnen te kunnen fietsen. Zij heeft gespaard en als het nodig is leggen wij de rest bij. Daar zo rondlopend krijg ik ook zin in een nieuwe fiets, maar mijn mountain bike is nog prima.

Saskia vindt een leuke felblauwe fiets met 21 versnellingen. Hij is afgeprijsd van $350 naar $199, dus tot haar vreugde kan Saskia hem bijna helemaal zelf betalen. Helemaal blij gaat ze de fiets thuis aan haar vriendinnen laten zien.

De middag is om voor we het weten en Rick en ik verkleden ons om naar Washington te gaan. Daar zijn we uitgenodigd voor een reunie van Microsoft oudgedienden bij Perry's. De meesten werken niet meer voor het bedrijf, Rick is een van de weinigen. Dit jaar is alweer zijn twintigste "verjaardag" bij Microsoft en dat is vrij ongewoon. Er zijn nog maar een handvol mensen daar, die er waren voor Rick er ging werken.

Wij gaan vroeg naar Adams Morgan, want we willen van tevoren een hapje eten. Dit restaurant is nostalgisch voor mij, want toen ik meer dan twintig jaar geleden in Washington werkte, gingen we hier vaak sushi eten en wat drinken. Ik ben er al meer dan twintig jaar niet meer geweest!

Na wat gedoe vinden we het restaurant en parkeren de auto voor $15 in het mini-parkeerplaatsje ernaast. Dit is een uitgaansbuurt en straatparkeerplaatsen zijn niet te vinden.

Boven is het zo vroeg nog helemaal niet druk en we kunnen gezellig aan de sushi bar plaatsnemen. Het menu bestaat voornamelijk uit tapas en sushi, een heerlijke combinatie wat ons betreft! Ik houd het vanavond op sushi, maar Rick bestelt ook kipkroketjes. Het is allemaal heerlijk!
Na het eten gaan we naar boven naar het dakterras, waar de reunie in de bar wordt gehouden. Gelukkig blijft het droog en aangenaam van temperatuur, want deze bar heeft wel een dak, maar is verder openlucht. Hier bracht ik dus vele uren door een paar decennia geleden, eigenlijk een dubbel reunie, dus.

Veel zin in de reunie heb ik niet, maar zoals wel vaker wordt het onverwachts heel gezellig. Ik klets wat met deze en gene, zitten op mijn stoel, want mijn knie voelt ietwat pijnlijk aan. Rick heeft met een aantal heel interessante persoonlijkheden gewerkt (en nog). De gesprekken zijn diepgaand en interessant.

Tot onze schrik is het opeens na tienen! Iedereen neemt afscheid en wij rijden zonder oponthoud terug naar huis. Altijd vind ik het na zo'n avond een beetje jammer, dat ik de meeste van die mensen, waar ik toch best diepgaande gesprekken mee had, nooit weer zal zien.

Thuis treffen we Saskia, Alexandra, Kaylee en Laura aan, die koekjes aan het bakken zijn. De meiden blijven allemaal logeren. Kai is al naar zijn kamer gevlucht. Iets zegt me, dat we volgend jaar niet vaak maar een kind thuis zullen hebben.

Zondag

Gisteravond werd het toch wel erg laat en dat maakt het opstaan vanochtend moeilijk. Pas na negenen hijs ik mijn luie lichaam uit bed. Rick is al een tijdje op, maar dat komt, omdat hij rug- en nekpijn had. Heel vervelend, hij heeft een nieuw kussen nodig, volgens mij, maar zweert hardnekkig (no pun intended) bij zijn oude slechte kussen.

Rick haalt een lekker ontbijtje bij Starbucks. Ik geniet van mijn spinazie en eiwit wrap. De dames zijn inmiddels ook op en eten een bak cereal als ontbijt.

De beloofde regen blijft gelukkig uit, maar het ziet er wel erg dreigend uit buiten. "De" knie ziet er vandaag vrijwel hetzelfde uit als de gezonde knie, dus ik besluit naar de sportschool te gaan. Daar probeer ik de crosstrainer (ik begrijp, dat dat de correcte Nederlandse benaming voor elliptical machine is) en voel geen pijn. Helemaal blij doe ik een aerobics (met armen en achteruit gaan) routine van een half uur en de knie protesteert niet! Hoera!!!

Daarna ga ik aan de gewichtend. Daarbij belast ik het geblesseerde been nog niet, maar gebruik de zwaarste gewichten, die ik kan heffen. Ik heb gelezen, dat dat enorm helpt met vet verbranding en dat heb ik nodig.

Als ik terugrijd is het helemaal zonnig en heerlijk warm. Na de lunch gaan Rick en ik dan ook lekker buiten op het deck zitten lezen en computeren. Ik ben (eindelijk) begonnen aan het tweede boek van de Amelia Peabody serie. De schrijfster van die boeken heeft een enorm gevoel voor humor en je voelt je meteen een met Amelia. Er zit ook de nodige mysterie bij, al met al een boek om niet weer neer te leggen voor het uit is.

Intussen maakt Cosmo zijn verband nat, ondanks het plastic hoesje. Dat moet dus uit. Rick gaat naar CVS om een nieuw plakverband te kopen. Hij gaat er meteen ook op uit om Kai's verjaarscadeaus te kopen. Over vier dagen wordt ons tweede kind alweer volwassen!

De beloofde onweersbuien blijven helemaal uit. We genieten van een warme en rustige middag op het deck. Rond vier uur wordt er een "severe thunderstorm watch" afgeroepen, maar de radar is nog schoon, dus ik verwacht eigenlijk niets.

Voor het avondeten willen we naar een terrasje met dit lekkere weer. Kai repeteert met zijn band en eet pizza en Saskia heeft geen honger. Rick en ik gaan er dus samen op uit.

Eigenlijk willen we bij Chevy's eten, maar dat terras zit vol. Bij Uno's ernaast hebben we net gegeten, dus we gaan naar Sweetwater Tavern. Daar krijgen we een pager, want een tafeltje buiten kan een kwartier duren.

Aan de bar bestellen we intussen een biertje en bevriezen intussen ongeveer! Mijn hemel, het is heerlijk warm (niet heet) weer buiten, maar in het restaurant lijkt het wel winter. Ik ben blij, dat ik een jasje mee heb! Wat is dat toch, die kou binnen? Rick denkt, dat men hoopt, dat er dan meer besteld zal worden om warm te worden.

Op het terras is de temperatuur een stuk aangenamer. Om de een of andere reden heb ik zin in filet mignon, die met gestoomde spinazie en zoete aardappel frietjes bestel. Eigenlijk komt het met puree en salade, maar ik kan het kosteloos veranderen.

Helaas komt de filet niet "rare" (bijna rauw), zoals ik het heb besteld, maar half doorbakken. Een van de medewerker merkt aan mijn reacties, dat ik niet blij ben en stuurt de steak terug. De volgende biefstuk is werkelijk perfect bereid! Iedereen, die hier in de VS gaat reizen moet weten, dat je hier je voorkeuren kenbaar kunt maken, zelfs als ze niet op het menu staan. Meestal wordt daar helemaal gehoor aan gegeven, mits het redelijk is.

Vanavond kijken we Celebrity Apprentice, wetend, dat een van de deelnemers, Bret Michaels, voor zijn leven vecht op het moment. Echt wel eng, iemand van mijn leeftijd, die opeens een hersenbloeding krijgt. Carpe diem, carpe diem, carpe diem!