Maandag

Rick en ik ontbijten samen en dan gaat hij met zijn koffer naar zijn werk. Vanmiddag neemt hij dan van daaruit de trein naar New York. Gewoonlijk zou ik hem daarom benijden, want ik ben dol op New York City. Volgende week gaan we er echter samen voor drie dagen heen, dus ik kan nog even geduld hebben.

Het is een sombere dag vandaag, echt nog april, de ene dag heerlijk, de volgende dag koel. Sharon is in Miami, dus er is geen klas vandaag. In plaats daarvan doe ik een uur op de cross-trainer. Gelukkig blijft de knie meewerken.

Marjon vroeg, wat ik bedoel met armen en achteruit. Op de machines, die wij hebben, kun je je armen bewegen en in twee richtingen "lopen". Het "aerobics" programma geeft aan, wanneer je harder met je armen moet duwen of trekken, sneller moet lopen of achteruit moet gaan.

Het vervelende van donkerder haar vind ik wel, dat de uitgroei zo snel te zien is. Zo lijk ik wel een menselijk stinkdier, qua haarkleur dan althans, met die grijze streep in het midden. Snel heb ik dus maar een afspraak gemaakt met Mona. Anderhalf uur later ben ik weer mezelf. Ik neem me voor een van de uitgroeibedekkende produkten te kopen, waar de gymklasdames het vorige week over hadden.

De kappersafspraak heeft langer geduurd, dan ik had verwacht, en ik heb geen tijd om terug naar huis te gaan voor de lunch. Bij Whole Foods haal ik gauw een bakje sushi en wat groene thee en eet het in de auto op.

Om twee uur heb ik een afspraak bij Toyota om de van een beurt te laten geven. Op mijn vraag hoe lang het gaat duren, antwoordt de medewerkster een uur of minder. Ik heb mijn boek mee, dus besluit te blijven wachten.

Er is een grote wachtkamer, waar CNN staat te bleren en een paar moeders een groepje verveelde, gillende kinderen in bedwang proberen te houden. Niet bepaald een rustige leesomgeving, maar mijn boek is zo leuk, dat ik me van alle geluiden afsluit.

Het uur wordt wel anderhalf uur en dan krijg ik te horen, dat de van een "alignment" (geen idee, hoe dat in het Nederlands heet) nodig heeft. Wij hebben bij de aankoop een onderhoudsplan genomen, waarmee de gewoonlijke beurten al betaald zijn. Die alignment zit daar helaas niet bij en kost $110. Het moet maar, want onze veiligheid is het belangrijkst. De volgende keer neem ik toch hun shuttle maar weer naar de mall, want meer dan twee uur in die wachtkamer is wat teveel van het goede.

Het is alweer meer dan een maand geleden, dat ik mijn boze brief naar Continental Airlines stuurde. Dat die is aangekomen weet ik zeker, want ik kreeg een getekende bevestiging daarvan. Ik heb echter nog geen enkele reactie gehad. Tijd voor meer actie, dus, want ik wil het hier niet bij laten zitten.

Ten eerste dien ik een klacht in bij het Department of Transportation. Die bemiddelen wel niet tussen individuen en de luchtvaartmaatschappijen, maar dit soort dingen wordt de maatschappijen wel aangerekend. Ik hoop dan ook, dat het Congres zich eens gaat buigen over limieten op het aantal passagiers, dat teveel mag worden geboekt op een vlucht.

Verder zijn er hier via radio en tv zenders een aantal consumentenbedrijven, die in dit soort geval helpen. Ik schrijf Call for Action aan en zal binnenkort hopelijk een telefoontje van een van hun medewerkers krijgen. Het vervelende is, dat ik helemaal geen contactpersoon bij Continental heb. Ik heb dus geen idee, waar die brief gebleven is, voor hetzelfde geld ligt hij nog ergens ongeopend op iemands bureau. Hopelijk heeft Call for Action ideeen over hoe nu verder te gaan.

Saskia eet bij een vriendin, dus Kai en ik zijn alleen thuis met het avondeten. We besluiten Thais te laten bezorgen. Met dit sombere weer heb ik zin in Pad Thai (rijstnoedels met garnalen, ei en groentes) en Tara Thai heeft een heerlijke. Kai neemt de Pad See-Ew, een gerecht met dikke noedels. Het is gezellig zo alleen met hem te eten, want zo kletsen we eens rustig bij.