Slaap zacht, Brynna

Tot mijn verbazing word ik pas om zes uur wakker, met schrik. Ik had gedacht na alle emoties van gisteren een slapeloze nacht te hebben. Tenslotte is dit de laatste nacht met Brynna. Maar kennelijk ben ik gewoon uitgeput van alle happenings deze week. Rick ook, want die ligt ook voor pampus.

Beneden is alles stil, het fijne van een basement is, dat we niets horen, als de kinderen laat wakker blijven. En uiteindelijk vallen ze toch wel in slaap.

Nog twee uur lig ik in bed te denken over het afscheid van Brynna. Slapen lukt niet meer en de tranen zitten hoog. Om acht uur ga ik naar beneden en lees de reacties op het blog van gisteren. Slik, slik, slik, zo lief, allemaal! En Bianca's gedichtje brengt de tranen naar de oppervlakte.

Maar dat mag niet, want de meisjes beneden weten nog van niets en vier van hen komen naar boven om wat water te drinken. De andere drie (het waren er tien, maar drie werden voor middernacht nog opgehaald) slapen nog. Ik was mijn gezicht en geef de kinderen water.

Rick staat op en gaat, zoals beloofd, naar Dunkin Donuts met een hele lijst bestellingen. De donuts gaan er allemaal goed in en de meisjes spelen met de cadeautjes, die Saskia gisteren kreeg. Het is een heel leuk groepje kinderen.

Boven doe ik wat oefeningen met gewichten, maar mijn aandacht is er niet, dus ik stap maar in de douche. Ik ben uitgenodigd voor de jaarlijkse kerstbrunch bij mijn overbuurvrouw Chris en ben daar dankbaar voor. Dat verzet de gedachten even.

Als cadeautje breng ik wijnbedeltjes mee, want Chris speelt Bunco en heeft zo tenminste een keer per jaar een heel aantal wijn drinkende dames te gast. Zoals ieder jaar wordt het erg gezellig en het helpt om even te vergeten, dat ons zo'n nare taak te wachten staat.

Het gesprek gaat al gauw over het internet. Een heel aantal dames heeft beginnende tieners en zij verbieden hen instant messaging (MSN) en webpages als My Space. Alleen mijn vriendin Mary Ellen en ik hebben andere gedachten hierover. Mijn filosofie blijft, dat 1. alles wat verboden is interessanter wordt 2. open zijn over alles en het bespreekbaar maken is altijd beter, dan het blind verbieden.

Mary Ellen en ik krijgen toch een heel stel "you are right"s en ik denk, dat er veel "wat de boer niet kent, dat lust hij niet" tussen zit. Veel van de moeders zijn veel minder online, dan Mary Ellen of ik en lezen alleen de negatieven. Ik vertel ze, dat mijn zus haar man via het internet heeft ontmoet en ik net een week met een lieve vriendin, die ik via het internet heb ontmoet, naar Florida ben geweest.

Maar om half een is de brunch afgelopen en gaat iedereen naar huis. Ik word gesterkt met een heel aantal hugs, want ik heb aan een paar wel verteld, wat er vanmiddag zal gebeuren.

Inmiddels heeft Rick het ook aan Saskia verteld. Die heeft minutenlang gehuild en daarna vroeg ze, of we hierna een nieuw puppy zouden krijgen. Toen Rick beaamde, dat we daar over een paar weken over zouden gaan denken, hield ze op met huilen, hoewel ze verder de hele middag wel laat blijken ondersteboven te zijn. Kai is zijn gewoonlijke stille zelf.

Petra belt en ik ben er zo blij mee, we kletsen tot het tijd is om naar de dierenarts te gaan. Precies dat laatste erge uur gaat zo snel voorbij.

Net als we in de auto zitten belt Christine ook om ons een hart onder de riem te steken. Saskia en Kai nemen uitgebreid afscheid van Brynna en dan gaan Rick, Katja en ik richting dierenarts.

Katja en ik kunnen onze tranen niet bedwingen en Brynna hijgt erop los. Bij de dierenarts worden we meteen naar een van de kamers gebracht. Brynna wil niet meer lopen, alleen maar liggen, Rick krijgt haar met moeite verder.

In de kamer gaat Brynna op de weegschaal liggen, Katja en ik aaien haar en kalmeren haar, terwijl Rick de euthanisatie papieren tekent. Pas later horen we dat, want Katja en ik zijn zo overstuur, veel ontgaat ons. Brynna's as zal in West-Virginia bij een boerderij worden uitgestrooid, met uitzicht op de bergen, een mooie gedachte, wel.

Even later komt er iemand binnen met een dikke deken, die we onder Brynna leggen. Een koude metalen weegschaal is geen comfortabele laatste rustplaats. Het schiet door mijn hoofd, dat mensen deze dekens schenken. Wij hebben veel extra comforters/dekens, in de toekomst gaan we die ook aan de dierenkliniek schenken.

De dierenarts komt binnen en praat met ons over wat er mis is met Brynna. Gelukkig is ze met ons eens, dat het tijd is. Daar was ik eerlijk gezegd nog bang voor, dat de dierenarts het niet met ons eens zou zijn en we later weer door deze emotionele diepe dalen zouden moeten. Maar die angst was ongegrond, ze heeft ons vanaf Brynna's puppy tijd meegemaakt en weet, dat deze beslissing niet zomaar ineens genomen is.

Brynna krijgt een intraveneuze verdoving en is al gauw helemaal in slaap. Snikkend nemen Katja en ik afscheid en het doet me goed om de dierenarts ook te horen snikken. Ze biedt ons aan wat van Brynna's vacht te scheren voor ons om te bewaren en dat aanbod nemen we graag aan. Brynna was een superlieve hond, die niemand ooit kwaad deed, dit schrijvend komen de tranen weer boven, ze was gewoon een superlieverd. In al die twaalf en drie kwart jaar hebben we nooit een grom uit haar gehoord!

Met veel moeite besluit ik, dat langer afscheid nemen geen nut meer heeft en help Katja naar de wachtkamer. Daar snikken wij verder, Rick blijft bij Brynna tot haar hart stopt met kloppen. Dat kan ik niet, hoe hij het kan, weet ik niet, maar hij komt ook met rode ogen naar buiten.

Stil rijden we naar de mall, Katja moet om vier uur werken. We staan al gauw in Kerst verkeer vast en het duurt meer dan drie kwartier, voor we bij de mall zijn. Rick zet ons af om een parkeerplaats te zoeken en Katja en ik brengen de cadeautjes voor haar engeltje weg.

Het lijkt allemaal een beetje in een film, op de automatische piloot. Al die vrolijk gezichten van de menigte shoppende mensen staan me tegen. Ik wil hier helemaal niet zijn nu, maar Katja wil niet alleen naar haar werk nu en dat begrijp ik ook.

Rick vindt ons al gauw terug en we gaan Barnes and Noble in en kopen een groot boek met verschillende hondenrassen. We gaan niet meteen op zoek, maar alvast wat onderzoek naar een nieuw maatje helpt de pijn.

We brengen Katja naar Old Navy, denkend, dat het wel goed zal gaan. Maar nog geen tien minuten later belt ze in tranen op. Ze kan niet ophouden met huilen en haar manager heeft gezegd naar huis te gaan en het rustig aan te doen.

We halen haar weer op en besluiten als gezin bij Chili's te gaan eten. We spreken over de leuke herinneringen met Brynna en kijken door het hondenboek.

Om half zeven zijn we weer thuis en het voelt alsof het tien uur is. Thuis is het leeg, het kussen aan mijn voeten is leeg, er is geen gehijg, Brynna was heel erg aanwezig de laatste maanden. Ik mis haar! En dat zal nog wel even duren.

Rust zacht, Brynna, je was een heel lieve compagnon, altijd daar, zonder veroordelingen. Precies het maatje zoals men honden altijd beschrijft. Had je maar het eeuwige leven!