It's beginning to look a lot like Christmas!

Zaterdag

Met een druk weekend voor de boeg sta ik redelijk op tijd op. De rest van de familie ligt nog te ronken, behalve Saskia, die door Tabatha's moeder al vroeg weer hier werd afgezet.

Na een heerlijke kop koffie met eggnog (uit noodzaak, want we hebben geen melk meer, maar het blijkt erg lekker te smaken!) en een bakje cereal ga ik naar boven om een gewichtenroutine te doen. Het vriest buiten en ik heb al de hele week geen gewichten gedaan, dus het werd tijd.

Om tien uur trommel ik iedereen uit bed. Ik breng Emla aan op de armen van de meisjes, want die zijn als de dood voor prikken en dat spulletje verdooft hun arm een beetje, zodat ze het nauwelijks zullen voelen. We hebben namelijk om elf uur een afspraak bij de kinderarts voor griepprikken. Ik zal er ook een krijgen, Rick heeft hem op zijn werk een paar weken geleden al gehad.

Als we de wachtkamer binnenlopen weet ik meteen, dat dit een behoorlijke portie wachten wordt. Het zit bomvol en dan bedoel ik meer dan vijftig mensen in een kamer, allemaal daar voor een griepprik, op een enkeling na, die er voor een checkup is.

Het is warm en er zijn geen zitplaatsen, dus we staan maar wat tegen de muur. Eindelijk, na drie kwartier, wordt onze naam afgeroepen en we worden een klein kamertje ingeleid.

Saskia gaat eerst, zoals altijd, ze verbergt haar gezicht in mijn schouder en voor ze het weet is ze klaar. Dan gaat Katja tegen mij aanstaan en verbergt haar gezicht in mijn schouder en als de injectie gegeven is, zegt ze heel rustig: "I'm dizzy".

Gelukkig grijp ik haar om haar op een stoel te zetten, want haar ogen draaien weg (wat een eng gezicht is dat!) en daar gaat ze! Ze is helemaal van de wereld en als ik haar niet vast had gehad was ze naar gevallen. Ik heb nog nooit iemand zien flauwvallen, wat een eng gezicht is dat, maar ik blijf heel kalm (Rick zegt later, dat hij dat bewonderenswaardig vond).

We leggen haar voorzichtig op de grond en de verpleegster zegt haar benen omhoog te doen. Haar ogen zijn eng open en het schiet me door mijn hoofd, dat een levenloos iemand er ook zo uit zou zien, doodeng! Na een minuut komt Katja bij, ze ziet lijkbleek en groen uit. Ze heeft geen idee, waar ze is, maar stelt de verpleegster gerust, dat dit wel vaker gebeurt.

De verpleegster haalt er toch voor de zekerheid een dokter bij, maar Katja's bloeddruk is goed, dus ze mag weer opstaan. Nou, zegt de verpleegster, dat is even een afleiding van al het prikken!

Kai en ik krijgen onze injectie, terwijl Rick Katja mee naar buiten neemt voor wat frisse lucht. Op de terugweg stoppen we bij Starbucks om haar favoriete drankje te halen, het arme kind!

Na dit avontuur hebben we een rustige middag. Ik loop nog twee lessen achter met mijn Paint Shop Pro cursus en die wil ik toch echt wel afmaken! Een les krijg ik af, morgen de andere.

Katja, die zich gelukkig weer helemaal goed voelt, gaat met Angelo lunchen. Daarna rijdt hij haar naar het huis van haar vriendin Katte. Katja gaat vanavond met Katte, Leah en Katte's ouders naar "Christmas Revels", een concert bij George Washington University.

Kai en Saskia hebben ieder twee vriend(innet)jes te spelen, die we om half vijf naar huis bonjouren. Rick en ik hebben namelijk het jaarlijkse Kerstfeest van zijn werk. Hij gaat in tuxedo en ik doe gala kleding aan, een zwarte broek met hoge zij split en kristalletjes langs de zijkant en een glitter topje.

Het feest is dit jaar in het Kennedy Center en begint om vijf uur. De zaal is heel sfeervol verlicht en we krijgen bij binnenkomst een glas rode of witte wijn (er is ook een open bar met allerlei andere drankjes).


Er staat een heerlijk buffet met de lekkerste slaatjes, zalm, steak en kipsaté. Veel mensen hebben hun kinderen ook mee, maar Saskia en Kai wilden niet, dus wij zijn gewoon samen. Als het volgend jaar weer hier wordt gehouden, nemen we ze wel mee, want ze hadden het hartstikke leuk gevonden!


Rick en ik hebben een tafeltje met een heel leuk stel collega's en hun kinderen. Het is heel gezellig. Het dessert bestaat uit allerlei zoete hapjes, waarvan ik mezelf moet weg rukken, vooral de truffels zijn super lekker! Bij het binnenkomen hebben we lootjes gekregen en de prijzen daarvoor worden getrokken, natuurlijk winnen we niets.

Om half acht wordt er omgeroepen, dat we naar beneden moeten om onze plaatsen in de Concert Hal op te zoeken. Bij dit feest horen namelijk tickets voor het Kerst concert van het National Symphony Orchestra onder leiding van Marvin Hamlisch.

Hoewel ik al vaak in het Kennedy Center shows heb gezien, ben ik nog nooit in de concert hal geweest. Wat een ruimte! En wat een mensen! Ik kijk mijn ogen uit. Er is een grote groep oude van dagen, die de mooiste Kerstkleding aan hebben. Een dame heeft een topje aan met een patroon van felgroene en felrode Kerststerren, helemaal gemaakt van kraaltjes!

Rick en ik hebben kaartjes voor het midden van "orchestra". Prima plaatsen, dus, we kijken recht naar het orkest. Daar zitten de spelers en keurig om acht uur begint de voorstelling.

Wij hadden geen idee, wat we ons ervan moesten voorstellen. Tot onze schande gaan we weinig naar concerten, we vinden klassieke muziek mooi, maar niet om uren naar te luisteren.

Maar het wordt een en al entertainment! De dirigent, Marvin, die Joods is (wat blijkt uit allerlei grappen, die hij maakt over Hanukkah en als ze de Joodse mix van liedjes uit dit seizoen spelen), blijkt een ware comedien! We liggen regelmatig dubbel!

Santa komt en blijkt een prachtige diepe zangstem te hebben. Ook hij krijgt het publiek makkelijk aan het lachen. Hij praat met een paar kinderen en vraagt, wat ze willen hebben. Een ervan wil een veiligheidscamera voor zijn kamer! Santa grapt, dat het duidelijk is, dat we in Washington DC zijn. Wat opvalt, is, dat er gedurende de hele voorstelling aan de linkerkant van het podium iemand staat, die via gebarentaal alles vertaalt! Alles wat gezegd wordt, maar ook de teksten van de liedjes, heel bijzonder.

Maar het overgrote deel van het concert is een prachtige melange van Kerst muziek en gezang. De sopraan, Angela Brown, heeft een fantastische stem.

Het hele publiek zingt mee met "Jingle Bells", "It came upon the Midnight Clear", "Hark, the Herald Angels Sing" en "O Come, All Ye Faithful". Ik weet nu, dat ik een bariton als man heb, hi hi (hij wilde de ergerlijke dikke oudere dame naast hem ergeren, die meer aandacht voor ons heeft, dan haar eigen man).

Op het laatst komt er nog een echt hert (eh, rendier) het podium op samen met Santa en een van de elven. En tijdens het allerlaatste nummer "sneeuwt" het opeens. We hebben met volle teugen genoten! Ik had werkelijk niet verwacht, dat het zo leuk zou zijn, de twee uur zijn omgevlogen.

Filmpjes (er mocht niet gefilmd of opgenomen worden, dus allemaal clandestien, het geluid is gelukkig wel goed en de dame naast Rick heeft van mijn mini-cameraatje niets gemerkt):


De concerthal



Santa komt



Het koor zingt "Gloria, in excelsis deo"



De soprane zingt Ave Maria

Zondag

Pas na middernacht lag ik op bed, dus ik probeer zo lang mogelijk uit te slapen. Maar het lukt niet! Hoe Rick en de kinderen zo lang uitslapen is me een raadsel, op een gegeven moment moet ik er gewoon uit!

Vandaag staat het omzagen van de kerstboom op het programma! Altijd een leuke traditie, want met zaag en touw rijden we naar het westen. Meestal gaan we naar de Middleburg Christmas Tree Farm, die door een Nederlander wordt gerund. Maar daar waren vorig jaar maar weinig bomen van het type, dat wij mooi vinden.

Met Ricks vader en vriendin vonden we toevallig een kerstboom boerderij met een grote keuze. Daarheen besluiten we vanochtend te gaan.

Eerst loop ik weer eens met mijn stokken. Dat heb ik al een hele tijd niet gedaan en het is goede beweging. Ik ga er een half uur op uit en als ik terug kom is iedereen waarempel op.

Om een uur of elf rijden we met zijn allen richting Leesburg. Ik heb Jacobson Tree Farm opgebeld en er zijn nog veel goede bomen over. Na al het winterweer van de afgelopen dagen is het opeens ontzettend zacht, 15 graden!


We krijgen een zaag en een plattegrondje en lopen over het terrein. Zover je kunt kijken staan er kerstbomen! Mensen met Santa mutsen op lopen te zoeken naar precies de goed boom.

Het is heerlijk weer en anders, dan andere jaren, is de grond ook droog. Wij vinden na een paar "misschienen" onze boom vrij gauw. Het is een meer dan drie meter hoge Douglas Fir. Rick en Kai zagen hem om en we slepen hem naar de weg. Daar komt vrijwel meteen een wagen om hem mee naar de hut te nemen.


Rick en Kai zagen om



Klaar om hem naar de weg te slepen

Daar drinken de kinderen hete chocolade en eten chocolate chip koekjes. De boom wordt dichtgebonden en Rick en ik maken hem vast op de van. Al met al gaat het heel gauw en we vinden de grote keuze aan bomen ook erg fijn. Volgend jaar gaan we hier weer heen! Het blijft een leuke traditie om onze eigen boom om te zagen.

Onderweg halen we lunch bij McDonald's. Hun Asian salad vind ik een van de lekkerste (wacht, nee, de lekkerste!) keuzes op de fast food menu's. De gegrilde kip is nog warm en lekker en de rest van de salade ook.

Thuis zet Rick de boom op, ik doe mijn laatste Paint Shop Pro les (die me allerlei moeite geeft, maar ik heb wel veel geleerd over het programma, deze weken). Katja begint aan haar huiswerk en Kai ook.

Saskia heeft bepaald, dat ze zelf-gemaakte cupcakes wil voor haar tractatie morgen. Met alles wat gaande is, wil ze die ook nog zelf maken. Abby komt om haar daarbij te helpen. Het moet gezegd worden, dat als Saskia iets wil, het ook gebeurt!

Ze heeft in een tijdschrift gezien, hoe cupcakes er met "cadeautjes" kunnen uitzien. Dat wil zij ook! De hele middag zijn ze bezig en het ziet er goed en lekker uit. Ik moet zeggen, Rick en ik hebben wel zo hier en daar geholpen, maar ze hebben alles zelf versierd en daarna opgeruimd! Op een gegeven moment vraagt Rick aan Abby, of haar ouders niet denken, dat ze niet meer thuis zal komen. Zij antwoordt: "Ik weet het niet, maar ik hoef niet meer thuis te komen, het is hier zo leuk!". Dat wil je toch horen (Abby heeft zelf twee zussen en een broer, dus ook een druk gezin)!


Hard werken aan de cupcakes



Het resultaat



Mijn nagels (op verzoek!)

Na het eten tuigen we met zijn allen de boom op en liggen soms dubbel om de zelf-gemaakte versieringen. De boom hangt vol, om de twee centimeter is er iets te zien! En hij ruikt heerlijk! Er gaat niets boven zo met zijn allen lachen en het was even een schok om te bedenken, dat dit Katja's 17e Kerst is (er zijn hier veel versieringen met 1st, 2nd, 3rd, 4th etc. Christmas). En het is Rick en mijn twintigste Kerst samen! Tijd om feest te vieren, dus!!