Emotionele roller coaster

Wat een week is dit geworden en het ergste moet nog komen! Gisteravond belde Angelo, terwijl Katja hard aan het studeren was voor een AP Biologie test. Blij verrast liep ze naar buiten, want daar wachtte hij haar op. In tranen kwam ze een uur later weer binnen. Hij had een "break" nodig, had hij haar huilend verteld, wetend, dat ze net ziek is geweest én voor een grote test aan het studeren was. Grrr!!

Ze voelde zich toch nog niet lekker en nu voelde ze zich helemaal niet in staat om verder te studeren, dus nog maar een dagje thuis. Gelukkig is ze er na de eerste tranen alleen maar boos om. Moeilijk om dit van de zijlijnen aan te kijken, maar ik weet uit ervaring, dat teveel kritiek averechtse werkingen heeft. We bieden dus maar een ouderlijke schouder, die ze dankbaar aanneemt.

We worden op de gewone tijd wakker vanochtend en Kai en Saskia gaan naar school. Rick vertrekt ook vrij vroeg naar zijn werk. Ik ruim op, want na alle ziektedagen is er van alles blijven liggen. Ik hoor Brynna weer heel erg naar adem happen en zie, dat haar tong helemaal blauw is. Ze heeft een paniekerige uitdrukking in haar ogen. Onder haar zie ik, dat ze geplast heeft op het tapijt.

De afgelopen weken is ze steeds slechter geworden en is nu ook incontinent. Vrijwel nooit ademt ze meer gewoon en ik vind het vreselijk deze ademnood aan te zien. Nu plast ze ook telkens, waar ze ligt, want vragen om naar buiten te mogen kost teveel energie.

Half in tranen bel ik Rick in zijn auto en samen bepalen we, dat het nu echt tijd wordt om haar te laten inslapen. Ze heeft geen kwaliteit van leven meer, al eet ze nog wel, maar zelfs na een paar happen heeft ze weer zo'n benauwdheid met blauwe tong. Bovendien stinkt zij naar haar eigen urine, want ze kan niet meer door haar knieen zakken en ons huis begint te stinken, omdat ze op het tapijt gaat.

Het is zo'n ongelooflijk moeilijke beslissing ons maatje van 12,5 jaar van ons heen te laten gaan. Maar we vinden, dat we haar er geen plezier mee doen haar in leven te houden. Als ik het Katja vertel is zij bedroefd, maar het ook met ons eens en dat zegt alles. We zien allemaal hoeveel Brynna iedere dag lijdt. We besluiten het nog niet aan Kai en Saskia te vertellen, want we willen, dat Saskia een onbezorgd verjaarsfeestje heeft vanavond.

Gelukkig is Christine er om mee te gaan lopen, want ik heb even een luisterend oor en verandering van omgeving nodig. We lopen een uur en dan ga ik naar de Petsmart vlakbij haar huis om hondenluiers te kopen. Jazeker, die bestaan, wegwerpluiers met een gat voor de staart erin. De felgele vlekken, die Brynna op het moment op het tapijt achterlaat gaan er niet meer uit en haar de hele dag in haar bench vastzetten vind ik inhumaan. Zolang ze nog bij ons is kan ze met zo'n luier fijn bij ons liggen, zoals ze zo graag doet.


In Christine's buurt zijn een aantal huizen heel smaakvol versierd



Als ik thuis kom is Katja op en we gaan bij ons favoriete Japanse restaurant lunchen. Dat hebben we wel even verdiend, vind ik, ons lievelingskostje sushi. De bediening is snel en het eten zoals altijd voortreffelijk en na een half uur staan we alweer buiten!

Maar goed ook, want om een uur moeten we op Saskia's school zijn voor Artsmart. Op de terugweg halen we het boeket ballonnen, dat ik voor Saskia's partijtje heb besteld, op bij Party Mania.

Onderweg bel ik de dierenarts om een afspraak te maken voor Brynna. Gelukkig werkt mijn favoriete dierenarts, want ik wil absoluut niet weer oog in oog staan met miss Veroordeling, zoals een paar maanden geleden. Deze beslissing is al moeilijk genoeg.

Katja vraagt naar het boeket ballonnen, want ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen. Bah, waarom moeten dieren zo snel oud worden?

Precies op tijd staan we in Saskia's klas om over Rousseau te onderwijzen. Pamela vertelt de klas over zijn leven, terwijl Katja en ik de papieren, scharen en lijm uitdelen. Het wordt een leuk project, een collage van allerlei verschillende materialen. Maar wat een troep! En we krijgen maar 45 minuten om de les te doen. Toch komen er weer prachtkunstwerken uit en, zonder de trotse moeder of zus uit te hangen, Katja en ik vinden Saskia's een van de beste. Zij creeert een hele keuken uit stukjes papier en stof.


Saskia hard bezig aan haar kunstwerk

Gauw helpen Katja en ik Pamela met opruimen en dan rijden we in alle Kerstdrukte naar Tysons Corner. We hebben maar een uurtje om een heel stel dingen te doen, dus het wordt flink aanpoten. Voor Amerikaanse begrippen is het razend druk in de mall, we moeten zelfs zo af en toe in de rij wachten om af te rekenen.

Als eerste breng ik de cadeautjes voor Sona, ons "engeltje", weg. Het is toch altijd weer een speciaal gevoel, want we hebben leuke dingen gevonden en zo heeft zij ook een fijne Kerst, straks.

Katja heeft voor haar AP English de dvd van Vertigo nodig en die is overal uitverkocht. Tot ik op het lumineuze idee kom om bij Barnes and Noble te gaan kijken. We kunnen de medewerker wel zoenen, als hij de dvd omhoog houdt voor ons (en vertellen hem dat ook, tot groot vermaak van hem en de medestanders).

Volgend op ons lijstje is de Discovery Channel Store, waar Katja cadeautjes voor Kai en Saskia vindt. Ook hier is het druk en warm, het is buiten 18 graden en in de mall staat de verwarming aan!

Als laatste gaan we op zoek naar een helemaal wit topje voor Saskia. Die heeft maandag haar koorconcert en moet komen met een zwarte broek of rok en een wit topje. Dat laatste is dus in dit seizoen echt nergens te vinden! Ik neem uit wanhoop maar het enige witte topje, een dunne coltrui, mee, wetend, dat die bij Saskia niet in de smaak zal vallen (wat dus inderdaad bij thuiskomst niet het geval is).

Alweer door dik verkeer werken we onze weg terug naar huis. Gauw dek ik de tafel en zet alles klaar voor het feest. De ballonnen gaan in de basement, Rick komt thuis met de cake en wat snacks en het is wachten op de gasten geblazen.

Klokslag vijf uur gaat de eerste bel en die houdt een half uur niet op. Vier jongens en zes meisjes (helaas is Aoife ziek, maar die belt toch herhaaldelijk op) zitten even later aan de pizza. De jongens blijven niet slapen, de meisjes wel.

Het is een spelletjes feestje, maar wij mogen van Saskia niet beneden komen. Ze vervelen zich, zo te horen, dan ook absoluut niet. Omdat een paar jongens om zeven uur weer weg moeten, pakt Saskia haar cadeautjes al vroeg uit. Ze krijgt veel knutseldingen (hoera!) en ook een aantal "juwelen".


Iedereen kijkt toe hoe Saskia uitpakt

Het is allemaal erg leuk, hoewel ik soms nog steeds, na al deze jaren versteld sta, wat een dure cadeaus sommige mensen geven! Zo krijgt Saskia van een van de jongens zeker $30 aan klei spullen van Sculpey (ik had de moeder verteld, dat ze dat graag doet).

Dan steken we de kaarsjes aan op de Baskin Robbins half chocolate chip cookie dough half mint chocolate chip ijscake. We zingen Happy Birthday en de cake gaat meer dan half op!


De cake gaat er goed in



Opeens horen we sirenes en de telefoon gaat. Aoife vertelt Saskia, dat Santa door de buurt rijdt. De kinderen zijn niet meer te houden en dansen de cul de sac in. Het is nog steeds ronduit warm, jassen zijn niet nodig.

Na een kwartiertje komt inderdaad Santa aangereden, gezeten in een van de antieke brandweerwagens van het Vienna Volunteer Fire Department. Een andere, mooi verlichte, antieke wagen gaat hem voor. De kinderen krijgen allemaal een candy cane en er wordt "Santa Claus is Coming to Town" en "Jingle Bells" gezongen. Volgens mij vinden de vrijwillige medical technicians dit eens een welkome afwisseling van spoedgevallen! Dan gaat Santa verder naar de volgende straat. Zo'n leuke traditie is dit!




Rick en ik ontmoeten ook gelijk onze nieuwe overburen, de eerste nieuwe inwoners in de cul de sac, sinds het gebouwd werd. Het zijn aardige mensen met volwassen kinderen. Veel tijd om te praten hebben we niet, want de kinderen zijn alweer binnen en wij moeten opletten.

Kai neemt de twee laatste jongens mee twee huizen verderop, waar hij de rest van de avond op ze zal passen. De meisjes vermaken zich in de basement en zullen blijven logeren. Tien bij elkaar en stuk voor stuk echt lieve en leuke kinderen. Ik blijf dit bijzonder leuk vinden voor onze kinderen, want ik heb zelf nooit zo'n groep vriendinnen gehad. Maar ik betwijfel of er veel geslapen zal worden...

Rick en ik kijken tv en zijn uitgeput. Ik voel me zowel emotioneel als lichamelijk helemaal op. Aan de ene kant zie ik als een berg tegen morgenmiddag op, aan de andere kant voel ik al weken spanning omdat Brynna zich duidelijk zo naar voelt. Wat een dubbel gevoel, ik zou haar zo graag bij ons willen houden en aan de andere kant weet ik, dat dit de goede beslissing is voor haar. Moeilijk is dit, volwassen zijn!