Kings Dominion en luie zondag

Zaterdag

Saskia en ik worden opgewonden wakker. We gaan vandaag samen op avontuur en wel naar Kings Dominion! Eerst zou Kai ook meegaan, maar die heeft bandrepetitie vanmiddag.

Het wordt dus een moeder-dochter uitje, ook weleens leuk, want met Saskia komt dat niet zo vaak voor. Ook dit keer wilde ze eigenlijk liever een vriendin mee, maar ik had geen zin om chauffeur en chaperone te spelen. Niets aan!

Na een snel ontbijt rijden we rond half tien weg. Het is 84 mijl (ongeveer 135 kilometer) rijden over de meestal razenddrukke interstate 95. We komen bij de marinebasis Quantico dan ook even in de file te staan, maar die is gelukkig maar kort. Na de lange ritten van de afgelopen maanden lijkt deze rit niets en na een uur en een kwartier rijden we de parkeerplaats van het pretpark op.

Thuis heb ik de online gekochte kaartjes al uitgeprint. Tot half mei is er een online special en kan iedereen voor de prijs van een kinderkaartje ($33,99) naar binnen. Voor het parkeren moeten we nog eens $10 betalen.

Het is nog niet druk, dus we kunnen de van dichtbij de ingang zetten. Onderweg zagen we de buitentemperatuur al oplopen en het is maar liefst 23 graden, als we uitstappen! We zijn een beetje te warm gekleed, want voor ons gebied werd een koele, winderige dag met maar 16 a 17 graden voorspeld. Het is een fijne bonus, dus, dit prachtige weer! We lopen door de veiligheidspoortjes en mijn tas wordt doorzocht en dan kan de pret beginnen.

Al vanaf de parkeerplaats zagen we de torenhoge nieuwe achtbaan, Intimidator 305. We hebben gehoord, dat daar vorig weekend een drie uur lange rij voor was, dus besluiten de stoute schoenen meteen maar aan te trekken en met de Intimidator te beginnen. Na twintig minuten stappen een ietwat nerveuze Saskia en ik in ons karretje.

De achtbaan doet zeker zijn naam eer aan! We gaan snel naar boven, in tegenstelling tot andere achtbanen, waar je langzaam naar boven klimt. Dan "vallen" we inderdaad flink, maar dat ervaar ik niet als eng of naar, integendeel. Het is in het volgende traject, dat ik me opeens niet lekker voel en het me letterlijk zwart voor de ogen ziet. Geen fijn gevoel!

De rest van het traject worden we heen en weer geworpen, wat voor mijn gevoel niet lekker gaat en ook niet echt spectaculair is, gewoon ongemakkelijk. Saskia had hetzelfde "black out" gevoel en ik hoorde het van anderen ook. Al met al is dit voor ons geen achtbaan om meerdere malen achtereen te doen. Wij vinden dat gevoel van nog eens willen, omdat het zo opwindend was, juist zo leuk van achtbanen. Dat hebben we met deze niet

We zijn wel trots, dat we hem een keer hebben gedaan en geven elkaar een high five. Vooral voor Saskia, die pas een paar jaar in achtbanen durft, was dit een hele overwinning! Ik weet zeker, dat Rick, Katja en Kai er ook in willen bij een volgend bezoek en ik denk, dat ik het dan ook nog eens probeer, wie weet gebeurt die black out dan niet.


Vlak na de Intimidator (op de achtergrond)

De Flight of Fear achtbaan ligt naast de Intimidator en we sluiten er aan in de lange rij. Iedereen kletst over de Intimidator en daardoor gaat de wachttijd vrij snel. Flight of Fear is leuk en anders, omdat de rit helemaal in het donker plaatsvindt. Je wordt weggeschoten en gaat daarna herhaalde malen over de kop. Jammer, dat de wachttijd zo lang is, want hier zouden we wel nog eens inwillen.

Helaas is een van onze favoriete achtbanen, de Volcano, vandaag gesloten. Ook de staande achtbaan Shockwave is dicht, jammer, want die vind ik ook altijd leuk. Na een ritje in de oudere Anaconda met zijn tunnel onder water, sluiten we aan in de rij voor de Backlot Stunt Coaster.

Hoewel het park vrij druk lijkt voor zo vroeg in het jaar gaan de rijen vrij snel. de Mini Cooper wagentje van de "Stunt Coaster" rijden door zogenaamde Hollywood filmscenes. Vanuit een helicopter wordt er op ons "geschoten" en een benzinestation vliegt in brand. Het is een kort, maar leuk, ritje.


Inmiddels hebben we trek gekregen en nemen plaats aan een picknicktafel bij het Outer Hanks restaurant. Kings Dominion was vroeger van Paramount, waardoor veel attracties en restaurants naar films van dat bedrijf waren vernoemd. Toen Cedar Fair het park kocht, verloren ze de rechten op die namen. Outer Hanks had voorheen te maken met Forrest Gump, kennelijk mochten ze de achternaam van Tom Hanks wel blijven gebruiken.

We bestellen gegrilde kip sandwiches met frietjes. Meestal hebben restaurants hier alleen ketchup om de frietjes in te dopen, maar hier hebben ze ook mayonnaise (zakjes). Saskia en ik kunnen het niet laten en eten op zijn Nederlands friet met mayonnaise. Heerlijk!

Nu hebben we nog maar een van de open achtbanen niet gedaan: de Dominator. Dat is ook meteen onze favoriet en niet alleen de onze zien we aan de lange rij wachtenden. Maar ja, we willen er toch zeker in, dus brengen de 45 minuten door met het kijken naar en commentaar leveren op onze wachtende medemens.

Het publiek in de pretparken is altijd zo divers. Er zijn keurig geklede mensen, een man in overhemd, zijn vrouw in een net jurkje. Er zijn half naakte mensen en dan meestal diegenen, die dat eigenlijk toch echt niet kunnen hebben. Bij sommigen is geen huid meer te zien, zoveel tattoos, en de meest interessante piercings komen voorbij. Het meisje achter ons heeft bijvoorbeeld een piercing in haar voortand! Saskia en ik zijn het erover eens, dat dat de meest ongewone is, die wij ooit hebben gezien.

De Dominator is, zoals altijd, het wachten dubbel en dwars waard. Dit is de langste "bodemloze" achtbaan ter wereld en er zitten vijf inversies in. Heerlijk! Alweer jammer van de lange rij, want oh, wat zouden we graag nog eens gaan!

In plaats daarvan lopen we wat door de souvenirwinkeltjes en vindt Saskia een leuk strandbordje voor op haar kamer. In het kermisgedeelte weerstaan we de verleiding om een bal te gooien om een van de gigantische pluche dieren te winnen. Er lopen mensen met plastic zakken vol beesten, die bijna groter zijn, dan zijzelf! Ik vraag me af, hoe sommigen in de auto's gaan passen.

We laten ons misselijk draaien in de schommels, waarna Saskia geen draaiattracties meer wil doen. Grappig, want vroeger waren dat de enige dingen, waar ze in wilde. De tijd begint te vorderen en ik laat Saskia kiezen, wat ze als laatste wil doen.

Dat wordt de Anaconda nog eens en dan wel in het voorste karretje. Daarvoor moeten we wat langer wachten, maar het is dan ook wel veel leuker, dan verder achterin. Ik heb in deze achtbaan nog nooit voorin gezeten en het is leuk!


Voldaan lopen we terug naar de van. Dit was echt geslaagd zo met zijn tweeen. De rit naar huis verloopt nog voorspoediger, dan de heenweg. Het is inderdaad beduidend koeler thuis, we gaan van 24 graden naar 14 graden, brrr! Wat een verschil op zo'n relatief korte afstand.

Saskia wil dolgraag eens bij Olive Garden eten. Daar heb ik al jaren niet gegeten en ben met dit koudere weer wel voor een gezellig Italiaans maaltje te porren. Charlie is hier en Kai vraagt of hij meemag. Vooruit, dus met drie tieners zit ik niet veel later aan tafel. De garnalen primavera, penne met garnalen, verschillende kleuren paprika, champignons en een pittige rode saus smaakt prima.

Het is wel goed om Charlie en Kai zo ongedwongen even samen te hebben, want zo kan ik ze een beetje naar hun plannen voor volgend schooljaar vragen. Charlie is namelijk ook aangenomen bij VCU en de heren willen samen een kamer aanvragen.

Nu hebben Rick en ik daar een aantal bedenkingen bij. Ten eerste zouden we graag zien, dat Kai een wat ruimere sociale cirkel opbouwt en ten tweede zijn we bang, dat ze te gek zijn op lol maken en er van serieus studeren niet veel zal komen.

Natuurlijk bespreek ik het eerste geval niet met Charlie erbij, maar het tweede punt wel, want ik weet, dat Charlie's ouders daar ook mee zitten. De jongens verzekeren me, dat ze dit hele collegegebeuren serieus nemen. Het maakt het natuurlijk wel een stuk makkelijker voor hen om er met hun beste vriend heen te gaan.

Rick is laat uit Blacksburg vertrokken na met Katja gedineerd te hebben bij de Mexicaan. Katja heeft hem helemaal afgemat door hem vandaag ook nog eens mee te nemen voor een hike van acht mijl naar de top van McAfee Knob. Die hike hoop ik ook nog eens te doen met haar, want hij is prachtig!

Natuurlijk blijf ik op tot hij tegen half twaalf aankomt. Al is Rick doodmoe, hij wil nog even ontspannen voor we gaan slapen. Het gevolg is, dat we pas tegen enen naar bed gaan. Gelukkig kunnen we morgen uitslapen!

Zondag

De zingende vogels wekken mij al vroeg, maar ik blijf doezelen, tot Rick tegen tienen opstaat. Cosmo, die gedurende de week heel vroeg wakker wordt, heeft ons ook laten slapen. Het doet me opeens denken aan toen de kinderen klein waren en wij zo blij waren, als ze ons tot na zevenen lieten slapen. Nu slapen zij net zo lang, zo niet langer, dan wij.

Saskia is al op, als wij beneden komen. Zij had wiskundehuiswerk op de computer te maken, dat ze telkens vergat, en kon niet verder slapen, voor ze ermee klaar was. Kai staat ook net op, want hij heeft wiskundebijles om elf uur.

Rick en ik gaan samen naar Starbucks, waar het een drukte van jewelste is en er maar twee (mannelijke) "barista"'s zijn. Die doen het niet zo goed samen, de ene roept de drankjes niet naar de andere, die daardoor geergerd raakt. Zo heb ik het nog niet meegemaakt bij de gewoonlijk goed geoliede Starbucks machine.

Thuis eten we met zijn vieren ontbijt. De spinazie met eiwit wrap is erg lekker, zoals altijd. Daarbij heb ik een "venti" (grootste) ijskoffie met caramelsiroop. Het is jammer, dat niet alle Starbucks filialen warme ontbijtsandwiches verkopen, want het is zoveel lekkerder, dan een egg mcmuffin, dus we zouden dat op reis altijd verkiezen boven McDonald's.

Alexandra komt voor Saskia en Kai gaat dus naar bijles. Rick werkt aan het gazon, dat gemaaid moet worden. Mijn zus belt en we kletsen lekker bij. Ook geeft zij mij een paar goede ideeen voor een baby cadeautje. Woensdag hebben we een "baby shower" (al is de baby al geboren) voor Mai Lan en haar zoontje Samuel bij Karin thuis.

Mai Lan heeft een tien en twaalfjarige en Samuel is een nakomertje, dus de meest essentiele spullen heeft ze vast al. Ik rijd naar Fair Lakes en ga eerst bij de Toys R Us daar kijken. Het is jaren geleden, dat ik die winkel binnenliep! Vroeger kwamen we er constant, maar zodra de kinderen uit het speelgoed waren, hoefden we er (gelukkig!) niet meer heen.

Mijn zus zei, dat zij de Kiddopotamus inbakerdekentjes zo handig vond. Daarvan vind ik een katoenen (niet te warm voor de zomer) deken in lichtgroen.

Een van de dingen, waar ik hier erg aan moest wennen, was, hoeveel men aan cadeautjes voor zelfs mensen, die je niet zo goed kent, uitgeeft. Vijfentwintig tot veertig dollar is heel gewoon. Een keer heb ik er ten einde raad op het laatste moment een tijdschriftabonnement erbij gegeven, zo schaamde ik me voor mijn kleine cadeautje vergeleken bij alle andere gasten.

Dit keer heb ik ronduit aan Pat, die ook komt, gevraagd hoeveel zij ongeveer zal uitgeven. Haar antwoord was tussen de $25 en $30. Het dekentje kost $12 en ik vind verder bij Toys R Us niets leuks. Target ligt ernaast en ik ga op zoek naar de andere suggestie van mijn zus: iets om een hand- of voetafdruk van de baby mee te maken. Die vind ik en ook nog precies in mijn prijsklasse.

Nu nog een kaart en pakpapier en ik ben klaar. De kaarten kosten op het moment echt veel! $5 voor een kaart met een gedichtje vind ik echt te veel (ik hoop niet, dat ik nu erg vrekkerig klink). Ik kies uit het stapeltje, dat $2 kost, een leuke kaart. In plaats van pakpapier, waarvan ik de helft van de rol niet zal gebruiken, koop ik een leuke "baby"tas voor een paar dollar.

Rick en ik hebben kaartjes in de "Director's Hall" bij Fairfax Corner om de film "Date Night" te gaan zien. Bij de Director's Hall kun je zelf je stoelen kiezen, dus ik heb de rij met een balustrade voor onze voeten gekozen. De film is ontzettend leuk, Tina Fey en Steve Carell zijn een hilaries stel samen!

Tegenover de bioscoop ligt een CPK. Rick belt de kinderen om hun bestellingen te krijgen. Intussen eten we hun lekkere Southwest en Thai "egg rolls" als voorafje met een biertje en wijntje aan de bar.

Intussen zien we de keuken de ene pizza na de andere maken. Het is een enorm druk restaurant. Rick en ik hebben het erover, hoe sommige ketens zo succesvol zijn en anderen helemaal niet. Waar dat aan ligt? Rick denkt het menu zelf, ik denk de kwaliteit daarvan vooral. Je kunt een heerlijk uitziend menu hebben, maar als de uitvoering niet goed is, service of kwaliteit, kun je het vergeten, volgens mij. Met vier pizza's, de mijne met wilde champignons, waar ik dol op ben, gaan we huiswaarts.

Het was weer een druk, maar erg leuk weekend. Waarom lijken de wintermaanden toch zo eindeloos en lijken we bij het eerste ontluiken van de natuur in een soort draaikolk van activiteiten te belanden. Het zal vast ook aan mijzelf liggen, want nu heb ik de energie er weer voor.

De rest van de pretparkfoto's staan hier.