Boxing Day

Bij gebrek aan betere benaming, want wij vieren geen tweede Kerstdag hier en "de dag dat iedereen zijn ongewenste cadeaus gaat omwisselen" is zo'n lange titel. Onze Noorderburen, de Canadezen, vieren wel, net als de Britten, Boxing Day, dus close enough.

Het is gisteravond flink laat geworden met het spelen van "You Don't Know Jack". Wat een leuk spel is dat! De kinderen waren pas overtuigd daarvan, toen ze een paar rondes hadden gespeeld. Toen wilden ze er niet meer mee ophouden.

Gaaaaaaap, dus, wanneer ik dankzij mijn nieuwe klokradio op het plafond zie dat het al half negen is! Ik sta op en ga dan gelijk nog even voor een kwartiertje liggen, want ik ben te slaperig. De rest van het huis ligt natuurlijk nog in diepe rust, maar ik heb personal training om half tien.

Als ik me om kwart voor negen dan eindelijk uit bed hijs, staat Rick tegelijkertijd op. Hij maakt lekker sterke koffie en tegen de tijd dat ik op weg naar de sportschool ga ben weer helemaal "mens".

Het is precies half tien, als ik binnenloop, maar ik zie Sharon nergens. Ze zal het toch niet vergeten zijn? Ik vind haar in het klaslokaal, nog napratend met het basisgroepje dat er iedere week is. Het blijkt dat Sharons mini-Aussie (ze had late stage lymphoma), nadat ik haar zaterdag nog heel levendig zag, toch zaterdagavond zo ziek werd, dat ze haar hebben moeten laten inslapen. Zo verdrietig, op Kerstavond en ze was pas 3 jaar oud.

Al gewichten heffend praten we over de pijn van het verliezen van een huisdier. Sharon is nu blij dat haar oudste zoon als collegestudent de stommiteit heeft begaan om met zijn huisgenoten een min pin puppy te kopen. Die jongens kunnen daar absoluut niet voor zorgen, dus zal "Hank" bij hen blijven wonen. Het is geen Aussie, maar wel een lief diertje dat afleiding brengt en liefde geeft.

Hoe het is om als collegestudent of beginnend werkende de verantwoordelijkheid voor een hond te hebben, hebben Rick en zijn zus ook uitgevonden met alle moeilijkheden vandien. Nog steeds voelen we ons schuldig over het leven van Apollo, de schattige husky, die bij Rick woonde, toen ik hem ontmoette. Weliswaar is een min pin een klein ras, maar elke hond heeft veel aandacht nodig.

Na het uur met Sharon doe ik mijn gewoonlijke half uur op de crosstrainer. Het is erg druk vanochtend, dus ik moet op een van de oudere apparaten. Die kraakt en steunt en de hartslagmeter werkt niet. Het is dat er zoveel bekenden komen en het zo gunstig ligt, want het management van deze sportschool houdt hun apparaten niet bij of schoon. Als er ooit een inspectie komt ben ik bang dat ze die niet gaan overleven.

Intussen zijn Rick en de kinderen hard bezig geweest op te ruimen van gisteren en ziet de family room er weer begaanbaar uit. Als lunch hebben we de laatste overblijfselen van het Kerstavondbuffet. Dit jaar hebben we niet overmatig ingekocht, want vrijwel alles is nu op.

Kai wil op zijn nieuwe drumstel blijven oefenen, maar Rick, Katja, Saskia en ik willen naar de film. Er is een hele lijst van films, die we deze vakantie hopen te zien. Vandaag valt de keuze op New Year's Eve.

Die speelt bij AMC in Tysons Corner en we denken daar "even" heen te rijden. Niet, dus, want het verkeer rond en bij de mall is nog slechter, dan voor Kerst! Mijn hemel, wat een gekkenhuis!!! Rick laat de meisjes en mij eruit om kaartjes te kopen en gaat de auto parkeren.

Tot onze verbazing is de bioscoop heel rustig. Als we in (de heel korte) rij staan voor een drankje sms-t Rick dat hij eraan komt. Hij had geluk dat er net iemand wegging. Dat moet je in deze tijd van het jaar gewoon hebben.

De film is echt ontzettend leuk. Er spelen heel veel bekenden in mee, waaronder Jon Bon Jovi, die vorige week nog zijn dood moest tegenspreken. Zelfs aan het einde blijft het leuk, want we krijgen "bloopers" te zien. Een aanrader, deze film, vinden wij alle vier.

Katja baalt al de hele dag, want ze moet vannacht van 21 uur tot morgenochtend 6 uur werken. Ze vraagt of we ergens "lekker" kunnen eten. Wij hebben zo met haar te doen en geven haar de keuze van restaurants. Het wordt Wildfire.

Saskia is erg moe en wil echt niet mee, maar Kai daarentegen weer wel. Het wordt een gezellige maaltijd met onze collegestudenten. Ik bestel een kop champignonsoep vooraf en die is superlekker! De crabcakes als hoofdgerecht met gegrilde asperges ook en de anderen smullen van hun gerechten. De bediening is erg attent en we hoeven uiteindelijk niet voor onze voorafjes te betalen, omdat die er meer dan acht minuten over deden. Ok, dat is een leuke verrassing!

Op de terugweg stoppen we bij de Giant om Katja van proviand voor vannacht te voorzien. Ik "moet" nog 1500 stappen om de 10000 te halen, volgens Fitbit. Terwijl de anderen dingen uitzoeken, loop ik de gangen door.

Weer eens een ander soort wandeling, maar als ze klaar zijn en we bij de auto terugzijn ben ik wel meer dan duizend stappen verder. De rest van de 150 krijg ik door een paar keer de trap op en af te lopen. Wat die Fitbit al niet voor elkaar krijgt! Ik beweeg een stuk meer, nadat ik hem heb gekregen.

Katja gaat al gauw op weg na een flinke knuffel van ons, want we vinden het allemaal erg voor haar. Wie had gedacht dat ze een hele nacht zou moeten werken? Wat ze precies gaan doen, weet ze niet, maar een jongen had haar verteld dat het zelfs tot na zevenen zou kunnen duren. Iets zegt me dat winkelmedewerkers in Nederland nooit de hele nacht door hoeven te werken, of heb ik dat mis?

De rest van de avond luisteren we naar liedjes, die we ons allemaal herinneren, op YouTube. Als Saskia "All you need is love" van de Beatles speelt, herinner ik me opeens een van mijn favoriete liedjes van vroeger. "Love is all" van Roger Glover. Rick herkent het niet, maar het was zeker een hit in Nederland. Wie herkent het ook?