Het regent, het zegent!

Het plenst en plenst maar. Het is vandaag nog erger, dan gisteren, dus gelukkig was de rondleiding niet nu. Zoals iedere dag (nou ja, niet iedere, want voor sommigen staat het al van tevoren vast) zit ik me tijdens het ontbijt te bedenken, wat ik voor sporten zal doen.

Zin in de sportschool heb ik niet echt, maar ja, het plenst ook. Ik besluit eerst maar een Max Capacity routine te doen. Ik meng een aantal van hun oefeningen en voel mijn spieren trillen.

Intussen heb ik de tv aanstaan en hoor van de weerman dat er even een pauze tussen de zware regenvallen komt. Gisteren heeft Cosmo nauwelijks buitenlucht gehad, dus ik waag het erop en neem hem voor een lange wandeling door de buurt heen.

Dit keer ga ik eens een andere kant op. Dat is zo fijn hier, ik kan kilometers wandelen zonder dezelfde straten te lopen (al doe ik dat vaak toch automatisch wel). Door het Southside Park loop ik en dan naar de buurt, waar Rick en ik ons huwelijk begonnen zijn.


De anders bijna droge beek stroomt er nu op los

Onderweg kom ik langs het huis met zoveel opblaasbare Kerstfiguren dat het wel een winkel lijkt! Ik tel er maar liefst 17 en kan ze niet eens allemaal tegelijk op de foto zetten. Voor kinderen is het vast een leuk huis om te zien, maar ik vind het wel heel erg "overkill"! Aan de andere kant zijn ze ook wel opvallend zo, wat misschien het doel ook is.


Na ons huwelijk hadden Rick en ik geen geld voor een eigen onderkomen en zijn ouders werden toevallig een paar jaar uitgezonden naar Duitsland. Zij boden hun huis aan ons aan voor een minieme huurprijs. Het was Katja's eerste huis en voor mij het eerste adres in Vienna. Als ik erlangs loop, krijg ik allerlei flashbacks van toen. Toch grappig dat we nu maar een paar kilometer er vandaan wonen.


"Ons" (eigenlijk dat van mijn schoonouders) eerste huis als getrouwd stel

Intussen ben ik voor de tweede dag blij met de paraplu, die ik gisteren bij het metrostation kocht. De regen"pauze" is kennelijk voorbij, want het komt flink naar beneden. Cosmo is doorweekt en opeens doet hij me aan de hond van de Grinch denken. Hij is zo schattig, want elke keer als ik "shake, shake, shake" roep, schudt hij zijn vacht uit. Volgens mij vindt hij het toch een fijne wandeling, want hij "klaagt" geen moment.


Na een "shake" ziet hij er nog als een verzopen rat uit

Opeens gaat de tijd wel heel snel, dus ik loop snel terug. Al met al heb ik de 10000 stappen weer bijna bereikt. Het werkt echt verslavend, die Fitbit! Met een tevreden gevoel stap in onder de douche.

Voor ik met Mona heb afgesproken wil ik nog wat boodschappen doen in Vienna. Bij Suntrust haal ik geld en rijd dan langs het postkantoor om te kijken of het er heel erg druk is. Ik heb nog een pakje te versturen.

Tot mijn verbazing is de parkeerplaats vrij leeg. Dat had ik niet verwacht na de drukte van maandag. Ik sluit aan in de rij en vul het verplichte douaneformuliertje in. Intussen denk ik toch in de rij te staan, maar kennelijk vindt de heel gezette dame, die na mij binnenkomt dat niet. Ze sluit gewoon voor mij in de rij aan, want ik sta tenslotte te schrijven.

Het wordt een oefening beleefde Amerikaanse en Christmas spirit en zo voor mij, want ik sta letterlijk allerlei dingen, die ik tegen haar zou kunnen zeggen, te bedenken, terwijl ze me vriendelijk toelacht. Gewoonlijk zou het me echt niets kunnen schelen, maar ik heb dit er even tussenin gelast en er zijn maar twee medewerkers aanwezig, dus het gaat langzaam.

Maar het is belangrijk dat ik mijn geduld leer bewaren en mijn tong leer beheersen, dus ik zeg niets. Gelukkig gaat het toch redelijk snel en ik heb nog tijd om een lekkere bagel van Manhattan Bagel te halen. Vorige keer maakte ik de fout niet te lunchen voor mijn kappersafspraak, lesje geleerd!

Keurig op tijd arriveer ik bij Lofty Salon. Mona heeft het druk en instrueert haar assistente Carmen (zoals altijd, overigens) om mijn kleur aan te brengen. Die ziet er inderdaad na afloop erg goed uit.

Nadat het uitgewassen is, zit ik te wachten op mijn knipbeurt. Niet geheel tot mijn verbazing zegt Mona dat ze erg achterloopt (ze heeft twee nieuwe klanten, dat is duidelijk). Ze geeft me de optie te wachten of volgende week terug te komen.

Kennelijk ben ik vandaag gewoon in een obstinate bui, want ik krijg erg het gevoel dat ik, als jarenlange trouwe klant, maar flexibel moet zijn vanwege de nieuwe klanten. Ik heb echter een nagelafspraak om drie uur en volgende week is ook druk, dus ik heb geen zin om Mona voor de zoveelste keer tegemoet te komen. Ik betaal tenslotte ook het volle pond.

Mona merkt mijn ergernis denk ik wel, want ze knipt mijn haar voor ze aan de tweede nieuwe klant begint. Daarna mag Carmen ook mijn haar nog foehnen. Niets tegen Carmen, ze is super aardig, maar ze is een beginnende kapster. Mona moet zelfs haar foehnbeurt nog verbeteren.

Mona heeft op zijn allerhoogst een kwartier aan mijn haar gewerkt en toch betaal ik haar prijzen. Het is dat ik toch meestal erg tevreden ben, maar een fooi geef ik alleen aan Carmen.

Door de plenzende regen rijd ik naar Pro Nails. Daar wacht Thu me al op. Ik kies dit keer een feestelijke rode kleur Gelish met glittertjes erin. Erg Kerstachtig, hopelijk blijft het tot de Kerstdagen goed.

Saskia heeft het vandaag gelukkig goed gedaan met haar Engelse project. Hopelijk helpen de uren met haar leraar haar een beter cijfer te krijgen. Saskia is erg "leraar gevoelig", merken wij. Dat herken ik heel goed, ik was dat vroeger ook. Van de andere twee heb ik dat nooit zo gemerkt.

Het weer wordt van kwaad tot erger. De wind raast om het huis, de temperatuur is van 16 graden naar 3 graden gegaan in een paar uur en het hoost. Er wordt vannacht zelfs een beetje sneeuw voorspeld! Net flikkerde de stroom aan en uit, maar blijft gelukkig aan.

Katja en Kai studeren zich intussen te pletter. Vooral Katja is heel gestrest. Voor haar spant het er ook een beetje meer om, dan voor Kai, en ik krijg sterk het idee dat Kai gewoon heel lekker gaat dit jaar. Om ze een beetje te steunen met al het geblok bestellen Rick en ik "care packages" voor ze. Kai krijgt koekjes van Mrs. Fields en Katja fruit met chocolade van Edible Arrangements.

Gisteren vroeg Theo hoe het hier precies zit met de brievenbussen. De brievenbussen zijn enkel en alleen voor de USPS (United States Postal Service). Niemand anders mag officieel iets in zo'n brievenbus doen.

Sommige mensen hebben extra "busjes" voor bepaalde kranten, maar meestal worden kranten op de opritten gegooid. Pamfletten worden aan deuren gehangen of er wordt voor aangebeld. Als je iets in de brievenbus van buren of zo wilt doen, is het beter dat van tevoren te vragen. Meestal heeft niemand daar een probleem mee. Maar officiele bedrijven kijken wel uit, want er staat dus een flinke boete op.

En Theo, wij hadden vroeger in Nederland zo'n groene bus aan het eind van ons pad. Die werd ieder jaar met Oud en Nieuw opgeblazen met rotjes. Eerst verving de PTT die dan nog gratis, maar dat hield al gauw op. Afgaand op mijn ervaringen in Nederland en hier respecteert men hier het mijn en dijn veel meer. Het is een grote schande nu dat er wat Kerstversieringen zijn gestolen in een stadje niet ver hiervandaan. Dat zegt al wat.