Over Kerstbomen en -feestjes en Sweet Sixteen

Zaterdag

Het is weer schitterend zonnig weer, dus ik neem na het ontbijt Cosmo mee voor een wandeling. Niet heel erg ver, want ik voel de pees in mijn rechtervoet weer, verdorie! Omdat ik meer wil sporten, doe ik boven nog een half uur interval op de crosstrainer. Ik geniet van de serie, die ik nu aan het lezen ben, dus de tijd is zo voorbij.

Rick heeft gisteren gezien dat vandaag een nieuw Afghaans restaurant de deuren opent. We halen lunch bij Kabob Tavern en de eigenaresse laat ons trots de bovenverdieping zien, die over een maand of twee een sjiek restaurantje gaat worden. Het ziet er goed uit en als het eten zo smaakt, als de falafel, die ik als lunch heb, zit het helemaal goed!

Inmiddels is Laura er ook en gaan we met zijn vieren op weg naar de "bergen" om onze Kerstboom te gaan omkappen. Richting het Blue Ridge gebergte liggen allerlei Kerstboomboerderijen. Wij gaan nu al voor het derde jaar naar de Moose Apple Farm, die door Ricks vroegere computer science leraar wordt gerund.

Onderweg luisteren we naar Kerstmuziek op de radio en satelliet en zingen luidkeels mee. Voor Laura is dit de eerste keer ooit dat ze een echte boom gaat halen. Haar vader is zwaar allergisch ervoor en dus hebben zij altijd een nepboom. We noemen haar gekscherend de "Kerstboommaagd" en waarschuwen haar dat het er hard aan toe kan gaan bij de keuze!

Na een half uurtje rijden hebben we het stedelijk gebied compleet achter ons gelaten. In de velden zien we, behalve zwarte stieren, ook allerlei herten grazen. De beekjes en rivieren zitten vol water na de regens van de afgelopen weken. Niet zozeer bij ons, maar wel net ten westen van ons.

Opeens zie ik het bordje voor Atoka! Dat is het dorpje, waarin de mysterie serie, die ik aan het lezen ben, speelt. Dat vind ik nu leuk! Ik herkende al wel een aantal restaurants en plaatsjes, die in de boeken worden genoemd, maar dacht niet dat Atoka ook echt was. Er staan welgeteld drie huizen, een gehucht, dus.

Eenmaal bij de Kerstboomboerderij, na mooie uitzichten op de Blue Ridge, parkeren we in de ene overgebleven parkeerplek. Paris, de eigenaar, begroet Rick met enthousiasme. Ze doen het dit jaar heel goed, meer dan twee weken nog tot Kerst en ze hebben al 900 bomen verkocht! Uitkijkend over de boerderij zijn er nog zat over.


Wij krijgen een label met onze naam erop en een kaartje met waar welke soort boom staat. Er zijn bomen met lange naalden, korte naalden en daar tussenin. Vorig jaar hadden we een blue spruce en die beviel heel goed, dus daar beginnen we. Dit jaar zijn de hogere bomen al weg, dus hier vinden we niets.

Saskia wil dan naar de bomen met lange naalden. Die vind ik nooit "echte" Kerstbomen, want ze hebben de vorm van een bel en hun naalden zijn gewoon niet, wat wij in Europa gewend zijn. Rick houdt ook van deze bomen, dus vooruit. Gelukkig (voor mij) vinden we ook hier niets van onze gading.

Eigenlijk altijd vermakelijk dat iets, dat leuk en gezellig moet zijn, altijd met een beetje ergernis gepaard gaat. Saskia probeert nog voor de lange naalden en is gepikeerd, als Rick en ik er niet in mee gaan.

Na een half uur rondkijken worden we het eindelijk eens over een Douglas fir. Deze boomsoort hebben we al eerder gehad en hij staat bekend als een soort, die lang zijn naalden behoudt. De boom is te groot voor onze kamer, maar Rick zal de top eraf halen, zodat de ster erop kan.

Terwijl ze de boom op onze van binden, kijken we nog rond in het winkeltje. Deze hele organisatie wordt gerund door een familie. De jongens, die de bomen ophalen en inwikkelen en op de auto's leggen. De vrouwen in de winkel, die zelfgemaakte, ook door familie, produkten verkopen en alles en iedereen hier is familie van Paris, vertelt hij trots. Over twee jaar hoeft hij niet meer te werken, zo goed gaan de zaken hier!

Laura heeft het een erg leuke ervaring gevonden en goedgemutst beginnen we aan de thuisreis. Tot Rick opeens schrikt, de benzinemeter staat op 0 en dan ook echt nul. Zelfs de electronische meter staat compleet om 0 mte (miles to empty). Dat heb ik nog nooit gehad en we rijden op de snelweg!

Gelukkig zijn we vlakbij een afslag, die we dan ook meteen nemen. Op de GPS zoeken we het dichtstbijzijnde benzinestation, dat acht kilometer verderop ligt. Met 0 in de tank is dat wel erg ver, maar er zit niets anders op. Met een grote zucht van verlichting halen we het! Ik ben nog nooit zo blij geweest het Sunoco logo te zien! Oef, dat was op het randje!

Zonder verder oponthoud komen we thuis. Rick gaat aan de gang met de boom en Saskia en ik helpen hem die recht in de stand te zetten. Deze boom geurt enorm! Zo lekker! Rick heeft er genoeg afgesneden dat de ster erop kan en et vereende krachten krijgen we hem opgezet. Nu nog optuigen, maar dat zal een paar dagen nemen.


Het is tijd voor Rick en mij om ons klaar te maken voor ons eerste Kerstfeestje. Ik doe voor het eerst mijn nieuwe rode jurk aan. Ik ben er blij mee. Hij zit lekker, maar staat toch goed. Rick ziet er ook "spiffy" uit.


Het feestje is bij T. en E. thuis, T. is van oorsprong Peruviaans en E. Nederlands, maar beiden wonen al meer dan twintig jaar in de VS, net als ik. Ze wonen net buiten Vienna in een mooie buurt. Hun huis is erg smaakvol versierd van buiten, maar vooral ook van binnen.

Het is eigenlijk echt zo'n Kerstfeest dat je op de reclames ziet. Een gezellige keuken en eetkamer vol lekkere hapjes. Mooi versierde kamers, gezellige gesprekken en vooral (ik schreef het al) lekker eten.

Wij ontmoeten een paar leuke nieuwe mensen. Een ouder stel kent mijn ouders en die van mijn schoonzus, want hij werkte voor de Wereldbank. Kleine wereld is het hier soms! Verder zijn er nog een aantal interessante internationale mensen.

We vermaken ons in ieder geval prima en voor we het weten is het na tienen. De ene na de andere neemt afscheid, dus wij ook maar. Op de terugweg genieten we van alle mooie verlichte tuinen. Wat dat betreft is Vienna een goede plek om te bezoeken!


Zondag

Zestien jaar geleden gingen we al in de vroegte naar het ziekenhuis voor een geplande keizersnede. Ik was rustiger, dan bij de andere geboortes, omdat we er nu bewust voor hadden gekozen het kindje met een keizersnede geboren te laten worden. Na overleg met een aantal specialisten werd duidelijk dat ik na Kai's noodkeizersnedes beter geen natuurlijk geboorte zou proberen.

In tegenstelling tot de dokter, die ik met Katja en Kai had, voelde ik me helemaal veilig bij deze praktijk. Daarom werd het de beste ervaring van een geboorte, al had ik wat gegeven om die vaginaal te doen.

Het ging dan ook helemaal goed zonder complicaties en om vier over tien 's ochtends werd Saskia Marjolein geboren. Ik herinner me alles nog zo goed! We lagen in het nieuwe gedeelte voor vrouwen en kinderen en werden niet, zoals bij Katja en Kai, van elkaar verwijderd.

Saskia lag van het begin af aan naast me en ik mocht haar vasthouden, wanneer ik het wilde. Ik herinner me dat ze maar wakker bleef, gewoonlijk gaan babies na hun geboorte slapen. Niet Saskia! En ik herinner me haar lipjes, die zo lief waren en nog zijn.

Gek, hoe die herinneringen na al die jaren terugkomen. Saskia heeft jarenlang bij ons op de kamer geslapen en is nu zo onafhankelijk als het maar kan. Dachten wij na een meisje en jongen het wel te weten qua ouder zijn, zij bracht ons terug bij nul. Maar ik kan niet trotser zijn op onze jongste, die zeker doorzettingsvermogen heeft en al vanaf haar geboorte een "mind of her own"!

Rick staat vroeger dan ik op om Saskia's ontbijt te gaan halen. Hij haalt een donut en een sandwich bij Dunkin Donuts, waar ze van smult. Op de terugweg stopt hij bij Starbucks voor ons ontbijt. Voor mij is er geen betere koffie.

Het is alweer enorm mooi weer, maar wel koud. Ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling. Ik neem een route, die ik al vaak heb gelopen, maar als ik andere honden zie, ontloop ik ze. Zo gaat het toch anders, dan "normaal". Na zo'n zeven kilometer zijn we terug thuis en hebben van de zon genoten.


Intussen is Laura er ook en zij heeft een regenboogcake voor Saskia gebakken. Hij is versierd als Jake the Dog van een van hun favoriete geanimeerde series. Ik vind het knap hoe ze de verschillende kleuren in de cake heeft gedaan.


Vanochtend heeft Saskia al een paar cadeautjes gekregen, een Fitbit en sportkoptelefoontjes. Maar haar grote cadeau, waar ze al lang op wacht, is een navelpiercing.

Daarvoor gaan we naar een gerenommeerde winkel, Marlowe Ink, in het oude gedeelte van Fairfax. Laura komt mee als steun en Rick wil ook graag zien hoe dit in zijn werk gaat.

Rick mag van mij de officiele papieren ondertekenen. Als Saskia wordt opgeroepen zegt de piercer dat een persoon aanwezig mag zijn. Natuurlijk wordt dat Laura en Rick en ik balen. Rick gaat terug naar de auto, maar ik geef niet zo makkelijk op. Ik ga in de deuropening staan en mag dan ook naar binnen, want moeders zijn altijd welkom.

Al met al duurt het nog geen vijf minuten! Het langste duurt het om de plekjes, waar de piercing moet komen, aan te geven. Dat dit een goede shop is voor piercings blijkt wel, want de piercing wordt met een buisje aangebracht. Geen geknijp of verdere pijn, in een paar secondes is het gedaan. Saskia is blij met het resultaat en we maken de nodige foto's.


Op de terugweg stoppen we nog bij Walgreens voor een slinger in de boom. Natuurlijk vinden we daar meer. Ik ook een "stofzuiger" voor Cosmo's haar, in plaats van een borstel. Die werkt dus absoluut niet en wordt z.s.m. teruggebracht!

Met een gewone borstel kam ik Cosmo buiten en krijg er genoeg haar uit om een tweede hond te maken! Duidelijk moet ik dat vaker doen! Hij vindt het wel prima, zolang het niet die stofzuiger is, want daar is Cosmo bang voor. Hopelijk krijgen we ons geld terug.

Rick heeft intussen de lichtjes en slingers in de boom aangebracht. Hij is moe, dus verder gaat het niet. Eigenlijk vind ik hem met slinger en lichtjes al mooi, maar morgen komen de andere versieringen.

Voor haar verjaarsdiner heeft Saskia Elephant & Castle in Washington uitgekozen. Dat is een van Ricks favoriete restaurants, dus geen klachten van hem. We parkeren in een (heel dure) parkeergarage en lopen naar het restaurant.

Het is een goede keuze, want erg gezellig. We krijgen een "booth", een tafel met banken aan weerszijden, volgens mij echt Amerikaans. We delen een paar voorafjes, hun heerlijke pretzels met mosterd en de rauwkost met dip.


Daarna nemen de anderen hoofdgerechten. Rick en Laura de shepherd's pie, die ook echt lekker is (ik moest natuurlijk proeven). Saskia neemt de hamburger met blue cheese. Ik houd het bij twee voorafjes, de kipspiesjes en zoete aardappelfrietjes. Alles smaakt heerlijk!!

Dit restaurant geeft geen gratis dessert aan mensen, die een verjaardag vieren, maar als Saskia een toetje kiest zetten ze daar een kaars op. Zij kiest de brownie met vanille ijs. We zingen "Happy birthday to you" en vooral de meisjes genieten van het gigantische dessert. Ik denk in ieder geval wel dat Saskia een fijne verjaardag heeft gehad. Volgend weekend is haar feestje.