Verkiezingsdag in de Verenigde Staten

Eindelijk is de dag dan aangebroken, we gaan stemmen voor de 45ste president van de Verenigde Staten.  Rick en ik zijn van het begin af aan Hillary Clinton fans geweest.  Ik volg haar al jaren en snap de negativiteit rond haar persoon niet, vooral niet die van bloglezers uit Nederland.  Ze zet zich al dertig jaar in voor vrouwen en kinderen en heeft als first lady, senator en minister van buitenlandse zaken veel bewondering genoten.

Mijn zus belt op weg naar haar werk, net zo bezorgd om de eventuele uitkomst van de verkiezingen als ik.  We kletsen even bij, maar alles wat wij kunnen doen is stemmen.  Gelukkig stemmen Rick en de kinderen (Kai vanuit Duitsland) ook voor Hillary Clinton en mijn zwager ook.  Ik lees allerlei verhalen over serieuze problemen in families die half voor de een en half voor de ander zijn.

Op Facebook is er een grote (bijna drie miljoen leden) "geheime" groep, die vorige week begonnen is.  De leden zijn voor Hillary Clinton en het is een van de meest positieve groepen waar ik ooit lid van geweest ben.  De naam is Pantsuit Nation, omdat Hillary altijd broekpakken draagt. 

Veel mensen doen vandaag een broekpak aan tijdens het stemmen om hun steun voor Hillary Clinton te laten zien.  Ik heb geen echt broekpak, maar wel een nette broek met een zwart vest wat wel wat op een blazer lijkt.  Dat doe ik dus aan om mijn historische stem op de eerste vrouwelijke presidentskandidaat van de Verenigde Staten te gaan uitbrengen.

We kunnen nog net een parkeerplaats veroveren bij ons stembureau in een school.  De scholen hebben vandaag vrij in onze county, want veel ervan zijn stembureaus.  We krijgen een voorbeeld stembiljet aangereikt, maar hebben er al een.

We stemmen namelijk niet alleen voor president, maar ook voor onze afgevaardigde in het Congres en een aantal voorstellen, waaronder een 4% belasting op restaurantmaaltijden (waar wij tegen stemmen).  Hier kun je ons stembiljet bekijken.  Er is heel wat te lezen op de achterkant en daarom nemen mensen best wat tijd om het in te vullen.

Rick en ik laten onze rijbewijzen zien en moeten onze namen en adressen hardop zeggen.  Dan krijgen we een paars kaartje (expres die kleur, die een mengsel van rood (Republikeins) en blauw (Democratisch) is?).  Daarmee krijgen we een stembiljet aangereikt.  Ik heb mijn keuzes snel gemaakt, maar Rick neemt wat langer.

Buiten neemt Rick een foto van mij in mijn "pantsuit".  Wat er ook gebeurt, ik ben best emotioneel over het feit dat ik, Nederlandse van geboorte, zomaar misschien mee heb geholpen de eerste vrouwelijke president van het derde grootste land ter wereld te verkiezen.

Rick vertrekt naar zijn werk en ik maak mijn ontbijt van roerei, tomaat en kaas.  Als is het wat aan de koele kant buiten, ik eet het toch op het deck op zodat de honden in de tuin kunnen raggen.  Dan doe ik mijn sportkleding aan.

Onze acrobaat is terug

Om mijn knie maar weer eens te ontzien besluit ik, al tv kijkend, op de plaats te rennen.  De honden liggen intussen rustig te slapen. Ik voel me soms als een nieuwe moeder, die haar kinderen bezig moet houden en helemaal blij is als ze eindelijk slapen.

Als ik mijn tienduizend stappen bijeen heb is het tijd de honden een voor een uit te laten.  Ik begin met Orion. Hij doet het goed luisterend naar mijn commentaar.  Het is wel de hele wandeling training, vermoeiend voor ons beiden. 

Misschien is het daarom dat ik weinig puf heb om ook met Cosmo veel training te doen.  Zolang hij niet hard trekt vind ik het wel prima.  Ik geniet zoveel mogelijk van de prachtige herfstkleuren die nu op hun hoogtepunt zijn.

Mijn maandthema foto (kleuren), rood

Als ik eenmaal terug ben maak ik me klaar en doe mijn "pantsuit" weer aan.  Ik ga lunch halen bij Cava en daar zie ik ook een aantal vrouwen in broekpak.  Het is echt een ding voor Hillary Clinton en maakt dat ik me verbonden voel met de Amerikaanse vrouwen, die voor haar stemmen.

De Cava salade met zwarte linzen en andere heerlijkheden, die allemaal gezond voor mij zijn, eet ik voor het huis in de zon op.  Ik blijf nog even genieten van die warme zon, die de temperatuur alweer op achttien graden heeft. 

Ook de honden genieten van de achtertuin.  Ik vul echter een aantal plastic zakjes met water, want onze achterburen hebben een nieuwe hond en mijn beider schatjes willen daar graag tegen blaffen.  Die zakjes fungeren als een soort waterballon en Cosmo vindt ze niet fijn.  Orion speelt er echter mee. Ik heb van alles te vragen aan Mark de trainer als hij donderdag weer komt.

Langzaamaan bewolkt het en gaan we naar binnen.  Ik geef de honden eten wat ook weer een heel iets is, want Orion inhaleert zijn eten en Cosmo is een langzame eter.  Ik moet Orion er dus fysiek van weerhouden Cosmo's eten er ook bij te nemen.

Dan worden beide honden vervelend.  Ik noem het het gekke uurtje (witching hour in het Engels) en zoek naar afleiding, want ik ben moe. Bully sticks to the rescue!  Het lijkt het enige "bot" waar de honden niet om vechten en inderdaad, ik heb een uurtje rust.

Rick komt thuis en we bestellen makkelijk van Friends Kabob, zalm voor mij.  Dan gaat de tv aan en kan het nagelbijten beginnen.  Ik heb de hele tijd een huilgevoel, ik kan er gewoon niet bij dat zoveel mensen op die vreselijke man hebben gestemd.  Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij een verkiezing.

Met hoofdpijn en buikpijn bekijk ik het allemaal.  "Het gaat goed komen", zegt iedereen, maar dat heb ik vaker gehoord.