Dankzij het extra uur vandaag vrij vroeg op. Fijn, want we wilden de laatste hand leggen aan al ons geschilder en toch ook meer van de zondag genieten.

Ik was gisteren nog vergeten over een heel goed voorbeeld van "de klant is koning" te schrijven. Rick had te weinig verf en vroeg mij naar Duron te gaan om meer te halen. Aangezien hier de meeste winkels tot laat open zijn, ook op het weekend, had ik geen haast en deed eerst mijn andere boodschappen. Om vijf over drie stonden Katja en ik bij de Duron winkel en wilde ik binnen gaan. Maar helaas, de deur was op slot en op de deur stonden de uren: 8 tot 3 en zondag gesloten. Ik baalde ontzettend, natuurlijk, want dat betekende, dat we dit weekend niet klaar zouden zijn met schilderen.

Er waren nog mensen in de winkel en toen die naar buiten werden gelaten, besloot ik toch nog te proberen. Ik ben naar de deur gerend en heb de verkoper gesmeekt om me te helpen. En hij liet me warempel binnen! Eerst dacht hij nog, dat hij mijn soort verf niet had, maar gelukkig ook daar waren nog twee blikken van in voorraad. Ik heb hem uitvoerig bedankt, want hij had natuurlijk onverbiddelijk kunnen zijn en de deur voor mijn neus weer op slot kunnen doen. Hoera voor aardige Duron werknemers! En onze kamer ziet er fantastisch uit!

Katja vond vanochtend uiteindelijk vrijwilligerswerk bij een heel oud bejaardentehuis hier in Vienna. Zo oud, dat de airconditioning in de ramen hangt. Er wonen ongeveer 7 mensen. Wel een heel gezellig huis om je laatste dagen te slijten, beter dan zo'n enorme fabriek.

Rick en Kai moesten nodig hun haar laten knippen en Saskia en ik wilden wel mee naar de mall. Terwijl de mannen bij de kapper waren, keken Saskia en ik naar Halloween versieringen en kreeg zij een paar Halloween haarspeldjes.

Onze babysitter, Jimmy, arriveerde om 17:30, zodat Rick en ik een gezellig avondje uit konden hebben. De kinderen kregen KFC, een zeldzame tractatie voor ze, want ik vind het maar slecht eten. Maar lekker is het wel, ik kon de verleiding niet weerstaan ook een paar popcorn chicken stukjes te eten. En Kai's barbecue chicken pieces roken ook heerlijk.

Wij hebben bij Morton's steakhouse gegeten, een van de heel goede steakhouses hier in de buurt. Je wordt bij naam genoemd door de bediening en je krijgt geen menu te zien, maar een karretje met hun produkten. De bediening is fantastisch en de serveerster ratelt een heel verhaal af met het menu. Op het karretje liggen verschillende stukken biefstuk (enorme stukken!) en zalm en zwaardvis. En, wat ik heel zielig vond, een levende kreeft. Die zou ik dus niet kunnen eten daar, want ik vind het idee, dat ik mijn voedsel net levend heb gezien helemaal niet prettig. Rick plaagt me daarmee, want natuurlijk is vlees ook ooit levend geweest. Maar ja, dat ligt daar niet naar je te kijken.

Toen ze de aardappel, waarmee ze de frieten en puree maken, liet zien moest ik echt moeite doen niet in lachen uit te barsten. Dit omdat Rick daarmee altijd hun verhaaltje nadoet: "En hier is onze enorme aardappel, speciaal uit Idaho voor u overgevlogen, die wij met liefde... enz".

Na het eten zijn we naar de film "Intolerable Cruelty" met George Clooney en Catherine Zeta-Jones. Een leuke film, over een advocaat, die scheidingen regelt en zorgt, dat zijn klanten het grootste gedeelte van het vermogen van hun ex krijgen. Natuurlijk is er romance en een hele twist aan het plot. Maar het einde vond ik zwak. Ook ben ik geen grote George Clooney fan, maar dat mocht de pret niet drukken.