We zijn nog net niet bevroren, maar koud was (en is) het wel. Ik wou, dat er eens lekker wat sneeuw viel, maar onze beste kans zal morgenavond zijn en helaas gaat dat volgens de verhalen over in regen op zondag.

TGIF (Thank God It's Friday), waarom is dit toch altijd een meer relaxte dag dan de rest van de week? De twee vrije dagen in het vooruitzicht? Waarschijnlijk.

Rick kwam laat in de middag weer thuis na een vlucht, die bijna net zo lang duurde als een vlucht naar Nederland van hier. Aan de andere kant van het land regende het en hij was blij weer zon te zien, ondanks de kou.

Vandaag wil ik de aandacht vestigen op de columns van "onze" Washington correspondent, Charles Groenhuijsen (ook regelmatig te zien op het NOS Journaal). Charles woont in Bethesda, Maryland en ik geloof al zo'n 10 jaar. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar ik herken veel en hij schrijft zeer onderhoudend. Ik zal het hem maar niet kwalijk nemen, dat hij Maryland over Virginia verkoos ;).

Toen mijn ouders hierheen verhuisden 21 jaar geleden hebben ze bewust voor Virginia gekozen en ook Rick en ik hebben dat bewust gedaan. Virginia is veel groener en minder "stads" dan Maryland. Ook is de criminaliteit veel lager waar wij wonen. Nu is Bethesda net zo'n mooi en hogere midden klasse stadje als Vienna, dus Charles woont daar vast ook prachtig.

Charles en zijn vrouw zijn ook net als wij lid van de Nederlandse Vereniging hier in Washington. Tjee, ik heb net even op de ledenlijst gekregen en ik zou hen zo gezellig even kunnen opbellen. Ik heb ze nog nooit op een Nederlandse avond gezien, maar dat zegt niet alles, want wij wonen zelf lang niet alle evenementen bij.

Op die avonden wordt een zekere scheiding tussen verschillende groepen duidelijk: degenen, die bij de ambassade werken blijven, vrij exclusief, in hun kringetjes en bekijken "anderen" toch ietwat meewarig.

Dan is er de groep Wereldbankers en IMF-ers, een heel stel van de generatie van mijn vader, die hier al jaren wonen, maar toch niet echt geintegreerd zijn. Deze mensen gaan ook meestal na hun pensionering eventueel weer terug naar Nederland. Soms na vele jaren VS.

En uiteindelijk, onderaan de ladder, diegenen van ons, die zich permanent in de VS hebben gevestigd. Al dan niet getrouwd met een Amerikaan(se), al dan niet Nederlands sprekend met de kinderen, maar heel makkelijk ertussen uit te vissen als degenen, waar "de anderen" zich niet erg aan gelegen laten liggen. Ok, ik mag nog van geluk spreken, want ik word door de Wereldbank menigte nog als vol aangezien, dankzij mijn illustere vader.

Natuurlijk heb ik bovenstaande ernstig overdreven en worden verenigingsavonden op ouderwets Nederlandse gezelligheid gebaseerd, waarbij iedereen de tijd van zijn/haar leven heeft, maar wij voelen ons er toch nooit "echt" bijhoren. Ligt hoogstwaarschijnlijk compleet aan ons. En er zijn heel leuke avonden, waar we ons zeer vermaken, anders zouden we geen lid meer zijn, natuurlijk.

Zo is er een Indonesische rijsttafel, een haring- en palingavond en Sinterklaas, drie gelegenheden, die we meestal bijwonen (vooral die haring en paling, alleen daarvoor heb ik het lidmaatschap al over!). Maar contact leggen met mede-Nederlanders is niet zo heel makkelijk, hier.

Toen de kinderen klein waren, ben ik met iemand anders een Nederlands speelgroepje begonnen. Dat sloeg aan en werd heel groot, te groot eigenlijk. En toen werden de kinderen te oud en viel de groep uit elkaar. Nu zie ik, dat er weer zoiets gaande is, dat is dus wel een manier om met landgenoten in aanraking te komen. Voor mij was het belangrijke, dat mijn kinderen meer Nederlands hoorden, maar in de praktijk spraken de kinderen toch Engels met elkaar.

Mijn beste vriendin, Christine, heeft heel toevallig, want we hebben elkaar bij de sportschool ontmoet, Nederlandse ouders en is op haar 4e naar Canada verhuisd. Dus een gezamenlijke achtergrond is wel belangrijk bij vriendschappen. Ik zou het ook leuk vinden, om Nederlands te kunnen kletsen met een vriendin (Christine en Rick's Nederlands is rudimentair). Maar in 20 jaar heb ik zo iemand nog niet ontmoet. En echt missen doe ik het niet, ik heb een heel stel Amerikaanse vriendinnen, waar ik onder alle omstandigheden op kan bouwen. En dat is toch waar het om gaat.

Ik raad iedereen aan de columns van Charles Groenhuijsen eens door te lezen, er staan interessante vergelijkingen tussen de twee landen in. Ik zou hem graag eens in persoon ontmoeten, ik denk, dat hij een interessante gesprekspartner zou zijn.