De wind huilt om het huis en het is gevaarlijk koud buiten. Vannacht gaat het kwik flink omlaag en blijft het hard waaien, waardoor we weer een wind chill advisory (het zal 5-10 graden Fahrenheit worden met windstoten van 30 mijl per uur) hebben. De vorige keer was dat in het weekend, maar ik maak me nu een beetje zorgen om Katja, die morgen in die ijskou op de schoolbus moet wachten. Ze is al zo eigenwijs, dat ze zelfs vandaag nog zonder jas rondliep.

In Massachusetts, waar mijn zusje woont, zijn morgen de scholen dicht, daar is de kou van zulke proporties, dat gewoon buiten lopen niet mogelijk is. In alle grote steden is de zorg om de daklozen groot. Vele mensen willen niet naar een opvangcentrum en in Boston was zelfs de burgemeester erbij om mensen toch ertoe aan te dringen te gaan. Op straat leven is voor velen een verkozen manier van leven, zoals ik vorige week al schreef, maar het is levensgevaarlijk om bij deze temperaturen buiten te blijven slapen, ook al slapen ze op de warme lucht roosters van de metro's.

De gisteren beloofde sneeuw kwam helemaal niet, op een enkel vlokje na, dus de scholen hier begonnen gewoon op tijd. Wij waren echter zo moe, omdat ik Katja tot diep in de nacht met huiswerk had geholpen, dat ik haar voor het eerste uur thuis liet blijven. Zo konden we nog een uurtje extra rusten.

Vanmiddag sprak ik met Rick in Seattle. Hij had een drukke dag achter de rug, ondanks dat het net na twaalven was, zijn tijd. President Bush en vice-president Cheney hadden nl. Microsoft Smartphones verkregen en hadden daar problemen mee. Omdat Rick erg op de hoogte is van de mobiele producten van Microsoft werd hij te hulp geroepen. Hij heeft ze natuurlijk niet in persoon gezien, maar wel via via met ze gepraat. Toch grappig en belangrijk voor Rick voor zijn bekendheid binnen zijn bedrijf.

Morgenavond komt hij terug. We kunnen allemaal niet wachten, de kinderen zijn eraan gewend, dat hij weg is, maar toch vragen ze regelmatig, wanneer hij terug komt. Ook ik ben er min of meer aan gewend, maar het is toch altijd incompleet zonder hem.

President Bush was vandaag trouwens in Atlanta, om een krans te leggen op het graf van de vermoorde dominee Dr. Martin Luther King Jr.. Zijn "I have a dream" speech is wereldberoemd. De president sprak ook met de weduwe van Martin Luther King, die heel veel werk verricht heeft om de boodschap van haar man voort te zetten. Maar veel mensen waren skeptisch over de president's ware redenen om in Atlanta te zijn, want na de kranslegging ging hij naar een feest ten bate van zijn herverkiezingscampagne. Maandag is hier een vrije dag ter ere van de verjaardag van Dr. King (die vandaag 75 geworden zou zijn).

Verder heb ik de middag doorgebracht met het bellen naar restaurants in New York, de meesten zaten nu al vol voor Valentijnsdag! Maar gelukkig konden we bij een van de meest aanbevolen restaurants nog een tafeltje veroveren.

Vanavond heb ik, op de terugweg van Saskia's dansles, Mexicaans gehaald voor ons allemaal. Ik voelde me te slecht om nog te koken. Helaas had het restaurant gedurfd tomaten op de quesadilla's van Kai en Saskia te doen! Die aten ze dus niet. Zucht! Ik heb ze eraf geschraapt en gezegd, dat dit alles was wat de chef te bieden had vanavond. Ze gingen gelukkig toch nog schoon op, maar jee, soms denk ik, dat het in de bijkeuken zitten tot ons eten op was, de methode van mijn moeder, nog zo gek niet was! Maar daar had ik zo'n hekel aan, dat ik dat hier niet kan beginnen. Eventueel zullen ze meer lekker vinden, zo is het tenminste met Katja gegaan en Kai begint ook al avontuurlijker te worden.

Ik zie ernaar uit lekker warm onder de wol te kruipen, het is echt zulk weer, dat je een winterslaap wilt gaan houden!