Vandaag was zo'n dag, waarvan ik dacht, dat ik hem helemaal gepland had en die helemaal anders uitpakte! Mijn plan was om, nadat de kinderen naar school waren, naar de sportschool te gaan en een uur te oefenen. Daarna zou ik naar IKEA rijden, ongeveer een half uur ten zuiden van ons, om daar een Nederlandse internet vriendin te ontmoeten. We hadden dit al 4 keer uitgesteld en het leek nu eindelijk te gaan lukken.

Om kwart over zes kwam Katja melden, dat de scholen 2 uur later zouden beginnen. Geen sportschool dus, maar thuis oefenen. Gelukkig heb ik de apparatuur, maar ik vind het oneindig veel saaier! En ik moest het gisteren ook al doen, vanwege het ijs. Maar goed, so be it.

We sliepen wel lekker verder, iedere ochtend, dat we niet om 6:15 uit de veren moeten is er weer een! Om 8 uur belde mijn vriendin Christine in complete paniek op. Ze heeft een paar keer ernstige allergische reacties gehad en had een vreemd gevoel in haar keel. Ik probeerde haar te kalmeren, maar aangezien ik zelf (gelukkig!) nooit zo'n reaktie heb gehad, kon ik haar niet zeggen of het wel of niet gevaarlijk was.

Ik adviseerde haar 911 (het Amerikaanse 112) te bellen. Binnen 5 minuten had ze een ambulance en een brandweerwagen op haar stoep. Er wordt altijd enorm snel gereageerd op een telefoontje naar 911. En meestal komt er meer dan een ambulance.

Toen Katja 3 maanden was, sloot ik mijn sleutels in de auto terwijl zij erin zat. Het was midden in de zomer en bijna 40 graden buiten, maar ik had in de schaduw geparkeerd, dus het liep zo'n vaart niet met te warm worden in de auto. En Katja glimlachte me lief toe. Ik belde dus het gewone politienummer, niet 911, en vertelde wat er aan de hand was. Nog geen 5 minuten later hoorde ik blerende sirenes in de verte. Duidelijk niet maar een voertuig. Voor ik het wist was ik omringd met een ambulance, brandweerwagen en politieauto! Ze hadden Katja in een seconde vrij, want mijn auto toen was kennelijk makkelijk in te breken. Maar ik kon wel door de grond van schaamte met al die zwaaiende lichten, allemaal door mijn stommiteit.

Ook Christine voelde zich beschaamd, vooral toen het gelukkig niets ernstigs bleek te zijn. Maar de paramedics waren heel vriendelijk en zeiden haar, dat ze goed gehandeld had.

Intussen maakte ik iedereen klaar voor school en mezelf om naar IKEA te gaan. Ik besloot de kinderen naar school te rijden, want ik was al laat (ja, schande, de school is echt dichtbij!). Dat was vast het lot, want daar lag mijn mobieltje met een berichtje erop. Het bleek, dat mijn vriendin een deadline had op haar werk en het vandaag toch weer niet zou lukken elkaar te ontmoeten!

Even was ik niet zeker wat te doen: toch maar gaan, want Katja heeft heel hard een nieuw ladenkastje nodig, of niet. Na wat wikken en wegen bepaalde ik toch niet gegaan. Opeens lag de hele ochtend en een deel van de middag open voor me.

Ik besloot een goede vriendin te zijn en Christine gezelschap te gaan houden. Die had tenslotte een enerverende paar uur achter de rug. We gingen naar het winkelcentrum, naar Bed, Bath and Beyond en T.J. Maxx en hadden lunch bij Panera, een heerlijke groentesoep met een kaas- en rosbiefbroodje. Na nog een kop thee begaf ik me weer naar huis.

Op weg naar Christine hoorde ik op de radio, dat herten echt een probleem worden hier in Fairfax County. De hertenbevolking groeit snel en bezorgt gevaarlijke overlast. Zo werd vorig jaar een onderwijzeres bijna geheel onthoofd, toen een hert geraakt door een andere auto door haar voorruit vloog. Ook zijn de herten minder gezond door hun overpopulatie. Nu wordt er gericht op herten gejaagd en schijnt het probleem verminderd te zijn. Natuurlijk is er veel protest over het jagen, maar de County Supervisor (een soort burgemeester voor de hele county) zei, dat dat humaner is, dan in het verkeer aangereden worden. Tja, misschien wel. Ik heb altijd nog zo'n lief Bambi beeld en vind het prachtig regelmatig zomaar een hert in een tuin te zien grazen.

Katja moest naar de tandarts en nu zijn de kinderen daar weer voor een half jaar vanaf. De receptioniste zei, dat ze onze kinderen zo mooi vond. Toen ik hier pas was bloosde ik bij zulk soort complimenten en stamelde wat, want daar was ik helemaal niet aan gewend. Nu weet ik te antwoorden: "Thank you, I'm proud of them myself." Men complimenteert hier graag, op kleding, op haar, noem maar op. En het is wel gemeend. Als je iets niet leuk vindt, zeg je er gewoon niets over, maar het verbaast me regelmatig, hoe opmerkzaam mensen zijn op nieuwe dingen. Ik krijg ook heel veel complimenten over het Nederlands, wat mensen veelal mooier vinden klinken, dan Duits. Erg leuk!

Na de tandarts ben ik gauw de ernaast gelegen "carwash" ingedoken. De Windstar was grijs in plaats van blauw van al het zout en de viezigheid. Gek hoe leuk het kan zijn weer een glanzende auto in de garage te hebben staan!

Vanavond zijn Rick en ik na het eten even uitgegaan naar ons favoriete restaurant, Cafe Renaissance. Daar bestelden we Ierse koffie, die met veel vlammen bij het tafeltje wordt gemaakt. Vlakbij ons zaten twee oudere stellen, die elkaar tevoren niet kenden. Een van de dames was jarig en kreeg een stuk cake met een kaarsje aangeboden van het restaurant. De dame aan de andere tafel zong haar vervolgens (met een heel mooie stem, moet ik zeggen, daar heb ik haar naderhand een compliment over gemaakt, om nog even door te gaan op het onderwerp "complimenteren") "Happy Birthday" toe.

Dit resulteerde in een geanimeerde conversatie tussen de twee tafels, want beiden bleken uit New York te komen. Dit zie ik zo vaak in restaurants, het gezellig kletsen met totaal onbekenden. Ook wij worden er wel eens in getrokken, hoewel Rick het maar zeer matig vindt!

In Florida is een 11-jarig meisje ontvoerd. Haar ontvoering is door de camera bij een benzinestation opgenomen en nu hoopt men naar aanleiding daarvan de dader te vinden.

Het enge van dat filmpje is, dat de dader een uniform aanheeft en dat het meisje, zo lijkt het tenminste, gewillig meeloopt. Ik heb weer eens een ernstig gesprek met de kinderen gehad over de regels, die wij hebben over het al dan niet meegaan met iemand (er zijn maar 5 mensen met wie ze mee mogen gaan). Het is moeilijk, want ze denken, dat zij nooit in zo'n situatie zullen komen.

Toen ik 9 was liep ik in een klein dorp in Nederland en een auto stopte om mij de weg te vragen. Ik kon de vrouw niet verstaan en kwam dichterbij. Zij pakte mijn arm vast. Gelukkig kon ik me lostrekken. Maar ik ben nooit meer zo bang geweest. Het moeilijke is de kinderen niet voor iedere vreemdeling of zelfs bekende angstig te maken, maar wel te doen realiseren, dat je zelfs een buurman niet blindelings kunt vertrouwen :(.