Kunst en taal

De dag begon langzaam. Katja bleef haar eerste twee uur thuis van school, omdat ze zo slecht had geslapen vannacht. Ik was moe bij het opstaan, ik had allerlei dromen over Miep en haar leven met ons. De dood is zoiets ongrijpbaars, zo definitief, en ik merk, dat ik er best bang voor ben. De dood van onze geliefde poes bracht ons aller vergankelijkheid weer even scherp in beeld. Ik steek maar gauw mijn hoofd weer in het zand en leef van dag op dag, vooral ook, omdat er weer allerlei terreur waarschuwingen zijn.

Om tien uur reed ik de oprit bij Kirstens huis op. Ze hebben een leuk uitziend huis en de inrichting is veel Europeser dan ons huis. Omdat het me leuk lijkt de verschillen in huizenbouw te laten zien, hier een foto van hun huis en straat. We renden een uurlang in hun buurt, gelukkig was het een stuk warmer dan gisteren!



Om 2 uur vanmiddag moest ik bij Saskia in de klas zijn om Artsmart te onderwijzen. De artiest vandaag was de Amerikaanse realist Edward Hopper. Het is een interessante artiest, de kinderen waren er helemaal in. We lazen een boekje voor over zijn leven, uit een serie over de grootste artiesten ter wereld, waarvan ik vandaag bij Amazon een stel heb besteld.

Het projekt voor de kinderen was het tekenen van een oud huis in onze woonplaats Vienna, waarvoor ze een stel foto's hadden, die ze na konden tekenen. Natuurlijk mochten ze ook hun eigen huis tekenen, of het huis van hun grootouders. Altijd grappig om de verschillen gade te slaan. Een paar kinderen krasten wat en creeerden een huis, waar een 4 jarige trots op zou zijn, maar een 9 jarige zou het toch echt beter kunnen.

Er zitten een paar moeilijke jochies in Saskia's klas, die duidelijk maakten, dat dit allemaal niets voor hen was. Oh, wat bewonder ik Saskia's juf en de mevrouw, die vandaag inviel! Ik zou het geduld er niet voor hebben!

Over die invalsjuf, ik moet toegeven, dat ik haar eerst heel vervelend vond. Zo'n vreselijk knauwend Amerikaans accent (dat geknauw hoor je niet veel in dit gebied), flink gezet (hoewel dat natuurlijk niets uitmaakt) en ik vond haar in het begin onbeschoft, omdat ze keihard kinderen op hun plaats zette, terwijl mijn collega moeder over de artiest vertelde.

Maar later zag ik in, dat ze een enorm gevoel voor humor had en ook heel lief was met de kinderen. Ze prees hun artistieke kunnen door specifieke dingen in de tekening te beschrijven (een eerste vereiste in het "beoordelen" van kindertekeningen). Ze maakte zo af en toe een grappige opmerking, maar de laatste, die ik opving, deed me hardop lachen. Ze wilde de aandacht van de kinderen op haar gericht en zei: "All eyes on Mrs. Becker, and she's a beautiful sight so you should all want to look." Heerlijk! En ze zeggen, dat Amerikanen geen humor hebben! Ik heb wel bewondering voor zo iemand.

Over het algemeen ben ik heel voorzichtig met mijn Nederlands in dit blog, maar gisteren sloop er toch een Anglicisme in. Een van mijn lezeressen wees me erop (bedankt!). Ik schreef namelijk, dat Miep "eventueel" aan haar nierproblemen zou bezwijken. Natuurlijk dacht ik daarbij aan "eventually", wat direct vertaald in het Nederlands duidelijk een andere betekenis heeft.

Dit deed me denken aan de eerste keer, dat ik naar Nederland terugkwam en mijn vriendinnen daar vertelde, dat ik "overwelmd" was. Ik had niets door, tot ze onbedaarlijk begonnen te lachen!

De kinderen en Rick hebben natuurlijk heel regelmatig van dit soort mix ups met hun talen. Ik (hopelijk) minder, maar duidelijk komt het ook voor.

Dit alles deed me denken aan de Amerikaanse taal. Die is namelijk, zoals iedereen wel weet, toch heel anders, dan de Engelse taal. In de eenentwintig jaar hier heb ik talloze uitdrukkingen geleerd en er komen er regelmatig meer bij.

Het grappige is, dat Amerikanen over het algemeen heel graag andere talen zouden kennen en ze zijn dol op vreemde woorden overal. Maar aan de andere kant doen ze absoluut geen moeite om woorden uit andere talen correct uit te spreken. Neem alleen al alle Franse namen en woorden, die verbasterd worden. Een paar voorbeelden:
"Crèpe" wordt uitgesproken als "kreep" en "tournedos" door velen als "tornado".

Ook plaatsnamen moeten daaraan geloven: Baton Rouge wordt uitgesproken als Betton Rouge, Montpelier niet als Mon'peljee maar als Montpieljer en Pierre (de hoofdstad van South Dakota voor degenen, die dat nog weten) is "Pier". Zelfs de bekende universiteit met een zeer Franse naam "Notre Dame" heet in de volksmond "Noter Deem".

Er zijn nog talloze voorbeelden te noemen, niet alleen uit het Frans overigens. En het grappige is, dat ik die namen hier ook zo uitspreek. Dat is hoe ze begrepen worden. Niemand, die weet waar ik over spreek als ik een "crèpe Suzette" bestel, tot ik een "kreep Suzette" zeg met een uitgestrekte "ee". Dan is er het "Oooh!" effect.

Maar dat de Amerikanen geen interesse in de rest van de wereld hebben is een onwaarheid. Overal waar ik ben geweest is men erg geinteresseerd in vooral Europa, er is altijd een wens om naar Europa te gaan en heel vaak de wens om meer dan alleen Engels te kunnen spreken, als ze ons Nederlands horen spreken.

Ook heb ik nog nooit een naar woord gekregen over het spreken van een andere taal in de nabijheid van mensen, die hem niet verstaan. En mensen, die nauwelijks Engels spreken, worden met man en macht geholpen. De mensen hier realiseren zich, dat hun kennis beperkt is, maar ze staan ook open voor de meningen en kennis van buitenlanders. En dat geeft een welkom gevoel.