Stressvol dagje

Ik voel me fysiek en emotioneel compleet uitgeput. Wat zou ik het soms heerlijk vinden, als mijn broers en zus ook hier dichtbij genoeg zouden wonen om mee te helpen. Ik weet, dat ik me net zo zou voelen als ik enig kind zou zijn, maar dat ben ik niet. Een groot positief punt is, dat ik wel broers en een zus heb, die honderd procent achter me staan.

Mijn moeder woont sinds twee jaar weer in Nederland, omdat ze hulp nodig heeft met het verwerken van haar kindertijd in een Japans concentratie kamp. Hier in de VS heeft men daar geen weet van, maar in Nederland zijn er therapien voor mensen, zoals zij.

Mijn vader daarentegen heeft zijn hele leven hier, hij werkt, hij reist, hij doet wat hij wil. Dit blog is de plaats niet om in familie details te treden en dat zal ik dus niet doen, maar bovenstaand is belangrijk voor de gebeurtenissen van vandaag.

Vanochtend om 8 uur ging de telefoon. Het was mijn broer uit Canada. Ik negeerde het telefoontje, want ik had zin om uit te slapen en 8 uur was me te vroeg! Ik besloot hem later op de dag terug te bellen.

Ik doezelde rustig verder, maar om 8:30 werd mijn rust weer verstoord. "Unknown caller" vertelde mijn telefoon me. Het bleek mijn moeder te zijn. Ze had net met mijn broer (degene van 8 uur) gesproken, mijn vader had een rood been en mijn broer had hem gezegd naar de dokter te gaan.

Ik probeerde mijn vader (die hier 10 minuten vandaan woont) te bellen, maar er was geen antwoord, dus ik nam aan, dat hij bij de dokter was. Het was vandaag een prachtige dag, dus de kinderen speelden van het moment, dat ze aangekleed waren, buiten.

Rond 10 uur kwam het eerste telefoontje van mijn vader. Hij belde vanuit de Emergency Room, naar ik dacht vanuit het ziekenhuis, maar dat bleek later niet het geval. Hij was er inderdaad heengegaan vanwege een infectie aan zijn been en die ontsteking was erg genoeg, dat ze hem in het ziekenhuis wilden laten opnemen. Hij is tenslotte bijna 71 en heeft een tijd geleden een grote hart operatie ondergaan.

Tijdens het wachten voor meer nieuws genoten we zoveel mogelijk van de zonnestralen en belde ik de rest van de familie, in Canada en in Nederland. Ook wel weer eens leuk om met mijn broers te kletsen.

Maar toch voelde ik me verantwoordelijk voor mijn vader. Om 3 uur belde hij weer van de emergency clinic. Hij zou nu per ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht, maar zijn auto stond daar. We besloten, dat hij zijn autosleutels achter zou laten, zodat wij de auto konden gaan ophalen en naar zijn huis rijden. Rick, Katja en ik gingen gelijk op weg met een lijst van dingen, die mijn vader van thuis nodig had.

Rond 5 uur lag hij eindelijk op een kamer in Fairfax Hospital (alle 3 de kinderen zijn in dit ziekenhuis geboren). Hij zal daar waarschijnlijk tenminste twee nachten moeten blijven. Rick, Katja en ik bezochten hem met tijdschriften en zijn benodigdheden. Wat een mooi, modern ziekenhuis is het. En het is heel moeilijk om je weg te vinden in die mini-stad, we moesten de weg vragen aan een stel mensen in rolstoelen! Ik bracht een stapel Margrieten mee, hopelijk houdt hem dat wat bezig!

Mijn vader heeft geluk, dat wij in de buurt wonen. Heel veel ouderen in dit gebied hebben die luxe niet en moeten het zonder steun van directe familieleden doen. Moeilijk lijkt me dat voor hen!

Na het bezoek in het ziekenhuis was ik doodmoe en iedereen had zin om lekker te eten. We besloten naar Artie's te gaan. Niet alleen is het eten daar voortreffelijk, maar de service is ook onovertreffelijk. Het was heel gezellig om met zijn vijven te genieten van goed voorbereid eten!

Ik zal de komende dagen een bezoek aan het ziekenhuis moeten inplannen. Vandaag stond feitelijk helemaal in het teken van "wat gebeurt er met mijn vader". Het geschreven woord voldoet niet om alles uit te leggen. Maar vandaag had ik graag de optie gehad om ver weg te verhuizen. Mijn ouders zijn geen "gewone" ouders, er speelt heel veel mee, niet geschikt om hier te beschrijven. Maar om mijn vader zo alleen in zijn ziekenhuisbed te zien, het stemde me bedroefd en angstig om oud te worden. Ik hoop van mijn ouders tenminste te leren hoe ik later niet wil zijn jegens mijn kinderen. En ze zijn goede leerscholen.