Ode voor en afscheid van poes Miep

Het was een flink emotionele dag vandaag. Nadat ik ijzig koud terugkwam van Saskia's school besloot ik Kirsten te bellen, dat het gewoon te koud was om te gaan rennen. Nu gaan we morgen rennen.

Gelukkig maar, want mijn volgende stap was om de kattenbakken te gaan schoonmaken. Met 4 katten en 5 kattenbakken is dat nog een hele klus. Lang leve het "klonterende" kattengrit! Dat maakt uitscheppen oneindig veel makkelijker! Maar wat ik vandaag aantrof maakte me ontzettend verdrietig.

Onze 17-jarige lapjespoes Miep was al een tijd incontinent en we wisten natuurlijk, dat het einde binnen niet onafzienbare tijd zou komen. Maar wat ik vanochtend zag bracht me meteen tot tranen. Miep, die altijd om het hardst kon spinnen en met een luide "miauw" "goedemorgen" zei, lag als een zielig, vies hoopje op de grond in de kamer.

Het was wel duidelijk, dat het einde nabij was. Ik belde Rick op om hem daarvan op de hoogte te stellen en we beslisten te wachten tot de late namiddag, zodat de kinderen afscheid konden nemen als ze uit school kwamen.

In de tussentijd zorgde ik, dat Miep zo comfortabel mogelijk lag. Het was allemaal flink emotioneel. Het was duidelijk, dat Miep klaar was om afscheid te nemen, maar ik was dat nog niet!

Miep kwam bij ons in 1987. Rick en ik kregen haar gratis toen we net in een twee slaapkamer klein rijtjeshuis woonden. Ons eerste huis samen, hoewel we het met een Amerikaans meisje, een goede vriendin van mij, als "roommate" deelden.

Na ons huwelijk verhuisde Miep mee naar het huis van Ricks ouders, die tijdelijk in Duitsland verbleven. Daar werd Katja geboren.

Toen Ricks ouders bijna terug kwamen, kochten Rick en ik ons eerste huis. Het was een "condominium" met drie slaapkamers aan een hofje (een condiminium vereist, dat je een bedrag per maand bovenop je hypotheek betaalt voor gemeenschappelijke diensten, zoals vuilophaal, onderhoud van de buitenkant van de huizen enz.). We voelden ons de koning te rijk en Miep verschool zich 3 dagen in de kast. Maar daarna paste ze zich goed aan. Kai werd geboren terwijl we in dit huis woonden.

In 1994 moest Miep even genoegen nemen met het leven met de dieren van mijn ouders, terwijl wij wachtten op het opleveren van ons nieuwe townhouse (rijtjeshuis) vlakbij de Vienna metro. Miep was niet happig op andere dieren en ze kon flink blazen als het haar niet zinde!

Eindelijk betrokken we ons eigen huis en Miep was de koningin des huizes. In het begin liep ze weg en bleef drie dagen onvindbaar, tot onze wanhoop. Maar opeens stond ze weer voor de deur en sindsdien was dit haar huis!

Ze was dan ook helemaal niet gecharmeerd toen in juni 1994 Brynna, de hond, haar intrede deed. Miep tolereerde dat drukke beest, maar ze moest niet te dichtbij komen, of ze blies, dat het een lievelust was.

Maar Miep was wel dol op de kinderen. Toen Saskia in 1995 geboren werd moest ik erg oppassen, dat ze niet in de wieg ging liggen.

In 1999 verhuisden we naar ons huidige huis. Weer moest Miep zich aanpassen. Niet alleen aan het nieuwe huis, maar ook aan de drie andere poezen, die over de jaren ons leven kwamen verrijken. Ze deed dat als een grand dame. Geen van de jongere dieren hoefde ooit te denken, dat Miep niet aan het hoofd van het huis stond. Ze respecteerden haar en "haar" huis. Ze had complete dominantie.

Helaas kregen we in maart 2004 te horen, dat Mieps nieren niet meer goed werkten en dat het een langzame weg zou zijn, maar eventueel zouden ze het opgeven. Vandaag is dat dus gebeurd.

Nadat ik huilend Christine op had gebeld, stelde die voor om weg te gaan en ze nodigde me uit om lunch met haar te gaan eten. Ik greep de gelegenheid met beide handen aan, want de tranen bleven me hoog zitten. We aten lunch bij California Pizza Kitchen en spraken vooral over onze huisdieren en degenen, waar we al afscheid van hadden moeten nemen.

Om kwart over een moest ik Kai en Saskia van school gaan halen voor een afspraak bij de orthodontist. Ik besloot hen tot net voor we thuis waren nog niets te vertellen. Beiden waren erg verdrietig, maar ik wist, dat het Katja het ergst zou treffen. Wat zou het toch fijn zijn, als we onze kinderen iedere pijn zouden kunnen besparen! Leah kwam heel lief Katja nog troosten en bleef daarna met de twee anderen hier terwijl wij naar de dierenarts gingen.

Om 17 uur kwamen Katja, Rick en ik met haar bij de dierenarts. De andere twee kinderen wilden dus niet mee en hadden thuis al afscheid genomen. Bij de dierenarts (een grote praktijk) wist men waarom we kwamen en we werden heel netjes meteen in een kamertje gebracht. Alles werd heel sympathiek en tactisch gedaan.

Niemand voerde druk uit, we kregen alle tijd afscheid te nemen. De dierenarts legde alles heel rustig uit en zei, dat ze goed begreep hoe moeilijk deze beslissing was voor ons. Katja en ik bleven bij Miep tot ze verdoofd was (de dieren worden verdoofd, voor ze hun laatste prik krijgen). Rick bleef er tot het einde bij.

Miep zal bij de dierenarts gecremeerd worden en haar as zal worden uitgestrooid over een weiland in West-Virginia. Een mooie gedachte. Rust zacht, Miep, je hebt ons 17 jaar lang veel vriendschap gegeven.

Miep (de lapjespoes) en Meike in betere tijden