Nederlandse ambassade

Heerlijk, vakantie, dat wordt lekker uitslapen morgenochtend, dacht ik gisteravond. Maar om vier uur vannacht word ik wakker en kan niet meer in slaap komen! Ik heb het koud en warm tegelijk en mijn gedachten racen van het een naar het ander. Nee! Ik kan niet ziek worden, ik wil gewoon gezellig op vakantie!

Als Saskia en Madison om half negen opstaan sleep ik mezelf er ook maar uit. Ik voel me nog steeds raar, het is al heel warm buiten en toch heb ik kippenvel en mijn buik voelt vreemd. Misschien heb ik gisteren te veel gedaan, bedenk ik me, dus ik beperk me tot een gewichtenroutine van een half uur. Genoeg gesport voor vandaag, het hoeft tenslotte niet iedere dag meer dan een uur te zijn.

In plaats van de geplande fietstocht met Kai, die gisteravond op het laatste moment bij een vriendje bleef logeren, douche ik en besluit mijn nagels te gaan laten doen. Katja en Saskia hadden gezegd, dat ze mee zouden willen, maar als puntje bij paaltje komt zijn ze beiden te lui. Ik neem mijn boek mee en een uurtje later sta ik weer met nette nagels buiten.

We eten gauw lunch en dan rijd ik met de drie kinderen naar de Nederlandse ambassade in Washington. Deze ligt zo'n dertig kilometer bij ons vandaan, maar de weg ernaar toe is erg mooi. Gelukkig is er ook weinig verkeer, dus we komen keurig om tien voor twee aan. Onze afspraak met Lilian is om twee uur.

We worden verzocht even plaats te nemen, want we zijn vroeg. De ambassade is een heel modern gebouw en als je het mij vraagt ietwat koud. In de ruimte, waar wij wachten, hangt een klein portret van koningin Beatrix. Saskia vraagt, wie dat is. Kai antwoordt meteen: "That's the queen, stupid!" Zo! Daar kan ze het mee doen (en ja, hij krijgt te horen, dat we elkaar niet "stupid" noemen, zoals duizend keer tevoren)! Het zet de toon voor de rest van het bezoekje.

Om twee uur hoor ik Lilians stem en dan komt ze de hoek om. Ze loodst ons een kamertje met glazen muren binnen, waar een tafel met vier stoelen staan. Het heeft een beetje een gevoel van "verhoor" en het stinkt er naar iemands eten, waarvoor Lilian zich verontschuldigt.

We nemen allemaal plaats, Kai op de leuning van mijn stoel en ik overhandig Lilian het dikke boekwerk met documenten. Gelukkig is alles in orde en ze vraagt ons een aantal formulieren in te vullen, terwijl zij copieen van alles maakt.

Kai en Saskia vervelen zich en zitten constant aan elkaar. Het is een en al geerger, duidelijk, dat ze moe zijn na hun logeerpartijen. Op een gegeven moment zeg ik, dat het lijkt alsof ik met een twee en een vier jarige op pad ben in plaats van een tien en een veertien jarige! Dat helpt gelukkig, want het hokje met de glazen wanden voelt inmiddels als een kleine kooi.

De kinderen hebben dan opeens erge dorst, vooral Katja, die verkouden is. Ik houd de deur voor ze open, zodat ze een kop met water kunnen halen uit de fontein. Inmiddels lopen een paar diplomaten de ambassade binnen, die ons als een paar apen bekijken. Ik krijg altijd sterk een "wij staan boven jullie" gevoel bij Nederlandse diplomaten hier, maar dat zal mijn eigen onzekerheid wel zijn.

Lilian komt terug met de copieen en geeft me nog een paar formulieren om te ondertekenen. Dan moeten de kinderen tekenen om aan te geven, dat zij de Nederlandse nationaliteit ook graag willen hebben. Nu gaat alles uiteindelijk naar de consul en als die zijn handtekening eronder zet kunnen we onze paspoorten aanvragen.

Als Lilian weer weg is om nog een paar laatste copieen te maken en formulieren te brengen, die Rick zal moeten ondertekenen, druppelen er allemaal Nederlandse gezinnen uitgedost in oranje kledij binnen. Iedereen kijkt nieuwsgierig naar ons, mij weer het gevoel gevend minder te zijn, wij mogen de ambassade tenslotte niet binnen. Kennelijk wordt de wedstrijd Nederland-Argentinie ergens binnen uitgezonden.

Gelukkig ken ik Lilian, want dat maakt het allemaal veel makkelijker en persoonlijker. Ze zegt, dat we, als het allemaal gaat zoals verwacht, voor onze reis naar Aruba onze Nederlandse paspoorten kunnen hebben. Dat zou zeker leuk zijn! Vooral Katja is heel blij met haar "nieuwe" nationaliteit, ze kan niet wachten tot ze haar paspoort heeft.

Net voor drieen gaan we weer op weg. Ik hoop tenminste nog een deel van de voetbalwedstrijd te zien. Onderweg komen we in een kleine file terecht en ik hoor op de radio, dat het nog 0-0 is.

Op tijd voor de tweede helft zijn we terug, maar ik moet zeggen, het is saai!!! Ik weet het, beide teams spelen het "safe", maar ik had eigenlijk liever Servie tegen Ivoorkust gekeken, daar waren tenminste doelpunten te bewonderen. Ik moet zeggen, dat ik het Nederlandse spel tot nu toe ronduit saai vind. Een van de Amerikaanse commentatoren zei dat ook (niet speciaal over Nederland, maar over deze wedstrijd), waarop de ander zei, dat in voetbal de verdediging soms belangrijker is dan de aanval. Zal best, maar het oog wil ook wat!

Karin belt vanaf het vliegveld om de uitslag te vragen. Zij staan op het punt om op het vliegtuig naar Nederland te gaan. Ik kan haar zeggen, dat ze niets gemist hebben.

Het is buiten inmiddels weer lekker, dertig graden, maar weinig vochtigheid, dus we besteden de rest van de middag buiten. Katja leest in de hangmat en ik computer op het deck. We eten lekker buiten en dan gaan Katja en Rick naar de film, die zij hem voor vaderdag heeft gegeven. De keuze valt op Nacho Libre, ik geloof niet, dat ik daar veel aan mis.

Voor mij is het vroeg naar bed, zodat ik morgen weer vol energie ben!