Dag 4 Europa: Deutsche Weinstrasse

Als we weer om kwart over acht opstaan is het mistig buiten.  Dat terwijl ze zon hadden voorspeld, maar goed, we proberen optimistisch "trekt wel op die mist" te denken (ik leg Rick meteen het foefje voor optimist en pessimist uit dat mijn opa mij leerde).

Beneden in de ontbijtzaal is het druk, maar er is nog een tafeltje voor twee.  We smullen weer van het aangeboden lekkers.  De koffie is ook lekker sterk.  Lang blijven we niet, want we hebben weer om half tien met de kinderen afgesproken.

Nadat Rick nog een Cola Zero bij de Esso tegenover heeft gehaald rijden we naar hun appartement.  Dat mag weliswaar klein zijn, maar met zijn tweeen gaat het best en het ligt midden in het centrum.  Ze betalen, je gelooft het niet, 155 euro per maand!  Ze zijn er ook best tevreden als zouden ze liever tenminste twee kamers hebben.  Het feit dat ze al bijna een jaar zo op elkaars lip leven en nog steeds zo verliefd zijn zegt wel wat.

Vandaag hebben we besloten wat dichter bij Germersheim te blijven en een deel van de Deutsche Weinstrasse te rijden.  Om te beginnen rijden we echter naar Wissembourg net over de Franse grens.  De weg erheen is al mooi door leuke oude dorpjes.

Iets meer dan een half uur later parkeren we op de gratis parkeerplaats bij het centrum.  Het is nog steeds mistig al zien we wat blauwe lucht en de zon heel vaag wat optimistisch stemt.  Helaas is het wel bijtend koud en ik ben dankbaar voor mijn winterjas, sjaal en handschoenen.  De wind gaat door merg en been!

We lopen de hoofdstraat af en nemen wat foto's van de kleurrijke vakwerkhuizen.  Echter, het is uitgestorven.  Enkel wat bakkerijen, patisseries en cafe's zijn open.  Na wat rondlopen zijn wij verkleumd en duiken een van de cafe's in.  Daar drinken de anderen hete chocolade en ik een capuccino.

Aan de overkant kopen we bij een patisserie nog een paar zakjes macarons en dan zoeken we de auto weer op.  Nu rijden we een deel van de Deutsche Weinstrasse, aan weerszijden van de weg en werkelijk overal staan wijnranken.

Bij ons in Virginia heb je dan ook gezellige wijngaarden, die je kunt bezoeken, maar die zien we hier niet.  We hebben onze navigatie ingesteld op Landau.  Op mijn telefoon leek dat een leuke  plaats en hij blijkt flink groot te zijn. 

Het is even zoeken naar het centrum wat autovrij is.  We parkeren in de dichtstbijzijnde parkeergarage en lopen erheen.  Ook hier is het uitgestorven en tot onze verbazing zijn er nauwelijks restaurants.  De gezelligheid, die ik op mijn telefoon zag, is hier zeker niet.  Wellicht zijn we toch niet op de juiste plaats.

Zin om verder te zoeken hebben we echter niet.  Kai en ik kijken elkaar aan en weten de oplossing.  Twintig kilometer verderop ligt Neustadt an der Weinstrasse en daarvan weten we van vorig jaar dat het een heel leuk oud centrum heeft.

Rick vertrouwt ons niet en zegt dat hij "I told you so" gaat zeggen als we het mishebben.  We rijden door het prachtige druivenrankenlandschap erheen en vinden vlakbij de hoofdstraat een parkeerplek.  De hoofdstraat alleen al is, ondanks de gesloten winkels, heel sfeervol.

Kai en ik willen natuurlijk gelijk krijgen, zodat we Rick "I told you so" kunnen zeggen, en dat lukt al gauw.  In een zijstraatje vinden we het heel gezellige in een oude kelder gevestigde Kunigunde restaurant. 

Het menu is weer typisch van deze streek en de anderen nemen allemaal de bratwurst met puree en zuurkool.  Voor mij is dat veel te zwaar en ik neem de Kunigunde flammkuchen.  Als ik die zie denk ik ook dat ik hem nooit op zal krijgen.  Het is echter zulk dun deeg en vooral tomaat en pesto dat ik het toch ver schop.

 

Na het eten lopen we door het gezellige stadje.  Echt jammer dat de winkels dicht zijn, maar het is niet anders. Rick moet toegeven dat het stukken leuker is dan Landau.  Het helpt ook dat de zon inmiddels tevoorschijn is gekomen.  Dat maakt de temperatuur ook een stuk aangenamer.

Verder langs de wijnranken rijden we terug naar Germersheim.  Daar willen Kai en Bea ons hun romantische pad langs de rijn laten zien.  Inderdaad kun je daar kilometers langs lopen of fietsen.  We zien rivierschepen langskomen en ook hier zijn de Canadese ganzen (en een Russische) aanwezig. Die Russische hebben wij in de VS niet, de Canadezen echter meer dan genoeg.

 

Het begint al te schemeren en Kai wil Rick nog graag de Germersheim Festung (burcht rond het stadje) laten zien.  We rijden erheen en lopen wat rond.  Intussen doet mijn knie echter weer vervelend en ik wil niet veel verder lopen. Misschien maar goed dat we morgen veel gaan rijden en weinig lopen.

We rijden terug naar Kai en Bea's straat waar we de auto parkeren.  We lopen naar een Weinstube, die zij graag willen proberen, maar die blijkt zondag gesloten te zijn.  Dan gaan we naar Dal Pozzo, het Italiaanse restaurant naast hun appartement waar Bea en Kai zelf nog nooit geweest zijn.

De bedoeling is eerst om er enkel een drankje te drinken.  Maar Bea en Kai bekijken het menu en het draagt Bea's Italiaanse voorkeur weg.  Alles is authentiek en dat blijkt ook als er een groepje Italiaanse mannen naast ons komt zitten.  We besluiten hier dus ook te blijven eten.

Eerst denk ik aan pasta, maar Rick kiest een pizza met veel groentes, ham en ansjovis en die klinkt wel heel erg lekker.  Ik neem daar dus de "kleine" van.  Kai neemt er een met gorgonzola en spinazie en Bea met allerlei groentes.  Ze zijn werkelijk heerlijk en doen niet onder voor Italiaanse pizza's vindt Bea.

Na het eten haalt Kai nog zijn rugzak uit onze auto en dan nemen we weer afscheid.  Morgen zullen we nog in het hotel met hen ontbijten en dan wordt het weer afscheid nemen.  Tijdens deze drie dagen hebben we intensief met elkaar opgetrokken en hoop ik dat Bea en Kai bij elkaar blijven.  Ze zijn duidelijk elkaars beste vrienden en het warmt mijn hart om mijn zoon zo gelukkig te zien.  Dat is toch wat iedere moeder wil? Het maakt de fysieke afstand tussen ons helemaal goed!

De rest van de foto's van vandaag staan hier