Oktoberfest, een film en ja, meer hondentraining

Zaterdag

Om half zeven word ik wakker en Rick ook.  Orion geeft aan dat hij naar buiten wil en Rick offert zich op.  Daarna is er geen slapen meer aan.  Ik hoor allerlei geritsel en gedoe en Orion springt telkens over mij heen. Lawaai maakt hij niet echt, maar dat is net als met een peuter gevaarlijk.  Gelukkig gaat hij op het laatst tussen Rick en mij inliggen en slapen (voor het laatst, want dat mag dus eigenlijk helemaal niet).

Als we om half negen opstaan zie ik dat Orion schoenen uit onze kast heeft gesleept en iedere keer kwam hij weer een Disney tsum tsum figuurtje van achter mijn bed halen.  Gelukkig maakt hij niets kapot, ik moet er wel om lachen.  Voortaan toch maar weer de strenge hondenmoeder zijn, maar dat is zo moeilijk als je moe bent!

Rick vertrekt naar Starbucks en ik pas op de honden.  Orion is gewoon hier met ons thuis bijna de perfecte puppy.  Natuurlijk heeft hij meer energie dan Cosmo, maar heel af en toe laat Cosmo zien dat hij er klaar mee is. 

Na het ontbijt ga ik boven op de elliptical vijftig minuten lopen.  Rick neemt de honden mee voor een lange wandeling.  Ik hoor Orion blaffen tegen Lorraine, die hij al eerder heeft ontmoet, en schrijf meteen een email naar Bark Busters, die door onze dierenarts worden aangeraden.  Ik heb toch liever een live trainer, die ons in goede banen kan leiden.

Net als ik klaar ben met sporten gaat mijn telefoon.  Het is June, die reageert op mijn email.  Mark is de trainer voor ons gebied en gelukkig heeft hij morgenmiddag al tijd voor ons.  Goedkoop is het niet, maar we kunnen zolang Orion leeft op training rekenen en dat vind ik heel prettig.  Ik wil van onze honden genieten en niet bang zijn hoe hij zal reageren als mensen op bezoek komen.

Rick en ik willen naar het "Oktoberfest" in Vienna.  Dit stelt nooit zoveel voor, maar is toch leuk dat ze het doen.  Ricks grote ergernis is dat er geen Duits bier te krijgen is, laat staan Oktoberfest bier.  Hij doet dan ook niet de moeite om zijn lederhosen aan te doen, maar het is altijd goed onze gezichten te laten zien.

We moeten best ver weg parkeren en ik heb geen jas aan.  Daar heb ik meteen spijt van, want het miezert en is koeler dan ik dacht.  Wij zijn letterlijk van hoog zomer naar herfst gegaan, vijftien graden verschil met vorige vrijdag is het vandaag!

Gelukkig heeft Rick een jas in zijn auto en gaat die voor mij halen.  Anders was ik niet verder gegaan, want ik heb al pijn genoeg zonder het koud te hebben. Mijn artrose in mijn knieen en enkel en fibromyalgie zijn absoluut niet blij met dit weer.

Met de jas aan is het stukken beter en we lopen eerst langs een soort braderie met standjes met zelfgemaakte producten. Rick mompelt alweer iets van "helemaal niet echt Oktoberfest", maar tja, ik vind het toch wel leuk dat ze zoiets organiseren.

Een Duitse dame, die in ons stadje woont, regelt het allemaal.  Zij is dan ook Frau Buergermeisterin, ik zie haar langslopen.  We lopen door de "poort" met Oktoberfest en het Beierse vlagpatroon.  We hebben inmiddels flinke trek en Rick neemt een pasty van Pure Pasty en ik de goulash, die werkelijk heerlijk is, maar natuurlijk eigenlijk Hongaars in plaats van Duits.  Wel heel erg lekker en vooral ook warm is het!

Erbij haalt Rick een niet Duits biertje en voor mij een ook niet Duits wijntje.  We zien geen bekenden en besluiten terug naar de auto te lopen.  Opeens zijn er dan toch een heel aantal bekenden.  Nelly vraagt over Orion en Mary en David ook.  Laurie, de burgemeester van Vienna, is er en ook zij heeft op Facebook gezien dat wij een nieuwe hondenbaby hebben. Zijn foto wordt door iedereen bewonderd.

Voor we het weten is er een uur van bijpraten voorbij.  Dat maakt het toch leuk om naar dit soort evenementen te gaan.  Iedereen wil Orion ontmoeten maar daarvoor moet hij eerst over zijn angsten heen.

Thuis laat Rick de honden uit, want vooral mijn rechterbeen doet enorm veel pijn.  Zowel mijn knie als mijn enkel "willen" niet.  Hopelijk wordt dat beter, want ik heb maandag en dinsdag rondleidingen.  Zoals het nu voelt gaat dat erg moeilijk worden, maar het is iedere dag weer anders.

Rick wil nu weleens echt Oktoberfest bier gaan drinken en doet dat bij Gordon Biersch.  Ik houd het bij wijn, want hun bier is mij te bitter.  Het is gezellig aan de bar en Rick neemt ook nog een Belgisch biertje.

Daarna gaan we naar boven naar AMC.  We hebben kaartjes voor Miss Peregrine's Home for Peculiar Children. We zitten in de nieuwe zaal met stoelen, die naar achteren kunnen en trillen met de film.  Het is een echte Tim Burton film, vind ik, maar erg goed. Ik ben nu ook heel benieuwd naar de boeken van Ransom Riggs.

Na een brand is een van mijn favoriete restaurants in de mall, Seasons 52, weer open.  Ik heb er gereserveerd en we krijgen meteen een tafel.  Tot mijn vreugde staat hun paddestoelensoep weer op het menu en die is zo lekker!!

Als hoofdgerecht heb ik varkenshaas met zoete aardappelpuree en een heel lekker mengsel van haricots verts, spek en mini uitjes.  Rick heeft een caprese salade en een flatbread, hij kan het niet eens op. Ja Hyun is een heel goede serveerster en ik ben heel blij dat dit restaurant weer open is!

Thuis kijken we tv, maar ik houd ook Orion bezig zodat Cosmo wat rust heeft.  Opeens spelen die twee toch weer en kan ik mijn knie en enkel rust geven.  Het is werkelijk zo gewoon met Orion tot er een vreemdeling komt.  Hopelijk kan dat morgen een stuk beter worden.

Zondag

Alweer is Orion rond half zeven wakker, maar dit keer gaat hij weer lief slapen nadat Rick hem uit heeft gelaten.  We kunnen zelfs tot negen uur blijven liggen.  Het miezert buiten nog steeds en daardoor lokt opstaan niet echt.

Als we ons eindelijk naar beneden hebben gesleept laten we de honden gauw uit.  Dan rijden we naar Starbucks voor ons ontbijt.  Ik neem dit keer een warme Americano met suikervrije vanillesiroop.  Overal staan posters voor de pumpkin spice smaak, maar ik kan die na al die jaren hier nog steeds niet erg lekker vinden.

Na het ontbijt gaat Rick boodschappen doen en ik besluit ondanks de kniepijnen, geen idee wat ik er gisteren mee gedaan heb, een half uur op de elliptical te doen.  De honden houden me gezelschap en zo'n half uur gaat snel.

Als Rick thuiskomt neemt hij Orion mee voor een kort loopje.  Ik neem intussen mijn douche en heb zo even tijd alleen met Cosmo.  Diens leven is opeens op zijn kop gezet en hij weet vaak nog niet wat hij ervan moet denken volgens mij. Als ik hem niet zo leuk met Orion zou zien spelen zou ik me schuldig gevoeld hebben.

Intussen is het lunchtijd en we halen salades van Cava.  De mijne neem ik volgens hen zonder proteine, maar dat is helemaal niet waar.  Ik heb linzen, quinoa, feta en yoghurt dille dressing, allemaal proteines.  Men denkt zo vaak dat alleen vlees proteine is. Het smaakt in ieder geval allemaal zeer goed bij elkaar.

Eindelijk ook wat monarch vlinders op onze buddleia!

Voor Mark de trainer komt zet ik Orion in zijn bench en doe Cosmo in de badkamer, beiden met een gevulde Kong.  Ze zijn rustig tot de deurbel gaat en Mark binnenloopt.  Dan wordt Orion helemaal agressief, blaffen, springen, we kunnen er bijna niet overheen praten.

Mark denkt dat hij misschien mishandeld is want dit is niet normaal voor een vier maanden oude pup.  We mogen hem uit zijn bench laten en Mark weet precies wat te doen.  Wij moeten ook een soort grom geluid maken en een zakje met een ketting op de grond gooien.  Daarmee houdt Orion inderdaad meteen op met blaffen. 

Dat grom geluid moet ons stop signaal worden.  Deze trainingsmethode gebruikt geen snoepjes en dat vind ik fijn, want het is zo'n gedoe.  We trainen met dat geluid, maar in dit geval vindt Mark een bijzondere lekkernij, die vreemdelingen alleen mogen geven, bij uitzondering een goed idee. Orion vindt hem meteen een stuk aardiger als hij stukjes Goudse kaas krijgt.

We oefenen ook dat de honden, want Cosmo wordt ook opnieuw getraind, niet naar de voordeur mogen rennen als de bel gaat.  Dat duurt even, maar het werkt goed.  Na een paar uur vraagt Mark dan ook of we Lorraine en Patricia kunnen vragen te komen.  Zij gaan de komende paar dagen tijdens mijn rondleidingen de honden een paar keer uitlaten.

Dit is een heel goede oefening, want Orion blaft eerst weer tegen ze.  Met onze nieuw aangeleerde "BAH" grauw houdt hij al snel op.  Sneller dan met Mark is alles rustig en geeft Patricia hem de zo begeerde kaas.

Patricia en Lorraine vertrekken weer en dan hebben we een korte sessie buiten.  Het gros van de training moet echter binnen plaatsvinden, zodat de honden zich kunnen concentreren zonder afleidingen buiten.  Ik ben zo blij dat ik dit bedrijf heb gebeld!  Mark was de eerste in de VS, die dit programma (Australisch van oorsprong) startte en heeft bijna dertig jaar ervaring met eerst politiehonden trainen en nu dit.

Het is al bij vijven als hij afscheid neemt.  Over elf dagen komt hij terug en intussen moeten wij natuurlijk onze aangeleerde dingen consequent in actie brengen en een kwartier tot twintig minuten intensief met de honden trainen.  Ik ben er heel serieus in, want ik wil rustige honden die niet bang zijn.

Ze zijn uitgeput!

We vragen Patricia en Lorraine nog eens te komen en dit keer is Orion duidelijk bekend met ze.  Ik heb er alle vertrouwen in dat het de komende dagen goed zal gaan en dat is wat ik vandaag wilde bereiken.  Er is nog veel te doen, maar te weten hoe we die agressie jegens vreemdelingen kunnen beperken was het belangrijkste.

Niet alleen de honden zijn doodmoe van al dit werk, wij ook.  Ik heb er zelfs flinke hoofdpijn van, maar dat kan te maken hebben met de ongemakkelijke keukenstoelen waar we op zaten.  Toch heb ik zo'n voldaan gevoel dat we echt op de goede weg zijn met Orion.

Voor we gaan eten laat Rick Orion nog een keer uit en komt niet blij binnen.  "We hebben een probleem", zegt hij en laat mij een wit stukje worm in de poep zien.  Het ziet eruit als een stukje lintworm, maar ik ben natuurlijk geen expert. Dat wordt dus niet Orion langzaam introduceren bij de dierenarts, zoals de trainer voorstelde en ik verderop in de week hoopte te doen.  Morgen zal Rick hem erheen nemen. 

We zijn al jaren niet bij P.F. Changs geweest en gaan dat restaurant weer eens uitproberen.  Het is als nieuw met veel nieuwe dingen op het menu.  Rick neemt loempiaatjes en ik een kop hete en zure soep (letterlijk vertaald, want die heb je in Nederland niet, maar zo lekker!).

Veel mensen hebben al voor Halloween versierde tuinen en onderweg moeten we erg om deze debatterende Trump en Clinton skeletten lachen

Als hoofdgerecht besluiten we twee gerechten te delen.  We weten al dat we het pittige kipgerecht lekker vinden en willen ook het Singapore kipgerecht met groentes proberen.  We krijgen er geen spijt van en smullen van het lekkers.  We vinden beiden ook de porties heel redelijk, in plaats van de enorme hoeveelheid bij Chinese restaurants.

Met de rekening komen een paar "fortune cookies".  Ook die hebben we al jaren niet gehad, want we eten zelden bij Chinese restaurants.  De mijne zegt dat de oplossing die ik zoek is waar ik het niet verwacht.  Ik ben benieuwd.

Thuis gaan de voeten omhoog en de hondjes zijn ook moe, ik zie ze althans niet spelen of wat ook.  Misschien moet ik ze ook iedere dag vier uur trainen.  Aan het einde konden we ook zien dat ze er klaar mee waren.  Dat is niet veel anders dan mensen, in ieder geval, al moeten wij nu als honden gaan denken.  Ik ben heel blij dat ik de training begonnen ben!