Hillwood Mansion & Gardens

Op deze eerste lentedag is het eindelijk ook weer eens echt lenteachtig weer.  Dat maakt het toch weer een heel stuk makkelijker om op te staan.  Alleen niet voor Saskia, want zij heeft weer hoofdpijn en blijft liggen tot haar medicijn werkt.

We eten samen ontbijt als Saskia opstaat en dan vertrekt zij naar school en ik naar boven voor mijn uur cardio.  Daarna spring ik gauw onder de douche, want Anja komt straks om samen naar Washington te gaan.  "Whoo, ha ha, text message", hoor ik mijn telefoon Minion roepen terwijl ik mijn haar was.

Saskia vraagt of ik haar lunch kan brengen.  Ik maak die dus gauw en als Anja komt rijden we eerst even langs de high school om hem af te leveren.

Daarna stel ik mijn GPS in op de Hillwood Mansion in Washington.  Zoals altijd laat die drie routes zien en ik kies de kortste over de 123 en Chain Bridge de rivier over en de stad in.  Zo komen we door een gedeelte van Washington dat Anja nog onbekend is.

Na een half uurtje rijden we het terrein van het museum op.  Hier ben ik al een paar keer eerder geweest, maar voor Anja is het de eerste keer.  We kopen bij het bezoekerscentrum kaartjes en kunnen over ongeveer drie kwartier mee met de volgende rondleiding.

Dat komt mooi uit, nu hebben we (denken we althans) ruim de tijd om te lunchen in het cafe.  Dat heeft een lekker menu en we bestellen beiden een salade met wilde paddestoelen en blauwe kaas, Anja zonder zalm, ik met.

Doordat we zoveel te bepraten hebben merken we niet hoe snel de tijd gaat.  Tot ik om kwart over een op mijn horloge kijk en we nog maar een kwartier hebben voor de rondleiding begint.  Dit is wel erg lang wachten op een salade!  Wij denken dat de serveerster ons vergeten was, want als we wat zeggen komt ze meteen met ons eten aanlopen.

Dat is erg lekker, maar we moeten ook snel eten om op tijd te zijn.  We halen het precies en gaan met Diane mee door het huis lopen.  En dat is de ene prachtig ingerichte kamer na de andere, beginnend met de eetkamer met schilderijen van de Nederlandse schilder Dirk Langendijk.

Al ben ik hier al een paar keer geweest, er staat zoveel moois dat ik weer van alles nieuws zie.  Er zijn allerlei porceleinen serviezen, schilderijen, vazen, veel Russische en Franse kunst.  De eigenaresse en bewoonster van dit huis wilde het van het begin af aan tot een museum maken en dus is het ook zo ingericht.

Marjorie Merriweather Post was de erfgename van de stichter van het Post bedrijf.  Haar ouders stierven vrij jong waardoor zij ook als jonge vrouw al een vermogen erfde.  Ze trouwde vier keer met o.a. de succesvolle bankier E.F. Hutton en de Amerikaanse ambassadeur Davies.  Met hem woonde ze ook een tijdje in Rusland, waar haar interesse in de Russische kunst werd opgewekt.

Genietend van al het moois en al fotograferend lopen we door het huis.  Diane vertelt interessant over het leven van Marjorie, haar dochters en de geschiedenis van de kunst, die we zien.  Na iets meer dan een uur is de rondleiding afgelopen en hebben wij een hoofd vol met Russische en Amerikaanse geschiedenis.  Grappig is dat de twee andere mensen in onze groep respectievelijk uit Oekraine en Rusland kwamen, hen sprak dit alles dus zeker aan!

Ook erg mooie juwelen en zeker mijn smaak

We lopen nog even door de kassen waar deze maand allerlei orchideeen bloeien.  Daarna bezoeken we de "dacha", een replica van een Russisch boerenhuis.  Hierin is een mooie tentoonstelling over Catharina de Grote van Rusland te bezichtigen.  Ook hier bekijken en lezen we alles, er is heel wat moois te zien.

Na nog een wandeling door de tuinen, die nog erg kaal zijn met een enkele krokus, lopen we terug naar de van.  Door druk Washington, want het spitsuur is begonnen, rijden we terug.  We rijden door mooie buurten, waaronder Georgetown en dan vind ik het nooit zo erg in langzaamrijdend verkeer te staan.

Op de I-66 geldt HOV, wat betekent dat er alleen auto's met twee of meer passagiers op mogen.  Dat schiet dus lekker op tot we net voor onze afrit weer even in de file komen te staan.  Dit gebied heeft het slechtste verkeer van de VS, maar het is ook begrijpelijk waarom het zoveel mensen aantrekt.

Thuis neem ik afscheid van Anja en wacht dan op Laura om me een massage te geven.  Dat wordt vandaag een pijnlijke!  Die was dus zeker nodig.  Ik heb er altijd zo'n haat-liefde verhouding mee.  Ik weet dat de massages helpen, maar ik tel ook de minuten tot ze voorbij zijn, hoe aardig Laura ook is.

Na afloop vind ik dat ik wel weer mijn lievelingsmaaltijd van sushi heb verdiend en bestel die van Yama.  In gezelschap van Snickers en Meike, die me ongeveer de viseitjes de mond uit staren, smul ik ervan.  Saskia is er met vriendinnen op uit.

Vervelend vind ik wel dat Saskia om 9 uur nog niet thuis is, terwijl ze een vroege dag heeft morgen.  Ik kan haar telefonisch niet bereiken en ze beantwoordt sms-jes niet.  Dan bel ik Laura maar, want ik weet dat Saskia daar eerder heenging.

Zij heeft Saskia ook al een tijdje niet gezien of gehoord en belooft wat mensen te sms-en.  Niet veel later krijg ik een sms-je van Saskia dat ze op weg naar huis is, pfff.   We hebben net een aantal Amber alerts gehad en wonen toch in een stedelijk gebied, al is Vienna een van de veiligste plekken in Virginia.  Mijn moederhart is tenminste weer gerustgesteld!

Op Facebook doen mensen aan "Throwback Thursday" en ik ook zo af en toe.  Vandaag vond ik onderstaande foto van onze tweede vakantie in Aruba tien jaar geleden.  Dit jaar gaan we er weer heen en ik miste het vorig jaar ook echt, geen idee wat die attractie tot dat eiland toch is!  Kai en Saskia vooral zien er nu toch wel heel anders uit!

Foto's van vandaag staan hier.

Smithsonian American Art and Portrait Gallery museum

Al heel vroeg neemt Rick afscheid voor een paar dagen.  Hij gaat met een stel collega's naar Charlotte, North Carolina, rijden voor een team building bijeenkomst.  Die zijn hier vrij populair en ongeveer eens per jaar heeft Rick er zo een, helemaal bedoeld om het onderlinge samenwerken te bevorderen door elkaar in ontspannen niet-werk omgeving mee te maken.

Ook Saskia heeft een vroege dag, maar ik blijf op deze weer koude en druilerige dag juist langer liggen.  Mijn nieuwe ComfortU kussen is heerlijk en dat maakt het nog moeilijker uit de veren te kruipen.  Net na negenen moet ik er toch echt aan geloven van mezelf.

Rick heeft heel lief de koffie al klaargezet, ik hoef enkel de aan knop in te drukken.  Daarna laat ik Cosmo uit, want het regent en de sneeuw is al bijna weggesmolten wat alles een modderige boel maakt.  Wat dat betreft is een langharige hond niet makkelijk en met pas schone vloerbedekking wil ik helemaal voorkomen dat die meteen weer bruin worden.  Zelfs met goed afdrogen zit er nog viezigheid aan Cosmo's poten!

Na mijn ontbijt ga ik naar boven om een uur interval op de elliptical te doen.  Ik blijf er iets langer opstaan om de een na laatste aflevering van Downton Abbey af te kijken.  Door mijn late start is het na mijn douche alweer ruim lunchtijd.

Het weer is miezerig en koud en niet bevorderlijk voor mijn humeur.  De van heeft benzine nodig en terwijl ik hem opvul bij de Shell besluit ik dat ik zin heb in een dunne bagel met tonijnsalade van Manhattan Bagel.  Terwijl ik zit te eten bedenk ik dat ik er vanmiddag echt op uit moet om de blues te bestrijden.  Onvoorstelbaar hoeveel invloed het weer op mijn gemoed heeft, heel ergerlijk.

Zin om in de regen naar de metro te lopen heb ik echter niet en in onze directe omgeving zijn er wel wat musea, maar in vuurwapens of Air and Space ben ik niet geinteresseerd en het Fairfax Museum trekt me ook niet echt.  Ik heb wel gelezen dat er een nieuwe tentoonstelling is in het American Art Museum in Washington waar ik interesse in heb.

Hopend dat er zo midden op de dag plekken open zullen zijn, besluit ik in de parkeergarage van de metro te parkeren.  Ik heb geluk, want er rijdt net iemand weg uit een heel gunstige parkeerplaats.  Dat zie ik als een teken dat het zo heeft moeten zijn en mijn humeur verbetert direct.

Als ik net in de trein zit belt Christine en tot ik de tunnel inga kletsen we bij.  Daarna lees ik mijn Kindle en voor ik het weet zijn we bij Metro Center.  Van daaraf is het museum slechts een paar, wel heel door merg en been gaande koude, blokken lopen.

In de metrostations bloeien de kersenbloesems al 

De Washingtonian metrostations zijn een genot voor fotografen met al hun lijnen

Het American Art Museum en de Portrait Gallery, twee verschillende Smithsonian musea onder een dak, zijn, zoals alle Smithsonians, gratis te bezoeken.  Dat blijf ik toch een groot goed vinden.  Zo is al het moois hier voor iedereen toegankelijk en te bekijken.

Eenmaal binnen in het mooie gebouw loop ik direct naar de speciale tentoonstelling, Modern American Realism.  Deze spreekt me enorm aan en heeft schilderijen van een paar van mijn favoriete Amerikaanse schilders, Edward Hopper en Paul Cadmus.  Ook andere schilderijen en beelden spreken me hier erg aan en ik lees alles wat erbij geschreven staat.

Mooi beeld van moeder met kind

Zo'n drie kwartier later heb ik het allemaal gezien en gelezen en loop door de rest van het gebouw.  Er zijn drie verdiepingen met kunst en portretten.  Vooral de grote neon kaart van de VS van Nam June Paik moet ik altijd zien en de mooie oude hal met gebrandschilderde ramen op de bovenste verdieping (zie foto's).

Deze dame (Duane Hanson) ziet er zo echt uit dat je bijna tegen haar gaat praten!

De hele VS in neon en tv's met programma's die met de staten te maken hebben

Het is al na vieren als ik terugloop naar de metro.  Dat betekent dat het spitsuur is en dus druk.  Dan loop ik toch maar liever een stukje verder naar een station voor Metro Center, zodat ik een zitplaats krijg.  Het is bij Federal Triangle ook druk, maar ik kan meteen zitten.  Het volgende station staat iedereen hutje mutje.

We hebben een heel praatgrage chauffeur, die af en toe echt grappige dingen zegt tegen de mensen in de trein en degenen wachtend op het perron.  Ook geeft hij af en toe "safety tips", allemaal even grappig.  Ik mag het altijd wel als er een beetje humor te vinden is bij het Metro personeel.

Naar de auto lopend ben ik zo blij dat ik gegaan ben!  Het zou zoveel makkelijker zijn geweest thuis te blijven, maar dit was stukken interessanter en leuker.  Saskia komt ook net terug van haar mentoren van een kleuter bij de basisschool.  Dat blijft ze graag doen.

In de brievenbus ligt een dunne enveloppe van Christopher Newport University, Saskia staat daar op de wachtlijst.  Gelukkig is dit een school waar ze eigenlijk ook geen interesse in heeft.  Nu is het nog wachten op James Madison University en Virginia Tech, maar Saskia verwacht niet daar aangenomen te worden.  Gelukkig hebben we dit weekend alles naar VCU gestuurd om haar officieel in te schrijven.

Voor mijn avondeten haal ik sushi van Yama.  Het smaakt zoals altijd zeer lekker.  De komende dagen wordt eindelijk wat warmer weer voorspeld, ik zie er enorm naar uit!  De berichten voor volgende week stemmen me echter niet blij dus ik hoop maar dat dat allemaal niet te gebeuren staat.  Morgen begint de lente en gewoonlijk is het hier dan al veel warmer en bloeiender.

Foto's van vandaag staan hier.

Orchideeen symphonie

Ricks wekker gaat vanochtend weer gewoon op tijd, maar de scholen zijn twee uur verlaat dus Saskia en ik kunnen blijven liggen.  Ik vertrek zelfs na mijn lekkere wafels ontbijt en koffie vroeger dan Saskia naar de sportschool.

Dit winterse plaatje hoop ik vanochtend voor het laatste te zien dit seizoen!

Door de besneeuwde buurt rijd ik naar Anytime Fitness.  Daar wacht Sharon me al op.  Het wordt weer even flink afzien voor een uur, maar met gezellig tussen het huffen en puffen door bijpraten gaat het snel.  Na afloop doe ik nog een half uur op de elliptical en haast me dan naar huis.

Het ziet er nog zo winters uit!

Rick belt en instrueert me erop uit te gaan, weg uit de besneeuwde buurt.  Dat laat ik me geen tweede keer zeggen en loop, gedeeltelijk over de weg, want de stoepen zijn weer eens niet schoongemaakt, naar de metro.   Bij Federal Center SW stap ik weer midden in de stad uit.  Ook daar heeft het natuurlijk gesneeuwd, maar daar is maar weinig van over.

Als eerste besluit ik te gaan lunchen bij het Mitsitam Cafe in het American Indian Museum.  Hun menu is nog steeds het wintermenu en ik bestel weer eens mijn favoriete ceviches, met witte vis en baby inktvisjes.  Het smaakt weer prima!

Dan loop ik naar de overkant naar de Botanic Garden.  Een paar weken geleden waren Anja en ik hier ook voor de Orchid Symphony.  Die is zo mooi dat ik er wel een paar keer heen wil of meer.  Het is gratis dus niets weerhoudt me ervan.  

Een boompje buiten bloeit al

Zodra ik de tuin binnenstap ben ik in een andere wereld.  Vergeten zijn de kou en sneeuw en mijn zintuigen worden gevuld met warmte, kleur en prachtige muziek.  Wat een genot allemaal, ik ga op een bankje zitten en geniet met volle teugen.

Daarna maakt mijn fototoestel weer eens overuren.  Deze tentoonstelling duurt een paar maanden en natuurlijk bloeien orchideeen ook uit.  Daardoor zijn er nu een aantal, die ik de vorige keer niet zag.  Het is hier in ieder geval heerlijk vertoeven.

Na heel wat foto's wordt het toch wel heel warm en loop ik via een heel modderige Mall terug naar het Smithsonian metrostation.  Het Washington Monument staat nog steeds gedeeltelijk in de steigers dus misschien is het maar goed dat de kersenbloesems dit jaar later zullen bloeien.  Hopelijk zijn die steigers tegen die tijd weg.

Terug in Vienna haalt Saskia mij op van de metro.  Rick komt thuis met de mededeling dat hij zin in Indiaas eten heeft.  Nou, dat heb ik ook altijd.  We gaan bij Curry Mantra 3 eten en zien op hun bezorgwagen dat er ook een vierde restaurant komt.  Ze hebben dan ook echt heel erg goed eten, het restaurant zit vol Indiase mensen.

Ricks tandoori kip

We delen de heel erg lekkere gefrituurde spinazie met druiven en yoghurt als voorafje.  Ik bestel als hoofdgerecht de saag paneer, spinazie met Indiase verse kaas.  Gisteren Iers eten, vanavond Indiaas, welk I land ga ik morgen culinair bezoeken (Rick gaat op reis).  Italie is het meest logisch, maar ik denk dat ik een letter verder ga naar Japan of zo.

Foto's van vandaag staan hier. 

Sneeuwerige St. Patrick's Day

De scholen zijn dus voor de elfde keer deze winter gesloten vanwege winters weer.  Ricks kantoor is vanochtend ook gesloten en hij besluit van huis uit te werken.  Sharon sms-t dat de wegen er slecht bij liggen en we besluiten de personal training naar morgen te verzetten.

Als ik beneden kom zie ik weer een flinke witte hoed op de tafel op het deck.  Gauw pak ik de lineaal en meet dat er 9 inches zijn gevallen (ongeveer 22,5 centimeter) en het sneeuwt nog steeds.  Rick is inmiddels al bezig de stoepen en opritten schoon te maken met de sneeuwblazer.  Dat ding hebben we deze winter zeker goed kunnen gebruiken!

We hebben met deze sneeuwval op 17 maart alle oudere records verbroken.  Er is nog nooit eerder op deze datum zoveel sneeuw gevallen en zo laat in maart is dat sowieso hoogst ongewoon.  Het is natuurlijk wel mooi en Cosmo vindt het heerlijk.

Na mijn ontbijt ga ik dan ook even de tuin in met hem om wat foto's te maken.  Hij dartelt en eet wat sneeuw en wil niet met mij mee terug naar binnen.  Hij is een echte sneeuwhond!

Rick heeft dit weekend onze belastingen klaargemaakt voor de accountant.  Die gaan we wegbrengen en zo zien we ook hoe de wegen eraan toe zijn.  Dat valt, behalve in de buurt, alles mee.  Gelukkig, want we hebben St. Patrick's Day plannen voor vanavond.

De wegen zijn tenminste schoon

Op de terugweg halen we een vroege lunch bij Plaka Grill.  Ik smul weer van hun avgolemono soep.  Daarna moet ik van mezelf een uur gaan sporten.  Ik stel de elliptical op een interval in en kijk weer Downton Abbey.  Helaas heb ik inmiddels bijna alle afleveringen gezien en dan zal ik op zoek moeten naar een andere onderhoudende serie.

Met het haardvuur aan computer ik de rest van de middag.  Dan verkleed ik me in mijn groene trui, want met St. Patrick's Day word je geacht iets groens te dragen anders mag je geknepen worden.  Er zijn meer Ieren in de VS dan in Ierland en deze feestdag wordt hier uitgebreid gevierd.  Rick heeft ook veel Iers bloed in zich, vandaar de rode haren van hem, Kai en Saskia.

We hebben voor het avondeten afgesproken met Shadi en Frank (beiden geen druppel Iers bloed net als ik, zij is Iraans en hij Duits) bij The Old Brogue in Great Falls.  Wij zijn wat vroeg en gaan eerst een biertje drinken in de bar.  Daar is het druk met allerlei mensen in groen gekleed, sommigen hebben de gekste costuums aan en de sfeer zit er goed in.  Ik neem een Bud Light in een flesje met klavertjes erop.

We hebben om zes uur onze reservering en ik ga vast aan het tafeltje zitten, terwijl Rick op Shadi en Frank wacht.  Ik bestudeer ook meteen het menu en het neemt niet lang voor ik mijn keuzes heb gemaakt.

De anderen komen binnen en een Iers bandje begint te spelen.  De sfeer zit er al gauw goed in, er wordt meegeklapt en gezongen.  Het eten is ook heerlijk.  Als voorafje nemen Rick en ik de gerookte zalm. Shadi en Frank de banger rolls, wat wel een heel groot voorafje is, ik mag dan ook een hapje van Shadi proeven en ben blij met mijn keuze.

Als hoofdgerecht nemen Shadi en ik beiden de zalm en spinazie "en croute" zonder saus.  Die worden echter wel met saus bezorgd.  Gelukkig duurt het maar een paar minuten voor we het gerecht zonder saus krijgen.  Het smaakt werkelijk fantastisch lekker!

Rick heeft de shepherd's pie en Frank de beef bourguignonne.  Intussen luisteren we naar het bandje dat ook een paar bekende liedjes speelt.  Als dessert nemen we allemaal behalve Frank, die de broodpudding kiest,  de whiskey cake.  Gelukkig is dat maar een kleine portie en de paar hapjes, die ik ervan neem erg smakelijk.

Een bekend liedje

Na het dessert vertrekt iedereen rap en wij nemen dus ook maar afscheid.  Door een sneeuwerig landschap dat met watten gevuld lijkt te zijn rijden we terug naar huis.  Deze sneeuwval was wel erg mooi, de bomen en struiken lijken wel bestrooid met poedersuiker.  Toch mag het van mij meteen allemaal wegsmelten!

Sneeuwfoto's van vandaag staan hier

Nog een gezellig weekend met het hele gezin

Zaterdag

Om tien over half acht word ik wakker en voel me ook echt heel wakker.  Rick ligt nog op een oor, dus ik draai me ook nog maar even om.  Voor mijn gevoel niet veel later staat Rick op.  Ik kijk op mijn horloge en het is bijna half tien!  Meteen merk ik de verwarring, mijn wekker staat nog op wintertijd en hier is vorig weekend de zomertijd ingegaan.  Gauw stel ik de tijd correct in.

Het is buiten heerlijk weer en Rick kondigt aan dat hij naar Starbucks in Vienna wil gaan joggen om ontbijt te halen.  Nu heb ik al een hele tijd niet hardgelopen, maar mijn voeten en enkels voelen tegenwoordig wat beter aan en met mijn nieuwe Montrail schoenen wil ik wat hardlopen ook wel weer eens proberen.

We besluiten op de vlakke stukken en de heuvels af hard te lopen en de heuvels op op een goed tempo gewoon lopend te nemen.  We komen onderweg een heel aantal andere joggers tegen.  Dit lenteachtige weer is zo uitnodigend om buiten te sporten!

Een half uurtje later komen we bezweet en al bij Starbucks aan.  Ik bestel mijn Americano dan ook met ijs.  Rick neemt wel een warme latte, maar met een beker ijswater.  Helaas zijn de meeste ontbijtsandwiches uitverkocht en ik wil dan maar liever een power breakfast sandwich van Panera.

Panera houdt om elf uur op met ontbijt serveren, dus ik jog er gauw heen, terwijl Rick nog op de drankjes bij Starbucks wacht.  Net voor elven loop ik Panera binnen en net na elven ben ik aan de beurt om te bestellen.  De medewerkster checkt nog even of ze nog ontbijt serveren, gelukkig is dat het geval, anders had ik ertegen geprotesteerd, want het is maar een paar minuten na elven.

Met mijn sandwich loop ik weer naar buiten, maar zie Rick nergens.  Die blijkt naar de andere Starbucks gegaan te zijn, want hij vond zijn sandwich van de eerste Starbucks niet te pruimen.  Ik ben dus maar extra blij met mijn power sandwich, die altijd even lekker smaakt.

We lopen terug naar huis en daar is inmiddels de rest van het gezin ook uit de veren.  Rick gaat met Katja aan het werk met haar belastingen (ze krijgt heel wat terug).  Ook Kai en Saskia moeten een belastingbiljet invullen.  Voor hun drieen is het nog simpel, een 1040EZ.   Dat is voor Rick en mij wel anders en wij moeten alles voor de 20ste bij onze accountant hebben (15 april is de belastingendag hier).

Het is zulk mooi weer en Rick gaat buiten met buurman Ross praten.  Ik loop in mijn korte mouwen ook naar buiten en buurvrouw Lorraine komt er eveneens bij.  Onvoorstelbaar wat een lekker weer is het opeens  met 18 graden!  De zon voelt zeer lekker warm aan, maar we hebben ook weer een "winter storm watch", maandag schijnen we weer sneeuw te krijgen, tien tot vijftien centimeter, bah!

Katja wordt opgehaald door haar vriendin Morgan voor de St. Patrick's Day bar crawl in Arlington.  Rick zal haar daar later vanavond van ophalen.  De andere twee willen hun eigen ding doen vanmiddag.

Rick en ik gaan naar Sweet Leaf voor een lichte lunch.  Ik bestel de knapperige boerenkool, heel lekker en pittig, en een linzensalade.  Rick heeft een wrap.  We eten alles op hun terrasje op.  Zo raar, die temperatuursverschillen, op en neer gaat het telkens!

Omdat het zulk prachtig weer is willen we de honden ook wel mee de natuur in nemen en daar heeft Kai ook wel oren naar.  We kiezen daar Scott's Run voor.  Daar staat de parkeerplaats voller dan ik hem ooit heb gezien!  Gelukkig is er nog net een plek voor ons.

We lopen naar de waterval en de honden (en wij ook) genieten.   We zijn duidelijk niet de enigen, ik heb het hier nog nooit zo "druk" (nog niets vergeleken bij een zondagse wandeling op een mooie dag vroeger  in de Treek in Nederland vergeleken) meegemaakt!

Eenmaal bij de waterval klimmen Rick en Kai flink met de honden.  Ik neem wel foto's, dat geklim is niets voor mij.  Kai neemt Django helemaal de heuvel op en Rick en ik nemen Cosmo mee over het pad.  Het landschap lokt hier uit tot op rotsen klimmen en heel wat mensen doen dat.

De honden hebben duidelijk lol samen en spelen veel.  Als ik Cosmo zo met Django zie denk ik dat een vriendje voor hem heel leuk zou zijn.  Nadeel is dan dat we ook voor twee honden zouden moeten betalen als we op reis gaan.  We gaan erover nadenken.

Thuis maakt Rick zijn auto schoon en ik geniet van de warme zonnestralen lezend voor het huis.  Saskia gaat hardlopen met Kaylee en Kai gaat binnen werken aan zijn vertalingen.  Eigenlijk wil ik dat deze warme dag niet af gaat lopen, maar geleidelijk vertrekt de zon achter de huizen en dan wordt het al gauw wat te koel met de wind.

Met dit mooie weer heeft Rick zin om te grillen en daar zijn we allemaal voor te vinden, want zo kan Saskia ook meeeten.  Rick en ik gaan dus boodschappen doen (met een extra lijstje van Saskia) bij Whole Foods.  Ik wil graag zalmburgers, Saskia veggie burgers en de mannen biefstuk kabobs.

Daarbij hebben we paprika, tomaat, ui en courgette voor Saskia en mij als groentekabobs op de grill.  Het smaakt allemaal zeer lekker en zomers.  Een paar uur later haalt Rick Katja op van haar bar crawl.  We blijven nog lang nakletsen op deze alweer laatste avond dat de twee oudsten thuis zijn.

Snack tijd!

Zondag

Na lekker uitgeslapen te hebben gaan Rick, Kai en ik op Kai's verzoek naar Crepe Amour voor ons ontbijt.  Katja heeft een flinke kater na haar bar hoppen en vraagt of we voor een crepe mee kunnen brengen.  Ik bestel weer de "Madagascar" met verse aardbeien, bosbessen en mango, erg lekker!  De mannen hebben hartige crepes, die er ook erg lekker uitzien.

Thuis gaat Katja na haar crepe verorberd te hebben toch maar weer terug naar bed.  Zij en Kai moeten vanmiddag terug naar hun respectievelijke kamers.  Hopelijk komt Katja niet in winters weer terecht, want er zijn nu voor het grootste deel van Virginia "winter storm warnings" afgeroepen.  Richmond ligt net buiten dat gebied dus hopelijk heeft Kai er helemaal geen last van.

Voor mijn sporten doe ik vandaag gauw een half uur op de elliptical.  In meer heb ik geen zin.  De afgelopen week heb ik volgens Fitbit bijna 100000 stappen gezet dus een paar minder mag vandaag best.

Voor Kai als eerste vertrekt gaan we nog even lunch halen bij Panera.  Na een paar uur terug op bed voelt Katja zich gelukkig ook weer wat mans.  Een goede lunch helpt daar ook bij.  We nemen afscheid van Kai, die altijd licht reist en helpen dat Katja mee met inpakken.

Haar auto zit vol met spullen en haar twee dieren als ze tegen vieren ook de oprit afrijdt.  Inmiddels is het begonnen heel licht te sneeuwen dus ik duim hard dat Katja geen zwaar weer gaat krijgen aangezien de storm uit het zuidwesten komt en zij daarheen moet.  

Tegen zevenen sms-t ze dat ze vaststaat op de I-81 omdat er een ongeluk is gebeurd.  Een uur later is ze eruit, maar nog steeds niet thuis.  Intussen sneeuwt het hard. Nog even duimen dat ze veilig op honk komt!

Wij sluiten dit weekend af met pizza en kijken naar een nieuwe aflevering van Once Upon A Time.  Het ziet ernaar uit dat we morgen weer een witte wereld zullen hebben.  De scholen zijn morgen voor de elfde keer deze winter gesloten.  Wat een winter!

PS: Eindelijk tegen negenen sms-t Katja dat ze veilig thuis is na een verschrikkelijke reis!  Ze heeft over de gewoonlijk 3,5 uur durende reis meer dan vijf uur gedaan.  Intussen is het hier een helemaal witte wereld.

Katja alweer 24!

Vannacht heb ik wat slecht geslapen en ben om half negen zo klaarwakker dat ik maar opsta.  Terwijl ik alvast wat uitpak krijg ik een sms-je van Katja uit de kamer naast de onze of we ergens kunnen gaan ontbijten.  Het is vandaag haar vierentwintigse verjaardag dus dat vind ik prima.

Rick is al naar zijn werk, Saskia vertrekt net naar school en Kai wil niet mee en zo wordt het een gezellig moeder-dochter ontbijt.  Katja's keuze valt op het Amphora restaurant vlakbij.  Daar hebben we al heel lang niet meer gegeten en tot mijn verbazing is het er best druk.

"Zullen we op mijn verjaardag toasten met mimosa's?", vraagt Katja en dat lijkt mij erg leuk.  Alleen is Katja haar rijbewijs weer eens vergeten en op haar leeftijd moet ze nog altijd ID kunnen tonen dat ze oud genoeg is om alcohol te drinken.

Kijkend naar Katja's teleurgestelde gezicht stel ik voor haar ID te gaan halen, terwijl zij aan het tafeltje blijft wachten.  Het restaurant is tenslotte maar vijf minuten rijden van ons huis.  De mimosa's smaken nu extra lekker en we toasten op Katja's gezondheid.  Ook de koffie en Katja's french toast en mijn eiwitten groentenomelet smaken prima.

Intussen krijg ik een sms van Saskia of we haar lunch kunnen brengen.  We halen een vegetarische sandwich bij Whole Foods en geven die bij Saskia's school af.

Dan is het voor mij tijd om thuis te sporten.  Een uur interval op de elliptical al kijkend naar Downton Abbey.  Het lijkt wel of ik niet weg ben geweest.  Kai en Katja vermaken zich intussen met het kijken naar oude foto's.

Het was goed voor die twee om een paar dagen samen te zijn, want Katja verzuchtte regelmatig dat ze het gevoel heeft dat Kai en Saskia een hechtere relatie hebben dan Kai en zij.  Ik denk dat die paar dagen hebben geholpen ze weer wat nader tot elkaar te brengen.

Katja gaat daarna een paar uur studeren voor haar medical school testen en Kai aan het vertalen.  Voor de lunch haal ik op verzoek van de jarige avgolemono soep van Plaka Grill.   Die is lekker licht en gaat er goed in.

Halverwege de middag gaan we naar het Angelika Film Center om naar The Grand Budapest Hotel te gaan. Kai gaat ook mee en we zijn het er na afloop over eens dat het een zeer vermakelijke film is.  Echt een aanrader, het is een bizar verhaal, maar loopt goed en is bij tijden humoristisch en bij tijden spannend.

Na afloop lopen we nog even de Target binnen voor wat boodschappen.  Dan haasten we ons naar huis, want de tijd begint te dringen en we hebben een reservering voor het avondeten in Washington.  Thuis verrast Saskia Katja met een chocolade "pie" van Pie Gourmet, omdat zij op Pi Dag jarig is.

Katja's keuze voor haar verjaarsmaaltijd is gevallen op Oceanaire.  Dit is een visrestaurant, maar gelukkig kunnen ze ook een erg lekker uitziende veganistische pastamaaltijd voor Saskia maken.  Katja en ik delen een dozijn oesters als voorafje.

De anderen nemen daarna een hoofdgerecht, maar dat is mij teveel.  Ik bestel het voorafje van de  ahi tonijn "poke" en de spinazie salade.  Als ik vooraf had geweten hoe groot die porties zouden zijn, had ik alleen het tonijn gerecht genomen.  Ik kan het allemaal bij lange na niet op, maar het is wel heel erg lekker.

Als toetje wacht Katja een verrassing.  Het restaurant trakteert haar voor haar verjaardag op een baked Alaska (in Europa omelette Siberienne geheten).  Het is genoeg voor ons allemaal, maar we eten er niet teveel van.  Katja wil namelijk nog graag naar Georgetown Cupcake.

Die winkel zal om negen uur sluiten en we halen het net op tijd.  Er staat nog wel een flinke rij buiten dus hopelijk haalt Katja het nog.  Rick parkeert de van en Kai, Saskia en ik blijven in de auto wachten.  Rick sms-t dat ze er, ondanks dat het na sluitingstijd was tegen de tijd dat zij naar binnen konden, toch nog geholpen worden.

Met heel wat lekkere cupcakes komen ze terug in de van.  Ik kan er echt geen meer op vanavond, maar de anderen vinden er ergens nog plaats voor.  We kijken nog gezellig wat tv en dan voelen we de jet lag toch weer en zoeken ons bed op.

Alfama, Chaido en Bairro Alto en terugreis

Woensdag

De tijd vliegt en onze laatste dag in Lissabon is alweer aangebroken.  Lerend van het gehaast van gisteren hebben we besloten vanochtend eerst te gaan ontbijten en daarna pas te douchen.  Dat is een stuk relaxter!

Tja, over dat ontbijt kan ik niet genoeg goeds zeggen!  Het is smullen geblazen en ik ben blij dat we morgenochtend ook nog tijd zullen hebben er een laatste keer van te genieten. 

Naast ons zit een Nederlands gezin en ik vroeg me gisteren al af hoe die nu vakantie konden hebben.  Vanochtend hoor ik de jongste kinderen met een onvervalst Amerikaans accent Engels spreken dus mysterie opgelost, duidelijk een NederAmerikaans gezin als het onze.

Weer boven op de kamers maken we ons klaar voor een dag door Lissabon lopen.  De gids van Rick Steves gaat weer mee en we beginnen met zijn Alfama wandeling, die bij het Castelo Sao Jorge, het hoogste punt in de stad, begint.

We klimmen dus naar boven door pittoreske straatjes en heel veel kleurrijke graffitti.  Daar is Lissabon ook vol van, zelfs de trammetjes, die de heuvels opgaan, hebben graffitti erop.  Soms is het heel artistiek en nemen Katja en ik er foto’s van.

Eenmaal boven bij het kasteel kopen we toegangskaartjes voor 7 euro per persoon.  Rick Steves vindt dat erg veel voor wat het is, maar wij vermaken er ons toch tenminste een uur.

Eerst nemen we allerlei foto’s van het prachtige uitzicht over de stad en daarna beklimmen we de oude kasteelmuren.  Deze stammen nog uit de tijd van de Moren en het kasteel was een tijdje het koninklijk paleis.  De dictator Salazar renoveerde in de jaren ’60 gedeeltes ervan.  Toch ook weer interessant.

Na het kasteel uitgebreid bezichtigd te hebben beginnen we aan de wandeling van Rick Steves.  De Alfama is een kronkelige oude buurt, zo gebouwd om bezetters te verwarren.  Nog steeds hebben de meeste huizen geen eigen keuken of badkamers en worden die met verscheidene buren gedeeld.

Het is zeker een pittoreske buurt, maar wij hebben inderdaad soms moeite de weg er te vinden.  Na wat zoeken komen we op het pleintje aan waar Rick Steves het restaurant A Tasquinha aanraadt.

Het heeft een leuk terrasje en is duidelijk niet ontdekt door de toeristen.  De eigenaar ziet mijn gids en vertelt dat Rick daar inderdaad drie jaar geleden heeft gegeten.  Ik vertel hem dat ik dan wel geen toeristengidsen schrijf, maar wel een dagelijks blog en dat ik zijn restaurant daarin zal vermelden.  Bij deze doe ik dat dus.

En helemaal terecht, want het toeristenmenu, wat slechts tien euro kost, bestaat uit groentesoep, een keuze uit gegrilde sardines (de lekkerste, die ik ooit gehad heb) of vlees met saus (de kinderen kiezen dat en Katja heeft er spijt van, want dat is wat taai), een dessert (te zoet voor mij, maar de kinderen smullen ervan), wijn, bier of non-alcoholisch drankje en een espresso!  Zeer goed eten voor heel weinig geld is het.

Dat niet alleen, het restaurant ligt ook aan een pittoresk pleintje dat me wat aan Parijs doet denken.  We nemen dan ook ruim de tijd om van onze lunch te genieten voor we weer verder gaan.  

Van de werkelijk verschrikkelijk gastvrije eigenaar krijgen we ook nog als afscheid een klein glaasje van de plaatselijke Ginja likeur.  Katja geeft die van haar dit keer maar aan Kai.

Door de kronkelende, steile straatjes van de Alfama lopen we verder.  “Raak de weg hier lekker kwijt”, schrijft Rick Steves in zijn gids.  Nou, dat doen we ook zeker, want we volgen duidelijk zijn route niet.  Geeft niet, alle wegen leiden naar de rivier en we zien oude dametjes de was uithangen, sinaasappelbomen en overblijfselen van de carnaval van vorige week.

Na wat omzwervingen komen we bij de kathedraal terecht.  Dit bouwwerk is eeuwenoud en zeker van buiten de moeite waard.  Van binnen is het donker en somber en kun je niet zo goed het schilderwerk op het plafond boven het altaar zien.

We kopen kaartjes voor het klooster (voor 2,50 per persoon), maar daar heb ik eigenlijk spijt van.  Het zijn archeologische afgravingen en er staat een bord over wat er zoals is gevonden.  Na alles wat we hier de afgelopen dagen gezien hebben valt dit erg tegen.

Onze wandeling door de Alfama is nu afgelopen en die door Baixa, de aangrenzende buurt, hebben we gisteren al gedaan.  We gaan nu dus de wandeling door Chiado en Bairro Alto doen, maar dan omgekeerd van hoe die in de gids staat (van beneden naar boven, zeg maar).

We lopen eerst langs een overdekt winkelcentrum met dure winkels en ook net erbuiten zijn er heel wat winkels met grote namen. 

Het is er dan ook flink druk met winkelende mensen.  Wij hebben een paar souvenirswinkels bezocht, maar niet echt iets van onze gading gevonden, voor gewoon winkelen hebben we geen tijd.

Bij de ruines van het Convento do Carmen kopen we kaartjes om naar binnen te gaan.  Dit klooster werd door de aardbeving in 1755 gedeeltelijk verwoest en is nooit weer helemaal opgebouwd.  Het staat hier nog steeds als herinnering aan die vreselijke Allerheiligendag toen tienduizenden mensen het leven lieten.

We kijken er uitgebreid rond, de grote bogen met de diepblauwe lucht zijn zeer fotogeniek.  Er is ook een klein museum met onder anderen twee mummies van meisjes, die ik te eng vind om uitgebreid te bekijken.  Ik snap het kleine Franse meisje voor mij dan ook goed als ze er niet terug langs durft!

Na het klooster lopen we langs het hoofdkwartier van de nationale garde waar een geuniformeerde wacht staat.  Dan is de laatste bezienswaardigheid van vandaag de Sao Roque kerk. 

Die kerk is enorm indrukwekkend in zijn pracht en praal.  Er is zelfs een kapel voor St. Peter, die helemaal uit het Vaticaan komt met lapis lazuli en goud.  Alles is even prachtig en we nemen het allemaal in ons op.   Wat een verschil in interieurs bij de verschillende kerken!  Deze vind ik een stuk indrukwekkender dan de kathedraal.

Intussen hebben we volgens Fitbit alweer zes mijl en 61 trappen gelopen en de voeten doen pijn.  We lopen terug naar ons hotel langs het spoor van de San Gloria funicular. 

Eigenlijk hadden we het trammetje willen nemen, maar ik heb bijna geen euro’s meer en stom genoeg mijn pinpas in de hotelkamer gelaten.  We lopen dus naar beneden en voelen dan goed hoe steil het inderdaad is, lijkt wel een beetje op San Francisco, zo.  

Gisteren zag ik een winkeltje waar ze flessen met Ginja en Port verkopen.  Ik wil voor Rick een kleine fles van beiden meenemen.  Hier nemen ze ook geen credit cards aan, dus ik moet nu echt gaan pinnen om geld voor de taxi morgen te hebben.

We lopen terug naar het hotel waar ik mijn pinpas ophaal.  De kinderen blijven even in de kamer rusten.  Aangezien mijn pas in New Jersey al bijna werd geblokkeerd ben ik wat angstig dat ik geen geld uit de automaat ga krijgen ermee.  Gelukkig is die angst ongegrond en met genoeg euro’s voor de rest van de tijd ga ik terug naar de kamer.

Daar kijken we op Trip Advisor en Yelp naar een leuk restaurant in de buurt.  We vinden er een, maar eerst gaan we nog even gezellig op het terrasje bij Nicola zitten aan het grote plein zitten.  Daar delen we een bruschetta en een heerlijke sangria van rose gemaakt.

Dan lopen we naar Moma, het op Trip Advisor gevonden restaurant, maar dat is helaas gesloten.  Het ziet er permanent uit, maar misschien is het alleen op woensdagavond. 

Aan restaurantjes hier geen gebrek en vrijwel overal is er een zeer ijverige bediende, die een menu in je gezicht drukt met acht of tien talen en je in zijn restaurant probeert te lokken. 

Echter heb ik mijn verschrikkelijke maaltijd van de eerste avond nog vers in mijn geheugen en we gaan niet bij het eerste het beste restaurant zitten.   Iedere keer zoek ik op mijn telefoon de recensies op en het ene restaurant krijgt twee sterren, het volgende drie en dan weer een.

Maar dan lopen we langs Joao de Grao en die naam komt me bekend voor.  Inderdaad geeft Trip Advisor dit restaurant vier sterren en er zijn veel recensies.  We nemen er dus plaats buiten op het terras.

Het wordt een onderhoudend etentje.  Het eten is prima, Katja en ik hebben de gegrilde sardines en Kai een kipgerecht.  Verder is er veel vertier, accordeon spelers en trompet spelers en vrolijke toeristen en lokale mensen.

De accordeon spelers spelen op Katja’s verzoek “Happy birthday” (zij is vrijdag jarig) en krijgen daar natuurlijk iets voor.  Er komen ook een aantal verkopers langs, een ervan heeft een Afrikaanse olifant, die ik voor Saskia wil kopen.

De man blijkt nota bene uit Senegal te komen en zo heb ik opeens een hele Franse conversatie over bekende plekken van toen wij daar woonden.  Waar dat Frans nou opeens weer vandaan komt na al het Portugees leren?  Het zal zijn omdat het mijn eerste tweede taal was, maar ik blijf een zwak voor die taal houden. 

De eerste avond kwamen we terug in het hotel met een pastel de nata van Cafe Gelo en toen vroeg de receptionist of we er niet een voor hem mee hadden.   De avond daarop vroeg hij waar de pasteitjes waren.

Vanavond willen Katja en Kai nog zo’n laatste zoetigheid en Katja stelt voor er dan een extra te kopen voor de receptionist.  Dat doen we en zij geeft het aan hem.  Hij zegt dat hij maar een grapje maakte, maar neemt de lekkernij toch heel dankbaar aan.

Boven op de kamer pakken we al zoveel mogelijk in, want de wekker zal morgenochtend vroeg gaan.   Ik kijk ook naar CNN International over de verdwenen Boeing 777.  Morgen zullen we daarmee gaan vliegen en het voelt toch een beetje vreemd, al weet ik heel goed dat de kans dat er iets mis zal gaan gering is.

Donderdag

Om half zeven gaat mijn telefoonwekker, maar ik ben al een hele tijd wakker.  Het zal zijn dat ik altijd bang ben door mijn wekker heen te slapen, maar ik heb dus weer niet lekker geslapen.  Toch ben ik vrij uitgerust als ik opsta.

Katja is ook al wakker en begint aan haar toilet.  Kai heeft gisteravond al gedoucht en dus minder tijd nodig.  Ik douche, pak mijn toiletspullen in en ben dan klaar voor het ontbijt.  De andere twee gelukkig ook al snel.

Zo vroeg, net na zevenen, zitten er nog maar weinig mensen in de zaal en de schalen zijn ook helemaal vol met lekkers.  Nog een keer genieten we van de gerookte zalm, verse papaya en andere heerlijkheden.  Echt een aanrader, deze Avenida Palace, zoals qua locatie als qua gerieflijkheid, service en eten.  En via Booking.com zeker niet duur voor wat je krijgt.

Na het eten brengen we de bagage naar beneden en belt de receptionist een grotere taxi voor ons.  Die komt vrijwel meteen en alle bagage past.  De chauffeur mijdt ook al het spitsverkeer en voor minder dan de helft voor wat ik voor de heenweg betaalde komen we weer bij het vliegveld aan.

Daar is het even zoeken naar de juiste balie om in te checken bij TAP Air Portugal.  Er staat een lange rij, maar die gaat erg snel en voor we het weten hebben we onze instapkaarten en kunnen naar de gate. 

We werden wel gewaarschuwd dat die gate ver weg is en daarmee is niets te weinig gezegd.   De veiligheidscontrole gaat vrij snel, maar daarna lopen we en lopen we en eindelijk zien we onze gate!  Gelukkig is er ook een standje dat water verkoopt, want we hebben er dorst van gekregen.

Katja en ik hebben in Lissabon gezocht naar een winkel met Pandora bedeltjes en die niet gevonden.  Hier op het vliegveld zien we er eindelijk een.  Ze hebben twee bedeltjes, die vaak worden gekocht als souvenir en wij kiezen daar het trammetje van.  Ook leuk om nu hetzelfde bedeltje als Katja als aandenken te hebben.

Keurig op tijd gaan we aan boord van het Portugese vliegtuig, waar we met een bus heen worden gebracht.  Dit is een nieuwe luchtvaartmaatschappij voor mij om te vliegen.  We hebben enorm geluk, want zitplaatsen bij de nooduitgang en dus extra beenruimte.

Alleen is er mist in Londen waardoor men zegt dat we minstens een uur vertraging gaan krijgen.  We blijven echter wel allemaal in onze stoelen zitten en een half uurtje later vertrekken we opeens.  Wij hebben een heel ruime overstaptijd in Londen, dus geen probleem.

We krijgen een sandwich met kalkoen en kaas en een heel zoet aardbeiendrankje wat ik aan Katja geef als snack.   De hele weg lees ik verder in mijn spannende boek en na tweeeneenhalf uur landen we in Londen.

We vliegen recht over de stad en ik zie alle bekende bezienswaardigheden, zoals Big Ben en de Tower uit mijn raam.  Helaas gaat het te snel om een foto te nemen, maar nu heb ik weer zin om met Rick eens een reis door Engeland te maken.  Hij is ook dol op dit land dus daar krijg ik hem vast wel warm voor.

Eenmaal weer op aarde moeten we weer eerst met een bus naar de terminal worden gebracht.  Daarna volgt een heel lang durende veiligheidscontrole, want er is maar een poortje open.  Dan nog een paspoortcontrole en we moeten nieuwe instapkaarten halen bij United.

Dat is prima, want we hebben nu drie zitplaatsen naast elkaar in Economy Plus, maar ik wil een raamplaats en Kai ook en Katja wil juist een gangplaats.  Ik heb op mijn United app al gezien dat Economy Plus heel leeg is en we krijgen dan ook zonder problemen de plaatsen, die we willen.

Inmiddels rammelen de magen alweer en we gaan lunchen bij de pub in terminal 1.  Kai neemt een broodje met worst, Katja een lamsburger en ik de Aziatische salade met kruidenomelet.  Ik kan melden dat die laatste zo ongeveer de lekkerste vliegveldmaaltijd, die ik ooit heb gehad, is!

Om te drinken bestel ik een shandy.  Nostalgisch van vroeger en niemand in Engeland, die vraagt wat dat is.  Katja en Kai bestellen biertjes, maar de pints zijn een beetje teveel voor ons.

Na het eten gaan we wachten tot onze gate wordt aangekondigd.  Aangezien ik straks bijna acht uur in het vliegtuig moet zitten ga ik rondlopen en winkels kijken.  Ik koop een paar Engelse snoeperijen, waaronder de Polo pepermuntjes, die ik zo lekker vind.

Om half vier krijgen we te horen dat we naar gate B33 moeten.  Er staat dat dat een kwartier lopen is.  Het is inderdaad wel wat ver, maar een kwartier is zeker overdreven of je moet op een slakkengang lopen.  Niet dat er geen mensen zijn die dat laatste doen.

Het aan boord gaan gaat ook vlot en we vertrekken bijzonder snel van Heathrow.   De vlucht is comfortabel, het eten minder lekker dan op de heenweg, maar ach, het is vliegtuig eten.

Na mijn boek uitgelezen te hebben en dit blog bijgeschreven te hebben ga ik films kijken.  Ik begin met Philomena, een film, die ik al lang wilde zien en die is erg goed.  Daarna een romantische comedy, Austenland, die ik ook erg vermakelijk vind.  Bagage Claim is ook leuk, geen hoogstaande film, zeker, maar het verdrijft de tijd.

Zo’n anderhalf uur voor de landing krijgen we nog een erg lekker warm broodje met kaas en ham, een zakje crisps (chips) en een chocolaatje.  Mijn film is net afgelopen en de rest van de tijd luister in naar kanaal 9, waar je mee kunt luisteren met de verkeerstorens en piloten.  Altijd een leuk iets wat alleen United aanbiedt.

Keurig op tijd landen we op Dulles.  Het was acht uur vliegen, maar de tijd ging snel.  Nu moeten we nog door paspoortcontrole, die enorm langzaam gaat, want meerdere vliegtuigen zijn aangekomen en er zitten maar vier beambten.

De tassen zijn er dan ook al als we eruit komen.  Nog even in een lange rij voor de douane aansluiten en dan zijn we eindelijk buiten waar we enthousiast door Rick worden begroet.

Het is hier weer flink koud met temperaturen onder het vriespunt en gelukkig heeft Rick een winterjas voor me mee.  Onderweg naar huis vertellen we Rick van alles en thuis geef ik hem de meegebrachte port en ginja.  We drinken nog een night cap, Rick probeert de port alvast en gaan dan moe naar bed.  

Het was een lange reis, maar het oh zo waard om het mooie Lissabon en Sintra te kunnen bezoeken.  Hierbij wil ik ook iedereen, die gereageerd heeft, bedanken voor de leuke reacties.  Helaas ontbreekt me even de tijd om op iedereen individueel te reageren, maar ik heb ze allemaal gelezen en leuk gevonden.

De foto's van de laatste dag in Lissabon staan hier.

Tot slot een paar video's (heel donker in het restaurant) van de twee Fado zangers: