Al heel vroeg neemt Rick afscheid voor een paar dagen. Hij gaat met een stel collega's naar Charlotte, North Carolina, rijden voor een team building bijeenkomst. Die zijn hier vrij populair en ongeveer eens per jaar heeft Rick er zo een, helemaal bedoeld om het onderlinge samenwerken te bevorderen door elkaar in ontspannen niet-werk omgeving mee te maken.
Ook Saskia heeft een vroege dag, maar ik blijf op deze weer koude en druilerige dag juist langer liggen. Mijn nieuwe ComfortU kussen is heerlijk en dat maakt het nog moeilijker uit de veren te kruipen. Net na negenen moet ik er toch echt aan geloven van mezelf.
Rick heeft heel lief de koffie al klaargezet, ik hoef enkel de aan knop in te drukken. Daarna laat ik Cosmo uit, want het regent en de sneeuw is al bijna weggesmolten wat alles een modderige boel maakt. Wat dat betreft is een langharige hond niet makkelijk en met pas schone vloerbedekking wil ik helemaal voorkomen dat die meteen weer bruin worden. Zelfs met goed afdrogen zit er nog viezigheid aan Cosmo's poten!
Na mijn ontbijt ga ik naar boven om een uur interval op de elliptical te doen. Ik blijf er iets langer opstaan om de een na laatste aflevering van Downton Abbey af te kijken. Door mijn late start is het na mijn douche alweer ruim lunchtijd.
Het weer is miezerig en koud en niet bevorderlijk voor mijn humeur. De van heeft benzine nodig en terwijl ik hem opvul bij de Shell besluit ik dat ik zin heb in een dunne bagel met tonijnsalade van Manhattan Bagel. Terwijl ik zit te eten bedenk ik dat ik er vanmiddag echt op uit moet om de blues te bestrijden. Onvoorstelbaar hoeveel invloed het weer op mijn gemoed heeft, heel ergerlijk.
Zin om in de regen naar de metro te lopen heb ik echter niet en in onze directe omgeving zijn er wel wat musea, maar in vuurwapens of Air and Space ben ik niet geinteresseerd en het Fairfax Museum trekt me ook niet echt. Ik heb wel gelezen dat er een nieuwe tentoonstelling is in het American Art Museum in Washington waar ik interesse in heb.
Hopend dat er zo midden op de dag plekken open zullen zijn, besluit ik in de parkeergarage van de metro te parkeren. Ik heb geluk, want er rijdt net iemand weg uit een heel gunstige parkeerplaats. Dat zie ik als een teken dat het zo heeft moeten zijn en mijn humeur verbetert direct.
Als ik net in de trein zit belt Christine en tot ik de tunnel inga kletsen we bij. Daarna lees ik mijn Kindle en voor ik het weet zijn we bij Metro Center. Van daaraf is het museum slechts een paar, wel heel door merg en been gaande koude, blokken lopen.
Eenmaal binnen in het mooie gebouw loop ik direct naar de speciale tentoonstelling, Modern American Realism. Deze spreekt me enorm aan en heeft schilderijen van een paar van mijn favoriete Amerikaanse schilders, Edward Hopper en Paul Cadmus. Ook andere schilderijen en beelden spreken me hier erg aan en ik lees alles wat erbij geschreven staat.
Zo'n drie kwartier later heb ik het allemaal gezien en gelezen en loop door de rest van het gebouw. Er zijn drie verdiepingen met kunst en portretten. Vooral de grote neon kaart van de VS van Nam June Paik moet ik altijd zien en de mooie oude hal met gebrandschilderde ramen op de bovenste verdieping (zie foto's).
Het is al na vieren als ik terugloop naar de metro. Dat betekent dat het spitsuur is en dus druk. Dan loop ik toch maar liever een stukje verder naar een station voor Metro Center, zodat ik een zitplaats krijg. Het is bij Federal Triangle ook druk, maar ik kan meteen zitten. Het volgende station staat iedereen hutje mutje.
We hebben een heel praatgrage chauffeur, die af en toe echt grappige dingen zegt tegen de mensen in de trein en degenen wachtend op het perron. Ook geeft hij af en toe "safety tips", allemaal even grappig. Ik mag het altijd wel als er een beetje humor te vinden is bij het Metro personeel.
Naar de auto lopend ben ik zo blij dat ik gegaan ben! Het zou zoveel makkelijker zijn geweest thuis te blijven, maar dit was stukken interessanter en leuker. Saskia komt ook net terug van haar mentoren van een kleuter bij de basisschool. Dat blijft ze graag doen.
In de brievenbus ligt een dunne enveloppe van Christopher Newport University, Saskia staat daar op de wachtlijst. Gelukkig is dit een school waar ze eigenlijk ook geen interesse in heeft. Nu is het nog wachten op James Madison University en Virginia Tech, maar Saskia verwacht niet daar aangenomen te worden. Gelukkig hebben we dit weekend alles naar VCU gestuurd om haar officieel in te schrijven.
Voor mijn avondeten haal ik sushi van Yama. Het smaakt zoals altijd zeer lekker. De komende dagen wordt eindelijk wat warmer weer voorspeld, ik zie er enorm naar uit! De berichten voor volgende week stemmen me echter niet blij dus ik hoop maar dat dat allemaal niet te gebeuren staat. Morgen begint de lente en gewoonlijk is het hier dan al veel warmer en bloeiender.
Foto's van vandaag staan hier.
2 reacties:
Zo maak je van een sombere regendag toch een leuke interessante dag!! Heerlijk die vooruitzichten voor de komende dagen!!
Zeker hielp het deze saaie dag door te komen!
Een reactie posten