Sintra

Al om kwart over negen gingen we gisteravond naar bed en ik viel meteen in een diepe slaap.  Ik had ook dat maskertje van het vliegtuig weer aangedaan, want er viel veel licht van andere ramen de kamer binnen.  Vier uur later schrok ik wakker met veel pijn in mijn schouders en nek.  Gauw een pijnstiller genomen en weer snel in slaap gevallen, dit keer zonder masker.

Pas om zeven uur doe ik mijn ogen weer open en doezel wat verder tot acht uur.  Dan heb ik, na bijna elf uur in bed, ook echt wel genoeg geslapen.  Katja en Kai duidelijk ook, want met niet veel moeite krijg ik hen ook uit bed.  Ik was trouwens blij met mijn fan geluid op mijn laptop vannacht, want in de kamer naast mij huilt een baby onophoudelijk, zodra ik dat geluid uit heb gezet.

We maken ons klaar en gaan dan ontbijt eten.  Het ontbijt zit gratis bij het hotel inbegrepen en wij verwachten het typische Europese buffet met wat plaatselijk lekkers, ham, kaas, verschillende broodjes etc.  Dat is meestal al een stuk lekkerder dan wat je als gratis ontbijt in de VS krijgt (eerlijkheidshalve zijn die hotels in de VS ook een stuk goedkoper meestal).

Als we op de tweede verdieping uitstappen zien we eerst een prachtige zaal met kroonluchters.  Dit hotel is werkelijk prachtig en het ligt naast het historische station, dus ik schat dat het uit de laat 19e eeuw stamt.  De eetzaal even verderop is even prachtig met grote kroonluchters.

We worden welkom geheten en krijgen een tafeltje en heerlijke sterke koffie.  Het buffet overtreft werkelijk al onze verwachtingen.  We hebben (en zeker ik) al heel vaak in Europese hotels gelogeerd, maar zoiets heb ik nog nooit gezien.  Er is van alles, van gerookte zalm tot verse mango en papaya.

Gewoonlijk eet ik niet zoveel voor het ontbijt, maar dit keer is mijn bord wel vol en ik neem me voor de andere lekkernijen te laten voor de andere ochtenden.  Wat een luxe is dit en we genieten met volle teugen.  Meestal is het ontbijt maar even gauw gauw, maar hier blijven we toch wat langer genieten.

We hebben echter gepland rond half tien de trein van station Rossio naast ons hotel naar Sintra te nemen en dat lukt ook.  We kopen een retourtje en de trein vertrekt letterlijk twee minuten later.  We moeten onze kaartjes valideren bij poortjes en gelukkig openen die en we stappen in.  Het zijn dubbeldekker treinen hier en boven is alles al bezet, maar beneden kunnen we plaatsnemen.

Zo'n 35 minuten later komen we na een aantal andere stations bij het eindpunt Sintra aan. Daar lopen we naar het oude centrum en we weten dat we tenminste het Pena Paleis, Kasteel van de Moren en Nationale Paleis hier willen bekijken.

Voor je ergens aankomt heb je toch geen idee wat je moet verwachten.  "Het Kasteel van de Moren en het Pena paleis zijn beiden op flinke heuvels gebouwd" weten. Wat is flink?  Voor de een is elke heuvel een flinke klim, de ander vindt een halve berg pas een heuvel.

Nou, hier in Sintra is die heuvel een halve berg!  We kunnen het paleis niet zien liggen, maar het kasteel wel en dat torent boven het stadje uit.  Katja loopt, ondanks mijn waarschuwingen, op dunne sandaaltjes, maar Kai en ik hebben goede schoenen aan.

Mag ik hier ook even reclame maken voor Montrail?  Wat een super trekschoenen zijn dat!  Mijn oude paar is meer dan tien jaar oud en nog steeds mijn favoriet.  Dit nieuwe paar heb ik nooit eerder gedragen en na 9 mijl (bijna 15km), 20000 stappen en 163 "trappen" (volgens Fitbit) heb ik geen blaar en geen voetpijn!

We besluiten, hoe hoog dat Kasteel van de Moren ook lijkt te liggen, te gaan lopen.  Het is een prachtige wandeling, maar ik moet toegeven dat ik af en toe vooral Kai moet terugfluiten om even op adem te komen. Niet zozeer dat ik buiten adem ben, maar mijn hart racet zo snel.  Het is de stairmaster keer tien.

Het zijn ook allemaal "kinderkopjes" en een oneven eeuwenoud pad.  Ik sta versteld dat Katja het lukt zonder problemen te lopen (hoewel ze na een tijdje wel over haar enkel en heup klaagt).  We klimmen en klimmen en ik krijg soms het gevoel dat we er nooit zullen komen!

We zaten in de trein met 3 oudere Amerikaanse dames en ik hoorde hen zeggen dat ze een bus gingen nemen.  Toen dacht ik nog "hoe typisch Amerikaans om maar niet te lopen",  maar nu zie ik dat zij deze tocht zeker niet vol hadden gehouden!  De gids, die zij hadden overdreef allerminst.

Maar na zo'n drie kwartier zijn we bij de ingang van het Moorse kasteel.  Daar kopen we kaartjes voor zowel het Moorse kasteel als het Pena paleis.  We hebben al heel wat geklommen en het hoogste punt van het kasteel lijkt nog twee keer zo ver!

Toch gaan we naar dat hoogste punt klimmen.  Onderweg hebben we de prachtigste uitzichten over Sintra en Lissabon, onder anderen.  Zo mooi allemaal, we vergeten bijna dat we compleet buiten adem zijn.  Die Moren moeten een supergoede conditie gehad hebben!  En, zoals Katja opmerkt, zeker een plek waarvandaan je van heel ver ziet als er een aanval komt!

Van hieruit zien we op een andere heuveltop ook het Pena Paleis liggen.  Dat lonkt, maar niet voor we meer water hebben gekocht.  Dat was een misrekening op de weg naar boven.  Het is niet heel warm (zo'n achttien graden met flinke bries), maar door de inspanning van het klimmen droogden we toch uit.   Zorg dus voor water als je ooit die klim begint!

Met water en vol goede moed beginnen we aan de tocht naar het Pena Paleis.  Die is allerminst minder inspannend dan die naar het kasteel.  Ik moet toegeven dat ik dit allemaal een beetje onderschat had.  Zo vaak lees je een gids en wordt er zoveel tijd voor iets uitgetrokken en dan zijn wij ruim binnen die tijd klaar.  Dit keer werd in ieder geval hoe inspannend de paden naar de bezienswaardigheden zijn zeker niet overtrokken.

Dat gezegd geniet ik van ieder van die inspannende stappen.  De tuinen rond het paleis zijn adembenemend en opeens is daar dan het kleurige paleis wat voorheen een klooster was.  Onze al gekochte kaartjes geven toegang tot de tuinen en het paleis zelf.

We fotograferen eerst uitgebreid buiten en lopen dan met onze mond open door het prachtige interieur.   Als we klaar zijn is het al bijna half twee en rommelen de magen flink.  Gelukkig is er een cafeetje met een leuk terrasje.

Als lunch kiezen we een wrap met ham en kaas.  Als snack daarna kopen we ook queijadas, een lokale specialiteit.  Dit zijn mini cakejes, zoet dus, maar alweer erg lekker.  Ik eet hier meer zoetigheden dan ooit, ha ha.

We besluiten niet gewoon weer terug naar de hoofduitgang te lopen, maar via de "meren" naar die uitgang.  Dat is heel mooi met veel prachtige natuur en bloemen en de meertjes zijn ook zeer pittoresk.  Deze uitgang komt echter uit op een autoweg.

Via allerlei haarspeldbochten en af en toe opzij springend voor naar boven rijdende toerbussen lopen we terug naar Sintra.  Dat is verder dan we verwachtten, maar na een uurtje zien we eindelijk de rode daken weer.

Door het stadje lopend valt ons een winkeltje op waar je een plaatselijke Ginjinha kunt proberen.  Dit is een chocolade bakje waar je de plaatselijke kersenliqueur "Ginja" in doet.  Wij zijn natuurlijk nieuwsgierig en voor 1 euro mogen we het proberen.

We pakken een chocolade bakje, vullen het met ginja, en worden geinstrueerd de helft eerst te drinken.  Dan moeten we het bakje eten met de rest van de likeur.  Erg lekker moet ik zeggen!

Katja wil graag op een terrasje iets drinken en we strijken neer op dat van het Hockey Cafe.  Het voelt goed om weer te zitten, moet ik zeggen!  We hebben vandaag onze calorieen wel verbrand, denk ik zo.  De "kinderen" nemen een biertje (hoewel, dat -tje hoeft er niet bij) en ik een glas rose.

Het is lekker in de warme zon zitten zo!  Maar ja, we willen ook de Palacio Nacional, waar we op uitkijken hier,  bekijken en de tijd begint te dringen, dus we rekenen af.

Bij het Nationale paleis kopen we kaartjes en dan ben ik zo blij dat we dit gedaan hebben!  Dit paleis stamt uit de 14e eeuw en is tijdens de grote aardbeving hier in 1755 wel flink beschadigd, maar genoeg uit de Middeleeuwen is nog te zien.

Dat niet alleen, maar iedere kamer is even mooi.  Soms gewoon om zijn eeuwenoude staat, maar meestal vanwege echte pracht en praal.  Ik kan wel zeggen dat ik dit een van de mooiste paleizen, die ik ooit heb gezien, is.

Eenmaal weer buiten overleggen we wat we willen doen.  Ik heb van een online vriendin een aanbeveling voor een restaurant hier gekregen, maar we zijn nog lang niet hongerig en het is pas net na vijven.  Na wat overleg besluiten we terug naar Lissabon te gaan en daar te kijken waar we willen eten.

Net als op de heenweg staat onze trein terug al klaar.  Online las ik over allerlei problemen met het Portugese treinsysteem, maar gelukkig hadden wij daar helemaal geen last van.  Ja, een poortje werkte eens niet, maar dan probeerden we een andere met succes.

Dit keer kunnen we wel boven zitten en het lijkt wel sneller te gaan.  Op de hotelkamer, slechts een paar meter van het station, kijken we naar restaurant recensies.  We willen zeker geen herhaling van gisteravond!

Gek genoeg valt de keuze op de Leao D'Ouro vrijwel naast het hotel.  Gisteravond wilden we daar ook al eten, maar waren te moe om tot zeven uur te wachten.  Dit keer krijgen we meteen een tafeltje in dit restaurant dat al in de 19e eeuw hier begon.

Het blijkt inderdaad een goede keuze.  Mijn inktvissalade is heerlijk, hoewel te veel, gelukkig wil Katja het ook wel proberen.  Katja heeft vier oesters als voorafje, die ze binnen een mum van tijd opheeft.  Kai daarentegen heeft een heel interessant voorafje.

Kennelijk is het hier in Portugal ook de bedoeling dat voorafjes worden gedeeld.  Mijn inktvissalade was al heel veel, maar Kai's Portugese worst voorafje is zeker bedoeld voor meerdere personen.  De serveerder denkt dat duidelijk ook, want geeft ons allemaal schone bordjes.

Prima, want Katja en ik willen die interessante worsten ook best proberen.  Er is een bloedworst bij en die vind ik dus heel erg lekker.  De andere twee kunnen niet over het feit dat die van bloed is gemaakt heen.  Ik plaag ze en vraag of hun biefstuk of kip dan bloedloos is.  Volgens beiden is dat zo.

Als hoofdgerecht bestellen we alle drie het typisch Portugese gerecht "bacalhau" (kabeljauw).  Het is lekker, maar het heeft graten, iets waar onze kinderen zeker niet aan gewend zijn.  Ik moet toegeven dat dit nooit mijn favoriete vis is, waar dan ook ter wereld, maar het smaakt allemaal lekker.

Terwijl we zitten te eten komt er een heel grote groep binnen, die vrijwel het gehele restaurant vult.  We kunnen niet meteen bepalen welke nationaliteit(en), maar een paar ervan zijn zeker Amerikaans, ook al kunnen we niet horen wat ze zeggen.  Ze gebruiken echter alleen een vork en geen mes, een duidelijk teken.

Terug in de hotelkamer kijken we tv en ik schrijf mijn blog.  Ik denk dat de volgende blog pas in het vliegtuig of thuis zal komen, want morgen hebben we een late reservering in een Fado restaurant en donderdagochtend vertrekken we vroeg alweer naar huis.  Misschien lukt het me woensdagavond nog te schrijven.

Heel veel foto's van vandaag staan hier