Reis naar en eerste dag in Lissabon

Zaterdag

Rick is de enige van het gezin, die op tijd op staat.  Hij heeft vanochtend de bat mitzvah van de dochter van een college.  Gewoonlijk zou ik ook meegegaan zijn, maar ik maak me liever klaar voor onze reis en zie erop toe dat Katja en Kai dat ook doen.

Na een gezamenlijk ontbijt doe ik drie kwartier op de elliptical boven en dan maken we ons allemaal, Saskia inclusief, klaar om te gaan lunchen.  De kinderen kiezen daarvoor Le Pain Quotidien.   Het is super lekker weer met zo’n 17 graden opeens en het kleine terrasje daar zit vol met mensen, die buiten eten.

Wij zoeken dus maar een tafeltje binnen.  Katja en ik nemen beiden de zalm tartine, Kai een erg lekker uitziend Mediterranees bord en Saskia een grote bak fruit salade.  Het is weer erg gezellig met mijn drietal en de kinderen vinden het ook duidelijk leuk elkaar weer te zien.

Na het eten is er sprake van om naar Target te lopen, maar Katja besluit dat ze toch liever naar Rite Aid gaat.  Daar hebben de anderen ook een paar dingen nodig.

Inmiddels is Rick ook weer thuis en doen we de laatste spullen in de tassen en laden die in de van.  We nemen afscheid van Saskia en Rick brengt ons naar Dulles Airport.  Rick parkeert even en gaat met ons mee inchecken.

Dat verloopt snel, want ik ben Premier.  Bij de ingang van de veiligheidscontrole zeggen we Rick gedag en beloven zodra we aangekomen zijn te sms-en (het zal voor hem als alles op tijd verloopt midden in de nacht zijn). 

Ook de veiligheidscontrole is helemaal niet druk en al snel zijn we er doorheen.  Katja, die een andere vlucht neemt via Manchester, omdat zij op mijlen reist, zal van de C gates vertrekken en Kai en ik met een overstap in Newark  van de A gates.

Naar die laatsten kunnen we lopen of de trein nemen.  We besluiten de benenwagen te nemen.  Katja heeft geen keuze en moet met de trein.  Zij wil gaan studeren voor haar vertrek, dus we nemen afscheid van haar tot we in Lissabon zijn.

De A terminal van Dulles is wel leuk 

Kai en ik lopen naar onze gate en wachten daar geduldig tot we aan boord kunnen.   Intussen koop ik nog even snel een masker om in het vliegtuig voor mijn ogen te doen, wie weet helpt het.  Ook koop ik een dunne, maar zeer lekkere blijkt later, reisdeken.  Ik vind die in het vliegtuig altijd ondingen.

Het vliegtuig naar Newark is maar een klein vliegtuig en ik moet mijn tas in het ruim laten doen.  Dat vind ik nooit zo fijn, maar er is geen plaats voor onder de stoel.  Gisteravond nog heb i keen programma gezien waar ze op verborgen camera’s toonden hoe op die manier electronica uit die tassen wordt gestolen.  Ik hevel mijn laptop en tablet dus over in Kai’s tas.

Zo’n vlucht naar Newark of New York is even opstijgen en dan vrijwel meteen weer dalen, dus er wordt enkel water rondgebracht.  Ik ben allang blij dat we op tijd vertrokken, want ik heb daar de laatste tijd met United Express niet zoveel geluk mee gehad.

Als we op Newark landen krijg ik een sms-je van Katja.  Haar vlucht is wel vertraagd, iets met een nooddeur, die niet sluit.  Uiteindelijk wordt dat bijna twee uur vertraging voor haar, maar ze zou vier uur overstaptijd in Manchester hebben, dus nog ruim voldoende tijd.

Kai en ik eten even een heel duur en zeer matig hapje bij een visrestaurant naast onze gate.  Het stuk zalm dat ik heb is wel lekker, maar wordt slechts met wat verlepte sla geserveerd, terwijl het op het menu een heel stuk beter klonk met tomaat en komkommer salade.  Enfin, het vult de maag even.

Ook onze vlucht naar Lissabon vertrekt op tijd en zal 6,5 uur duren.  Als er net met het bezorgen van het eten is begonnen, roept de piloot om dat er turbulentie komt en de flight attendants moeten gaan zitten.  Dat duurt maar en duurt maar en er is nauwelijks turbulentie.  Ik heb het wel meegemaakt dat ze met veel erger doorgingen met serveren.  Dit is maar een enkele trilling.

Heel vervelend vind ik het, want nu heb ik minder tijd om met mijn ogen dicht te liggen.  Slapen lukt me in het vliegtuig nooit.  Eindelijk hervatten ze het uitdelen van de maaltijden en nu kan dat opeens wel met wat turbulentie.  Omdat ik op het vliegveld al heb gegeten eet ik niet alles van deze maaltijd, maar voor de verandering is hij wel  lekker, pasta met mini gehaktballetjes.

Zodra alles is opgehaald doe ik mijn maskertje op en ga zo goed en zo kwaad als het gaat doezelen.   Het is een volle vlucht, maar de middelste stoel naast mij is een van de twee onbezette.  Fijn wat meer ruimte dus, ik zit ook in Economy Plus (Kai niet, die vond het prima het geld daarvoor te besparen) dus het is niet al te erg afzien.

Zondag

Drieeneenhalf uur van maar de meest comfortabele houding te proberen te vinden hoor en ruik ik dat het ontbijt wordt uitgedeeld.  Het maskertje was super en heeft denk ik wel geholpen met wat meer uitrusten.

Het ontbijt bestaat uit een bakje vruchten en een kleffe croissant.  De laatste anderhalf uur voor de landing doezel ik daarna nog verder.  Keurig op tijd na een eigenlijk, op de late maaltijd na, perfekte vlucht landen we in bewolkt Lissabon.

Kai heeft de hele vlucht films gekeken en dus letterlijk geen oog dichtgedaan.  We lopen naar immigratie waar het heel rustig is en na vertoon van ons Nederlandse paspoort worden we meteen verder gewuifd.  Ook de bagage komt vlot en wat ben ik blij om mijn tas te zien! 

Buiten is het nogal chaotisch met wie welke taxi krijgt en met mijn slaperige hoofd zie ik pas als we al op weg zijn dat er geen meter in de taxi zit.  Ik zeg tegen Kai dat deze vent ons vast gaat afzetten.  En jawel, hoor, het hotel is nog geen kwartier rijden en hij laat vrolijk een tarief van 33 euro op een kaartje zien! 

Mijn protesten dat ik heb gelezen dat het niet meer dan 20 euro zou moeten zijn zijn zinloos want hij spreekt (zogenaamd?) geen Engels en veinst mijn gebroken Portugees niet te begrijpen, grrrr!  In ieder geval kan ik Katja nog waarschuwen zeker een taxi met meter te nemen vanmiddag!

Gelukkig is de ontvangst in het hotel allervriendelijkst en probeer ik het taxi incident maar opzij te zetten.  Het is pas negen uur en tot onze verbazing is een van onze twee kamers al klaar.  Heerlijk!  De heel vriendelijke belman helpt met de bagage en Kai springt als eerste onder de douche.

Na mijn douche voelen we ons weer een beetje mens en besluiten eens te gaan kijken of we een restaurantje kunnen vinden.   We lopen naar buiten en horen dan een vreemd luid gemarcheer.  Het blijkt om een paar honderd soldaten te gaan, die voor ons hotel langs marcheren.

Zij worden gevolgd door een militaire band en die weer door soldaten op paarden.  Een indrukwekkend geheel is het wel, vooral de paarden.  Wij hebben natuurlijk geen idee wat de gelegenheid voor deze parade was.  Het lijkt geen speciale feestdag te zijn of zo.

Kai en ik vinden na wat zoeken een gezellige en drukke pastelaria.  We bekijken de lange menukaart en ik bestel de tonijnsalade tosti en Kai roerei met worstjes.  Het smaakt allemaal best, al zien we later een paar veel lekkerdere broodjeszaken.

We besluiten na het eten om niet in te kakken door de stad te gaan lopen.  Het is zelfs op deze ietwat somber en koele zondag zeer levendig met restaurantbediendes, die hun menu’s aanprijzen en lokalen en toeristen op de terrasjes.  Ook zijn er enkele winkeltjes open.

Ons hotel ligt naast het treinstation wat heel gunstig is, want we willen morgen proberen een trein te nemen ietsje de stad uit.  We bekijken hoe we daar kaartjes voor kunnen krijgen, maar wachten nog maar tot morgen om ze te kopen.

Na wat als een flinke wandeling voelt voor onze vermoeide botten zijgen we neer aan een tafeltje op een druk terrasje.  Het blijken voornamelijk Duitse toeristen te zijn en de reden is ook meteen duidelijk, het restaurant serveert enorme pullen bier.  Kai voelt zich natuurlijk eventjes helemaal thuis.

Inmiddels is Katja ook geland en we lopen terug naar het hotel om op haar te wachten.  Ook zij wil de viezigheid van de reis van zich afwassen.  Intussen kijkt Kai Duitse tv, zoek ik op Yelp wat een leuk restaurant voor het avondeten is en werk mijn blog bij.

Als Katja klaar is gaan we er weer op uit voor een wandeling.  Eigenlijk willen we een hop on hop off tour doen om een goed idee te krijgen over hoe de stad in elkaar zit.  Grappig genoeg raadt de verkoper van de kaartjes die af, veel goedkoper om te lopen of de tram te nemen, die zou in de VS meteen ontslagen worden, ha ha.

Wij zijn het er eigenlijk ook mee eens en lopen gewoon lekker door zondags Lissabon.  Er zijn marktjes, mensen, die dansen, muziek, duidelijk is dit een dag waar de Portugezen van genieten.  Opvallend is ook al de graffiti op de luiken van de gesloten winkels.  

In het hotel vragen we aan de concierge ideeen voor het avondeten.  Hij is niet erg behulpzaam, want de meeste betere restaurants zijn zondags gesloten.  Hij noemt nog de Leao d'Ouro, maar is daar ook niet heel enthousiast over,  toch willen wij dat gaan proberen. We zitten ook duidelijk in een heel toeristische buurt, dus ik heb een hard hoofd in een lekker maal dichtbij anders.

Eerst nemen we onze gidsen en kaart mee naar beneden naar de bar en drinken daar een wijntje (in Kai's geval een biertje).  Ik ben er trots op dat we geen van drieen aan de verleiding hebben toegegeven om te gaan slapen.  Ik doe dat al nooit, maar de rest van het gezin na zo'n nachtvlucht altijd wel en het is gewoon niet een goede strategie om over de jet lag heen te komen.

De barkeeper spreekt bijna geen Engels, dus Kai en ik moeten wel ons vers geleerde Portugees te berde brengen.  Dat valt nog absoluut niet mee, zelfs voor een simpele bestelling.  Gelukkig is hij helemaal blij dat we het tenminste proberen en helpt goed mee.  We hebben met behulp van de gidsen nu ook goede plannen voor de komende dagen.

Die plannen houden natuurlijk ook typisch Portugees eten in en we proberen, nadat ik Katja en Kai met moeite van hun telefoons en bedden heb geraapt, rond zes uus de Leao D'Ouro.  Daar zit niemand binnen, een slecht teken (ja, ik weet dan Spanjaarden en Portugezen heel erg laat eten, maar er zijn ook heel veel vooral Duitse toeristen in de stad).  Eenmaal binnen krijgen we te horen dat er pas om zeven zal worden geserveerd (dit voor een restaurant dat zegt open te zijn van het middaguur tot laat 's avonds).

Helaas hebben wij geen goed alternatief en onderwerpen ons dus aan de kookkunsten van het eerste het beste restaurant met een menu in tien talen, Andorra.  Nou, het had bijna niet erger gekund, hoewel Katja haar gamba's nog wel te pruimen vond ondanks dat die in de knoflooksaus zwommen (en dan meen ik "te pruimen, want echt lekker zijn ze ook niet.  

Kai's biefstuk en mijn gegrilde calamari zijn echter zo taai dat ze bijna niet te eten zijn.  Alleen de"voorafjes"" die ze natuurlijk ook op tagel zetten om extra te verdienen zijn nog te pruimen (we weigeren de kaas en het brood, maar octopus salade en olijven zijn goed).  

Na herhaalde malen om de rekening gevraagd te hebben (en vier keer of we toch geen dessert willen) komt een vrij aardige oudere medewerker ons helpen af te rekenen.  "Heeft het gesmaakt?",vraagt hij.  En tja, ik ging zonder iets te zeggen betalen, maar kan het toch niet laten te zeggen dat mijn eten echt niet te eten was.  Geen reactie, waarom ook, wij zijn maar domme toeristen.  Maar helaas is daar nu TripAdvisor en Yelp en die gaan ook steeds meer tellen, helaas voor senhor Andorra.

Wij vertrekken dus niet erg voldaan en Kai en ik bedenken ons dat we hier overal mensen kleine vlaai-achtige taartjes zagen eten.  Cafe Gelo vooral lijkt daar populair voor, pasteis de nata.  We halen er drie en zelfs de mensen in het hotel vragen of ze er een mogen.  Ze zijn dan ook ontzettend lekker!

Het ziet er niet uit, maar "looks can be deceiving"

In de hotelkamer wacht ons nog een verrassing.  Er staat een bakje heel verse aardbeien als welkom.  Daarbij kregen we een bon voor een gratis glaasje port in de bar.  Werkelijk een super hotel op een bijzonder goede locatie.  Wij gaan verder op bed tv kijken en waarschijnlijk zeer bijtijds de lichten uitdoen!

Meer foto's van vandaag staan hier.