Over een milde maandag

Tot mijn verbazing word ik niet zo vroeg wakker, want ik ging gisteren heel bijtijds naar bed. Natuurlijk is het voor mijn gevoel half vijf als ik om half acht door Alexa word gewekt. Mijn bed is zo lekker, maar ik sta toch maar op.

Rick heeft gisteren mijn bestelling van paddenstoelen en "fiddlehead" varens van de markt gehaald. Die varens zagen wij overal in de bossen op vakantie en de nog niet geopende zijn een delicatesse. Ik roerbak ze met tomaat en paddenstoelen, heel lekker!

Na mijn ontbijt doe ik vast wat stappen terwijl Rick zich klaar maakt voor zijn werk. Dan gaan we naar Starbucks. Onderweg spelen we Pokemon Go. Ik speelde dat de afgelopen dagen maar een keer in Seattle, de rest van de tijd had ik geen bereik. 

Met onze koffies gaan we huiswaarts. Ik haal mijn mini elliptische machine tevoorschijn en trap daarop tot het tijd is om naar Sharon te gaan. Na twee weken geen gewichten is het wel even afzien, maar ook goed om weer met Sharon bij te praten. 

Na de personal training ga ik naar Greenheart voor een fles Rooster sap. Dat drankje met bloody Mary mix heb ik echt gemist. Het is goed om op reis te gaan en de dagelijkse dingen thuis weer helemaal te waarderen. 

Het is bewolkt, maar een lekkere temperatuur. Ik loop een stuk door onze bloeiende buurt. Het is een heel stuk groener dan toen we vertrokken. Ook zijn de azalea's en seringen opeens uit, die zaten tien dagen geleden nog in de knop. Het is altijd een genot al die bloemen in de lente!

Voor de lunch wil ik van Subway bestellen, maar om de een of andere reden kan ik niet via de app bestellen. Dan kijk ik bij Zoe's Kitchen en tot mijn grote blijdschap hebben zij de bloemkoolrijst bowl met zalm weer. Ik smul ervan!

Inmiddels is de zon er en is het 23 graden. Dat vraagt om lekker buiten zitten. Ik ga zelfs in de hangmat liggen. Het lijkt wel of mijn lichaam na een vakantie altijd flink bij moet komen. Ik geef toe aan de moeheid en geniet van het lekkere weer. 

Ook in onze tuin en die van de buren bloeien de azalea's. Ze maken de buurt zo kleurrijk. De saaiste huizen zijn opeens mooi met flinke azalea struiken ervoor. 

Tegen vieren gaan Rick en ik naar Whole Foods om ingredienten voor het avondeten te halen. Wat we willen is niet voorradig, dus we moeten iets anders bedenken. Uiteindelijk vinden we niet alleen het maal voor vanavond, maar ook voor morgenavond. 

Op de een of andere manier begin ik een boek te lezen op Facebook. Daar raak ik in en ik moet verder lezen via de Goodnovel app. Het is een simpele romance, maar ik vind het thema leuk: een rijke vrouw trouwt een rijke man, maar niemand wie zij is. 

Ze wordt door haar schoonfamilie en man als een voetveeg gebruikt en na drie jaar heeft ze er genoeg van en vraagt de scheiding aan. Dan blijkt dat ze de dochter van een biljonair is, maar niemand weet dat, ook haar schoonfamilie niet. Het is leuk om te lezen hoe zij wraak neemt. Het is niet goed geschreven, maar ik blijf lezen, ha ha. 

Voor ons avondeten vanavond maken we zalm in de oven. Die van Rick heeft een chimichurri marinade en die van mij "everything" (zout, peper, sesamzaad, maanzaad, knoflook en meer). Daarbij grilt Rick paarse asperges en bloemkoolpuree maakt de maaltijd af. Het smaakt ons zeer goed!

Tijd om breinloze kookshows te kijken. Ik merk ook nu weer wat jet lag, wat me verbaast, want we gingen altijd vroeg naar bed en stonden vroeg op. Het wordt dus weer vroeg mijn bed opzoeken. 

Zaterdag was Fiona alweer tien maanden oud! Katja nam vandaag de foto's. Fiona had een doktersafspraak vandaag en de kinderarts was tevreden. Het is een vrolijke baby, die al achter haar duwspeeltje aanloopt. 

Over een voorspoedige vlucht naar huis

We hebben onze wekkers voor half vijf gezet, maar om de een of andere reden ben ik om half drie al wakker. Te vroeg om op te staan, dus ik doezel wat verder. Om vijf voor half vijf is het genoeg geweest en ik sta op. Maria was kennelijk al wakker, want ook zij is meteen uit bed.

Twintig minuten later zijn we klaar om de kamer te verlaten. We doen de bagage in de auto en dan ga ik uitchecken en geef de garagedeur opener terug. Het hotel was matig, maar de parkeersituatie heel makkelijk. 

Waze wordt ingesteld op het huurauto gebouw van Sea-Tac Airport. Dat is een aparte locatie en Waze leidt ons er binnen het kwartier feilloos heen. We parkeren de auto achter de rij andere teruggebrachte auto's en gooien de sleutel in de daarvoor bestemde bus. Een uurtje later krijg ik bevestiging dat ze de auto hebben gevonden, altijd fijn om te weten.

Wij nemen de bus naar de vertrekhal en ik check zowel mijn als Maria's koffer in. Op de heenweg moest Maria $35 betalen en ik mag twee stuks bagage gratis meenemen. Dat bespaart weer een aantal tientjes. 

Maria gaat vervolgens door de gewone veiligheidscontrole, maar ik heb geen zin in het schoenen uit etc. gedoe. Hier zit TSA Pre vlakbij en die ga ik doen. Daarna wacht ik bij gate A3 en al gauw komt Maria eraan. 

We nemen de trein naar de S gates en daar zien we een restaurant om te ontbijten. We nemen beiden de bagel met zalm en cream cheese. Ik heb al tijden geen bagel gegeten en beleg de helft ervan ruim met de zalm, cream cheese en kappertjes. Dat peuzel ik dan heel langzaam op. De andere helft van de bagel laat ik liggen, teveel brood opeens.

Rick heeft intussen een huurauto geregeld voor Saskia en Riley. Die vertrekken daarmee naar Boston en nu maar hopen dat Saskia's auto gemaakt kan worden. Ze heeft een auto nodig, dus als dat niet zo is moeten we zo snel mogelijk wat regelen. Huren is veel te duur op het moment. 

Ons vliegtuig kwam gisteravond al aan uit Washington en we kunnen dus keurig op tijd aan boord. Maria en ik zitten weer bij een nooduitgang en tot ons genoegen komt er niemand tussen ons inzitten! Dat geeft altijd zoveel meer ruimte!

Voordat we opstijgen zie ik Mount Rainier prachtig in de verte, maar net teveel opzij dat ik hem niet op de foto kan krijgen. Dat lukt me bij een andere berg wel, hoewel ik geen idee heb welke dat is. Mount Baker? Wie zal het zeggen. 

Precies op tijd vertrek we en beginnen aan de bijna vijf uur durende vlucht naar Washington. Wij dragen een mondkapje, ondanks dat de verplichting daartoe een aantal dagen geleden is opgeheven. We zijn zeker niet de enigen, maar er zijn ook veel mensen zonder. 

Op een gegeven moment vliegen we over Montana en zie ik heel mooi allemaal besneeuwde bergtoppen onder ons. Daarna wordt het landschap saai en uiteindelijk vliegen we over een weersysteem. Ik volg op mijn schermpje waar we zijn en zie dat we flink hoog vliegen, 11500 meter ongeveer. 

Als "lunch" (voor mijn gevoel om half elf) bestel ik een Tapas doos. Die kleine snacks zijn altijd lekker en vrij gezond. Verder gaat de vlucht snel voorbij met wifi en het spelen van breinspelletjes en Franse lessen doen. 

Precies op schema landen we op Dulles. Eenmaal uit het vliegtuig valt ons de drukte op het vliegveld op! Er staat een enorme rij voor de people mover naar de hoofdvertrekhal. Wij hebben geluk, want we staan rechts en kunnen vrijwel meteen mee. 

Bij de baggage claim heeft Rick mijn tas al van de band gevist. Maria gaat op zoek naar de hare en heeft die binnen een paar minuten ook te pakken. De auto staat gelukkig dichtbij geparkeerd.

Tijdens de rit naar Vienna praten we Rick wat bij en dan zetten wij Maria af bij haar thuis. We grappen dat we gelukkig vriendinnen zijn gebleven, maar ik moet toegeven dat ik niet met iedereen tien dagen zonder een onvertogen woord op stap zou kunnen gaan. Best bijzonder vind ik dit dus.

Natuurlijk word ik thuis door een dolblije hond ontvangen. Ik geef Rick de meegebrachte gerookte zalm en pak wat uit. Niet alles, want het is heerlijk weer (28 graden) en we gaan daarvan op het deck genieten. 

Tot mijn verbazing stelt Rick voor Japans van Yama te halen voor het avondeten. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. We eten gezellig buiten. De afgelopen tien dagen zijn voorbij gevlogen en het is goed om weer thuis te zijn. En nu ga ik de achterstallige Boer Zoekt Vrouw afleveringen kijken. 

Dag 9 Noordwesten: Over de mooie Mount Rainier

Maria's wekker is voor zes uur gezet, maar we zijn om vijf voor al op. We maken ons snel klaar en rond half zeven zitten we in de auto op weg naar Mount Rainier National Park. Het is zeer rustig op de weg op deze zaterdagochtend. 

In Renton vinden we tot vooral mijn genoegen een Starbucks drive thru. Er is ook een McDonalds, maar Starbucks heeft ons beider voorkeur. Voorzien van koffies en ontbijt gaan we op zoek naar een benzinestation.

Al snel vinden we een Shell, waar de benzine het duurst is dat we hier in de VS ooit gezien hebben: $5,09 per gallon. Dat moet dan maar, want we hebben geen zin verder tijd te verliezen. 

We rijden naar het zuiden en opeens zien we Mount Rainier in het oosten, helemaal zonder wolken! Wat een bijzonder gezicht is dat toch! Jammer genoeg zijn er vrijwel geen plaatsen om te stoppen en goede foto's te maken, dus het blijft bij deze ene vanuit de auto. 

Via mooie binnendoor wegen banen we ons een weg naar het nationale park. Daar komen we net voor negenen aan. We laten mijn parkenpas zien, maar krijgen dan de vraag of we sneeuwkettingen bij ons hebben.

Dat is natuurlijk niet het geval. De ranger zegt dat we ze niet nodig zullen hebben, maar tot 1 mei is het verplicht die kettingen in de auto te hebben. We hebben alleen een probleem als we aangehouden worden, maar mochten we de kettingen willen huren dan is daar zes kilometer terug een locatie voor. 

Na even beraden durven we het toch niet aan zonder te gaan. We rijden dus vier mijl terug en nota bene bij een Oekraiense bakkerij verdienen ze een extra cent met het verhuren van sneeuwkettingen. Het kost $20, dus dat valt alles mee. 

Terug bij dezelfde ranger zorgt Maria ervoor dat hij ons nog eens vraagt of we kettingen bij ons hebben. Dat doet hij en moet erg lachen als wij "goodie two shoes" ze nu inderdaad hebben. 

De weg naar Paradise, de enige, die het hele jaar geopend is, is prachtig. Het is een kilometer of dertig tot het Henry M. Jackson Bezoekerscentrum. Onderweg stoppen we iedere keer als er iets moois te zien is om te fotograferen. 

Dat gebeurt nogal eens en er ligt steeds meer sneeuw. Maria had nog gehoopt hier wat wandelingen te maken, maar zonder ski's of sneeuwschoenen is dat niet mogelijk. Ik had niet anders verwacht, want toen wij hier jaren geleden in juni waren konden we zelfs nog niet op gewone paden wandelen. 

Aan het einde van de weg parkeren we bij het bezoekerscentrum en maken de nodige foto's van de prachtige berg. Jammer genoeg zijn er nu wel wat wolken, maar er is nog genoeg van te zien. Ook zien we een heel aantal mensen met ski's en sneeuwschoenen de berg opgaan.

Dat hebben Katja, Kai en ik op gewone gymschoenen in juni geprobeerd en toen was het nog maar net te doen. Als Maria oppert dat ze het toch wil proberen raad ik haar dat van harte af. Gelukkig ziet ze dat werkelijk iedereen sneeuwschoenen of ski's aanheeft en besluit toch niet te gaan. Ik ben helemaal opgelucht, want wat zou ik doen als er iets met haar zou gebeuren?

Na zo lang als we willen van het schitterende uitzicht genoten te hebben beginnen we aan de weg naar beneden. We stoppen bij een paar mooie watervallen en rijden dan het park weer uit. We zijn heel blij dat we dit op onze laatste dag hier gedaan hebben!

Nu is het zaak ergens te zoeken om te lunchen. Dat vinden we in Elbe, een Duits aandoend gehucht. Daar blijkt een treinwagon omgetoverd te zijn in een restaurant. Bij de Mount Rainier Dining Co vragen we een tafel. 

De serveerster heeft hopelijk allergieen en niets anders, want ze snuft erop los. Er is verder niets in de omgeving, dus we bestellen toch maar. Ik neem de zalmburger en Maria de vegetarische burger. Het is niets bijzonders, maar vult de magen. 

Intussen krijg ik bericht van Rick dat Saskia's auto er net na Baltimore helemaal de brui aan heeft gegeven. Zij heeft de AAA gebeld, die de auto terug naar Vienna sleept en Rick gaat Riley en Saskia ophalen bij de Chesapeake rest area. 

Hoe het nu verder moet hoor ik hopelijk snel, want Saskia en Riley moeten morgenavond weer in Boston zijn. Ik vermoed dat Rick een auto voor hen gaat huren of misschien krijgt Saskia er een van de verzekering. Wel enorme pech hebben, maar aan de andere kant maar goed dat ze dichtbij genoeg waren en Rick ze op kon halen. 

Net voor Seattle tanken Maria en ik nog even, zodat we dat morgen niet meer hoeven te doen. Onze vlucht vertrekt al om acht uur, dus dat wordt heel vroeg opstaan. Terug in de parkeergarage halen we de auto dan ook leeg, nog iets dat dan morgen niet hoeft. 

Maria heeft heel wat inpakken te doen, maar mijn tas is zo klaar. Ik rol altijd alles op en zo is het makkelijk het netjes te houden. Nu begint onze laatste avond van deze vakantie alweer. Wat hebben we veel moois gezien!

Na Maria's bad gaan we nog een stuk lopen voor het avondeten. Het is druk in de stad en Pike Place Market laten we daarom maar wat het is. In plaats daarvan lopen we een stuk langs de Puget Sound. 

Mount Rainier is ook vanaf Seattle nog zichtbaar. 

Om vijf uur hebben we een reservering bij Elliott's Oyster House en het is zo lekker buiten. We vragen dan ook of we buiten kunnen eten en dat is het geval. Wie had dat gedacht na het weer van de afgelopen anderhalve week!

Mijn eten wordt precies hetzelfde als gisteren. De oesters zijn weer heerlijk en de krabsalade en krab cakes ook. In de late middag zon is het zelfs warm! Een heel fijne afsluiting van deze vakantie. 

Na het eten lopen we nog even naar het einde van de pier waar Maria een selfie van ons neemt. Ze titelt die "So the sun sets on this adventure. Thank you, Petra Engle. Best traveling buddy ever!". Ik ben zo blij dat mijn schema zo goed heeft gewerkt en we gaan met prachtige herinneringen terug naar huis.