Dag 9 Noordwesten: Over de mooie Mount Rainier

Maria's wekker is voor zes uur gezet, maar we zijn om vijf voor al op. We maken ons snel klaar en rond half zeven zitten we in de auto op weg naar Mount Rainier National Park. Het is zeer rustig op de weg op deze zaterdagochtend. 

In Renton vinden we tot vooral mijn genoegen een Starbucks drive thru. Er is ook een McDonalds, maar Starbucks heeft ons beider voorkeur. Voorzien van koffies en ontbijt gaan we op zoek naar een benzinestation.

Al snel vinden we een Shell, waar de benzine het duurst is dat we hier in de VS ooit gezien hebben: $5,09 per gallon. Dat moet dan maar, want we hebben geen zin verder tijd te verliezen. 

We rijden naar het zuiden en opeens zien we Mount Rainier in het oosten, helemaal zonder wolken! Wat een bijzonder gezicht is dat toch! Jammer genoeg zijn er vrijwel geen plaatsen om te stoppen en goede foto's te maken, dus het blijft bij deze ene vanuit de auto. 

Via mooie binnendoor wegen banen we ons een weg naar het nationale park. Daar komen we net voor negenen aan. We laten mijn parkenpas zien, maar krijgen dan de vraag of we sneeuwkettingen bij ons hebben.

Dat is natuurlijk niet het geval. De ranger zegt dat we ze niet nodig zullen hebben, maar tot 1 mei is het verplicht die kettingen in de auto te hebben. We hebben alleen een probleem als we aangehouden worden, maar mochten we de kettingen willen huren dan is daar zes kilometer terug een locatie voor. 

Na even beraden durven we het toch niet aan zonder te gaan. We rijden dus vier mijl terug en nota bene bij een Oekraiense bakkerij verdienen ze een extra cent met het verhuren van sneeuwkettingen. Het kost $20, dus dat valt alles mee. 

Terug bij dezelfde ranger zorgt Maria ervoor dat hij ons nog eens vraagt of we kettingen bij ons hebben. Dat doet hij en moet erg lachen als wij "goodie two shoes" ze nu inderdaad hebben. 

De weg naar Paradise, de enige, die het hele jaar geopend is, is prachtig. Het is een kilometer of dertig tot het Henry M. Jackson Bezoekerscentrum. Onderweg stoppen we iedere keer als er iets moois te zien is om te fotograferen. 

Dat gebeurt nogal eens en er ligt steeds meer sneeuw. Maria had nog gehoopt hier wat wandelingen te maken, maar zonder ski's of sneeuwschoenen is dat niet mogelijk. Ik had niet anders verwacht, want toen wij hier jaren geleden in juni waren konden we zelfs nog niet op gewone paden wandelen. 

Aan het einde van de weg parkeren we bij het bezoekerscentrum en maken de nodige foto's van de prachtige berg. Jammer genoeg zijn er nu wel wat wolken, maar er is nog genoeg van te zien. Ook zien we een heel aantal mensen met ski's en sneeuwschoenen de berg opgaan.

Dat hebben Katja, Kai en ik op gewone gymschoenen in juni geprobeerd en toen was het nog maar net te doen. Als Maria oppert dat ze het toch wil proberen raad ik haar dat van harte af. Gelukkig ziet ze dat werkelijk iedereen sneeuwschoenen of ski's aanheeft en besluit toch niet te gaan. Ik ben helemaal opgelucht, want wat zou ik doen als er iets met haar zou gebeuren?

Na zo lang als we willen van het schitterende uitzicht genoten te hebben beginnen we aan de weg naar beneden. We stoppen bij een paar mooie watervallen en rijden dan het park weer uit. We zijn heel blij dat we dit op onze laatste dag hier gedaan hebben!

Nu is het zaak ergens te zoeken om te lunchen. Dat vinden we in Elbe, een Duits aandoend gehucht. Daar blijkt een treinwagon omgetoverd te zijn in een restaurant. Bij de Mount Rainier Dining Co vragen we een tafel. 

De serveerster heeft hopelijk allergieen en niets anders, want ze snuft erop los. Er is verder niets in de omgeving, dus we bestellen toch maar. Ik neem de zalmburger en Maria de vegetarische burger. Het is niets bijzonders, maar vult de magen. 

Intussen krijg ik bericht van Rick dat Saskia's auto er net na Baltimore helemaal de brui aan heeft gegeven. Zij heeft de AAA gebeld, die de auto terug naar Vienna sleept en Rick gaat Riley en Saskia ophalen bij de Chesapeake rest area. 

Hoe het nu verder moet hoor ik hopelijk snel, want Saskia en Riley moeten morgenavond weer in Boston zijn. Ik vermoed dat Rick een auto voor hen gaat huren of misschien krijgt Saskia er een van de verzekering. Wel enorme pech hebben, maar aan de andere kant maar goed dat ze dichtbij genoeg waren en Rick ze op kon halen. 

Net voor Seattle tanken Maria en ik nog even, zodat we dat morgen niet meer hoeven te doen. Onze vlucht vertrekt al om acht uur, dus dat wordt heel vroeg opstaan. Terug in de parkeergarage halen we de auto dan ook leeg, nog iets dat dan morgen niet hoeft. 

Maria heeft heel wat inpakken te doen, maar mijn tas is zo klaar. Ik rol altijd alles op en zo is het makkelijk het netjes te houden. Nu begint onze laatste avond van deze vakantie alweer. Wat hebben we veel moois gezien!

Na Maria's bad gaan we nog een stuk lopen voor het avondeten. Het is druk in de stad en Pike Place Market laten we daarom maar wat het is. In plaats daarvan lopen we een stuk langs de Puget Sound. 

Mount Rainier is ook vanaf Seattle nog zichtbaar. 

Om vijf uur hebben we een reservering bij Elliott's Oyster House en het is zo lekker buiten. We vragen dan ook of we buiten kunnen eten en dat is het geval. Wie had dat gedacht na het weer van de afgelopen anderhalve week!

Mijn eten wordt precies hetzelfde als gisteren. De oesters zijn weer heerlijk en de krabsalade en krab cakes ook. In de late middag zon is het zelfs warm! Een heel fijne afsluiting van deze vakantie. 

Na het eten lopen we nog even naar het einde van de pier waar Maria een selfie van ons neemt. Ze titelt die "So the sun sets on this adventure. Thank you, Petra Engle. Best traveling buddy ever!". Ik ben zo blij dat mijn schema zo goed heeft gewerkt en we gaan met prachtige herinneringen terug naar huis.