Dag 1 Omaha: Over standbeelden en staten

Het is hier een uur vroeger en gisteravond gingen we om negen uur slapen. Daardoor ben ik om kwart voor zeven helemaal wakker. Uit het raam zie ik de zon net opkomen over de Missouri rivier. Dat blijkt de langste rivier van de VS te zijn, ik dacht altijd dat de Mississippi dat was. 

We maken ons klaar en gaan dan op zoek naar ontbijt. Er zit een Starbucks in het hotel en daar halen we koffies. Helaas is hun nitro brew kapot, dus dan maar een cold brew zonder ijs voor mij. 

Met de koffies lopen we naar Lula B's waar ontbijt geserveerd wordt. Ik bestel een avocado toast met twee gepocheerde eieren. De toast eet ik niet, maar de rest is heel smakelijk. Rick stelt zijn eigen omelet samen. 

Ongemerkt is de tijd sneller gegaan dan we dachten en Rick moet snel naar de Embassy Suites om de eerste lezing bij te gaan wonen. Ik ga terug naar het hotel. 

Daar lees ik wat er zoals te doen is hier en waar die dingen dan zijn. Als eerste besluit ik naar de Bob Kerney voetgangersbrug te lopen. Die gaat over de Missouri Rivier naar Iowa. De brug is iets minder dan een kilometer lang. 

Eenmaal in Iowa loop ik daar wat rond langs een paar standbeelden, maar verder is er niet veel te beleven. Onder de brug aan de Nebraska kant zie ik een blauwe trol zitten. Dat is Omar en hij heeft een eigen website: Omarthetroll.com .

Dit is ook waar Lewis en Clark aankwamen tijdens hun expeditie naar het westen in 1804. Er is een pad, maar dat is vanwege constructie maar kort te bewandelen. Ik ga het bezoekerscentrum van de National Park Service binnen. 

Dat is best interessant, maar het valt me een beetje tegen. Ik had meer willen leren over de expeditie en niet alleen wat Lewis en Clark hier deden. Toch ben ik blij dat ik het gezien heb. 

Het loopt intussen al tegen half twaalf en ik heb om twaalf uur met Rick afgesproken om te gaan lunchen. We lopen rond in het Oude Markt gedeelte en vinden een tafel bij Stokes. Daar bestellen we beiden een salade. 

Die van mij is met gegrilde kip, spinazie, boerenkool, amandel, zonnebloempitten en Parmezaanse kaas. Rick heeft een Mexicaanse garnalensalade. We zijn beiden zeer over het eten te spreken. 

Om een uur moet Rick weer beginnen en ik neem afscheid tot vanavond. Ik loop wat door leuke winkeltjes en kom zo ook in onderstaand steegje terecht. Er is kennelijk nog van alles te zien achter de facades aan de straten. Ik koop wat snacks bij Godega, een leuk marktje. 

Voor ik verder ga breng ik mijn snacks terug naar het hotel. Daar zie ik dat ik op de brug straal over de grenslijn tussen Nebraska en Iowa heen ben gelopen. Dat kunnen we niet hebben en ik loop terug om daar een foto te maken van mijn voeten ieder in een andere staat. 

Daarna loop ik naar de voorkant van het Convention Center. Daar staan allemaal standbeelden van circusartiesten. Ze zijn zeer fotogeniek, dus ik leef me erop uit. 

Vrij dichtbij, althans zo lijkt het, zie ik het gebouw met naar verluid een van de grootste muurschilderingen in het land. Ik loop erheen en het is inderdaad een heel mooie muurschildering. Nu voel ik echter mijn voeten en benen enorm en mijn Fitbit laat zien dat ik op bijna 20000 stappen zit. 

Tijd om wat rust te nemen. In het hotel bestel ik een hibiscus ijsthee van Starbucks en ga daar op een van de gerieflijke stoelen in de lobby van genieten. Dan ga ik naar de hotelkamer om mijn telefoon op te laden en alvast een deel van dit blog te schrijven. Ik doe ook even andere schoenen  aan, dat helpt soms. 

Kennelijk moet je in dit Marriott hotel specifiek vragen om je kamer te laten doen, dus dat doe ik nog even. Het is altijd fijn in een opgemaakt bed te slapen en meer handdoeken te krijgen. 

Dan ga ik er weer op uit op weg naar de Oude Markt. Onderweg zie ik dat het misschien gaat regenen. Dat was niet voorspeld en ik ben er allerminst op gekleed. 

Het gekke is dat ik in onze directe omgeving nog geen "gewone" winkel heb gezien. Ik loop een aantal snuisterijen winkeltjes binnen, maar niemand verkoopt paraplu's! 

Dan maar hopen dat de regen meevalt en ik loop naar Blue Sushi & Sake Bar. Daar neem ik plaats aan de gezellige bar en bestel een glaasje sake en een zalm gerechtje van het happy hour menu. 

Als ik af heb gerekend wacht Rick me buiten op. Hij heeft wat rond gewandeld om zijn stappen bijeen te krijgen. Gezamenlijk lopen we terug naar het hotel. Het is super druk, want er is vanavond een Bon Jovi concert in het gebouw tegenover ons. 

Wij ontspannen ons even op de kamer, met de nadruk op even. Ik moet zeggen dat ik niet blij ben met alle pijn in mijn voeten, knieen en heupen. Ik droeg nog wel mijn beste schoenen met speciale inlegzolen. 

Voor het avondeten hebben we (gelukkig, want het is overal beredruk) gereserveerd bij Spencer's, een biefstuk restaurant. Hier in Omaha moet je tenminste een keer biefstuk eten. Ik bestel een uiensoep zonder brood en de steak tartare. Rick neem een biefstuk met salade.Al les is zo lekker! Die steak tartare is een van de beste, die ik ooit gegeten heb! 

Intussen zien we drommen mensen naar het concert lopen. Ik kijk online wat Bon Jovi's schema is en we benijden hem niet! Om de andere dag heeft hij een concert in een andere stad in het land, doodvermoeiend lijkt ons. Jon Bon Jovi is maar zes maanden jonger dan ik en ik heb veel energie, maar hele avonden zo spelen, ik doe het hem niet na.

Terug in het hotel gaan we nog even computeren, maar lang ga ik het niet maken. Morgen weer een drukke dag, ik zie ernaar uit een internet vriendin, die ik al meer dan 25 jaar virtueel ken te ontmoeten. Zoals Rick zegt, ik ken overal wel iemand, voornamelijk overgebleven uit de vroege internet dagen van email lijsten en chat rooms.