Over een perfect verlopen heenreis

Rick staat weer om half zeven op en een kwartiertje later volg ik. De zon is net op, maar het is al 21 graden. Dat betekent het eerste ontbijt buiten op het deck van dit seizoen. Het smaakt er nog lekkerder door. 

Terwijl Rick zich daarna klaar voor zijn werk maakt doe ik de nodige stappen op het deck. Ik kan zo genieten van ons uitzicht in de lente! En langzamerhand kunnen we de vervelende achterburen ook niet meer zien. 

Als Rick weer van de partij is gaan we Vienna in. We stoppen bij de Truist bank om wat contant geld te pinnen. Ik vind het fijn om wat extra te hebben, al zal ik het waarschijnlijk niet nodig hebben. 

De koffies staan al klaar bij Starbucks. Thuis werkt Rick nog een uurtje en ik doe mijn cardio tot ik 7500 stappen bijeen heb. De rest komt later wel. Ik was mijn haar, pak het laatste in en om vijf voor tien ben ik helemaal klaar.

We hebben met Maria afgesproken haar om tien over tien op te halen en zij staat al klaar. We laden ook haar bagage in de auto en gaan dan op weg. Gelukkig is er weinig oponthoud en ruim twee uur voor vertrek zet Rick ons af bij Dulles Airport.

We checken in bij de Premier loketten en geven onze koffers af. Die krijgen een "priority" etiket en zouden dus in Seattle als een van de eersten moeten komen. Wij gaan naar de veiligheidscontrole.

Gewoonlijk gaan Rick en ik door TSA Pre, maar Maria heeft die (nog) niet. Gelukkig gaat de gewone controle ook heel snel al moeten de schoenen uit en vloeistoffen apart door de machines. Mijn horloge en metalen knoop aan mijn topje moeten gecheckt worden en dan zijn we er doorheen. 

Volgende obstakel is de trein naar de C gates. Daar maak ik onderstaande foto voor het thema Deuren en Ramen. De trein brengt ons vrijwel tot aan onze gate C14. Het vliegtuig uit Tampa dat ons naar Seattle moet brengen is net aangekomen. 

We lopen wat rond en zoeken dan een paar zitplaatsen. Als we die gevonden hebben gaat Maria op zoek naar salades om aan boord als lunch te eten. Ze komt terug met een Southwest salade voor mij en een Mediterraanse voor haarzelf. Ik had die laatste ook liever gewild, maar had Maria niet de juiste aanwijzingen gegeven. 

Omdat ik bang ben dat mijn tas niet onder mijn stoel zal passen ga ik met groep 1 aan boord. Maria blijft liever nog wachten tot iedereen bijna in het vliegtuig zit. Zo lang dat ik haar voor de zekerheid sms of ze nog wel komt. Maar goed ook, want ze had de aankondiging van haar groep niet gehoord. 

De vlucht verloopt heel voorspoedig. Omdat de salade niet je van het was bestel ik ook een tapas snackdoos. Die is altijd weer smakelijk met kleine hapjes. We delen onze rij met een heel aardige man met wie we leuke gesprekken hebben.

Verder heb ik wifi gekocht en kan zo van alles op mijn telefoon doen. Het is een lange vlucht van 5,5 uur, maar eindelijk beginnen we aan de landing. Alle bergen, inclusief Mount Rainier, zijn bedekt door wolken, maar als we landen is het warempel zonnig. 

Die Priority stickers van vanochtend maakten niets uit, want we moeten best lang op onze koffers wachten. Dan nemen we de bus naar de autoverhuurbedrijven. Ik heb via Booking.com (alle hotels ook) een auto van Sixt gehuurd. 

Daar worden we heel vriendelijk geholpen en voor we het weten zitten we in onze Toyota en stellen de GPS in op de Holiday Inn Express in Tacoma. Er is nogal wat verkeer en wat normaal twintig minuten zou duren is daardoor twee keer zo lang. 

Om klokslag vijf uur zijn we bij het hotel. Daar zijn we binnen een mum van tijd ingecheckt. We parkeren de auto in de garage en brengen de bagage naar de kamer. We installeren ons even en gaan dan denken aan het avondeten. 

Een vriendin van mij, die in de buurt van Tacoma woont, heeft El Gaucho aangeraden en het hotel doet dat ook. Het is om de hoek, dus we kunnen erheen wandelen. Helemaal goed, want zin om nog ergens heen te rijden hebben we niet meer. 

Het blijkt een nogal chique Argentijns steakhouse te zijn, maar ze hebben ook veel lekkere voorafjes op het menu staan. Zoals zo vaak maak ik mijn maaltijd een voorafje, steak tartare, en een salade. Maria neemt een salade en de portobella champignon "burger". Het is dan geen dure biefstuk, maar het smaakt wel superlekker. 

We beginnen beiden te voelen dat we een lange dag achter de rug hebben. We lopen terug naar het hotel en ontspannen ons een uurtje. Ik schrijf dit blog en praat wat met Rick. Zo meteen gaan de lichten uit en zullen we morgen waarschijnlijk super vroeg wakker zijn. We zien uit naar wat morgen ons gaat brengen!