Over een voorspoedige vlucht naar huis

We hebben onze wekkers voor half vijf gezet, maar om de een of andere reden ben ik om half drie al wakker. Te vroeg om op te staan, dus ik doezel wat verder. Om vijf voor half vijf is het genoeg geweest en ik sta op. Maria was kennelijk al wakker, want ook zij is meteen uit bed.

Twintig minuten later zijn we klaar om de kamer te verlaten. We doen de bagage in de auto en dan ga ik uitchecken en geef de garagedeur opener terug. Het hotel was matig, maar de parkeersituatie heel makkelijk. 

Waze wordt ingesteld op het huurauto gebouw van Sea-Tac Airport. Dat is een aparte locatie en Waze leidt ons er binnen het kwartier feilloos heen. We parkeren de auto achter de rij andere teruggebrachte auto's en gooien de sleutel in de daarvoor bestemde bus. Een uurtje later krijg ik bevestiging dat ze de auto hebben gevonden, altijd fijn om te weten.

Wij nemen de bus naar de vertrekhal en ik check zowel mijn als Maria's koffer in. Op de heenweg moest Maria $35 betalen en ik mag twee stuks bagage gratis meenemen. Dat bespaart weer een aantal tientjes. 

Maria gaat vervolgens door de gewone veiligheidscontrole, maar ik heb geen zin in het schoenen uit etc. gedoe. Hier zit TSA Pre vlakbij en die ga ik doen. Daarna wacht ik bij gate A3 en al gauw komt Maria eraan. 

We nemen de trein naar de S gates en daar zien we een restaurant om te ontbijten. We nemen beiden de bagel met zalm en cream cheese. Ik heb al tijden geen bagel gegeten en beleg de helft ervan ruim met de zalm, cream cheese en kappertjes. Dat peuzel ik dan heel langzaam op. De andere helft van de bagel laat ik liggen, teveel brood opeens.

Rick heeft intussen een huurauto geregeld voor Saskia en Riley. Die vertrekken daarmee naar Boston en nu maar hopen dat Saskia's auto gemaakt kan worden. Ze heeft een auto nodig, dus als dat niet zo is moeten we zo snel mogelijk wat regelen. Huren is veel te duur op het moment. 

Ons vliegtuig kwam gisteravond al aan uit Washington en we kunnen dus keurig op tijd aan boord. Maria en ik zitten weer bij een nooduitgang en tot ons genoegen komt er niemand tussen ons inzitten! Dat geeft altijd zoveel meer ruimte!

Voordat we opstijgen zie ik Mount Rainier prachtig in de verte, maar net teveel opzij dat ik hem niet op de foto kan krijgen. Dat lukt me bij een andere berg wel, hoewel ik geen idee heb welke dat is. Mount Baker? Wie zal het zeggen. 

Precies op tijd vertrek we en beginnen aan de bijna vijf uur durende vlucht naar Washington. Wij dragen een mondkapje, ondanks dat de verplichting daartoe een aantal dagen geleden is opgeheven. We zijn zeker niet de enigen, maar er zijn ook veel mensen zonder. 

Op een gegeven moment vliegen we over Montana en zie ik heel mooi allemaal besneeuwde bergtoppen onder ons. Daarna wordt het landschap saai en uiteindelijk vliegen we over een weersysteem. Ik volg op mijn schermpje waar we zijn en zie dat we flink hoog vliegen, 11500 meter ongeveer. 

Als "lunch" (voor mijn gevoel om half elf) bestel ik een Tapas doos. Die kleine snacks zijn altijd lekker en vrij gezond. Verder gaat de vlucht snel voorbij met wifi en het spelen van breinspelletjes en Franse lessen doen. 

Precies op schema landen we op Dulles. Eenmaal uit het vliegtuig valt ons de drukte op het vliegveld op! Er staat een enorme rij voor de people mover naar de hoofdvertrekhal. Wij hebben geluk, want we staan rechts en kunnen vrijwel meteen mee. 

Bij de baggage claim heeft Rick mijn tas al van de band gevist. Maria gaat op zoek naar de hare en heeft die binnen een paar minuten ook te pakken. De auto staat gelukkig dichtbij geparkeerd.

Tijdens de rit naar Vienna praten we Rick wat bij en dan zetten wij Maria af bij haar thuis. We grappen dat we gelukkig vriendinnen zijn gebleven, maar ik moet toegeven dat ik niet met iedereen tien dagen zonder een onvertogen woord op stap zou kunnen gaan. Best bijzonder vind ik dit dus.

Natuurlijk word ik thuis door een dolblije hond ontvangen. Ik geef Rick de meegebrachte gerookte zalm en pak wat uit. Niet alles, want het is heerlijk weer (28 graden) en we gaan daarvan op het deck genieten. 

Tot mijn verbazing stelt Rick voor Japans van Yama te halen voor het avondeten. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. We eten gezellig buiten. De afgelopen tien dagen zijn voorbij gevlogen en het is goed om weer thuis te zijn. En nu ga ik de achterstallige Boer Zoekt Vrouw afleveringen kijken.