Dag 2 Omaha: Over wandelen en meer wandelen

We staan om half acht op en minder dan een half uur later lopen we naar Lula B's. Ik heb gezocht naar andere omtbijtplekken, maar ze niet gevonden. 

Niet getreurd, want we hebben hier gisteren lekker gegeten. De hostess verwelkomt ons terug. We kiezen beiden hetzelfde als gisteren; avocado toast voor mij en een omelet voor Rick. 

Na het eten lopen we gezamenlijk naar de Embassy Suites. Rick gaat naar binnen en ik ga een stuk door de oude markt lopen. Het is er nog heel rustig. 

Eigenlijk zou ik met Lynn gaan lunchen vandaag, maar een collega van haar liet gisteravond weten Covid te hebben. Ze hebben woensdag nog samen een vergadering bijgewoond. 

Het leek ons dus beter om in plaats van lunchen een wandeling te gaan maken. Lynn haalt me om half elf op en we lopen naar "Bob the Bridge". Het is dus mijn derde maal op de brug. 

Het is de eerste keer dat ik Lynn in persoon ontmoet, maar ik ken haar al meer dan 26 jaar virtueel. Lynn's zoon is net als Saskia in december 1995 geboren en we hadden een email groep (inmiddels Facebook groep) met vrouwen, die in die maand uitgerekend waren. 

Zoals zo vaak voelt het meteen vertrouwd. We lopen, pratend over van alles en nog wat, de brug over en dan een stuk door het park in Council Bluffs, Iowa. 

Eenmaal weer terug in Omaha lopen we naar Lynns auto en nemen afscheid. Zij komt waarschijnlijk in juni naar Washington en we hopen elkaar dan weer te zien. 

Bij de Embassy Suites komt Rick net naar buiten. We verzuchten beiden dat onze salades van gisteren zo lekker waren. Er is geen regel, die zegt dat we ergens anders moeten lunchen. 

We lopen dus naar Stokes en de salades zijn net zo smakelijk als gisteren. Rick begint aan de laatste middag van de conferentie. Ik heb nog een uur voor mijn rondleiding begint en ga terug naar het hotel. 

Om kwart voor twee loop ik naar het Omaha Visitors Center. Daar ontmoet ik de gids Quintin. Er komt verder een nogal grote familie met grootouders, kinderen en kleinkinderen mee. Het wordt een leuke tocht door het oudste gedeelte van de stad. 

Omaha is ontstaan nadat de Union Pacific spoorwegen hier hun station op we naar Californie bouwden. Sindsdien is het bedrijf nog steeds een grote werkgever. Rond de spoorwegen ontstonden grote pakhuizen, waar vooral leer werd bewerkt en tot schoenen en andere producten gemaakt. 

Destijds en  nog steeds staat Omaha bekend om de enorme hoeveelheid rundvee. De biefstukken hier zijn beroemd en worden nu dus over het hele land verscheept. De pakhuizen worden inmiddels voor andere doeleinden gebruikt, voornamelijk winkels en restaurants. 

De rondleiding gaat ook door het overdekte steegje waar ik gisteren doorheen liep. Quintin vertelt interessant, alleen is het soms wat moeilijk hem te verstaan vanwege de kinderen. Ik probeer dus zo dicht mogelijk bij hem te blijven. Verder houden de kinderen zich voorbeeldig, overigens. 

De tocht zet zich voort en Quintin is duidelijk geinteresseerd in geschiedenis. Hij zegt dat hij wat jaloers op mij is, omdat ik in zo'n veel ouder gebied woon en Coloniale geschiedenis is zijn favoriet. Dat is inderdaad zo, "historisch" is hier van na de Burgeroorlog 1865 en later. 

Na iets meer dan een uur is de rondleiding klaar en ik ben blij dat ik hem geboekt had. Het is altijd veel leuker om met een gids meer van een stad of plek te weten te komen. 

Quintin raadt me aan om nog even het Durham museum te bezoeken. Dat is een mooi art deco gebouw en hij zegt dat ik er even binnen moet lopen om de mooie ontvangstzaal te zien. Dit was vroeger Union Station en wat een mooi station! Het is inderdaad de moeite van een bezoekje waard. 

Intussen protesteren mijn voeten, knieen en heupen weer flink. Ik vraag wel veel van ze deze paar dagen! Ik loop terug naar het hotel en bestel een ijsthee van Starbucks. Het is lekker genoeg om die buiten in de zon te genieten.

Na daar een tijdje gezeten te hebben ga ik naar de kamer en verander van schoenen. Eigenlijk wilde ik weer naar het happy hour van Blue, maar ik heb geen fut om nog een stuk te gaan lopen. Ik besluit dus een bloody Mary te gaan bestellen in de hotel bar en daar te wachten tot Rick terug is.

Er is vanavond een gala voor Planned Parenthood en ik raak aan de praat met een vrouw, die daarheen gaat. 

Het is altijd grappig hoe persoonlijk gesprekken soms kunnen worden. We hebben het over de geboortes van onze kinderen en postnatale depressie. Als zij vertrekken naar hun gala ga ik naar boven. 

Daar komt Rick ook net aan. Hij frist zich even op en dan lopen we een paar blokken naar Nosh. Dat kreeg goede recensies en die zijn gelukkig waar. De bediening is super vriendelijk en het eten ronduit goed. 

We beginnen met het delen van een biefstuk en garnalen plankje. Dan heeft Rick de filet mignon met bloemkool puree en ik de salade met gerookte zalm, pepita's, rucola en Asiago kaas. Het is allemaal verrukkelijk! 

Ricks ene wens om hier te doen is over Bob the Bridge naar Iowa lopen. Ik  wijs hem welk pad te nemen, want ik liep eerst verkeerd. Ik zou meegaan, maar mijn lichaam schreeuwt om rust. Gelukkig gaat de zon pas tegen acht uur onder, dus Rick heeft nog genoeg licht om zijn doel te bereiken. 

Boven op de kamer maak ik dit blog af en pak vast in wat ik kan. Morgen moeten we weer voor dag en dauw op om de terugreis te beginnen. Ik ben blij dat ik dit keer met Rick mee ben gegaan. Zo heb ik een stad verkend waar ik anders waarschijnlijk nooit gekomen was.