Over zon en zeedieren

Tot mijn verbazing is het al vijf voor zeven als ik wakker word. We gingen gisteravond om half negen slapen, dus dat was een lange nacht! 

Maria is ook meteen wakker en we maken ons snel klaar. De zon schijnt en het zal vandaag droogblijven, dus we hoeven geen regenspullen mee. 

Zin om naar ontbijt te zoeken hebben we niet en we gaan door de drive thru van de Jack in the Box om de hoek. 

Hun koffie is zowaar te drinken en ik eet de ham, spek, kaas en ei van mijn broodje. Dat is dus een hele hap proteïne als ontbijt! 

We proberen toch nog even of de weg naar Hurricane Ridge open is, maar dat is inderdaad niet het geval. Gelukkig kunnen we de bergen ook goed vanuit Port Angeles zien. 

Er is een directe, maar langzamere weg van Port Angeles naar Neah Bay. Wij besluiten die, ondanks protest van Waze te nemen. 

Het is een mooie weg en in de verte zien we Vancouver Eiland, Canada goed liggen. Onze telefoons denken zelfs dat we in Canada zijn! 

We stoppen bij een strand en lopen daar een stukje op zoek naar getijdenpoelen. Ook staat er dat je walvissen en andere zeedieren kunt zien. We turen de zee af, maar zien niets. 

Net na onderstaand mooi uitzicht staat er een bordje met "Road closed in 1 mile". Het zal toch niet? Maar jawel, de weg is compleet afgesloten. 

We moeten omdraaien en het hele uur terugrijden. Het was fijn geweest als er een waarschuwingsbord bij de afslag van de 101 had gestaan. We zien later dat dat er in de andere richting wel staat. 

En zo komen we weer langs het Crescent Meer. Dat ziet er vandaag heel anders uit en we stoppen een paar keer voor foto's. 

Als we langs de afslag voor Marymere Falls komen gaan we daar even gebruik maken van de wc's. Je moet hier iedere gelegenheid aanpakken, want veel toiletten zijn er niet. 

Eindelijk komen we bij de 113, waar we weer richting Neah Bay gaan. Een tijdje later komen we langs een heel klein cafeetje. Maria heeft wel zin in koffie, maar er staat een rij, dus we rijden maar door. 

Het is eb en al gauw komen we langs een aantal stranden. We stoppen bij twee en gaan op zoek naar zeesterren. Die vinden we niet, maar wel anemonen, crabben en andere interessante dingen. 

We rijden door naar Neah Bay en bij de ingang van het plaatsje zien we wel twintig bald eagles (Amerikaanse zeearenden)! 

Zoiets hebben we nog nooit gezien en we blijven een tijdje kijken en foto's nemen. Ze vliegen weg als we te dichtbjj komen. 

We lopen terug naar de auto en zien dan een arend vlakbij in een boom. Die laat zich beter fotograferen. Ik kan me wel voor de kop slaan dat ik mijn fototoestel in de hotelkamer heb vergeten! 

We zijn nu in de Makah Indian Reservation. Om hier rond te rijden heb je een vergunning nodig. Aangezien wij naar Cape Flattery willen kopen we die voor $20 bij de marina. 

Het is inmiddels al na enen en de magen rommelen. We gaan de mini Mart binnen. Maria neemt een stuk pizza en ik doe het met wat kaas en salami en een zakje gepekelde wortels. 

We eten in de auto en rijden dan de zes mijl naar Cape Flattery. Dat is het meest noordwestelijke punt van de 48 aaneengesloten staten van de Verenigde Staten. 

Onderweg zien we opeens een dier op de weg. Bij nadere inspectie blijkt het een rivier otter te zijn. Jammer genoeg rent hij weg, dus een foto is niet mogelijk. 

Bij Cape Flattery parkeren we de auto en beginnen dan aan de wandeling erheen. Het is een mooie wandeling door het bos en dan worden we getrakteerd op prachtige uitzichten

Er zijn vier uitkijkpunten en we lopen eerst naar de verste. Daar blijven we een tijdje genieten en zien zowaar een zeeleeuw rondzwemmen. 

Als de zeeleeuw vertrokken is lopen we naar de andere platforms. Het is werkelijk schitterend en wat hebben we geluk met het weer! 

Met wat moeite nemen we afscheid van al het moois en lopen terug naar de auto. In Neah Bay gaan we de zeearenden nog even gadeslaan. Ze vechten om een prooi, een machtig gezicht! 

Dan beginnen we aan de rit terug naar Port Angeles. Voor de laatste keer rijden we langs het Crescent Meer. We zijn het erover eens dat we dat nu wel gezien hebben. Het is goed dat we morgen verder trekken.

In het hotel schrijf ik alvast het merendeel van dit blog. Het bevalt me goed dat voor het eten te doen.

We hebben besloten het niet moeilijk te maken op Paasavond. We weten dat Kokopelli Grill open is en lopen erheen. Zoals we verwachtten is het restaurant vol, maar er is nog plaats aan de bar. 

Dit keer bestel ik de vis combo. Die komt met garnalen, St. Jacobs schelpen, zalm en krab cake. Het is heerlijk en nu heb ik spijt die krab cakes gisteren niet als maaltijd te hebben besteld. Zo lekker! 

We lopen terug naar het hotel en zullen morgen vroeg opstaan, want weer een vol programma. 

Intussen vierde Fiona haar eerste Pasen en genoot daar duidelijk van. De volgende mijlpaal zal ik weer meemaken, Moederdag.