Over elektrische auto's en elegant eten

"Supercalifragilistic..." zingt Julie Andrews via Alexa. Altijd een vrolijk liedje om bij op te staan. En wat schijnt er buiten? De zon, die ik maandagochtend voor het laatst zag.

Dat is een heel gewenst iets en vrolijk ga ik naar beneden. Rick heeft mijn koffie al klaar en ik maak mijn laatste ei, tomaat en paddenstoelen ontbijt van de week. Rick is wat vroeger dan gewoonlijk en na mijn ontbijt gaan we naar Starbucks.

Daar vragen we waarom we Nick niet meer zien. Het blijkt dat hij overgeplaatst is naar een ander filiaal. Best jammer, want wij vonden ons dagelijkse praatje met hem erg leuk, al klonk hij een beetje als Iejoor. 

Ondanks dat het maar een graad of tien is ga ik op het deck op de plaats hardlopen. Ik word helemaal blij van het gezang van de vogels en de prille lentekleuren in de tuin. Zo wordt het saaie dagelijkse ritueel wat meer zen.

Onderwijl doe ik ook veel van mijn breinspelletjes en zo heb ik mijn tienduizend stappen relatief snel bijeen. Ik besluit een wandeling door de buurt te maken en fotografeer wat lenteplaatjes. De tulp, die uit is, azalea in de knop, esdoorn helicoptertjes, wilde bloemen en kornoelje, die bijna bloeit. Zo mooi!

We halen vandaag vroeg onze salades van Subway en Cava. Rick heeft zich opgegeven voor een proefrit met de BMW i4. Hij denkt er serieus over deze auto aan te schaffen. De rit is om twee uur, dus we eten snel en gaan dan op pad. 

Het evenement is in Maryland bij FedEx Field, het stadion van de vroegere Washington Redskins, dan Washington Football Team en sinds kort de Washington Commanders. Dat is een enorm stadion met heel veel parkeerplaatsen en wij moeten de rode vinden. 

Dat vergt wat zoeken,  maar opeens vinden we het. Rick zag dat hij een passagier mee mocht nemen, maar bij het inchecken blijkt dat ik alles mag doen, behalve die proefrit met de i4. Zo vreemd! We kijken wat rond en wachten in de rij voor de iX "ervaring". Daar mag ik wel aan meedoen. 

Helaas duurt dat te lang en Rick moet plaatsnemen in de rij voor de i4 rit. In die auto heeft Rick veel interesse, de iX doet hem niets. Ik krijg altijd pijn als ik lang moet staan, dus wacht in de auto tot Rick zijn drie proefritten heeft gemaakt.

Dat duurt een uurtje en dan heb ik een enthousiaste man terug. De i4 is elektrisch, net als Ricks huidige i3. Ik ben zelf niet zo weg van het model. Waarom heeft het zo'n grote grille als het een elektrische auto is? En van binnen vind ik het ook ouderwets. 

Op de terugweg maak ik nog een foto van het enorme stadion. We rijden naar Vienna en halen een nieuwe fles groentensap van Greenheart. Dan laten we Orion even uit en geven hem en Zorro eten. Het is pas half vijf, maar we besluiten alvast naar Wren te gaan, want dat is een super populair restaurant. 

In het Watermark restaurant aangekomen blijkt de bar pas om vijf uur open te gaan. Niet getreurd, we genieten dan wel even dan de mooie lobby. Dit is een nieuw hotel en als we er niet zo dichtbij zouden wonen zou ik er wel een nachtje door willen brengen. 

Klokslag vijf uur nemen we plaats aan de bar. Maar goed ook, want nog geen kwartier later zit alles vol! Het eten hier is Japanse mini gerechtjes. Ik begin met een forel sashimi geserveerd met venkel en basilicum en een super lekkere saus. Rick neemt de bao buns (gestoomde broodjes met varkensvlees).

Mijn tweede gerecht is witte vis sashimi met truffelsaus en als laatste heb ik eendenborst met gepekelde paddenstoelen en gegrilde foie gras. Rick kiest het kipgerecht wat er ook heerlijk uitziet. We geniet enorm van dit exotische eten. 

Als we afrekenen staat er een stel zowat in onze nek te blazen voor onze stoelen. We hebben in dit gebied inmiddels wel geleerd om vroeg te zijn als het populaire restaurants betreft. We hebben weer genoten van dit maal. 

Op weg naar huis worden we getrakteerd op prachtige luchten net voor zonsondergang. En zo eindigt deze werkweek en wens ik iedereen een heel fijn weekend toe!