Dag 5 Noordwesten: Over bollen en berg beklimmen

We slapen vanochtend wat langer, want we hebben absoluut geen haast. Om kwart over zeven zijn we beiden wakker en spelen en lezen wat op onze telefoons. Dan maken we ons op ons gemak klaar en pakken in.

Maria gaat het gratis ontbijt van het hotel eten, maar dat zijn alleen bagels en andere broodzaken. Ik rijd naar Starbucks en haal daar mijn gewoonlijke nitro brew en egg white egg bites. Zo rijd ik ook eens en zijn de kosten voor een tweede bestuurder niet voor niets geweest.

Het miezert wat als we de bagage in de auto zetten. We stellen de GPS in op Mount Vernon waar bollenvelden in de buurt moeten zijn. De hele maand april is daar het Tulpenfestival. 

Die tulpen zijn niet in het stadje en ik volg de richtingaanwijzingen, die in de brochure, die ik meenam, staan. We besluiten naar de verste van de drie genoemde boerderijen te gaan. We zijn vrij vroeg en ze zijn net open. We kunnen dus vlakbij de ingang parkeren. 

Deze tulpentuin heet Roozengaarde, duidelijk een Nederlandse naam. We betalen de $15, die het meer dan waard is. Het eerste gedeelte is Keukenhof-achtig met tulpen en blauwe druifjes in patronen gepland. 

Het is prachtig en de druppels van de recente regen op de tulpen maakt het nog mooier. We fotograferen hier heel veel en lopen dan richting de bollenvelden. We hebben weer eens geluk met het weer, want het is droog en de zon komt af en toe tevoorschijn. 

De paden naar de bollenvelden zijn flink modderig, maar goed dat we het juiste schoeisel aanhebben. De eerste velden zijn narcissen, ook een paar uitgebloeide velden. De boerderij handelt in bollen, dus de bloemen laten ze verwelken. 

De tulpenvelden zijn prachtig! Op een gegeven moment komen de besneeuwde bergen op de achtergrond ook wat uit de wolken. Daaraan kun je zien dat dit niet de Nederlandse bollenstreek is. 

We lopen flink wat af, want als we terug bij de gearrangeerde bloemen zijn heb ik er 8000 stappen opzitten! Het is veel leuker om tussen de bloeiende tulpen te lopen, dan op de plaats hardlopen kan ik wel zeggen. 

Sneeuw op de achtergrond!

Terug bij het gedeelte met gearrangeerde bloemen kunnen we het niet laten nog meer foto's te maken! Dan kijken we even in de winkeltjes, maar daar is niets bijster interessants te krijgen. 

Het embleem van de Seattle Seahawks en een football

Eenmaal terug bij de auto is het tijd om aan de lunch te gaan denken. Ik lees online dat La Conner een leuk plaatsje is en dat is zeker het geval. We bekijken het menu van Nell Thorn en daar vinden we allebei de zalm salade Nicoise lekker op. Dat blijkt inderdaad een heel goede keuze en we smullen!

Het is intussen echt mooi weer en Maria had gezien dat er een weg naar de top van Mount Erie in Anacortes loopt. Van daaruit kun je met helder weer Mount Baker en zelfs Mount Rainier zien. Het is het proberen waard. We wilden eerst meer rondkijken in La Conner, maar lopen nu snel naar de auto om terug naar Anacortes te rijden. 

De weg naar boven is erg mooi, maar de uitkijkpunten vallen me ietsjes tegen. Maria gaat naar beneden klimmen, maar dat is mij veel te steil! Ik blijf bovenaan van het uitzicht genieten. 

Maria komt terug en vraagt of ik het erg zou vinden de auto terug naar de parkeerplaats onderaan de weg te rijden. Zij zal dan de kilometer naar beneden lopen en mij er een uurtje later treffen. Natuurlijk vind ik dat niet erg, die "hike" is mij te moeilijk, maar ik wil hem haar niet ontnemen. 

Beneden op de parkeerplaats zie ik een kaart met paden en daar blijkt dat er nogal wat mogelijkheden voor uitgangen zijn. Ik vraag het aan een man, die bekend is met het terrein en hij beaamt dat dat inderdaad zo is. Nu maar hopen dat Maria het juiste pad naar de parkeerplaats vindt!

Gelukkig is dat het geval, hoewel zijzelf ook niet zeker wist welke paden te nemen en ze de helft van de wandeling langs de weg heeft gelopen. Ik ben zo opgelucht, want die man had me flink ongerust gemaakt!

Het is tijd om de GPS in te stellen op het Executive Pacific Hotel in Seattle. Dat is nog iets meer dan een uur rijden volgens Waze. Gewoonlijk minder, maar er staat een flinke file de stad in. Dan krijg Maria te maken met waarschijnlijk de steilste heuvels, die ze ooit gereden heeft. 

Zonder kleerscheuren komen we bij het hotel in het centrum van Seattle aan. Ik check in en dan brengen we de bagage naar de kamer. De parkeergarage is aan de overkant een blok verderop. Omdat het eenrichtingsstraten zijn moeten we daarvoor een blok omrijden. 

Eindelijk is de auto geparkeerd en hopelijk hebben we hem de komende paar dagen niet meer nodig. Misschien vrijdag of zaterdag, afhankelijk van het weer, wel. We lopen terug naar de kamer en frissen ons op en verkleden ons. 

Dan lopen we naar de waterkant, slechts vier blokken de heuvel af. Maria heeft nog nooit in een reuzenrad gezeten en ik heb bij mijn weten die in Seattle ook nog nooit gedaan. Het weer is mooi, dus we besluiten het vanavond meteen te doen. We hebben zo mooi uitzicht op de stad. 

Daarna lopen we een paar pieren verderop naar Elliott's Oyster House. Daar is een wachttijd van een half uur, maar er is nog plek aan de bar. Eric zorgt goed voor ons, hij vertelt mij dat ik een salade teveel bestel en dat vind ik heel schappelijk. Je weet nooit hoe groot de porties van voorafjes zijn.

De krabsalade met ponzu saus is heerlijk en de krab cakes ook. Maria heeft een flinke bak met chowder en een salade. Elliott's is een van onze favoriete restaurants hier en stelt alweer niet teleur. We lopen de heuvel op terug en dat is nog even een goede workout. 

Morgen gaan we de stad verkennen, ik zie ernaar uit Maria mijn favoriete plekjes te laten zien.